Soms weet mske iets om te vertellen, maar als ze dat niet direct doet, dan vergeet ze wat dat was. Nu ook weer, ze wist wat, maar ze dacht dat dat te zwaar” was voor ’s morgens op de nuchter maag en daarna wist ze het niet meer. En wat mske niet meer weet, kan ik niet vertellen hé.

Ze heeft al een keer in de auto iets opgeschreven maar ze vertikt het om een notaboekske en een schrijvelaar mee naar boven te nemen.

Als klein mske iets wou zeggen moest ze zwijgen
 
Als mske later wat wou zeggen luisterde er niemand
 
Het blog luistert altijd
en zwijgt
behalve als er een reactie komt
maar dan zijn wij al uitgepraat

Gisteren lazen we deze reactie op een postje over Mega Mindy. Blijkbaar, voor zover wij kunnen opmaken is Mega Mindy ergens het beste in. Wij, voor zover we weten echter niet.

We hebben het al meer gezegd, toppen interesseren ons niet. We hebben ook nog nooit aan iemand het recht gegeven ons blog te be- of te veroordelen. Dat blog is ons beste blog, daar hebben we genoeg aan.

Als iemand behoefte heeft om een top 100 te starten en daar plezier aan beleeft, voor ons niet gelaten, maar we hopen dan wel dat onze niet-aanmelding niet in het verkeerde keelgat schiet.

Het interesseert ons niet om blogs met elkaar te vergelijken, dat is niet mogelijk. Hun doel, hun opzet en hun inhoud verschillen zodanig dat het weer een zaak van gelijkgestemde -en stemmende- zielen gaat worden. Nog steeds, voor ons niet gelaten maar wij willen nu precies een geval apart zijn, met andere woorden origineel.

Wij willen niet de beste, de schoonste, de grootste, de slimste, de snelste, of wat dan ook wat eindigt op “ste” zijn. Dat zijn we sowieso … hier thuis.

We hebben onze linken uitgedund. Daar was een rede voor. Misschien wel twee of meer. In elk geval, er zijn de linken die we er af haalden omdat we er ons beter bij voelden of omdat ze op één of andere manier betrokken waren bij de kring waar geacht wordt dat een bezoek een tegenbezoek is. Wij verkiezen daar niet aan mee te doen.

Dat wil niet zeggen dat we sommige blogs niet meer gaan lezen maar we houden niet van dwang.

De nieuwe blogs die ons interesseren, vermelden we niet meer. En de blogs, die we wel lezen, zullen dat ondertussen ook wel weten, we kennen allemaal het principe van het IP-adres niewaar. Diegenen die blijven staan? Dat zijn vaste waarden of nog even twijfelgevallen.

Dat is het … hier toch. En dan lezen we: “ieder blogt zoals hij of zij wil” en we zijn volledig akkoord. Wat we denken over het feit dat dat eigenlijk wel als commentaar op iemand anders was bedoeld, zullen we gemakshalve maar vergeten.

We lezen ook dat iemand beweert dat er reacties moeten komen op blogs. Reacties zijn mooi meegenomen maar over dat “moeten” daar vallen wij toch wat over, want blog komt van weblog komt van log komt van logboek. Ik denk niet dat er in die logboeken veel reacties zullen gestaan hebben.

Nu lezen we ergens, we gaan geen namen noemen, iets dat we op ons zouden kunnen nemen als we paranoia moesten zijn, maar dat doen we niet, want de persoon die het schrijft is iemand die hier ogenschijnlijk niet komt. Die persoon gaat gaan zeggen hoe men moet bloggen en hoe niet. En daar is de cirkel rond, want ieder blogt zoals hij of zij wil … of niet?

Over die reacties willen we het volgende kwijt. Dit blog is gestart om iets van ons af te schrijven. Het doelpubliek waren wijzelf. Na vier jaar betrappen wij er ons op dat we nog steeds voor onszelf schrijven maar nogal dikwijls wel iets aan Amke en Ella vertellen. Ons doelpubliek is dus uitgebreid met twee kleine meisjes van vier en twee, alhoewel ze nog niet kunnen lezen en ook nog niet kunnen schrijven.

Zodoende is elke reactie die er komt, er één meer dan we konden verwachten. En we lezen ze graag, die reacties.

Maar we hebben even graag de mensen die hier dagelijks en wekelijks komen lezen, zonder iets in die reacties te zetten. Want dat bewijst gewoon dat er wel mensen zijn die aan die verhaalkes iets hebben.

Wij zijn blij dat we lezers hebben die terugkomen, zonder dat wij bij hen moeten gaan reageren.

Ze hebben de weg naar hier gevonden … de blogpest van de “hallokes”.

Alhoewel de eerste eerst nog wat schuchter al dobberend aanspoelde heeft de volgende vaste voet op onze grond gezet. De “hallokes” in volle glorie ‘so toe spiek’. En het is om ervan te spiëken.

En als we er ooit al bij stilstonden was het om te overdenken wat we zouden doen in geval van … hebben we nu onze super turbo-overdenker moeten opzetten. Alle mogelijkheden hebben we overwogen maar toen dachten we “zelfs als we op hun blog gaan zeggen dat we hen niet moeten, dat we best verder kunnen zonder hallokes, dan hebben ze hun goesting”.

Dus dat gaan we niet doen. We gaan alle “hallokes” behandelen zoals we al het ander ongedierte behandelen dat zich op ons terrein riskeert. We gaan die buitenkegelen.

Soms vloeien de verhaaltjes zomaar uit je toetsenbord en soms zou je dat zelfde toetsenbord tegen de muur keilen. Maar aangezien bloggen een hobby is en er dus niks moet kan het zijn dat er hier een flinke “foert” staat. Eigenlijk staat die er niet woordelijk maar dan staat er gewoon niets.

Maar nu gaat het weer zalig vlot. We gaan niet vertellen wanneer dit geschreven geweest is, maar het ging wel aan de lopende band. Soms plannen we dan wel op voorhand, maar je moet toch altijd zien dat er nog een gaping bestaat om eventuele frisse voorvallekes tussen te lassen.

Zo! We hebben de categorieën er af gegooid. Iets dat nog niet half in orde is, kan ook niet volledig tof zijn. En nu we die zoekfunctie er terug op hebben, hoeven we die categorieën niet echt.

Wat niet betekent dat ze er niet terug zullen opkomen als we ooit door het blog kunnen bladeren zodat we ze deftig in orde kunnen zetten.