Een beetje bizar is het toch wel dat ik overtuigd ben dat ik niks met Brueghel heb, dat ik twee boeken over Brueghel heb en dat de Dulle Griet toch wel één van mijn favoriete kunstwerken kan genoemd worden en dat ik denk: “Daar wil ik naartoe” als ik, tijdens het lezen van een artikel over wat er te doen is tijdens de kerstvakantie¹ (of daarna) een een Bruegheltentoonstelling in ‘s-Hertogenbosch tegenkom … en ook nog wat in Aken.

Verkeerdelijk dacht Luc dat we nog tot in april tijd zouden hebben, maar dat was niet zo. Dat gold enkel voor die tentoonstelling over de Flämische Malerei in Aken². In het Noordbrabants Museum³ moesten we deze week al gepasseerd zijn.

Waren we dat? Ik wilde me deze keer niet beklagen dat het er niet van gekomen was, zoals die keer met die Vlaamse Expressionisten in Den Haag. Dat kan ik me bij momenten nog steeds beklagen.

En al waren er dezelfde bezwaren, dezelfde afstand, dezelfde overdenkingen, dezelfde … ik zou het idee niet meer -zoals toen-, op kousenvoeten, stilletjes de aftocht laten blazen. Ik zette het gewoon de voorbije week àlle dagen op de agenda. Als we gingen kon ik me achteraf -in het slechtste geval- enkel nog beklagen dat we wél waren gegaan.

En dan kregen we te maken met een tijdsslot waardoor we pas om 16.30u in het museum werden verwacht. Ik boekte toch.

En dan kregen we te maken met wateroverlast ten allen kanten, ook in Nederland en zag ik gisterenmorgen, net voor we vertrokken, het weerbericht voor Noord-Brabant, Gelderland en Limburg⁴ en ik nam contact op met de gemeente van ‘s-Hertogenbosch -het museum is zo vroeg nog niet geopend- waar men mij verzekerde dat er geen problemen waren.

We gingen. We zouden er een namiddagje ‘s-Hertogenbosch van maken om af te sluiten met de Bruegheldynastie.

Het regende. Maar daar is ook wel een mouw aan te passen in een stad die gekend is om haar …

Bossche bol⁵.

Voor Aken hebben we, zoals gezegd, nog tijd. Die heb ik toch maar tijdig op de agenda gezet … die kousenvoeten zitten me heel erg dwars.