Weet je waar mske een hartgrondige hekel aan heeft? Aan het verdwijnen van blogs die ze graag leest. Het is niet de eerste keer, het zal niet de laatste keer zijn ook niet.

Maar het wordt wel van keer tot keer moeilijker om er nog eens een originele te vinden. Wat wij origineel vinden dan.

Verdomd nog aan toe!

We zijn dan maar weer eens ons linkenlijst gaan controleren en wat blijkt. Op deze manier kunnen we wel bezig blijven.

En dan nu iets over linken. Linken dat is meestal om rap een url terug te vinden waar je wil gaan lezen. Dat was de oorspronkelijke bedoeling. Dus wij deden dat ook. Toen bleek dat er mensen een linkske naar ons zetten en wij geven dan eentje terug. Dat stoort ons niet.

Maar sedert we bepaalde rare en zelfs irritante zaken opmerken aangaande onze linkenkolom, zetten wij geen toffe linken meer. Neen! We onthouden die! mske haar hoofd is soms beter dan het geheugen van een pc. Dus de toffe die nog in onze lijst staan, die blijven staan en de anderen zetten we er niet meer in. Maar we wilden dat efkes melden want owee als die denken dat we hun blog niet goed vinden.

Wat eigenlijk als een soortement grap begon is uitgegroeid tot dit.  Er was een tijd dat we meer wisten te vertellen dan er tijd in een dag was. Soms stonden er vier berichtjes per dag, meestal waren het er meer.

Momenteel echter is er weinig tijd, moet mske snel snel snel zaken vertellen en wat blijkt? Eigenlijk heeft ze niet veel zin meer om oude dingen op te rakelen. Ze denkt dat ze alles verwerkt heeft door het blog. Al denkt ze soms nog wel eens “waarom dit” en “hoe was dat nu mogelijk”. Er over vertellen heeft geen zin meer, zegt ze, laat staan schrijven.

Net nu ik probeer om de berichten te plannen voor Slow en mske ’s morgens vertrekken.

En er zijn anecdotes genoeg te vertellen over wat er tijdens de dag gebeurt, maar mske wil bepaalde zaken toch in de anonimiteit houden. Ze zegt dat die dingen beter op een ander blog zouden thuis horen, maar aangezien we al genoeg te doen hebben om dit deftig te doen, zal er zeker geen tweede blog komen.

Minder berichtjes schrijven zal de enige oplossing zijn. Er komen toch minder bezoekers en minder reacties. Of dat nu te maken heeft met de dagelijkse afwezigheid of dat het een algemeen fenomeen is, laten we efkes in het midden.

Bij Skynet hebben zeker niks anders te doen? Eergisteren avond merkten we, dat de mogelijkheid om prentjes op het blog te zetten, veranderd was. Het zag er wat anders uit en het deed wat moeilijk, want het wilde het prentje niet op de juiste plaats zetten. Dat moesten we achteraf doen met knippen en plakken.

Gisteren, zei Slow dat hij de titels van de prentjes niet kon lezen. Slow zweert bij Firefox hé. Blijkt dat ze nu weer dat oud systeem er op gezet hebben.

mske heeft dan maar alle prentjes, die via het nieuwe systeem gezet waren, er af gegooid en ze er opnieuw via het oud op gezet.

Wat een uitleg! Maar nu zijn we er! Als we teruggaan op het blog zien we dat ze al zo dikwijls dat prentjessysteem veranderd hebben, dat het blog er niet meer goed uitziet. In oudere postjes staan rode kruisjes wegens verkeerd systeem of er staan miniatuur prentjes waar je bijna een uilenbril voor nodig hebt en de tekstjes staan er niet meer mooi rond geschikt.

Zouden ze nu eens willen stoppen met alles overhoop te halen. Dat blog is onze hobby en als die altijd maar alles veranderen, dan begint het er eerder op te lijken of we enkel hun materiaal mogen opruimen dat ze achter hun gat laten liggen hebben.

Nog wat zagen? Ze kondigen fier die mogelijkheid van die categorieën aan. Heel leuk! Je kan er alleen niet meer aan, want ze halen de mogelijkheid om te bladeren weg. Ze kondigen al even fier de mogelijkheid tot zoeken op je eigen blog aan. Al even goed, want dan hadden we die categorieën eigenlijk niet meer nodig, we konden het zo ook vinden. Dat hebben ze ook in stommelings weggehaald.

Vwala, dit gezegd zijnde, gaan we er over zwijgen.

Dit artikel lazen we bij De Standaard.

mske gaat daar zo goed als volledig mee akkoord, behalve … mske is tégen het verwijderen van die negatieve commentaren. Je verwijdert er de bewijzen mee en misschien wel de mogelijkheid om de schrijver er van terug te vinden.

Wij vinden dat die moeten blijven staan. Zo iemand stopt niet en als iedereen die reacties laat staan, zal er toch iemand doorkrijgen wie het is. Door het verwijderen helpen we gewoon mee zulke individuen in veiligheid te stellen.

Dat is ons gedacht hé!

Bizar eigenlijk. Sedert mske meer niet thuis is dan wel, is er minder voeling met het blog. Vroeger postte ik berichtjes als het mij en mske uit kwam. Nu is dat geprogrammeerd.

Bovendien ging mske vroeger af en toe, tussendoor eens een kijkje nemen of alles nog wel op zijn plaats stond en zo, dat kan nu dus niet meer.

Of we dat erg vinden? Helemaal niet, het doet alleen wat raar aan.

Deze week lazen we zo op verschillende blogs dat er blijkbaar problemen zijn. Problemen om de blogs te uppen want er is te veel werk met de blogronde.

Is dat niet het paard achter de wagen spannen?

Er zijn leuke blogs waar de reacties meer op een forum gaan gelijken en dat is wel leuk, maar daar hebben wij de tijd niet voor.

Maar voor ons is bloggen in hoofdzaak wat er op ons blog verschijnt. En de reacties? Altijd mooi meegenomen natuurlijk en zeker dat er leuke bijzitten. Maar uiteindelijk is onze doelgroep 3,5 en nét geen twee.

Vermits je heel veel lawaai moet kunnen maken éér ze iets willen doen, gaan we ons probleem hier ook eens aankaarten. Niet dat wij veel lawaai willen maken, dat ligt niet in onze aard, maar toch, het mag geweten zijn.

Eerst krijgen we de categorieën als kado. Dat vonden wij mooi meegenomen al leek het een monnikenwerk om alles vanaf juli 2003 in categorieën te gaan plaatsen, maar dat was zo moeilijk niet want je had de url van de werkpagina en die was zo opgevat dat je zomaar in het midden van je blog weg en weer kon springen, enkel en alleen door één getal te veranderen.

En toen kwam de paginanummering. En hoewel dat er professioneel uitziet kan je daar niks mee doen, want je kan maar per twee blz. per keer verder of terug springen. En ieder postje dat je in een categorie zet mag je die vlooiensprongskes gaan herbeginnen.

mske merkte dat die zondag dat ze hier nog wat zat na te zieken en stuurde maandag een mail. We moeten zeggen dat we practisch altijd antwoord krijgen op onze mails behalve op die ene toen we de captcha niet zagen en achteraf zegden dat het aan onze pc lag. Probleem dat in alle stilte en zonder veel tamtam opgelost is. Die captcha is namelijk zo vriendelijk geweest uit zichzelf terug te komen.

En dan nu, deze keer. Is het omdat wij alleen daar naar vragen? Waarom dienen die categorieën anders? Niet voor wat we nu schrijven. Dat is maar kattekribbelarij maar de oude postjes, die waar hartzeer en pijn in zitten, die willen we toch niet zomaar in een doos op onze blogzolder laten staan.

Ze moeten voor ons part niks aanpassen, enkel terug zetten wat was of ons zeggen met welke truc we in één ruk naar februari 2005 bijvoorbeeld kunnen terug gaan en de postjes daar in een categorie onderbrengen.

Zoals gezegd, we zagen niet genoeg, we klagen niet veel en vooral we schelden hen niet uit. Het zal dus niks uithalen.

Soms hé, kan je van mske de hippentrip krijgen. Dan wil ik hier wat posten en dan wil ze van die pc niet weg omdat ze zin heeft om te werken.

Dan weet ik wel veel dingen om te schrijven maar ik geraak gewoon aan die pc niet aan.

Soms dan zeg ik: “jamaar mske, ik wil het blog uppen” en dan zegt ze: “allé dan … efkes, gewoon de tijd om een “Wiet” te zetten”.

Het is weer zo ver … weer geen tijd. Maar nu ga ik toch eerst dit af maken zenne en die “Wiet” voor straks houden.

Gisterenavond had ik een beetje sjaans. Dan wou ze ook haar dossier af, liep snel naar het klein burootje op haar berepotesloefekes en ze wist niet dat het gesneeuwd had. Dan waren die berepotesloefekes én haar kousen nat. Dat was een beetje extra tijd voor mij.

Ik peis dat ik beter ga posten eer ik hier met mijn klikken en klakken van die pc vlieg.

Tja, we zijn in een bedenkingendag of we zijn het niet. Zo is er nu ook de bedenking bij gekomen dat er toch wel bloggers zijn die, zoals in het normale leven ook, je enkel maar kennen als ze in de miserie zitten. Eens het hen beter gaat, lassen ze een blogstilte in of komt er een blogstop!

Realiseren die mensen zich niet dat de anderen zich dan gebruikt voelen? Het verdriet na de stilte sloeg om in een verrassing toen we op een andere manier nieuws vernamen, maar gaat nu stilaan over in bitterheid. En dat is de eindgedachte die we zullen over houden aan die persoon.

Dit nog efkes verwerken en dan kunnen we weer een mail-adres in de prullenbak kiepen en een gsm-nummer verwijderen.