Weet je wat tot welke conclusie ik ben gekomen? De tijd gaat niet sneller en sneller navenant we ouder en ouder worden. Navenant wij ouder worden worden wij trager en trager. Dàt is het.

En dan krijg je een vorm van betutteling. Ze denken dat je niet wel wijs bent omdat je niet meer zo snel bent als zij denken dat je zou moeten zijn.

Een klein voorbeeldje:

Ik kom uit het stemhokje bij de verkiezingen, zie dat Luc ook net klaar is en zeg iets -onnozels- tegen hem. Ik houd mijn twee brieven klaar om in de bakken te steken en ze springen al recht omdat ze denken dat ik de witte brief in de groene bak zou deponeren. Mag ik dat nu eens zélf bekijken, jà?

En met een: “Ach ze zijn gewoon vriendelijk” schuif je het terzijde. Je zegt er niks over zegt maar je denkt het wel. Als je je er in ergert, kan je bezig blijven.

En dan lees ik dat OKRA boos is over een stigmatiserende en stereotiepe reclame¹. En sommige senioren zien er geen graten in.

Dat zouden bepaalde senioren wél kunnen doen. Dat stigmatiserende en stereotiepe bestaat namelijk wel.

Een klein voorbeeldje:

Toen Luc die telefonische oproepen kreeg -die nog steeds binnenkomen trouwens- googelde ik en vond dat het oplichters waren die onwetende ouwe vrouwkes wilden bestelen. Luc is geen onwetend oud vrouwke. Luc is een man. En als ik Luc bekijk zie ik zelfs geen ouwe man, gewoon Luc.

Nogmaals, als je je er zou in opwinden zou je er een voltijds job aan hebben.

Op dit blog heb ik wel al eerder eens mijn kleine “taalergernisjes” geventileerd –het toplog was niet het eerste- zoals over een medaille bij de sport, die ineens een plak werd (log dat ik voorlopig niet meer terugvind maar het dateerde ergens van voor 2014, dat weet ik dan weer wel nog) of over het spreken in verkleinwoordjes.

De “bittere pil” om te slikken is ook al “zuur”.

Dat een taal evolueert is een gezonde situatie. Er komen woorden bij, andere woorden zijn verouderd en niet meer van toepassing, maar ergens heeft de huidige trend een -volgens mij- wat negatieve impact op de taal.

Mensen eten frietjes, groentjes en vleesje, …. Een moeder -of twee- en/of een vader -of twee-, hebben ze niet meer. Ze hebben een mama -of twee- en/of een papa -of twee- en dat zijn woorden die mijn moeder niet wilde horen, ze vond die geïmporteerd.

En ik beschouwde ze als een aanspreekvorm. Zoneke noemde en noemt me “mama” maar had/heeft het tegen anderen over zijn moeder. Als hij me aansprak met “moeder” … owee. Nog steeds trouwens, als Zoneke me nu moeder noemt ligt er ergens een klemtoon waar hij niet hoeft te liggen. En ja, dat is grappig.

Mensen gaan eerst kindertaal spreken … en daarna hekelen ze de betutteling door de overheid.

In Rotterdam willen ze anticonceptie verplichten voor bepaalde vrouwen. Ze zeggen wel “ouders” maar als je het artikel leest zijn het vrouwen die in het vizier lopen.

Ik wil het niet hebben over een fundamenteel recht want dan gaan voorstanders schermen met het fundamentele recht van kinderen.

Ik vind het -kort gezegd- te ver gaan in betutteling. En wel om andere redenen. De natuur zelf grijpt niet in maar wat blijkt uit de geschiedenis? Onderling trouwen, al was het dan voor de centen -en dus ook kindjes maken- resulteerde in een degeneratie van de volgende generaties.

Terwijl ondertussen bewezen is dat het niet aan zwakbegaafde ouders ligt dat kinderen slecht terechtkomen. Het betekent ook niet dat zwakbegaafde ouders niet zouden nadenken over het al dan niet hebben van kinderen.

En wat dan met de kinderen van intelligente ouders die geboren zijn omdat dat het logische gevolg was van verkering krijgen, trouwen en -het wordt zelfs steeds in één zin genoemd- kinderen krijgen, waarna die eigenste kinderen toch maar in de weg blijken te lopen en oplossingen gezocht worden om er maar zoveel mogelijk vanaf te zijn?

Iedereen die denkt het recht te hebben zich te bemoeien met het leven van anderen, zélfs als ze denken dat ze het welzijn van die andere voor ogen hebben, is een eigenwijze bemoeial die denkt de wijsheid in pacht te hebben.

Ik las het artikel over een meisje dat niet op de trouwfeest van haar tante werd uitgenodigd omdat ze krukken nodig heeft. De zaal is niet geschikt voor een meisje op krukken. De tante wil haar het leed besparen dat ze zou kunnen hebben bij het zien van wat andere meisjes van haar leeftijd wel kunnen doen.

Dat de ouders van het meisje zeggen dat het die tante haar trouwfeest is, dat ze vraagt wie ze wil … ze hebben gelijk! Op voorwaarde natuurlijk dat ze accepteren dat het meisje op dat ogenblik ook haar eigen beslissingen mag nemen en zeggen: “Ik wil ze niet meer zien”. Simpel gezegd: “Je hebt het recht om mij te kwetsen, aanvaard mijn recht om dat niet te accepteren”.

Het zinnetje dat mij het meest aansprak was: “Ze had het mij kunnen vragen”. En daar wringt zo dikwijls het schoentje.

Mensen nemen beslissingen die in hun voordeel zijn, maar dat kunnen ze niet toegeven. Zoals iemand die ik recent leerde kennen zegt: “Je moet het probleem altijd bij anderen leggen” doen ze dat dan ook. In het geval van het meisje zou ik denken, de tante neemt een andere zaal. Maar dat doet ze niet. Het probleem is dat die zaal niet aangepast is en zij -de tante dus- die zaal wil hebben. Dus vindt die tante het een probleem dat het meisje niet in die zaal past.

Waarom ik dit zo aandoenlijk vind? Ik heb ook dikwijls gedacht: “Ze hadden het mij kunnen vragen”: mijn moeder die alle beslissingen nam, de collega die zijn handen niet kon thuishouden maar aan wie ze toch gingen vragen wat ik van een bepaalde promotie zou denken, mijn ex die mij leed wou besparen en me daarom thuis wou houden …

Ze hadden allemaal excuses, ze deden het allemaal om mij te beschermen en dus kwetsten ze me zelf.

Een opsteker voor dit meisje: krukken of niet, je komt daardoor alleen maar steviger in het leven te staan!

De tijd dat vrouwen thuis bevielen heb ik niet gekend. Maar van horen zeggen -meer bepaald door het te lezen- weet ik dat de geboorte in een kraamkliniek werd ingevoerd omdat er te veel moeders in de geboorte bleven. Zo noemde men dat toen.

De tijd dat pasgeborenen in een glazen kastje lagen heb ik wel gekend. Je mocht als moeder zelfs niet eens je eigen kind de fles geven, want ja, borstvoeding was bij mijn moeder uit den boze, ze had me er haast mee vergiftigd. En de verzorging van de boreling, daar kwam je als moeder ook niet aan te pas.

Bij de geboorte van mijn kinderen mocht ik echter wel al zelf de fles geven. Ze hadden toen mogelijk al te maken met een begin van het personeelstekort.

Ik denk, maar daar ben ik nu niet echt zeker van dat in de loop der jaren de tijdspanne wel werd aangepast, dat het werd teruggebracht van de tien dagen ten tijde van mijn moeder naar zeven. En neen, vroeger naar huis gaan zat er niet in! Zelfs niet als de zevende dag in een weekend zat.

Dat wou zeggen, in mijn geval dan toch, dat ik pas na een week het gevoel had dat ik een kind had gekregen. Dat werd ook al zo gezegd, je krijgt kinderen. Nu ja, bij Bollie was dat al veranderd, daar stond het kindje in een bedje op haar kamer.

Nu echter lees ik dat ze de verblijfsperiode -nu 4,5 dagen blijkbaar- nog willen inkrimpen tot vier dagen, mits goede medische behandeling thuis.

Ik heb een dubbel gevoel. Ik ben pro voor de gevallen waarin men weet dat de moeder thuis gerespecteerd zal worden, maar wat met de anderen? Diegenen die eens thuis weer de volle last van een huishouden op hun schouders gaan krijgen of nog andere toestanden?

Je kan niet iedereen beschermen, dat is niet alleen voor geboortes zo, maar iedereen over dezelfde kam scheren is net het tegenovergestelde van de verregaande betutteling van vroeger. De ene mens is de andere niet.

Vraag je je soms af of je goed bezig bent? En ben je meestal nogal tevreden met het resultaat? Mis! Als je de gazetten mag geloven doen wij alles verkeerd. Bij tijd en wijle duikt er weer één of andere op die eens gaat vertellen hoe verkeerd wij alles doen.

Een kleine handgreep uit het ruime aanbod:

• douchen;
• pasta koken, al maakt Het Nieuwsblad daar een extra tip van;
• taart snijden;
• zweet aanpakken;
• t-shirt uittrekken;
• ons haar wassen;
• naar de wc gaan.

Betutteling? Betweterigheid? Bemoeizucht? Of gewoon teveel tijd? Eigenlijk zou je je gaan afvragen hoe we nog iets voor elkaar krijgen.

Ik denk gewoon dat het maar verkeerd begint te gaan als men zich met de levenswijze van anderen gaat bemoeien. Mijn goeie raad voor al diegenen die het juist doen is: “wees blij dat je slimmer bent dan de anderen en zwijg!”

Het is nog niet zo lang geleden dat ik mijn aversie tegen bejaardentehuizen naar voor bracht. Rede was een te ver gaande betutteling, weet je nog?

Ik heb er nog een argument bij. Ze hebben het daar te druk.

Mijn oplossing? Meer personeel, maar dan van het meer zorgzame type of … gewoon minder bewoners. Daar ga ik dus voor.

Als het ooit zover komt dat wij niet meer alleen in ons huis kunnen blijven, wel … dan komen we wel bij jou in den hof in een container wonen.