Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Center Parcs (Page 5 of 8)

De kerstboom

De kerstboom hadden we vorige zondag al geplaatst omdat ik -gegrond- vreesde dat ik vandaag geen zin zou hebben.

De voorbije week waren we van maandag tot gisteren in de Eifel en konden we hem niet zetten, die traditioneel aangewezen dag na Sinterklaas.

Morgen is er de boekenmarkt. Die staat ook al voorbereid.

Maar om nu, de enige dag ertussen, die kerstboom te gaan zetten, kan echt niet. Dat komt door mijn ingebouwde planning die zegt dat ik, de dag na een vakantie, mijn foto’s moet sorteren en mijn indrukken in concepten gieten. Het komt er eigenlijk op neer dat ik dat een prettige manier vind om de vakantie een beetje te rekken.

Zodoende stond de kerstboom ons gisteren bij thuiskomst op te wachten en moesten we enkel nog de lichtjes aansteken.

Dat hadden we ook wel kunnen plannen met een slimme schakelaar, maar zo zot ben zelfs ik nog niet.

De waters op vakantie

Als ik zou zeggen dat alle vakantieparken een meer of vijver hebben, lieg ik misschien, want ik heb nog niet bij alle vakantieparken een vakantie, week, midweek of twee- of driedaagse doorgebracht. Ik denk trouwens niet dat dat me, in wat me nog rest van mijn één mensenleven, zou lukken. De vraag is ook of een heel mensenleven wel zou volstaan.

Wat wel waar is, is dat alle parken -en dat zijn er niet zo heel veel- waar ik wel al was zo een meertje of vijvertje hebben.

Soms hebben ze dat niet nodig, dan liggen ze gewoon aan bij zo een groter meer zoals de Bostalsee en het Rauwse Meer, zoals Center Parcs Bostalsee en Sunparks Kempense Meren.

Soms liggen ze aan zee, maar de beide Belgische parken hebben daarbovenop nog een parkmeertje.

Ook het -niet nader genoemde- park in Drenthe had een eigen parkwater, eigenlijk meer dan één al was het ene dan een zwemvijver en het andere een vennetje in natuurgebied.

En daar hadden we dan, als kers op de taart, de niet zo veraf gelegen Baggelhuizerplas. Die was een wandeling meer dan waard. Er was niet echt veel volk. Op enkele joggers na hebben we er niemand ontmoet. Rare gevolgtrekking? Als de wc-voorzieningen bij dat soort gebieden gesloten zijn, wordt het pas de moeite waard om ze te bezoeken.

Die waterpartijen vind ik een enorme meevaller, vooral als je ’s avonds niet de hele avond voor de TV wil hangen en nog een luchtje wil scheppen. Water heeft altijd een bepaalde aantrekkingskracht en het is snel gezegd: “Gaan we nog eens tot aan het meer?”

Een kwestie van rap zijn

Ohlala! Kijk buiten!
Een bezoek! Pak kodak
Goed mikken … Rap klikken
Drukken maar. Snel!

Wat een snoet, echt wel hoog
Schattigheidsgehalte
Huppelt weg, show gedaan
“Heb ik hem?” … Wél!

[© ms – 30 september 2023]

____________________
Ollekebolleke

Het zinkgat in mijn geheugen

Seder we in 2020 met corona te maken kregen heb ik blijkbaar een bodemloze put in mijn geheugen. Ik herinner me mijn vakanties niet meer zoals vroeger. Waar ik nog veel herinneringen heb aan vroegere reizen is dat sedert het begin van covid heel wat minder.

En toen ik er ging over nadenken ging het al helemaal mis en de mist in. In september 2020 waren we in Ursel. In 2021 … ik kon denken en peinzen tot ik er koppijn van kreeg. Het viel me niet in.

In 2022 hadden we dus besloten dat we vaker een korte vakantie zouden in plannen. Het herinneren ging vlotter: 2 dagen Ronse, 3 dagen Ieper, 3 dagen Voeren, 4 dagen Habscheid.

Maar 2021? Wat was dat nu toch? Aha, plots viel het me in. De twee samengevoegde midweken uit het coronajaar hebben we toen omgezet in één midweek in Erperheide. En als ik mijn foto’s bekeek bleek dat we ook nog 3 dagen bij Sunparks Kempense Meren waren.

En dan denk ik dat het over -vooral- wandelvakanties ging. Veel plezier, veel in- en ontspanning, veel onbekend moois, maar gebrek aan de meer memorabele dingen.

De telefoonstoring

Vorig jaar, 17 maart om precies te zijn, liepen we in de Eifel te wandelen, als plots mijn telefoon tilt slaat, van toeten noch blazen weet en wij plompverloren naar vier mogelijke wegen staan te kijken, aangegeven op een houten wegwijzer. Er staan dan wel bordjes van de wandeling ook, maar die lijken me niet bepaald betrouwbaar.

We hebben dan maar de richting Sassen gekozen. Daar kenden we de weg. En we zijn het gemiste deel dan maar van de andere kant gaan bekijken.

Dit jaar willen we die wandeling nu wel eens goed gaan doen. Voor alle veiligheid bestudeer ik de kaart op voorhand en zie dat dat bordje toch niet zo verkeerd stond.

Op hetzelfde punt als vorig jaar aangekomen, is mijn telefoonscherm zwart. Compleet zwart. Wat een bizar toeval is me dat.

We volgen dus nu het bordje en zouden aan een weiher moeten uitkomen. Dat doen we niet. Ik haal er Lucs telefoon bij, die ik eerst nog een beetje moet instellen en googel de weiher. De telefoon zegt: “Je bent er”. Midden in het bos? En geen bordje? Ik heb dan maar Center Parcs’ adres ingegeven en we kwamen goed terecht.

Dan ga ik googelen en vind dit:


En dat, dat had ik ooit nog al gezien. Vorig jaar misschien?

Nu gaan we die wandeling een volgende keer wéér doen, opnieuw tot het goed zit. Want die weiher? Daar zijn we, volgens mijn Runtastic, net naast gelopen. Wellicht moesten we het kapot gereden spoor tussen de bomen genomen hebben.

En ik zal de vermoedelijke boosdoener goed in het snotje houden. Maar waarom laat die Lucs telefoon dan met rust?

Vier dagen Eifel

Ja, ik weet dat er mensen afkerig tegenover die parken staan. Sommigen zeggen het zelfs. Mij niet gelaten. Wij gaan niet voor de activiteiten die die parken aanbieden, al gaan we daar soms wel eens zwemmen. Aqua Mundo is er nu eenmaal voor iets.

Neen, wij nemen zo een park als basiskamp, zoals Luc dat noemt. De Nederlandse vrouw op de boekenmarkt, aan wie ik over de meevaller vertelde, bleek dat dan ook zo te doen. Maar zij noemt dat dan de uitvalsbasis. Ze toonde me foto’s van uitstappen die ze al deden. Maar zij heeft het meer voor Landal. Daar waren wij nog niet.

Het voorbije -verlengde- weekend werd dus een wandelweekend in de Eifel.

En wat een meevaller met het weer. Volop zon, 22 à 23°. Echt T-shirt weer. Ik had wel een short ook mee, maar dat deed ik dan maar niet. Er zaten al prik- en bijtbeestjes ook.

Over deze vakantie ga ik dus niet zo veel vertellen. We wandelden. Daarmee is zoveel als alles gezegd. En wat hebben we genoten. De Eifel in lentetooi zagen we nog zo vaak niet.

Meestal gaan we in de herfst of het vroege voorjaar. Dan zijn die parken nog in rust. De zomer zou ons te druk zijn. Maar nu met dat prachtige zomers weer in een geweldig mooie Eifel zou ik wel durven overleggen om daar nog eens een verblijf te boeken, maar dan niet in een park waar het dan te druk zou zijn.

Over het park zelf ga ik het niet hebben. Het was een mooi kado en ik wil wel van de mooie herinneringen nagenieten zonder er een stijve recensie van te maken.

Dat mooie weer? Dat veranderde toen we maandag tussen Gerolstein en Prüm in een hevig onweer geraakten en daarna terug in de algemene grijzigheid terechtkwamen.

(Lees verder onder de foto’s) pske van mske:

    Foto’s “Het warme welkom” en “De innerlijke mens” zijn van Luc.

    Wie meer foto’s wil zien, kan ze nu op “In Beeld” bekijken.

    Filmke van Luc : Ulmener Maar Stollen.



Mei is lekker wegwezen

Tussen onze voorbije mini-mei-vakantie in de Oostkantons, in de eerste helft van de maand, en de komende driedaagse bij de Kempense Meren in Mol, zo tegen het eind van de maand, hadden we een paar rustige weken.

We hadden een boekenverkoop -om te bezoeken en te snuisteren- vorige zaterdag en een dagske Antwerpen met een bezoek aan de Hofkamer op de voorbije zondag voorzien.

Twee vakanties zo kort na elkaar hadden me al aan het peinzen gezet over wat ik het toch nog op het blog kon hebben.

En toen, op de voorlaatste dag van ons verblijf in de Oostkantons kwam een e-mail die me van mijn sokken blies. Een e-mail van Center Parcs Eifel. Dat is een park dat sterk mijn voorkeur geniet omwille van de streek en de geweldige wandelingen die je er kan maken. Maar dat park was al haast een jaar dicht wegens vernieuwingen.

Dus nu kwam er die e-mail met een uitnodiging. Het park ging terug open en wij werden uitgenodigd voor een proefverblijf. Jawel. Pardaf en precies tussen beide mini-vakanties in kwam het zich nestelen. Vanaf vorige vrijdag tot en met gisteren.

Ik dacht aan bedrog, aan phising, aan oplichters. Ik vertelde het aan Luc. Luc dacht aan bedrog, aan phising, aan oplichters.

Eens thuis stuurde ik schoorvoetend een e-mail met een vraag over de voorwaarden en kreeg prompt een out of office reply. Ziede wel?

Een uur later kwam er een e-mail met een antwoord van een collega, die mijn e-mail doorgestuurd had gekregen, en die kwam wel degelijk van Center Parcs Eifel zelf.

Ondertussen had Luc ook niet stil gezeten en had gegoogeld én gevonden. Op een Center Parcs forum vertelde iemand iets gelijkaardig maar dan over het park in Parijs ergens in het verleden.

We hebben én boekenverkoop én hofkamer van de agenda gegooid en zijn vertrokken.

Zoals Luc het verwoordde: “Voor die ene keer dat wij iets krijgen”.



Ochtendvisite

Ik voelde me bespioneerd en keek met een ruk naar buiten. Daar zat hij, gewoon mysterieus te wezen. Het was nog niet volledig dag en mijn eerste zjat koffie stond nog gloeiend heet te zijn.

Waarom hij me intrigeerde weet ik eigenlijk niet, ik vond hem wel iets hebben van een kraai maar daar was hij eigenlijk te groot voor.

Dus vond ik het de moeite waard om een foto te nemen en ik dacht dat Obsidentify hem zo niet zou herkennen, zo enkel een schaduw in een schaduwspel.

Dat deed die app wel. Op voldoende overtuigende wijze -voor zo’n 75% zekerheid- beweerde hij dat het een roek was.

En daar kan ik mee leven. Al had ik die liever in kleur -zelfs al is hij zwart- gezien.

Het bewijs

Om te verhinderen dat je telkens opnieuw je CST en eventuele andere bewijzen moest tonen kregen we bij Center Parcs een festivalbandje – op vrijwillige basis te dragen.

Ik deed het om. Het eerste moest ik al gaan omruilen omdat het te strak zat.

Maar dat doe ik nooit meer. Ik vond het niet prettig, ik vond het niet grappig, eerder irritant, al was dat dan tussen mijn oren, waardoor ik ook fantoomjeuk ging krijgen.

Het was goed bedoeld. Zij kunnen er ook niet aan doen dat ik zo een ambetantigaard ben.

Page 5 of 8

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén