mske heeft iets gedaan waar ze meestal tegen is. Nu ja, een mens moet alles eens proberen in zijn leven, is ’t niet.

Het was woensdag en ze waren naar de woensdagavondfilm¹ op Vijftv aan het kijken en ze zaten in het donker met de bedenking: “we steken het licht wel aan als er reclame komt”, maar Zoneke en Bollie waren daar al voor de eerste publiciteitsonderbreking. Dat wou zeggen dat deze film toch wat aantrekkelijker was dan normaal, al was Meg Ryan’s haar lelijk geknipt en geföhnd en acteerde die Stuart wat overdreven en nog zo het een en ander, maar toch …

Slow keek even na en schrok toen hij zag dat die film nog tot bijna half twaalf ging duren. En dan nog naar huis. Bovendien konden ze Bollie en Zoneke toch niet uit hun bed houden, die moesten vandaag werken. “Ach” zei Bollie “misschien zien jullie het einde thuis nog wel”.

Ze zagen het einde thuis nog, enkel mske feitelijk, want Slow zei dat hij niet keek naar een film waar zo een grote hap uit was. En daardoor zag mske het! Ze kon sms’en en zo de DVD winnen. “Dat doe ik” dacht mske. Ach ja, ze kunnen hem naderhand nog verder verkopen in geval van. Als je ziet dat ze voor een DVD 6à7€ vragen op een beurs …

Het bleef niet bij één smske, in totaal waren er zes. Het eerste en dan vijf antwoorden op een vraag. mske heeft vijf punten op vijf en maakt dus kans op … deelname. Ze zullen haar iets laten weten als ze gewonnen heeft. Ergens heeft mske het idee dat ze daar gewoon niks meer van gaat horen. Dàt denkt mske.

Dat zijn al twee films die ze niet volledig zagen, de andere was “The Sixth Sense”! Toen kwamen Zoneke en Bollie ook thuis. In het vervolg misschien toch beter thuis de video programmeren. Het zijn niet altijd flutfilms blijkbaar.

¹ IMDb
² IMDb

Gisteren was er weer de TV-avond bij Zoneke. Slow en mske kijken dan naar iets zo onschuldig mogelijk. Gisteren was dat dan “Must Love Dogs”.

Nu heeft mske iets tegen misbegrepen situaties, bemoeizieke bedillerige familieleden en toestanden die met een woord uitleg opgelost zijn, maar het woord uitleg niet krijgen omdat anders het verhaal ten einde is. Net op het laatste komt de oplossing dan toch als deus ex machina en dan vraag je je af waarom ze dat niet vroeger konden gezegd hebben.

Vroeger had je in zo goed als elk dorp of gemeente ook van die toneelvoorstellingen van de plaatselijke toneelkring en dat ging ook altijd die richting uit. Meestal werden die toneelstukken dan nog als grappig bestempeld.

“Must Love Dogs” was zo een verhaal, maar dan één waar er wat meer geld tegen gegooid was.

Bij hun laatste bezoek aan een CD- en DVD-beurs hadden Slow en mske “De Indringer” gevonden. Maar omdat ze de film al gezien hadden en omdat hij 7€ geprijsd stond, terwijl je op zulke beurzen wel degelijk goedkopere exemplaren kan vinden, hadden ze hem daar maar gelaten.

In een ander standje stond “Vermist”, weliswaar maar voor 1€ goedkoper, maar ze hadden die film nog niet gezien en dus hebben ze hem maar meegebracht.

Na een mislukte poging om te kijken tijdens het kinderzitten bij Zoneke, installeerden ze zich gisteren in de zetel en keken naar “Vermist”.

Hij haalt het niet! Hij haalt helemaal hetzelfde niveau niet als “de zaak Alzheimer” en “De Indringer”.

Hij was niet echt slecht, best bekijkbaar, daar niet van, maar het “Wow … dat is een knappe film-gevoel” bleef uit. En dat was precies wat mske na de twee andere had gedacht.

En wat kwam mske gisteren op de vlooienmarkt tegen? Ze had al eens gezucht omdat boeken altijd op de grond staan en ze had al eens gezucht omdat er sommigen hun DVD’s ook al op de grond zetten.  Niet dat ze zich niet wil bukken, maar de gangskes waren aan de smalle kant.

Maar die doos stond niet op de grond. Die stond comfortabel uitnodigend op een tafel en daar vond ze Capricorn One.

Nu nog de tijd vinden om hem te bekijken. Slow heeft de film nooit gezien en mske weet nog enkel de grote lijnen.

Slow en mske liepen wat te kuieren in een park. Het onderwerp waar ze het over hadden weet mske niet meer – ze springen nogal van de hak op de tak en zolang ze zelf nog kunnen volgen is er, volgens mij, geen vuiltje aan de lucht.

“Ah ja, juist” zei Slow “dat is die Nederlandse acteur Bert André”. Dat hij dat niet was herinnert mske zich dan wel nog, maar ze herinnerde zich nog wat anders en zei: “Bert en Bertje”. “Wablief?” zei Slow. “Bert en Bertje” zei mske weer “een feuilleton van lang geleden met Bert André” en ze zong, of deed een poging tot met krassende stem.

Kan een mens van liefde leven
Ja Bertje ja
Blijft de rest ons dan om ’t even
Ja Bert ja

…

Soms vliegt een olifant (vrolijk?) naar binnen
en pikt onze laatste kruimels zwart zaad
waar wij met ons beidjes reeds weken op zitten.
Maar we wuiven hem na als hij weer vliegen gaat.

 
Dat van die olifant dat kan een ooievaar geweest zijn of nog wat anders, maar hoe dat beest naar binnen vloog, dat weet mske niet meer, maar dit was het eerste dat in haar hoofd opkwam. En of ze nu al weken op zwart zaad zaten of dat dat al maanden was, dat is maar een akkefietje hé.

Dat Bert André Nederlander was, dat wist ze ook niet, dus ging ze efkes googelen. Bert en Bertje dateert van 1969 astemblieft! Bert André is wel degelijk Nederlander, zijn tegenspeelster, Hedwig Hoefmans ook, al was het een Vlaams feuilleton. Hedwig Hoefmans blijkt maar één rol gespeeld te hebben. Ze is overleden in 2006 en met Bert André gaat het ook niet schitterend. Hij overwon leukemie maar noemt zichzelf “stabiel slecht”.

Foto’s of ander materiaal over de reeks is op ’t eerste zicht niet terug te vinden, de tekst van ’t liedje anders ook niet. Dus moeten we ’t maar doen met dat halfgebakken geval dat mske vanonder ’t stof gehaald heeft.

Bij den teevee houden ze toch ook geen rekening met mensen die moeten werken hé. Vroeger was dat al zo met de mooiste films, die kwamen stukken in de nacht of in de dag.

Nu is er sport op zondag en dat is altijd zo laat. Meestal neemt Slow dat dan wel op om er op een deftig uur naar te kijken, maar af en toe wil hij dat toch wel direct zien. En aangezien we het bijna op één hand kunnen tellen dat Slow en mske niet samen gingen slapen, wacht mske dan tot het gedaan is. Maar dan slapen ze ’s morgens wel een uurke langer.

Vroeger ging lang opblijven toch gemakkelijker precies.

Sinds ze Cold Case verzet hebben van woensdag naar zondag hebben Slow en mske het al meer niet gezien dan wel.
 
Nu weer! Om 9u schoot Slow ineens recht en zegt: “vergeten!”

Nu zou ik kunnen zeggen: “Slow heeft dat vergeten” omdat hij zich altijd bezig houdt met het kaske en aanverwanten, maar eerlijk is eerlijk, mske heeft er ook niet aan gedacht. En ikke zeker niet!

Er is  nog zo een acteur  geweest, waar iedereen van zei dat ze die goed moest vinden.

Oh ja? Louis de Funès goed vinden? Zenuwachtig werd mske ervan. Zo zenuwachtig dat het net leek of al haar zenuwen tegelijk in de pries hadden gestoken.

Wat hebben ze gemeen? En dan hebben we het niet over hun uiterlijk, of hun gave om smoelen te trekken, dat zou te gemakkelijk zijn.

mske zal een jaar of 15-16 geweest zijn toen ze een ganse reeks met Jerry Lewis uitgaven. Bij de eerste lag ze achterover van ’t lachen, bij de tweede wat minder, bij de volgende vond ze het niet meer om te lachen, daarna vond ze ’t afgezaagd en op ’t laatste keek ze zelfs niet meer want ze kreeg er de zenuwen van.

Van Jim Carey heeft ze één film gezien: “the Cable Guy”. Maar bij het zien van al die dierendetectivefragmenten had ze een déjà vu. En de naam Jerry Lewis popte zo maar op in haar hoofd. Ze heeft er nooit naar gekeken.

Hoe het zo ter sprake gekomen is zou mske zo niet meer weten of het zou door de opmerking moeten gekomen zijn over een nieuw feuilleton met Jan Decleir dat mske zo ineens over “Mira of De Teleurgang van de Waterhoek” begon te denken.

Het verhaal in het kort: We zeggen 1905. Er wordt een brug gebouwd over de Schelde bij Avelgem in West-Vlaanderen. De bewoners van de nabijgelegen Waterhoek komen in verzet, want ze zijn bang voor de teleurgang” van hun cultuur.

Stijn Streuvels schrijft 20 jaar later een roman over de moorden die uit het meningsverschil voortvloeien en ook over de ingenieur die het met een plaatselijke schone “Mira” aanlegt.

In 1971 wordt De teleurgang van de Waterhoek verfilmd.

Stijn Streuvels overleed tijdens de besprekingen en heeft dus nooit de film gezien. De titel werd aangepast naar “Mira of De Teleurgang van de Waterhoek” toen bleek welke impact Willeke van Ammelrooy op het doek had.

Wel, in die tijd beweerden boze tongen dat Willeke Van Ammelrooy de rol gekregen heeft omdat ze uit de kleren wou gaan. Dat was toen namelijk nog niet zo ingeburgerd, ook niet onder actrices. Haar tekst werd echter door een Vlaamse ingesproken.

Moesten ze nu die film maken zouden ze de titel weeral moeten aanpassen naar “Betteke of De Verpreutsing van de Waterhoek”. Het lijkt nu wel moeilijk om hun kleren ààn te houden. Ze zouden er, bij manier van spreken, een nudistenkamp kunnen van maken.