In de Nieuwsbrief van Herita van half januari las ik over een tentoonstelling in het Kasteel van Laarne en nog voor ik wist welke tentoonstelling besloot ik al dat we daarnaartoe zouden gaan. Iedereen weet natuurlijk wel nog dat ik dat Kasteel van Laarne wou zien, of niet?

Verder lezen leerde me dat de tentoonstelling “Les (Dés)Habilleuses¹” -Expo van fotografe Eva Rossie- wel een streepje bloot zou laten zien. Maar ach, het beroep heeft nu eenmaal bestaan en dat kasteel zal al wel meer bloot gezien hebben.

Enkele dagen later maakten zowel “Het Nieuwsblad²” als “Het Laatste Nieuws³” bekend dat de voormalige kasteelheer dat nogal respectloos vond. Ik moest mijn gedachten herordenen. Dat kasteel had mogelijk nog nooit bloot gezien.

Nu ja, bij ons stond het sowieso vast: wij zouden gaan en liefst zo snel mogelijk. En daar had dat bloot nu eens niks mee te zien, maar wel dat kasteel. Een enige kans, net zoals die keer met “Burpindale Palace” in het Paleis op de Meir. Je moet het ijzer smeden … of gewoon je kans grijpen.

Enkele dagen vóór de opening kondigde ook VRT NWS⁴ de tentoonstelling aan. Een beetje gratis reclame is altijd meegenomen natuurlijk.

Na ons bezoek denk ik, toch als -denkelijk- gematigd blootdenker, dat het allemaal nogal meeviel. Het kasteel was prachtig, de foto’s waren er echt mooi in geïntegreerd, maar wat ik wel wat miste was het gevoel dat de fotografe, volgens haar, in beeld wilde brengen.

Ik zag al tentoonstellingen die ik gemakkelijk naast me kon neerleggen maar zo was het niet. Ik zag al tentoonstellingen die me effenaf van mijn stokken bliezen, zo was het ook niet.

Laat het erbij dat ik, om bij mijn eerdere stelling te blijven, er eerder gematigd bij bleef, wat wil zeggen dat we toch wel blij waren dat we ze hebben bezocht. Het was eens iets anders.