Ik had het gedacht toen mske gisteren ineens naar boven trok en op Amke’s en Ella’s kamer de bedden ging maken en een rondslag met de stofzuiger deed.

Vanmorgen waren ze nog voor de haan kraaide al uit de veren en vertrokken. Ik mag niet klagen, ik kreeg mijn eten zo vroeg. Toen ze terugkwamen hadden ze Amke en Ella bij, samen met een hele hoop slaapknuffelbeesten.

Zodoende heb ik vandaag niet al te veel aan de pc gekund, mske is samen met de kindjes in de living gebleven. En ’t moet daar leutig geweest zijn. Ik ben zoveel leven in huis niet gewend en heb de ganse dag bovenaan de zoldertrap gelegen.

Maar nu is het stil, Amke en Ella slapen en mske kwam efkes naar de mails en zo kijken.

Morgen komt Zoneke hen halen, maar volgende week komen ze al terug.

“Ik peis dat ik niet veel van “Waking the dead” ga zien” zei Slow, maar ja, hij was dan al heel vroeg wakker vanochtend.

Alhoewel Ella al vier is en dus best op een gewone stoel zou kunnen zitten, staat de hoge kinderstoel hier nog altijd aan de tafel en die zal zo eerstdaags nog niet verdwijnen.

Ella voelt zich nog altijd opperbest in die stoel en kijkt de tafel rond terwijl ze zegt: “ik ben de prinses, want ik zit op de troon”.

Het kinderbedje en het kinderpark staan hier ook nog, niet meer in gebruik natuurlijk. Ze zijn zo goed als nieuw maar eigenlijk stokoud. mske zal er eens een vlooienmarkt mee doen -kwestie van alles eens te doen in haar leven- maar die prinsessenstoel, die blijft hier.

Slow en mske overwegen om de stoven te laten uitgaan. Ze kunnen die niet meer onder controle houden en het lijkt hier wel een hittegolf. Tenminste, dat zeggen zij. Ze zitten hier met alle binnendeuren open en twee vensters ook nog. “Misschien toch nog wat vroeg” denkt mske, want er zouden nog eens frisse dagen kunnen komen. Maar dan denkt ze er onmiddellijk achter dat ze dan toch efkes die stoof terug kunnen aansteken, al was het een beetje ’s morgens en een beetje ’s avonds.

Vorige week hadden ze het uitgesteld tot na pasen omdat de kindjes dan paaseieren kwamen rapen.  Nu zal het nog niet voor deze week zijn want nu willen ze zeker al wachten tot na de dagen dat Amke en Ella naar hier komen.

Ondertussen kan ik dus nog enkele dagen vlammekes kijken.

Ondanks dat Bollie en Zoneke beweren dat Amke en Ella soms wel ruzie durven maken, zijn Slow en mske daar eigenlijk nog niet dikwijls, om precieser te zeggen denkelijk nog nooit, getuige van geweest.

Gisteren speelden ze beebie en toen het gehuil van de beebie licht van toon veranderde keek mske op en zag Ella uiterst beduusd naar Amke kijken terwijl Amke op huilerige toon haar uitleg deed. “Stop!” zei mske want voor een huilerige toon heeft ze een tolk nodig en aangezien die niet, nooit, aanwezig is, vraagt ze dat de persoon in kwestie, in dit geval Amke, de uitleg doet in een normaal gesproken mensentaal.

Het verhaal begon met: “Ella heeft …” Ella keek nog sipper. Wat was er gebeurd?

Ella heeft een woord gezegd, waardoor ik naar Ella keek, waardoor ik mijn vinger tussen de deur heb gestoken terwijl ik die dichtdeed”.

Zeer logische verklaring, Zeer geloofwaardig ook.

Nu kunnen we hier natuurlijk nog het ganse verdere verloop van het verhaal aanbreien maar dat doen we niet. We gaan eindigen met te zeggen dat het verhaal eindigde toen ze met vier een zelfgemaakt danske maakten op een zelfgemaakt aireke.

“Doe eens open” zei Ella en wees op een oranje geschilderde eierdoos die dicht gehouden was met een lintje maar ook met een kletskoord.

Binnenin zat wat groen gesnipperd papier, een geverfd plastic containerke van de kinderchocolade, een katteke en een geschilderd uitgeblazen ei en een geschilderde half, al dan niet uitgeblazen, eierschelp.

“Zelf gemaakt” zei Ella fier. Ze zette de doos op tafel en ging buitenspelen.

Slow, die de tafel wou dekken, sloeg het tafelkleed terug dat prompt in één roetsj die tafel afgleed en de oranje geverfde doos met zich meenam. “Nu zijn Ella’s eieren kapot!” schrok Slow en foeterde op het tafellaken.

“Er is iets ergs gebeurd” zei mske daarna tegen Ella “maar je mag niet wenen hé” en mske vertelde van het eieraccident. Ella slikte eens en zei dat het niets was. “Weet je wat?” zei mske “tijdens de vakantie zullen we andere eitjes schilderen”.

Gisteren heeft mske eieren staan uitblazen, al heeft ze een beteke hard op dat vierde genepen.  Het ging ineens wat plat, maar nu zie je dat zo niet op ’t eerste zicht.  De eierschalen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn, zjust blaadjes papier. 

Eieren schilderen kan eventueel ook buiten maar aangezien ze ook van een kans op regen spreken zijn ze nu toch op alle mogelijke scenario’s voorzien.

Ondervraging door Ella:

Oma, waarom heb jij een plakker op je vinger?

Wel, ik ben gebeten door een beest en heb dat afgekrabd.

Doet het daar pijn? Ella nijpt in mskes pink boven de plakker.

Neen daar doet het geen pijn.

Doet het daar pijn? Ella nijpt in mskes pink onder de plakker.

Daar doet het ook geen pijn.

Waar dan wel?

Gewoon op de plaats waar de beet is. mske wijst op de plakker.

Zit dat beest daar dan ook nog onder?

De reglementeringen aangaande het opruimen ’s avonds zijn strenger geworden ten huize Zoneke. Dat deelde Bollie na de skivakantie mee.

“Vanavond control” zei Slow tegen Amke en Ella. “Trollen bestaan niet” zei Ella. “Con-trol” zei Slow.

Ella liet het paardje steigeren en maakte een geluid dat door merg en been ging.

mske keek geschrokken naar Ella. “Wat is dat voor een geluid?” vroeg ze.

Ella liet het paardje nogmaals steigeren en produceerde weerom de kreet.

“Dat is toch geen paard” zei mske.

“Dat is een olifant met keelpijn” zei Amke.

Oorspronkelijk wilden Slow en mske met de kindjes tijdens de kerstvakantie naar de Winterefteling. Ze gingen naar het postkantoor om tickets maar de post verkoopt die tickets niet meer. Na wat opzoekwerk vond Slow dat die Standaardboekhandel verkrijgbaar zijn. Maar net voor ze die wilden halen hoorden ze dat het fel koud ging worden vanaf uitgerekend de 23ste december en overlegden ze dat 5 en 3 toch nog wel erg klein is om een ganse dag in de vrieskou te lopen en ze besloten om naar Plopsa Indoor te gaan.

Het werd weer een hele zoektocht om te vinden waar ze die tickets konden bekomen. Bij de NMBS potverdikke. Met of zonder trein! En de NMBS zette daar een datum op. “Maar ik wil geen vaste datum” zei mske denkend aan griepachtige toestanden die roet in ’t eten kunnen gooien. “Dat kan geen kwaad hoor” zei de man aan ’t loket. Als je een ticket hebt laten ze je binnen.

mske, die daar niet van overtuigd was omwille van een contact dat ze met Plopsa had, toen ze in 2006 met Amke, belde Plopsa terug op. Hun politiek is veranderd. Als het bezoekersaantal bereikt is gaat de kassa dicht en kan je ter plaatse geen tickets meer kopen, maar al wie eentje heeft kan binnen.

Het was indertijd al zo een poespas geweest om aan tickets voor Plopsa Indoor te geraken maar dat was in hun beginperiode natuurlijk.

Dat Slow en mske het niet bepaald gemakkelijk hebben om aan tickets te geraken hebben we nog al ondervonden. Ze gaan er nu niet bepaald voor thuis blijven maar ’t is toch altijd wel een hele historie voor het in orde raakt.