“Heb je het gelezen?” vraagt Luc en vervolgt “een mens is niet gemaakt om te diëten”.

Eerst even ter verduidelijking: ik dieet niet. Ik let wel op wat ik eet en dat is iets anders.

Nu goed. Na Lucs melding bedenk ik dat ze toch maar terug ene op de kop hebben getikt die weer maar eens alles in vraag gaat stellen, weer maar eens zichzelf wil promoten en er waarschijnlijk wil aan verdienen. Ik ga het artikel lezen en kom tot de conclusie dat het niet ene is maar zomaar vier experten¹.

En dan vind ik zelf een artikel van hoe je je porties kan afmeten als je niet telkens in de weer wil met de weegschaal om te weten hoeveel kcal je inneemt².

Wat moet ik daar nu weer van denken? Wat kan ik daar nu weer over zeggen? Niks zeker, gewoon mijn schouders even ophalen en verder doen zoals ik bezig ben, want dat gaat goed.

In het begin woog ik wel alles af. Dat doe ik nu niet meer maar bij spaghetti bijvoorbeeld doe ik het wel nog.

Wat ik dus wél denk is: “laat me gerust”. Ik heb het alleen gekund en gedaan. Want ja, het is vandaag drie jaar geleden dat ik ermee begon en anderhalf jaar later woog ik 40 kilo minder.

Ondertussen zijn er 4à5 terug bij, dat beschouw ik als tijdelijk winters vet ter bescherming tegen de kou.

Maar de manier waarop ik het doe kan ik wel nog een leven lang volhouden hoe lang of kort dat leven nog zijn mag.