Toen Zoneke en Zus ouder werden wisten ze ook dat er zo af en toe eens iets moest besproken worden dat niet voor hun oren was bestemd. Als ze klein waren, was dat geen probleem, eens ze in hun bed waren was er tijd en kans genoeg.

Maar eens ze ouder werden …

mske had het er niet voor om te zeggen dat ze moesten op hoepelen. Neen, mske zei: “ga eens boven kijken of je er niet bent”. Dan wisten ze hoe laat het was.

Laatst zei Zoneke dat tegen Amke. Hij moest wat vertellen aan mske met pasen en zo in het verschiet. Hij zei: “Amke ga eens in de zetel kijken of je daar niet zit”.

Ik geloof dat ik al vertelde dat Ella’s fietske te klein werd. Ik geloof dat ik al vertelde dat Ella dan maar achter op de fiets van Slow moest zitten als ze verder gingen dan een blokje om. Ik geloof ook dat ik vertelde dat Ella dat niet prettig vond.

Dus besloot mske eens uit te kijken naar een goede tweedehandsfiets voor Ella. Ze zocht en vond. Alleen waren ze die gaan halen als Ella er niet bij was.

En toen begon het. Iedereen dacht dat die fiets te groot zou zijn. Iedereen zei dat die fiets te groot zou zijn. Iedereen zei dat Ella daar niet ging kunnen mee rijden want dat ze met haar voeten niet aan de grond zou kunnen. En toen kwam de fiets naar hier maar was Ella er niet bij en zagen ze dat die fiets zo groot was als die van Amke.

Tja, dan zou Ella nog maar wat langer achter op de fiets van Slow moeten zitten als ze verder zouden gaan dan een blokje om.

Het voorbije weekend waren Amke en Ella hier. mske was hen gaan halen in de regen. Allee het is te zeggen tot aan het station en terug. Want van aan het station naar Amke en Ella en terug hadden ze natuurlijk de trein genomen.

mske wou het weekend benutten om Ella met die fiets te zien rijden. In de namiddag klaarde het wat en ging het over. “Ik denk dat ik dat niet ga kunnen” zei Ella. “Je kan proberen” zei mske. “Gelukkig dat je probeerde te lopen” zei Slow “of we moesten je nog dragen”.

mske legde even uit hoe Ella moest stoppen als ze geen voet aan de grond kon zetten. In een tijd, lang geleden reden de knullekes van 12 ook met de fiets van hun vader of grote broer en daar heeft mske pas stoten gezien, zoals blokskes op de pedalen getimmerd of ene die met zijn been onder de buis door reed.

Ze vertrokken. En nog voor iemand wat zei stapte Ella op de fiets en reed. Zonder boe of ba en zonder omkijken. De eerste keer sprong ze gewoon van haar pedalen. Maar daarna deed ze mooi wat mske haar had uitgelegd en had voorgedaan.

Ergens halfweg vroeg ze: “gaan we morgen nog fietsen, want dit is leuk”. “Leuker dan met het kleine fietske?” vroeg mske. “Ja” zei Ella “nu moet ik zo hard niet trappen”.

Fiets te groot? Het zou wat! Hadden Slow en mske een maat kleiner gekocht, dan had Ella volgend jaar terug achter op de fiets van Slow moeten zitten als ze verder gingen dan een blokje om. Ella fietst zoals een grote!

Vorige maandag kwamen Zoneke en Amke en Ella de fietskes terug brengen. Die hadden ze nodig gehad voor een verkeersdag op school.

En toen kwamen ze binnen.

“Oooh! Zo snoezig!” riep Amke uit en ze zat met Ibo op schoot. “Ik wil hem ook eens pakken” zei Ella en dat hondebeest ging van de ene naar de andere.

mske bekloeg zich al dat ze zo geen drie van die keffers had meegebracht.

mske zag de paddestoeltjes om te punniken.

Ineens dacht ze aan lang geleden. Ze was wel al getrouwd, maar toen lag bij moe in het korfje op de salontafel het lege klosje met de vier nageltjes en de wol. Het lag daar zomaar. Maar toch niet, want telkens er iemand in die zetel plofte nam die het spoeltje en begon te punniken. Het resultaat was een ellenlange slinger die uiteindelijk, wie weet tot wat gediend heeft.

mske wou twee paddestoeltjes meenemen voor Amke en Ella. Maar dat werd haar afgeraden door de vrouw bij haar. Die zei dat ze ook zo eentje had gekocht maar dat de draad te gemakkelijk over de haken schoof.

Dan toch maar eens vier nageltjes slaan in dat houten klosseding dat hier staat? En een tweede proberen op de kop te tikken.

Paaszaterdag, net voor de middag. Alles is rustig. Slow en mske zijn nog aan het werk. Dan gaat de telefoon.

Het is Zoneke, die zegt: “ons meiskes hebben een schone pasen gekregen!” “Oei” denkt mske. Eigenlijk schrikt ze een beetje want na zoiets verwacht ze slecht nieuws.

Nu ja, of het nu slecht of goed nieuws is, daar zijn we eigenlijk nog niet uit. Het zit zo. Amke en Ella leerden paardrijden op Ruin, maar dat is zo een groot paard voor twee kleine meiskes, dus kochten Zoneke en Bollie in september Pony.

Twee weken geleden zag Bollie wat eigenaardigs aan Pony en ze haalde er de veearts bij. En ja, Pony was drachtig, het zou nog een zestal weken duren.

Op paaszaterdag, in de vroege morgen, belde de eigenaar van het paardenhotel Bollie op en zei: “er staan twee paarden in de box”.

Ze hebben Pony’s vorige eigenaar opgebeld die zei dat het niet kon … en als het dan toch zo was, wel dan was die ene hengst de vader!

Ja, wat nu? Houden of verkopen?

Het zal moeilijk worden, want op pasen zei mske dat Amke en Ella nooit op de paardenpeuter zouden kunnen rijden aangezien zij te groot zullen zijn tegen dat die groot genoeg is. En Amke ging eens efkes voor mske uitrekenen dat dat niet zo was.

Amke en Ella hebben niet veel nodig om zich te amuseren. Soms volstaat een simpele kam. Dan spelen ze kapsalon.

Dat gaat dan goed tot ineens de deur van het buro op een spleet open gaat en mske aan het beteuterde gezicht ziet dat er wat fout zit.

“Wat is er?” vraagt mske dan.

“Ik heb wat hard met Ella’s haar getrokken” zegt Amke met een schelmse blik.

“Oei” zegt mske “en Ella was een beetje boos?”

“Ja” zegt Amke.

“Ella was een beetje veel boos?” vraagt mske.

“Ja” zegt Amke.

“En nu zoekt Ella troost bij Slow?” vraagt mske verder.

“Ja” zegt Amke.

“En was Slow een beetje boos?” gist mske nog.

“Neen” zegt Amke.

Een beetje later gaat de deur weer op een kier open en het volgende beteuterde gezicht verschijnt, samen met Slow die erg bedrukt kijkt.

“Dààr begin ik niet aan” zegt hij ten einde raad.

mske bekijkt de kam in Ella’s haar en schrikt. Dat is geen klein beetje mee getrokken meer. Die kam zit er helemaal in gedraaid.

“Ze heeft zelf geprobeerd die er uit te halen” zegt Slow “en ze heeft het erger gemaakt”.

Ja, dat ziet mske ook wel.

“Wil je een schaar?” vraagt Slow waarop drie paar ogen hem een beetje scheef bekijken.

“En nu is het gedaan met het kapper spelen” zegt mske later als alle knopen doorgehakt losgemaakt zijn.

“Enkel schaapscheren mag nog” zegt Slow.

13 februari hé. Wel die was er. En mske belde naar de fietsenzaak en die had nog niets gehoord noch gezien. Dus belde mske die van de Bond Beter leefmilieu eens op. En die zegden dat de koeriers aan het rond rijden waren. Een uurtje later kwam er een mail.

Beste ms,

Jouw geduld werd op de proef gesteld, maar wordt nu dubbel en dik beloond.

Vanaf maandag 13 februari kan je jouw waterdichte Belgerinkel poncho afhalen.

Zo meteen ben jij de stijlvolle eigenaar van een echte ‘Kaat Tilley’. Deze poncho is exclusief gemaakt voor de Belgerinkelcampagne en is bijgevolg niet in de handel verkrijgbaar.

De vorige poncho’s die niet waterdicht zijn, worden aan een leuk recyclage project uit Hasselt geschonken, genaamd Flagbag (www.flagbag.be). Hier maken langdurig werklozen allerlei leuke zakjes en accessoires van vlaggen en ander materiaal. Zo krijgen de andere poncho’s een mooi tweede leven.

Mocht er een fout gemaakt zijn bij jouw bestelling kun je ons contacteren via info@belgerinkel.be

Vergeet je fietshandelaar niet te bedanken voor zijn gratis dienstverlening!

Wij danken je van harte voor je deelname aan ‘Met Belgerinkel naar de Winkel’ en wensen je veel fiets- en winkelplezier met je dikverdiende poncho.

Met vriendelijke groeten,

Het Belgerinkel Team

Slow en mske togen naar de winkel en zodoende liepen hier zaterdag twee roodkapjes rond. Ah ja, aangezien mske die niet voor zichzelf had besteld maar voor Amke en Ella. Alleen is die van Ella misschien nog iets te groot om er vlot mee te kunnen fietsen maar te voet zal ze er zeker niet nat onder worden.

Vraagske: “Krijg ik nog wat ketchup?”

Opmerking: “Je mag ook frietjes eten bij je ketchup hoor, Miss Ketchup”

Zegt Miss Ketchup: “Miss Mayonaise at vroeger ook frieten bij haar mayonaise in plaats van mayonaise bij de frieten”.

Zegt Miss Mayonaise: “Jij moet wat zeggen, je bent net zo erg als Miss Mayonaise vroeger”.