We dachten dat we nooit nog Cluedo zouden spelen aangezien Amke en Ella niet wisten waar die van hen gebleven was: thuis? Of bij hun andere oma? Ze hadden er het raden naar. En wij nog meer.

Sedert wij onze pogingen hadden gestaakt om zelf aan een Cluedo te geraken, liep Luc echter wel langs de spellendozen en puzzels van de Kringwinkel, waar dan ook, waar we binnen liepen.

Als dat spel op 2dehands telkens zo snel verkocht was, dacht ik dat het een ijdele poging zou blijken.

Gisteren echter liep ik eerst de speelgoedafdeling binnen, bekeek de puzzels en greep de Cluedo.

Bingo! Hebbes! We hebben een winnaar!

Het is niet de oude vertrouwde versie, maar een kleine, ooit een promoproduct van een gazet.

We passen al minstens één nieuwe regel toe: de afgrijselijke Nederlandse namen gaan we niet gebruiken, we houden ons aan de oorspronkelijke. Hoe bedenken ze het!

Nu nog wachten tot Amke en Ella er nog eens zijn, want met ons tweetjes … Nee hoor!

Na herhaalde pogingen om chocolade paaseitjes in huis te hebben als Amke en Ella komen, zijn we er deze keer -hopelijk- toch in geslaagd.

Gisteren brachten we voor de zoveelste keer eitjes mee en deze keer heeft een groot aantal ervan het overleefd. Het weze gezegd dat ze nog niet in de eierschaal werden gelegd, maar veilig in de keukenkast opgeborgen bleven.

Nog een paar uurtjes er afblijven zal ons wel lukken zeker?

Ik had gezegd dat ik een oplossing zou vinden voor de dag dat ik mogelijk, door de griep geveld, in bed zou blijven. Dat deed ik. Ik gaf Sloef de opdracht een paar logjes te voorzien. Sloef, onze kat, heeft hier vroeger het overgrote deel van het blog geschreven tot hij besloot op pensioen te gaan.

Maar aangezien ik (nog) niet door de griep werd geveld en aangezien de houdbaarheidsdatum van die logjes voorbij is en aangezien de meeste lezers de dag van vandaag niet meer weten wie Sloef is, ga ik hier nu, nu ik weer een voorraadje op voorhand moest schrijven, die logjes maar zetten. Ik quote wel wat Sloef schreef.

Gelukkig heb ik hier nog wel enkele voorvallekes meegemaakt, die mske niet zou vertellen.

Het eerste dateert van in de kerstvakantie, toen Amke en Ella hier waren.

Er zijn die commerciële zenders en als ze daar een programma aankondigen dan wensen ze de kijkers: “have fun” of iets gelijkaardigs. Op een keer zuchtte mske en vroeg zich luidop af: “En Joy? Wat Joy? Hoe Joy? Wat komt die hier nu altijd naar de televisie kijken?”

Dat was natuurlijk om onnozel te doen. Ik zal dat er maar bij zeggen want ik weet niet of iedereen weet dat mske nogal tegen verengelsing is. Maar meestal zegt ze dan gewoon: “zijn er geen Vlaamse woorden genoeg?”

Ik keek een beetje raar op toen ik het artikel las. Men had het over een groene dop die -op foto gezien- dan wel doorzichtig is. Die zou beter zou zijn voor het milieu. Want die doppen van die flesjes vind je toch een beetje overal. Dat vertelden ze in het artikel.

Mijn gedacht? Die dopjes zie wel je sporadisch in het wild, maar de flesjes zélf daarentegen, daar had ik het al meer over.

Maar dat was niet wat als eerste gedachte in mij opkwam. Neen, dat was dat nu toch wel iedereen aan de dop is. Je kan het woord dop niet gebruiken of iemand spaart ze voor geleidehonden. Wijzelf incluis, via Amke en Ella.

Laat flessendoppen nu toch deze week nog ter sprake gekomen zijn hier ten huize. Ik ergerde me wat omdat ik een dop er niet recht op kreeg en foeterde dat de doppen uit mijn kindertijd toch gemakkelijker waren. Dat waren al hele stukjes buis met de schroefdraad enkel bovenaan, zodat je niet moest mikken om die dop er recht op te krijgen.

Mijn uiteindelijke gedacht? Ze hebben wéér iets gevonden om het -voor hen- goedkoper te maken en ze hebben ook weer gevonden hoe ze het best zouden weten te verkopen. Het milieu!

Zover ik me kan herinneren hebben we gezelschapsspellen gedaan. Als kind hadden we thuis een pjeirekesbak, we speelden met de kaarten, we damden. En we hadden twee vlooienspellekes. De dure spellendozen kwamen er niet in, al hadden we later wel een scrabble.

Later met mijn kinderen hadden we die dozen wel en die werden heel vaak boven gehaald: Cluedo, Hotel, Goudzoeker, Mad, …

Het is lang geleden, de kinderen zijn het huis uit en we speelden gezelschapsspelletjes bij Amke en Ella thuis. Hier speelden we met de kaarten, domino …

Maar nu, voor ons tweetjes hadden we ons -enkele- jaren geleden een Scrabble aangeschaft, maar door de evenementen is die uiteindelijk in het vergeethoekje geraakt.

Toen Luc laatst opperde dat we wel eens moesten uitkijken naar een goed gezelschapsspel, maar dan liefst niet de Scrabble, dacht ik aan al die spellendozen van vroeger en vooral aan de Cluedo, die toch altijd een beetje mijn favoriet was geweest.

Ik vroeg dus aan Zoneke wie de Cluedo mee had genomen toen ze het nest verlieten. Blijkbaar hij, maar liet hij die ook achter bij Bollie -lees: bij Amke en Ella- zodat het uiteindelijk nog goed terechtkwam.

Ik besloot op zoek te gaan naar een goed tweedehandsexemplaar. Want die moderne versies, met die Nederlandse namen, zinnen me niet. Ik vond er eentje. En al wordt overal beweerd dat het niet zo leutig is om het met twee te spelen … zocht ik uit wat het probleem kon zijn bij twee spelers.

Uiteindelijk gaf ik het op. We kunnen beter uitkijken naar gezelschapsspellen voor twee.

We hebben wel de klassieke spellendoos met damspel, mens-erger-je-niet, backgammon, enz … en de naam “schaken” is ook al gevallen, maar dat kunnen we geen van beiden. Dat belooft!

All my tomorrows were yesterday

Dat komt uit een liedje waarvan de rest van de tekst hier niet van toepassing is. Het frappeerde me ineens toen we, samen met Amke en Ella, naar Cat Ballou keken.

En precies dàt zinnetje dook op in een ochtendlijk welles/nietes gevecht en koos de “nietes” kant. Ik was verontwaardigd en boos op diegene die of datgene dat mij wou overtuigen dat het niet meer loonde.

Misschien spookte dat denkbeeld wel een beetje anoniem in de duistere krochten ergens onder mijn hersenpan, maar ik overtuigde me toch al snel dat ik niet oud ben en zeker niet afgeschreven.

Ik heb de voordeur open gegooid en alle domme gedachten buiten gekeild.

En dan lees ik een artikel over een vrouw van 96 die een nieuwe levensstijl kiest. Een hippe levensstijl! En een gezonde op de koop toe!

Ik ben niet oud maar ook niet gek, want ik ben echt niet zinnens om mijn eetgewoonten aan te passen aan een modewoord, al is dat woord dan ook: “gezond”.

Als je dat leest op de website van een winkel betekent dat toch dat je gewoon naar de winkel kan rijden en het gaan kopen?

Ze hadden er nog één!

Gelukkig waren we bij de pinken en hadden we telefonisch contact genomen én het artikel gereserveerd.

“Ligt er nog wat in de koffer?” vroeg Luc toen we thuis kwamen.

“Die voldoende voorraad” grapte Ella want ze had het betreffend artikel in haar hand.