Ooit mocht mske haar vrije woensdagnamiddagen opofferen om in de school te gaan leren typen. Blind typen. Met een houten bakske rond een typemachine waar je moest oppassen dat je met je knokkels dat bakske niet raakte of dat je vingers niet tussen de letterkes zaten of dat je toetsen niet in de knoop gingen of je lint paraplu sloeg. Pas kort voor mske van school ging kwamen de elektrische typemachines er aan.

Nu gaan we het hier niet over de geschiedenis van het typemachine hebben maar wel over die verloren woensdagen. Of eigenlijk ook niet maar over het nutteloze van die verloren woensdagen want nutteloos waren ze als je nu ziet dat je zelfs kan leren blind typen op een leercomputer voor zesjarigen.

Amke zei dat de computer vals speelde. Eigenlijk heeft ze een beetje gelijk. De leercomputer is voor 6-jarigen maar vraagt wel dat ze het woord: “dokter” binnen een bepaalde tijd op het scherm zet. Een zesjarige heeft dan misschien al enkele letters geleerd, maar nog niet allemaal. Het woord “dokter” is nu niet bepaald het soort woordjes waar ze mee beginnen als ze leren lezen en schrijven. Bovendien is een zesjarige nog niet bekend met het toetsenbord en moet ze de letterkes zoeken waarop die leercomputer efkes lelijk gaat doen. Zodoende gaf mske Amke geen gelijk maar ook geen ongelijk. Ze legde uit.

Amke keek begripvol en zei “ah zo”. Ze koos de functie “toetsenbord” en selecteerde “typen” en zei: “Oma?” Daar stond mske, want zoals gezegd, Amke kent nog niet alle letterkes, zodoende dacht mske dat haar de zin wel zou vergaan nadat ze zag wat het inhield. mske toonde haar hoe het spelletje, jawel alles wordt als spel opgevat, in elkaar stak. Amke geraakte door “level 1”. Ze zei de letters terwijl mske zei: “wijsvinger” of “middelvinger” of “ringvinger” of “pink”. “Ik zou stoppen hoor” zei mske toen level 2 er aan kwam “je kan niet alles in één keer onthouden”. Amke ging akkoord en koos opnieuw “level 1”. Daar gingen ze opnieuw, Amke de letterkes, mske de vingertjes. mske die dacht dat Amke er een tegenzin zou van krijgen en snel zou opgeven vergistte zich. Steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw tot de computer 100% aangaf. Amke juichte.

Dinsdag zette Amke zich weer voor de computer en het ganse typen herbegon, alleen zeggen Amke en mske niets meer. Amke kent het gewoon. Maar om nu over te gaan naar level 2 dat vindt mske toch wat te vroeg, ze zal eerst zelf dat tweede level eens bekijken.

Ze heeft er wel al aan gedacht om voor Slow zo een computer te kopen. Niet dat Slow daar spelletjes zou op spelen maar hij typt met twee vingers en heeft al verschillende keren te kennen gegeven dat hij het wel met tien vingers zou willen kunnen en hij vroeg hoe hij daar moest aan beginnen. mske wist het niet, maar nu weet ze het wel. Een leercomputer. Al is de aanschaf ervan misschien wat belachelijk. Misschien kan ze beter overwegen of hij op dinsdagavond die van Amke niet kan gebruiken.

Al die woendagnamiddagen verdorie!

Eigenlijk zou dat geen verdere uitleg nodig hebben maar we gaan dat toch doen. Ella zweert bij rokjes, kleedjes, broekkousen en meisjesschoenen. Broeken en sweaters, sokken en stevige schoenen worden naar de kleerkast verwezen.

Er is een zwaar probleem op dinsdag. Op dinsdag gaat Ella’s klasje namelijk naar de turnzaal en de school heeft uitdrukkelijk gevraagd de kindjes op die dag een lange broek aan te trekken.

Arme Bollie! Elke dinsdagmorgen is er, dan geen zusterlijk, maar toch overleg omdat Ella die broek niet aan wil.

Arme Bollie? Eigenlijk niet, tot op heden heeft Bollie nog steeds het laatste woord.

Amke en Ella zijn een uurtje weg, de stilte is oorverdovend. Het valt telkens weer op dat Slow en mske gemakkelijker gewend raken aan het vrolijk kindergebabbel dan aan de terugkeer naar de normale toestand.

Vanmorgen stond de living op zijn kop. Sinterklaas was geweest en dat betekent een ganse voormiddag drukke bezigheden met het uitproberen van wat er in het schoentje lag. Al stond er geen schoentje en stond het uitgestald op de tafel.

Bizar waren wel de twee mutsen. Dat waren twee mutsen zoals die van Merel uit Amika. Voor diegenen die niet meekunnen, Amika is de naam van een feuilleton. De hoofdfiguur is het paard Amika, daarnaast heb je Merel. Merel droeg vorig seizoen steeds een felgekleurde muts.

En laat nu precies twee exact zulke mutsen bij op die tafel hebben gelegen. Dat zijn straffe stoten want pas vorige week had mske contact opgenomen met Plopsa omdat ze zulke mutsen als nieuwjaarsgeschenk voor de kindjes wou hebben en ze haar daar vertelden dat die nog niet te verkrijgen zijn.
Zodoende zaten hier vanmorgen twee Merels het nieuwe speelgoed uit te testen en smakelijk chocolade stoomboten te eten.

Ik dacht eerst een foto van de achterkant van de kindjes hier te zetten, maar mske wil dat niet. Hier hangt ook alles af van hoe mske haar muts staat, al is dat dan geen Merelmuts.

Zo, klanten aan de kant, bij manier van spreken want het is weekend. Straks komen Amke en Ella en die blijven tot morgen.

Er staan voor deze namiddag al enkele dingen op de planning, voor morgen niet omwille van de (on)verwachte gebeurtenissen des levens.

Amke en Ella, elk hun eigen ik en dus o zo anders.

Zo heeft Amke al die voorbije jaren overal lettertjes geschreven, lettertjes gespeld en lettertjes leren kennen. Ook in het boekje dat hier ligt. Een kleurboek waarvoor je eerst een sticker met een gekleurde miniversie moet zoeken en bovenaan de pagina kleven maar ook een klevertje met de naam van wat er op die pagina staat. Beide plaatsen, zowel voor de kleur- als voor de naamsticker, staan in het grijs aangegeven.

Amke heeft altijd het woordje gespeld met de lettertjes die ze al kende om dan in de kleefpagina’s het juiste woordje te gaan halen.

Ella, maar dat hebben we ook al eens verteld, vertoont blijkbaar geen interesse in bepaalde zaken tot ze er op een dag mee op de proppen komt en iedereen versteld staat te kijken. Het lijkt net of Ella wacht tot ze iets voldoende onder de knie heeft om haar kunnen te tonen. Zo deed ze het met spreken, met lopen, met … tja alles.

Groot was mskes verbazing toen Ella dan ook met het stickerkleurboek naast haar kwam staan en de pagina mooi afgewerkt was en de naam “bloem” mooi opgekleefd bovenaan de pagina prijkte. “Was die daar al opgeplakt?” vroeg mske. “Neen” zei Ella “ik heb dat gedaan.

“Toeval” dacht mske maar ze veranderde snel van gedacht toen Ella aan de volgende prent begon en er fluks “draak” bijkleefde. “Hoe doet ze het?” dacht mske. Kent ze de letters of heeft ze een erg goed visueel geheugen. 

Ella is vier en onthult haar geheimen niet.

mske heeft gisteren niet gewerkt of toch niet voor de klanten. Ze zei gistermorgen: “ik neem een snipperdag” en ging zitten breien.

Dat mske een snipperdag neemt is al een uitzondering, dan moet er al iets heel belangrijk te doen zijn en dan nog om te zitten breien, dat is eigenlijk al een uitzonderlijke uitzondering want mske haat breien.

Vandaag is ze wel aan het werken, maar maar een halve dag, want het breien is nog niet klaar.

Ik vraag me af wat er in mske gevaren is.

Nog efkes voortdoen over Amke en Ella. mske wilde niet zo alles direct achtereen en zodoende heb ik er maar enkele andere zaken tussen gegooid, ter onderbreking om zo te zeggen.

Er was een tijd dat als mske het water in het bad liet lopen, Ella haar kleine teen daar in stak om onmiddellijk op die badrand te beginnen huppen al: “heet heet heet” scanderend. Dat terwijl Amke gewoon haar gans voetje in het water zette en zei dat het voor haar goed was.

Laat nu toch vorige week Amke zeggen dat het water aan de warme kant was waarop Ella zei: “maar neen, dat is juist goed” en zich pardaf in het bad liet plonsen.

Waarop mske dan maar een demonstratie gaf van een “heet heet heet” huppende Ella van vroeger waarop een gejoel uitbrak zodat Slow van beneden riep of alles nog okee liep op de badkamer.

Amke en Ella! Altijd ambiance verzekerd.

• mske, die al dikwijls zei dat ze een nieuwe taal wou leren, liefst een hele moeilijke zoals Chinees, gisteren tot het besef kwam dat ze dat al jaren kent maar het niet wist. Gewoon alles achterstevoren lezen en dat is Chinees, zegt Amke.

 

• mske had moeten meedingen bij K2 zoekt K3. Dat bleek ook gisteravond. Terwijl ze met zeephanden trachtte de shampoofles dicht te draaien, vroeg Amke of ze het containerke van het waterpistool wou vast vijzen en mske begon zowaar spontaan te zingen:
  

  Oma’s aan de top,
  Kindjes in het sop,
  Draai dat daar eens op,
  Ook nog snel die dop,
  Was ook hunne kop,
  Neen, het kan niet op,
  Met oma’s aan de top.

  Amke en Ella moesten dan wel lachen maar waren niet akkoord met dat van K3 al waren ze wel zo lief om niet te zeggen waarom niet.

“Amaai” zei mske tegen Bollie “als Amke en Ella bij ons zijn worden de konijntjes nogal gesoigneerd, ze zouden ze drie keer per dag eten geven”.

“Aha!” knipoogde Bollie “konijn met Kerstmis”.

Bliksemende blikken uit twee paar ogen waren haar deel.

Het begon met de kerstballen. Vorig jaar vond mske het afgrijselijk dat er nog twee eenlingen van ballen in die boom hingen die qua kleur en stijl niet pasten bij de andere. Daardoor had ze vorige week het idee opgevat om, samen met Amke en Ella kerstversieringen te maken in brooddeeg. Het liep vlot.

Maar toen wou mske toch eens een poging wagen om iets anders te maken. Ze wou eens een boerke proberen. Ze begon met zijn klompkes. Die lukten. Daar zette ze zijn beentjes op. Dat lukte ook. Ze tekende aan de achterkant de vorm van zijn gatje. Nu moest daar nog een romp bovenop. Aangezien ze niet wist hoe ze zulke kleine handjes moest maken stak ze zijn handen maar in zijn zakken, het was toch een boerke voor iets.

Toen nog zijn hoofdje. Daar moest mske toch efkes over peinzen. Terwijl ze dat deed kreeg Amke het in het snotje. “Maak jij een manneke?” vroeg ze. mske antwoordde bevestigend. “Ik zie dat aan zijn billekes” gniffelde Amke.

Aangezien het toch maar een probeersel was zette mske maar een rond bolleke als hoofd en tekende daar met een cocktailprikker een gezichtje in. Ze begon aan de pet. Het resultaat leek meer op een pannekoek, wat mske dan ook luidop zei. Ze zei woordelijk: “die klak lijkt meer op een pannekoek”. “Is klak een dialectwoord?” vroeg Amke terwijl ze hikte van ’t lachen om de pannekoek. Ze was solidair en poogde zelf om een pet te maken. Die viel nogal zwaar uit. Uiteindelijk was het mske die een deugdelijk model klak op het manneke zijn hoofd …

 Was dat vent ondertussen toch zeker achterover gaan hangen en lichtjes ingezakt. mske foeterde wat. Amke kreeg nog erger de giechel en zei: “nu heeft hij dikke billen”. De populariteit van het boerke ging met een vaart de hoogte in. mske zette hem terug recht, pootte de pet op zijn hoofd, bekeek het geheel en zei: “ziezo, nu mag hij terug plat”. “Nééééé” riep Amke “ik vind dat een grappig manneke”. Ella trad haar onmiddellijk bij en verzekerde mske dat het echt wel een grappig manneke was en dat ze dat niet mocht platmeppen. Ze haalden er zelfs Slow bij. mske gaf toe.

En zo belandde het boerke in de oven. Waar en wanneer het gebeurd is weet mske natuurlijk niet, maar toen ze de platen met baksel uit de oven haalde stond het manneke scheef. Hij helde wat links en ook wat achterover. “Ik zal iets onder zijn hielen moeten steken” dacht mske. “Je zal wat onder zijn hielen moeten steken” zei Amke.

Toen hij helemaal, op zijn gezicht na, in de kleur stond, vond mske de kleur van zijn gezicht wat te flets. Om het op te fleuren gaf ze het boerke twee gezonde blosjes en kleurde zijn lippekes. “Een boer met lippenstift op!” gilde Amke en lag in een deuk. Ella deukte mee. “Arm boerke” schuddekopte mske en ze giechelden nog harder.

Al “wat is al dat gegiechel hier?” zeggend kwam Slow binnen. mske keek quasi-medelijdend naar het ventje en zei: “ze lachen met dat scheef boerke dat naar de hemel staat te kijken”. De hilariteit steeg ten top.

Uiteindelijk kwam nog discussie over wat er met het boerke moest gebeuren. Amke en Ella willen hem op hun kamer want daar staat al een boerderij. Slow wil hem in de glazen kast. Volgens mij is het laatste woord daar nog niet over gesproken.