Vandaag is het twintig jaar geleden dat ik het eerste bericht op mijn blog zette.

En al heb ik op sommige dagen wat last van een zeker laisser aller en het gevoel dat er niks belangrijks meer te vertellen valt, is en blijft het blog een uitlaatklep, soms zonder te vertellen wat er uit de klep gelaten moet worden. Je kan het dan ook af en toe een afleidingsmanoeuvre noemen.

Twintig jaar bloggen? Zou ik er nog twintig jaar bij geblogd krijgen? Hm … Twijfelachtig. Maar het mag.

Soms zit ik zo ’s avonds te overdenken wat ik nu toch op dat blog moet vertellen? Dan is de muze eens vroeg naar bed gegaan, denk ik.

Want eens ze uitgeslapen is, stapelen de concepten zich op.

En komt er een moment en krijg ik ineens zin om ze uit te schrijven. Maar wat doe je er dan mee? Meestal plan ik ze dan in. En dan kan het gebeuren dat er al voor een hele week logjes in de planning staan, die soms wel eens verschuiven als er iets recenter, zonder houdbaarheidsdatum, tussen komt.

Laatst vertrokken we op een daguitstap en een luguber idee plopte zomaar mijn rare hersenkronkel in. Ik bedacht dat ik ook het eeuwige leven niet heb en wat dan met die nasleep die …

Ik heb me wel al meermaals afgevraagd wat er met het blog gaat gebeuren eenmaal ik er niet meer ben, maar dat is wel een ander verhaal.

Ik zette alle geplande logjes terug in concept.

Als we een paar dagen uithuizig zijn, doe ik het wel bewust. Dat voorzie ik logjes zonder houdbaarheidsdatum uit veiligheidsoverweging.

Ondertussen staat er toch wel weer een heel klein resempje bij de geplande te pronken. Ik kan niet zeggen hoeveel, want dat varieert van dag tot dag. Wie weet hoeveel er overblijven als dit verschijnt.

Weghalen? Of niet? Om het op zijn Hamlets te zeggen: “That’s the question”.

Soms krijg je zo eens een stommiteit voor waarvoor je jezelf voor je kop wil slaan. Zoals nu. Zoals ik deed.

Zoals ik al meer zei schrijf ik concepten. Soms zijn die maar een paar woorden, soms zijn die halfgaar en soms zijn die postensklaar maar staat er geen houdbaarheidsdatum op of ik twijfel nog of ik het wel wil zetten. Die plan ik in … ergens een maand verder, kwestie van overzicht te houden en het onderscheid te zien tussen wat af is en wat nog niet.

Maar wat krijg je dan bij zo een twijfelgeval van welles – nietes – toch wel – neen, niet goed – als je het betreffende log in december een maand vooruit plant en je vergeet het jaartal te veranderen. Dan publiceer je dat zo goed als een jaar geleden.

En die wordpress -de verraaitoot- laat iedereen die het blog volgt onmiddellijk weten dat er iets nieuws gepost is, terwijl dat echt de bedoeling niet is noch was.

Dat gebeurde gisteren. Ik zou vloeken, mocht het niet zijn dat ik eigenlijk niet vloek. Stomme ik, die er niet aan dacht de 2022 in 2023 te veranderen.

Maar ik troost me, ik ben niet de enige. Vorige week -of was het al de week daarvoor- zag ik ook zo’n spookpostje in mijn reader verschijnen terwijl het pas een dag later op het desbetreffend blog gepubliceerd werd.

Vorige week had ik dus even een probleem met publiciteitsblokken op Matroos’ blog, wat helemaal niet zou mogen kunnen of niet zou mogen zijn hebben.

Maar die ontwikkelaars hebben helemaal geen boodschap over wat die blogs beschrijven, die hebben helemaal geen interesse in het wel en wee van de bloggers, als het maar opbrengt.

Zo had ik, in mijn beginnende blogperiode, een blog bij Skynet en kreeg ik op een avond, bij het openen van mijn blog een heel foute achtergrond te zien: iets met trouwringen en trouwkleren en geromantiseerde kleuren.

Toen ik dat aan Luc wou tonen, was het weg. Zo weg als de voorbije week de -in de weg zittende- publiciteit op Matroos’ blog.

Bovendien kwam er per e-mail de vraag of Luc en ik gingen trouwen. Ik vond de vraag nogal vrijpostig aangezien dat enkel Luc en mij betrof en ik antwoordde zoiets als hadde ik geen eigendomsbewijs meer nodig.

Eigenaardig genoeg reageerden meerdere mensen op het blog met felicitaties en gelukwensen en al wat bij trouwen komt kijken zonder de essentie te bekijken.

Meerdere mensen hadden het gezien, meerdere mensen hadden voetstoots aangenomen dat het mijn manier was om iets aan te kondigen.

Ik interpelleerde Skynet. Ze vertelden me wel dat ze een nieuw thema -een trouwthema- aan het uittesten waren. Maar dat had nooit, maar dan ook nooit, op mijn blog gestaan. Dat deden zij niet. Wat durfde ik nu te suggereren …

Het was niet enkel daarom dat ik bij Skynet vertrok, maar het waren meerdere redenen die me deden besluiten dat enkel ik nog zeggenschap over dat blog wou hebben.

Ook al meegemaakt dat je ’s morgens opstaat met die gedachte die als een lastige vlieg rond je hoofd hangt? Dat je denkt: “Vannacht had ik een inval voor het blog … maar wat was het nu ook weer?”

Dat gebeurde bij mij wel al meer. Soms komt het idee wel terug binnen gebuiteld, soms kiest het de vrije ruimte en zie je het nooit meer weer.

Soms denk ik dan dat ik gedroomd heb dat ik iets weet om over te bloggen.

Het overkwam me weer, vorige week. Hardnekkig bleef het hangen. Hardnekkig probeerde ik het te verdringen, maar het was te sterk. Ik ging er over zitten denken. Had ik nu zelfs echt gedroomd dat ik er ook een foto van nam?

Ik vond niks tussen de foto’s. Ik vond wel de foto van de erwten. Die nam ik omdat we zo prettig onnozel bezig waren geweest bij die erwten, wij twee overjaarse pubers. Maar uiteindelijk had ik besloten de anekdote maar niet te vertellen. Het was echt nogal kinderachtig.

Maar waarover ging het dan wel? Om moedeloos van te worden. En die lastige vlieg gedachte was maar niet weg te krijgen.

Tot ik bedacht dat ik het misschien met de gsm fotografeerde. En ja, dan zit het niet in de fotomap maar wel in de wolk die in ons geval dumpdoos heet.

En jawel, door het bezoek van de kleindochters had ik die dumpdoos nog niet uitgezocht en daar had ik ze … de foto’s én het idee er achter.

En dan kon ik mezelf wel een pets rond mijn oren geven want de bijhorende foto, die ik met het fototoestel nam, daar had ik bij het foto’s bekijken toch wel vierkant overgekeken zeker.

Er was een tijd dat ik deze datum gewoon liet voorbijgaan.

Niet dat het zulk een belangrijke datum is, er is niets groots geschied op deze datum, alleen maar dat ik toen de eerste blogpost op het internet gooide, al zij het toen onder de naam van mijn co-auteur.

Waarom ik er nu gewag van maak? Er valt al niet veel te gebeuren in deze actieluwe tijden, zodat je van elke vliegescheet een donderslag kan maken.

Het was me in het verleden al opgevallen, je weet wel, de dagelijks terugkerende likes van mensen die dat een poos vol houden en er dan de brui aan geven als ze zien dat je er niet in trapt. Al is dat laatste nogal een groot woord om te zeggen dat je wel gaat kijken wie ze zijn maar hun blog je niks te vertellen heeft of helemaal buiten je interesses ligt of in een taal is geschreven die je niet kent.

De laatste tijd vroeg ik me eigenlijk af of het mogelijk is om automatisch te liken. Want telkens ik ’s morgens mijn ogen opende en mijn telefoon pakte stond er al een like bij het log van de dag. Ach ja, het kan hé.

Maar gisteren had ik toch wat anders bizar aan de hand. Er stond geen log, ik moest het nog schrijven. Ik schrijf, herlees en post. De tijd van het posten en ik zag rechts in de bovenhoek al het meldingslampje voor een like.

Daarom ben ik even op “autolikes” gaan googelen. Er wordt wel naar verwezen maar of ze echt bestaan is een even groot raadsel als het bestaan van spoken en geesten.

Dat het al veel vroeger door anderen werd opgemerkt werd bewezen door een forumbericht¹ van jaren geleden. En net zoals voor voornoemde spoken en geesten vind ik het antwoord niet overtuigend.