En waarom hangen we nu niet veel meer rond op die blogs?

Wel, we hebben hartzeer van de tijd, de o zo kostbare tijd die we verliezen als we maar weer enen opendoen waar enkel vermeld staat dat ze geen blogronde kunnen doen wegens welke rede dan ook. Doe dan geen blogronde, dat is geen verplichting.

Of ene waar ze weeral maar een ander blog in de bloemekes, in het zonneke of waar dan ook in zetten. Voor zover we weten zijn we oud en wijs genoeg om zelf te beslissen waar we gaan lezen of kijken of wat ook de bedoeling is.

Dan heb je nog de blogs, die we wel lezen en waar, als er een nieuw berichtje op komt, een gans forum aan reacties gepost wordt, al dan niet met betrekking tot het geposte. Reageren we dan op het betreffend bericht, dan lijken wij wel de vreemde eend in de bijt. We gaan wel nog lezen bij die blogs, maar reageren … dat is een ander paar mouwen.

Hebben we al gesproken over blogs waar iets verteld wordt, wat wij vroeger al verteld hadden? Waar wij geen reactie op kregen? Wel, je kan nu toch niet verwachten dat wij iets, dat voor ons blijkbaar niet erg is, bij een ander wel erg gaan vinden. Wees wijzer!

En omdat wij ons nu niet willen ergeren, want elke seconde van ons leven dat we ons ergeren is een seconde verloren en we hebben er al maar een gelimiteerd aantal, gaan we gewoon enkel en alleen lezen waar we graag lezen en dat wanneer het ons past.

Er was een tijd waarin je bij alles wat je deed, te horen kreeg: “niet aankomen”, “blijf daar af”, “dat is niks voor jou”, “later als je groot bent”. Dat leek wel op een politiestaat en je verlangde er naar groot te worden.

Als je nu op die blogs rondhangt, niet dat we dat nog veel doen, zie later, dan krijg je het gevoel of je weer tot de categorie behoort waartegen ze telkens zeggen: “niet aankomen”, “blijf daar af”, “dat is niks voor jou”, “later als je groot bent”. Nu hoor je dat niet, maar je krijgt zo een popup voor je neus. Je bent natuurlijk vrij om daar wel te gaan kijken want je bent 18+ maar dan realiseer je je dat dat inderdaad niks voor jou is. Op dat gebied wil je zelfs geen 18+ zijn. Om iets mooi en zalig tot een vuiligheid te herschapen en zo plat te maken, daarvoor moet je toch wat missen in je leven.

Dat is ons gedacht en daar doet ieder het zijne mee. Maar! Als die tussen de updates staan, moet je wel eerst klikken eer je de popup ziet. Enne als je al tijd tekort hebt dan foeter je wel eens over de verloren tijd en zal je al minder geneigd zijn om nog maar eens te proberen of dat of gene nieuw blog geen pareltje is.

Ik heb geen zin in bloggen,
Zij heeft geen zin in bloggen
Wij hebben geen zin in bloggen

Wat jij, jullie en zij doen, daar hebben wij het raden naar
maar wij bloggen niet.

Op deze reactie gaan we eens proberen uit te leggen wat ons drijft, wat dat bloggen betreft natuurlijk.

mske heeft al altijd geschreven. Brieven naar correspondentievrienden over de hele wereld, stukjes die zomaar opkwamen en die ze nadat ze ze goed vond, verbrandde omdat moe er eens eentje gevonden had en er nogal commentaar op geleverd had.

Nu dít schrijven op een blog is nog iets anders. Het lijkt net of mske vindt dat er geen tijd genoeg is om alles verteld te krijgen en dus is er een constante drang om toch maar te vertellen en te schrijven.

En de Wiet? Dat was geen bladvulling, maar eveneens iets dat wij het vermelden waard vonden. Gemakkelijkheidshalve gebruikten we die ook alleen als we geen tijd, geen zin of geen inspiratie hadden.

Met onze welgemeende verontschuldigen hoor Wiet!

En nu stoppen we met Wiet. Er zijn er nog wel, maar ofwel zijn ze hopeloos verouderd, ofwel vinden we ze niet geslaagd, ofwel zijn ze al zo algemeen gekend dat het afgezaagd wordt, ofwel kan het zijn dat deze of gene er zich aan ergert, wat ons normaal gezien niet zou kunnen schelen, maar aangezien er veel domme mensen rondlopen, gaan we het risico niet nemen dat er ene iets verkeerd begrijpt.

Misschien kunnen we, net als de VRT, nu beginnen met herhalingen. Waarschijnlijk zouden er toch niet veel bezoekers zijn die het merken.

Een blog schrijven is een kwestie van het ogenblik, de weergave van je ingesteldheid van een moment.

Je denkt aan iets en als je niet direct post, kijk je er een half uur later helemaal anders tegenaan.

Zo staan hier lijstjes met dingen die ik nog kan vertellen, die me ooit de moeite leken, maar nu in afwachting staan, niet omdat hun gegeven niet goed is, maar omdat me de zin ontbreekt om ze nu in een berichtje te gieten.

Meestal worden die lijstjes na verloop van tijd zelfs vernietigd.

Dit was de eerste post

Vier jaar, drie minuten en zeven seconden geleden schreef ik dat.

We zijn in die tijd wel een heel pak slimmer geworden.

We hebben het verhaal hier al een paar keer gedaan. We zullen niet weer vertellen hoe Slow en Max, mske wilden overhalen een blog te maken en dat ze dat niet wou. En hoe ze zei: “Sloef zal het wel doen”.

We wilden hier nog een paar bedenkingen over het blog zetten, maar bedenkingen, dat is zo wat als een toespraak en daar hebben we een grondige hekel aan. We zullen maar volstaan zeker met te zeggen dat dit blog vandaag, vier jaar geleden, begonnen is.

Morgen bestaat dit blog vier jaar. De blogs werden groot met vallen en opstaan en tot die zaak met de captcha van de voorbije winter heeft geen enkel probleem ons tegen het plafond gejaagd.

Sedert dat probleem met die captcha echter wel, omdat Skynet toen vertelde dat het aan onze pc lag. Deze pc, niet Slow’s pc en ook niet de flipper. Na verloop van tijd genas dat probleem zomaar.

Sedertdien komen er aanpassingen waar wij niet om vragen. Het is niet omdat wij er niet om vragen, dat ze die niet mogen doorvoeren, maar ondertussen verdwijnen er wel mogelijkheden die wij wel leuk vonden, zoals dat zoeken in de, ondertusssen vier, voorbije jaren. Die categorieën, dat is een échte flop sedert ze de mogelijkheid om te bladeren weg haalden. “Ze gingen dat terug in orde zetten” zegden ze en wij begrepen: “ga eens op een ander staan zagen”.

Het nut van die exist hebben wij nog niet begrepen, of jawel, die heeft nut voor mensen die hun blog gebruiken als forum, als een ruilhandel met anderen: “jij komt bij mij, dan kom ik bij jou”.

En nu dat plannen! Dat is de derde keer dat het uitvalt, derde keer dat mske net niet thuis is. Nog allemaal geen erg, maar toen ze thuiskwam probeerden we manueel te posten en dat ging niet! Van vijf na elf tot twaalf hebben we geprobeerd en toen schoot mske uit haar krammen bij het lezen van de uitleg.

Ondertussen post hij wel en nu hopen we dat hij daarmee stopt want nu staat het er al drie keer op.

Morgen bestaat dit blog vier jaar en meestal loopt alles vlot of haalt mske haar schouders op bij één of andere strubbeling, maar dit was de spreekwoordelijke druppel omdat het blijkbaar geen panne was maar een bewuste onderbreking om reparatiewerken uit te voeren. Indien dat zo is, hadden ze op voorhand kunnen verwittigen en niet als die pc al een uur aan het zeggen is dat we moesten “wachten op de skynetblogs”.

Ja, en wij gaan kwaad blijven … minstens tot dezen avond!