In een tijd van lang geleden kon je gewoon prentjes bij de logs zetten. Ze waren overal nogal vrij te nemen.

Maar ooit, in een helderziende bui, voorspelde ik dat het in de toekomst wel eens faliekant zou kunnen aflopen.

Dat deed het, ergens in 2017 -of was het 2018- toen ik een e-mail kreeg over een prentje dat al jaren op dit blog stond. Ik wist zelfs niet meer dat het er stond. En ja, ze waren geneigd me te vergeven, mits betaling natuurlijk.

Toen heb ik alle afbeeldingen van het blog gegooid en er enkel nog mijn eigen foto’s op gezet. Zo stond dat blog nogal rommelig met allemaal afbeeldingen van gebroken afbeeldingen.

Coronatijden met regen hebben me aan het werk gezet. Het was inderdaad werken. Ik doorliep het ganse blog en haalde alle lege er uit … tenminste dat hoop ik. Ik zal in de toekomst nog wel steekproeven doen ook.

Maar wat me opviel … wat een rommel op dit blog. Ik zwierde logs van vroeger -toen ik schreef om niet te moeten denken en waarvan ik zelf niet meer weet waar ik het over had- er af, ik gooide citaten van anderen -waar ik waarschijnlijk ooit iets aan had- er ook af. De meeste ervan zijn weg, die ene van Freek houd ik. Die is nog actueel.

Maar verder … wie interesseert het nu wat ik in mijn oninteressante leven uitvoer? En zeggen dat ik voor dat blog betaal omdat dat op zeker ogenblik mijn enige vriend was. Op zeker ogenblik? Is het dat dan nu niet meer … ach jong …

En wat doen we dan nu? Eigen foto’s die ik nog in voorraad heb bij oude logs zetten zeker. Wat doet een mens anders in tijden dat niks mag, niks kan en je je eigenlijk wat nutteloos voelt …

Na al die jaren bij WordPress waar ik in de zijkolom van mijn admin-pagina kon zien dat ik mijn bericht kon bijwerken, schrok ik toch even toen ik de update-knop moest gebruiken en nog later moet updaten.

De Nederlandse vertaaldienst is écht wel goed bezig.

Er was een tijd dat er een nogal competitief omgesprongen werd met een teller op de blogs. Dat aantal leek belangrijker dan de interactie, de inhoud en het vertelde.

Er stond ook wel een statcounter op -de voorloper van- dit blog, maar die zat achter de coulissen. Ik vond het namelijk bizar om zien hoeveel verschil er zat tussen het aantal bezoeken en het aantal reacties en wou er een beetje het fijne van weten.

Het leverde me een deel van het antwoord op als ik de zoekopdrachten bekeek en had ik het nu een op commercieel vlak doende geweest was het wel handig om weten welke logs goed in de markt lagen.

Maar zoals zoveel en zovelen ging statcounter de gratis dienst beperken en moest er voor die extra informatie betaald worden. Hoe het later werd aangepast omwille van privacy en nieuwe wetten weet ik niet want Statcounter ging er uit, WordPress houdt zelf statistieken bij.

Wil ik nu weten waar het verschil zit tussen de bezoeken en de reacties zal ik moeten gissen. Ze slaan je wel met Google Analytics om de oren, maar dat betreft dan interne zoekopdrachten d.w.z. zoekopdrachten die ingevoerd worden via de zoekfunctie op het blog zelf. “Jawadde dadde” zouden ze bij MediaMarkt zeggen.

Bovendien komt er nog een hele poespas bij wat cookies en voornoemde privacy regels betreft. Ik ben geen handelaar, het blog is voor mijn plezier en als ik er zo’n administratie moet gaan bij nemen, stopt het.

Bovendien hebben dag-, week- en maandbladen ook lezers die nooit een lezersbrief schrijven. Laat dus maar zitten. Ik zal het verschil blijven bekijken maar me niet blijven afvragen.

De anoniemen en de stillen zijn welkom of ze nu uit verveling, uit interesse of nieuwsgietigheid komen lezen en hopelijk beleven ze er dan ook plezier aan.

Bij manier van spreken dan toch want de lichtknop doet het nog wonderwel, dank u.

Verder lezen levert gevaar op wegens een hoog zaag- en klaaggehalte.

Want gisteren was een dag om in te kaderen … met een donkerzwart kader … zo leek het wel.

Het begon met de post, met de bestelling die niet in één pakje kwam maar in twee, die niet samen kwamen maar afzonderlijk en het tweede pakje het eerste voorbij stak voor levering. En terwijl het eerste pakje maar bleef aanmodderen en Bpost de levering maar bleef beloven, lag het tweede al netjes opgevouwen in de kast.

Uiteindelijk verwittigde Bpost dat het pakje niet in de automaat maar thuis zou geleverd worden, gisteren. Leveringswijze waar ik, zoals vermeld al een grondige hekel aan heb wegens het op wacht staan. En dat precies op de dag dat wij boodschappen wilden doen: Luc bij Aldi, ik bij Colruyt. Luc was geïnteresseerd in een ovenplaat om vier pizza’s ineens te bakken en de Colruyt kwam met hun 3% korting voor de 15de.

Gelukkig hadden we het blad waarop staat:

B.POST.NL

Kan U even op het raam kloppen ——>

nog niet bij het oud papier gegooid.

Ik stond dus al goed geluimd op, kunde peizen. Planning in het water. In volle hitte in de auto. Hand op een ijl nest leggen? Ah ja, want Luc had zo goed als alle cola opgedronken en met deze temperaturen raken voorraden snel uitgeput.

Sta ik dus, goedgemutst -du-uh- op en zie dat ik een update heb van WordPress. Normaal doet die dat zelf, maar nu moest ik op het knopke duwen.

En toen ging het licht uit! Blog weg en admin pagina ook. Alles werd een fatale error die niet zjust’n was.

Ik bad de litanie van alle heiligen, te beginnen bij het blog, overgaand naar de post en de pakjes om daarna corona en alle coronagebonden en private restricties aan te roepen.

Luc, in een poging om het vuur te blussen, deed eigenlijk nog wat petrol in de soep -mannen doen dat nu eenmaal- waarop ik tegendraads zei dat we in de auto gingen stappen en boodschappen doen. En dat zonder douchen en ongekamd … dat ik efkes rap heb verholpen met wat deo en een spuit parfum.

Kunt ge u voorstellen hoe kwaad ik was maar in de Colruyt hebben ze een koelruimte om af te koelen …

Inderdaad, toen Luc me terug oppikte aan de Colruyt nà zijn Aldibezoek kon ik tenminste al terug logisch denken in plaats van stomweg mee te draaien met de chaos in mijn hoofd.

De live chat, een dik uur later, vertelde me dat de update helemaal niet in orde was geweest en dat ik, om de problemen op te lossen, de update manueel moest overdoen.

Dat klinkt straf, dat is om zenuwen van te kweken zoals konijnen en het gedoe op het einde van dat gewroet in die database vond ik maar niks, maar ook die operatie leek levensnoodzakelijk. Maar eigenlijk is het poepsimpel en enkel een probleem van durven.

En dan te weten dat ik op het punt gestaan heb om het blog eraan te geven.

Bij de aanvang van de coronacrisis dacht ik dat het moeilijk zou worden voor de blogs: minder gebeurtenissen, minder om over te vertellen.

Het tegendeel was waar, de coronalogs tuimelden over elkaar en vochten voor de eerste plaats.

Nu, nu we de eerste golf stilaan zien afzwakken, blijkt ineens dat ik minder inspiratie heb. Voorvallen en gebeurtenissen worden als ongeschikt voor het blog ervaren, een mens kan niet dagelijks over het wandelen vertellen en andere zaken lijken nogal onbenullig.

Bijkomend probleem is ook dat, eens ik begin te schrijven en gestoord wordt, de draad verlies. Ik weet dan nog wel wat ik wou vertellen, alleen … het vlotte is er niet meer. En het dan maar vertellen terwijl ik er moet over nadenken, neen dan rolt er niet hetzelfde uit mijn toetsenbord.

Dat is ook zo als een concept door één of ander gegoochel op de achtergrond verdwenen is en ik het moet herschrijven. Zo een tweede versie schrijft en leest nooit zo vlot als de eerste.

Terug naar het saaie leven wil hier echt niks zeggen: wel of niet corona maakte sowieso geen groot verschil. Ik vraag me soms zelfs af: “waarover blogde ik toch vóór corona?”.

Ge ziet ze wel, maar ge denkt: “Wat zou het?”

Maar dan moogt ge niet kwaad worden, want dan ga je drastisch ingrijpen.

Dan denk je: “Gedaan met dat gezever van de dagelijkse likes” want dat is gewoon vingerklikwerk.

Ge ziet ze overal, op alle blogs en nergens zeggen ze wat. En ge denkt: “Ik ga ze blokkeren”.

Ik wou ze blokkeren toen ik terug mijn eigen kalme zelf was maar vond toen dat het toch nogal boers was en wat kwaad berokkent het eigenlijk?

Nog efkes overpeinzen.

“Zouden ze dit log liken?”

De corona-afzondering met een zee aan tijd om niets te doen, doet een mens meer en te veel denken. Waaraan denkt een mens dan? Aan dingen waar je eigenlijk niet meer zou mogen aan terugdenken.

Het resultaat was dan ook dat ik de gedachten niet meer in bedwang kon houden en ze uiteindelijk maar hun vrije gang liet gaan en begon te typen.

Ik schreef enkele bedenkingen in concept maar weet niet of ik ze zou posten. De mogelijkheid zit er namelijk in dat ik ik jullie zou vervelen – voor zover ik dat nu al niet doe. Ik zou in dat geval namelijk enkele dingen aan de wereld kond doen die ik als afgehandeld beschouw maar die het blijkbaar niet echt zijn vermits ze zo dicht onder de oppervlakte liggen te sluimeren.

Enerzijds denk ik: “het blog is mijn dagboek, daar staat in wat me aanbelangt”. Anderzijds denk ik: “Het belangt me ook aan dat ik niet kwetsbaar wil overkomen, die ik-kan-het-allemaal-alleen ingesteldheid van mij, prinses in de ivoren toren, ongenaakbaar, ijskoningin.

Delen is goed maar ik wil enkel delen wat deelbaar is.

De tijd van de beveiligde postjes ligt achter me. Zelfs die waren niet echt veilig, aangezien de reacties van sommige toegelaten lezers … achteraf.

Bedenking: zet ik die bedenkingen beveiligd? Of gewoon helemaal privé? Net of ze er niet zijn? Misschien gooi ik ze gewoon weg … nu ze -nog maar eens, inclusief een paar nieuwe- van me af geschreven zijn.

Veel tijd en veel concepten betekent dat veel concepten in de virtuele prullenbak worden gegooid, dat wel, maar ook dat er andere worden uitgewerkt.

Bij sommige van die concepten die ik dan uitwerk, denk ik dat ik ze toch niet kan posten in deze coronatijden, al hadden ze dan oorspronkelijk niks met corona te zien en dateerden ze al van pozen er voor.

Dat wil zeggen dat hier logs in afwachting staan waar ik een datum van ergens mei of juni op plakte, al staan ze niet gepland. In coronatijden houdt zelfs logs in de planning zetten een risico in.