Alle goeie voornemens om in de winter door te stappen ten spijt, staat het, zo goed als, dagelijks stapke op een laag pitje, zodat het meer lijkt op een maandelijks stapke dan zelfs op een wekelijks.

Dat dat niet goed is voor den baskuul is een feit. Dat den baskuul ook niets te zien heeft met mskes eetgewoonten is ook een feit.

Jawel! mskes gewicht is stabiel, al had ze gehoopt er tegen nieuwjaar het aantal verloren kilo’s te verdubbelen. Er was zelfs een lichte stijging geweest in het begin van de kerstvakantie, maar na Plopsaland met de kindjes waren er drie kilo’s af. Beweging dus.

Door dat gebrek aan beweging geraakt mske in een vicieuze cirkel:

• Ze gaat niet stappen omdat het werk niet gedaan raakt.
• Het werk raakt niet gedaan omdat ze niet gaat stappen.

De laatste dagen werkte mske zelfs tot ’s nachts door en meestal werkt ze zelfs het weekend door. Maar zo geraakt ze ook in een vicieuze cirkel:

• Ze werkt laat door zodat ze ’s morgens niet uit bed raakt.
• Ze raakt ’s morgens niet uit bed zodat ze laat moet doorwerken.

Drastische maatregelen getroffen:

• Gisteravond om elf uur bedde in.
• Volgend weekend wordt er hier niet gewerkt, volgend weekend wordt er hier gestapt.

Om dat te kunnen heeft ze de planning voor deze week wat ontlast en naar maandag verschoven en dan maar hopen dat er genen enen roet in ’t eten komt gooien.

Dinsdagavond zei mske: “en nu naar bed”.

Ergens halfweg de zetel en de deur naar de hal verstijfde Ella, zoals ze dat in tekenfilms vertonen, waarna ze zich parmantig omdraaide en uiterst elegant een handje op de leuning van de zetel lei en koddig zei : “iemand moet mij dragen want mijn tand is nog niet gezakt”.

En omwille van het schattigheidsgehalte van Ella met haar ene handje op de leuning van de zetel en de open vraag: “zou ’t pakken?” in haar ogen, zei mske: “allee vooruit, ik zal je dragen”.

Waar is de tijd dat Slow haar telkens naar boven droeg en ze even parmantig had verkondigd dat ze al groot genoeg was om zelf de trap op te gaan?

Hoe aangeslagen en onder de indruk Ella vorige zaterdag ook was, momenteel is daar niets meer van te merken. Nu lijkt het eerder een onderscheiding.

Ze vertelt honderduit over het voorval en staat te trappelen van ongeduld om naar school te mogen zonder tand. Dat alles pas nadat Bollie haar had gerustgesteld dat die tand terug zal komen en dat ze er zich bij neer heeft gelegd dat ze toch eerst zes jaar zal moeten worden.

Maar bij dat gesprek tussen moeder en dochter wou Bollie toch ook wel weten hoe het nu juist gebeurd was en ze zag haar vermoeden bevestigd. Ella had op het bed gesprongen en had zich op haar knietjes laten vallen waardoor ze vooruit met haar mondje op de bedsponde was gestuikt.

“Maar” concludeerde Ella “wij hebben geen bed met zo een leuning” terwijl ze paardje ging rijden op de rugleuning van de zetel.

We vertellen altijd over de kleine dingen des levens waardoor bepaalde details meer geaccentueerd worden, maar als we dit verhaal daar laten stoppen, lopen we het risico op verkeerde gevolgtrekkingen en conclusies.

Dus vertellen we er maar bij dat Bollie zei dat Ella even goed uit haar bed zonder “leuning” met haar gezichtje op de grond kon vallen, terwijl ze Ella van de rugleuning van de zetel plukte, want paardje rijden op de rugleuning van de zetel mag ook niet.

Toen Ella binnenkwam gisteren deed mske haar jasje uit en ondertussen zei ze heel geestdriftig: “Ella, ik weet een leuk spelletje om vandaag te doen. We gaan op het bed springen”.

“Dat mag niet” zei Ella kort en droog terwijl de blauwe oogskes bliksemden.

De mensen zeggen dan wel dat alle kinderen dat doen, dat kinderen op bed springen leuk vinden.

mske als kind dus niet. Ze haatte het. Het was bij haar grootmoeder en M/V gingen op het bed springen en mske die graag de controle over zichzelf houdt vond het gewiebel onder haar voeten en het onstabiele gevoel maar niks.

Tja, mske was als kind misschien ook wel al oersaai.

Ella was serieus aangeslagen en onder de indruk. Haar gezichtje was rechts volledig opgezwollen tot aan haar oogske en vertoonde vlekken van het soort kleur dat er op wijst dat het wel eens blauw zou kunnen worden. Pijn zal er ook wel bij geweest zijn maar daarover gaf ze geen kik. Meer nog, toen er gevraagd werd wat ze nu had gedaan zei ze dat ze dat niet meer wist.

Ze zat op mskes schoot en keek TV of ze zat op de zetel en keek TV.

Ze wou niets eten, na wat aandringen heeft ze drie hapkes gedaan met de achterzijde van een koffielepel. Dat was smaller om in de goede kant van haar mondje te krijgen. Ze wou bijna niet drinken, want dat moet met een spuit.

Bollie vertelde dat ze eerst het tandje niet gevonden hadden en zo dachten dat ze het ingeslikt had maar dat het later dan toch opgedoken was. Ze vertelde ook dat de foto’s die er genomen waren aantoonden dat er geen nadelige gevolgen zullen zijn voor de echte tand.

’s Avonds had Ella gezegd: “mama, je hebt nog vergeten mijn tand terug te zetten”.

Was het allemaal maar zo simpel.

“Mama, ik heb een probleem voor morgen” zei Zoneke. Eigenlijk kwam dat niet zo onverwacht want Ella kwam vandaag naar hier, maar was dinsdag flink ziek.

Maar het vervolg was wel heel erg onverwacht en blijkbaar was Ella al heel goed genezen want Zoneke vervolgde: “we konden daarnet naar de kliniek want ons Ella heeft een tand uitgesprongen”. mske moest even laten bezinken. Ze had de woorden wel gehoord maar vatte ze niet zo direct.

Maar Zoneke vertelde al verder. Ella had bij oma op het bed staan springen en hij had al zo dikwijls gezegd dat dat niet mocht. En nu hadden ze een probleem want Ella mag de eerste drie à vier dagen geen warm eten en mske had aan Amke, die na het verjaardagsfeestje ook naar hier komt, lasagna beloofd.

“Ik denk dat ik nog roze saroma staan heb” zei mske, die saroma met aardbeismaak nog altijd betitelt zoals ze dat in haar kinderjaren deed. “Wat is dat?” deed Zoneke want in zijn kinderjaren was dat tijdelijk geen saroma maar Dr. Oetker.

“Kouwe pap” zei mske.

“Hoe willen jullie je haar?” vroeg mske met de haarborstel in aanslag. Amke dacht na. En aangezien Amke niets zei, zei Ella ook niets want grote zus is meestal haar voorbeeld. “Ella doet me altijd na” had Amke al eens gezegd, niet dat dat Amke stoort maar mske heeft zo herinneringen aan Broer ook uit haar kindertijd, al ging het dan niet over zijn haar.

mske nam de borstel en begon Ella’s haar te borstelen terwijl ze zei: “twee staartjes? Daarmee ben jij heel schattig”. “Ja” zei Ella en even later liep ze, uiterst tevreden, met twee springerige staartjes in haar haar.

En bij Amke, die nog altijd niets besloten had, maakte mske een vlecht achteraan.

Toen Ella dat zag begon ze te huilen. “Omdat je bij Amke een vlecht gemaakt hebt” snikte ze. “Maar allee” zei mske “jij bent schattig met twee staartjes en Amke is mooier met een vlecht achteraan”. Niks gekort, Ella begon nog harder te huilen.

Slow kwam en pakte de snikkende Ella op zijn arm terwijl ook hij zei: “maar jij bent schattig met twee staartjes”. “Je moet mooi zeggen” snikte Ella.

“Jij bent mooier met twee staartjes” zei Slow, waarop Ella stopte met huilen en Slow de traantjes wegveegde.

mske zette het dessert, voor elk een glas zelfgemaakte chocomousse, op tafel. Zoneke paste.

Amke en Ella niet. En alhoewel Ella een wreed traag eterke is, gingen de lepelkes deze keer nogal vlot. En met een oog op haar eigen glas en een oog op het glas voor Zoneke, dat nog eenzaam op de schotel stond, veronderstelde ze: “wie eerst gedaan heeft mag die ook nog hebben?”

“Net Al Jolson in het negatief” fluisterde Slow.

Het was me het dagje wel, jawel.

Amke herinnerde zich niet meer dat ze er ooit al was, maar veel heeft ze daar niet bij stil gestaan want er viel van alles te beleven.

Ze stapten beiden in een bootje en amuseerden zich. Maar die bootjes hebben een minpunt. Je moet constant je stuur houden en niet loslaten of het bootje begint rond te draaien. Ella had al een paar keren dat dwarse ding bijgestuurd maar liet telkens weer het stuur los om te kunnen kijken naar alles wat er gebeurde “Sturen” riepen de stuurlui aan de wal, maar Ella gaf het snel op. Als je niet kan bootjevaren zonder te sturen hoefde het niet voor haar.

Piratenboot, piratentrein, kikkertjes, eendjes, draaimolen, … Amke hield de piratentrein al na de eerste keer voor bekeken, haar brilletje ging er scheef van staan, zei ze en bovendien vond ze het ook niet zo leuk. Ella daarentegen kon er niet genoeg van krijgen en juichte: “Joehoe, daar gaan we”. Met Slow natuurlijk want mske vindt zulke dingen ook niet zo leuk, al heeft mske dan een leesbril die ze gewoon los kan laten hangen.

Zo tegen de middag aan gingen ze dan maar met het vlot, mske met Ella … en daar sprong een kind van de groep die daar rondhing mee op. “Als er dan toch twee kinderen en een volwassene op kunnen” redeneerde Slow “dan vaar ik terug met Ella en Amke” en mske kon te voet gaan.

De groep, waarvan sprake, stond de file te doen en mske geraakte niet aan het vlot toen Slow aanmeerde. Slow had Ella al op de kade gezet maar Amke wou daar even zelf fluks afstappen.

En in die sanitaire voorzieningen waren geen blazers maar papieren handdoeken. Gelukkig lag de valies in de koffer van de auto omdat de kindjes ’s nachts hier bleven slapen en Slow ging snel een paar droge sokken halen. De broek werd omgevouwen.

Dat kon de pret niet drukken, al had mske de ganse tijd angst die andere schoen ergens te vergeten.
De Bumba show vonden ze voor kleine kindjes, die hoefden ze niet te zien, maar ze deden met plezier mee met de Plop-kerstshow.

Ze hadden toen moeten gaan, dan was het misschien goedkoper geweest. Je betaalt 5€ voor een kindje tot een meter, gemeten met schoenen aan.

Bij het eerste telefoontje klonk Bollie’s stem al wat twijfelend toen ze zei: “ik denk dat ze groter is, want ze kan net boven ons moeder haar tafel uitkijken”. Bij het tweede telefoontje, Bollie had er ondertussen de meter bijgehaald, bleek dat “net” dan ook maar “net” was, Ella is namelijk 1,02m met haar schoenen aan.

Amke en Ella kregen beiden een stempel. “Oooh” zei Ella “die stempel wil ik houden”. “Ga je dan vanavond niet in bad?” vroeg mske. “Jawel” zei Ella “maar daar niet wassen”.

Ondertussen is die stempel al lang vergaan maar hij werd toch vereeuwigd.