Enkele weken terug kwam Amke op de proppen met een nieuw spelletje. Zij noemde dat “woordjes zeggen”. Al snel bleek dat het er over ging woorden te spellen en dat zij dan ging zeggen welke woordjes dat waren. Waar ze het gehaald heeft weet mske niet maar in elk geval kwam ze er telkens weer op terug, op hààr spelleke “woordjes zeggen”. En het lukt haar best. Woordjes als mama, papa, oma, opa, Amke, Ella, de afgekorte naam van Zus en de echte naam van Slow.

mske begon er tegen Bollie over. Met Bollie speelt ze met cijfertjes.

Tegen volgende keer nog een voorraad nieuwe woordjes bijeenrapen. Natuurlijk komen enkel korte woordjes aan bod. Je begint niet over de Oezbekistaanse oostgrens tegen een kindje van vier.

Ella vond Amke’s enthousiasme aanstekelijk en ging ook meedoen. “Bee boo” spelde ze. “Berenboot” zei mske en Ella juichte: “Jààààààààà!”

“De schoolfoto’s van Amke en Ella zijn er” zei Zoneke “wil jij er ook?” Gisteren bekeken Slow en mske de foto’s en vroegen aan Ella: “wie staat hier bij jou op de foto?” “Dat is Jules” zei Ella.
 
“Tingeling” ging het belleke in mskes hoofd want het (bizarre) wezen op de foto had ze wel degelijk al op verscheidene andere blogs als klasmascotte Jules horen noemen. Indertijd had ze daar niet bij stil gestaan, al was het achteraf bekeken toch wel erg toevallig dat dezelfde pop met dezelfde naam op verschillende blogs opdook.
 
Nu hij echter bij Ella ook al in het klasje zit dacht mske dat er iets anders moest achter zitten, want ze is er zeker van dat geen van die blogkindjes in de buurt wonen.
 
Ze ging dus op onderzoek uit en vond Jules.

Amke en mske spelen en Amke raakt mske met haar nagel en mske zegt: “boehoehoehoehoe” tegen Slow “Amke heeft me gekrabt”. Slow trekt een pruillip en zegt ook: “boehoehoehoehoe” en doet net alsof hij mske troost.

Even blijft het stil aan de andere kant van de tafel tot Amke plots zegt: “jullie doen maar alsof”. En als Slow verder “boehoehoehoet zegt ze: “alsofferik!” waarna ze ter bevestiging van de goede verstandhouding mske eens flink komt knuffelen.

Wie is nu weer Sportacus?” vroeg mske zich af toen Ella een goal maakte in een denkbeeldig stadion en uitriep: “ik ben Sportacus de beste”.
 
mske keek haar kleindochter eens bestuderend aan en dacht: “neen, ze kan niet zelf de combinatie Spartacus en sport gemaakt hebben” dus “wie is Sportacus?”
 
Er kwamen verschillende disciplines voor Sportacus aan te pas zoals het snelst aantrekken van de pyjama en het opdrinken van de chocomelk.
 
Er was echter één onderdeel dat een beetje de mist in ging. Dat was toen mske boven het gejoel uitriep: “en wie is de Sportacus in het langste zwijgen?” Slow deed teken dat dat een mooie zet was, maar het duurde niet lang. Ze zijn dan maar met hun beidjes naar boven gesportacust en in hun bedjes beland.
 
“Wie is Sportacus” vroeg mske aan Bollie. Volgens Bollie is dat een manneke met een blauw kostuum en als die zijn lichteke op zijn borst gaat flikkeren, dan is er iemand in nood.
 
Hm … wij kennen ook mannekes met blauwe kostuumkes en als die hun lichteke op hun autooke gaat flikkeren, dan is er ook iemand in nood.

Slim hoor mske! Ze heeft namelijk “zit nu eens stil Spinnewiel” gezegd bij het aantrekken van Ella’s pyjamaatje.

En toen begon het gegiechel en gewiggel pas goed en riepen zowel Amke als Ella: “Oma zeg nog eens Spinnewiel”.

Ik ben Pluisje Rieteliet
Je hoort me wel maar je ziet me niet
Willen jullie mij even zien
Zwaai met je handje dan kom ik misschien
 
Zo begint het.

Hoop is wat je in de ogen van een klein kindje ziet dat naar je opkijkt en zegt: “mijn oor doet pijn”.

Je weet dat ze van je verwacht dat je het wegneemt

Jammer dat ze moet leren dat je niet alles voor haar kan wegnemen.

Zoneke had eens gezegd dat een tut voor beebies was omdat Amke nog een tutje neemt om in te slapen. Amke had geantwoord: “ik ben geen beebie, ik ben een kindje”.

Toen Zoneke deze week opbelde en zei: “moeder, ik ben vergeten … kunnen jullie vrijdag komen babysitten?” hoorde mske ineens Amke’s fijne stemmetje “kinderzitten” zeggen. Zoneke stokte waar hij gebleven was en ging daarna verder: “heb je dat gehoord? Heb je dat nu gehoord?”

Toen Slow en mske gisteren aankwamen plaagde Bollie nog eens door te zeggen: “aha, jullie komen babysitten” waarop Amke weer: “kinderzitten” zei en in haar pyjamaatje en op blote pletsers de living in danste.

“Ik heb twee zieken” zei Zoneke. “Bollie” dacht mske, want Bollie liep al een week of twee wat op de sukkel met een verkoudheid. “Bollie en Amke” zei Zoneke.

“Ja” zei Bollie vanavond aan de telefoon, voor zover Bollie nog wat kan zeggen “een keelontsteking en een bronchitis”. “Drie dagen thuis” zuchtte ze “om te beginnen”. Die dokter zal geweten hebben dat hij niet moest afkomen met een week in één keer.

“Nu lees jij voor” beslist Amke. “Nu lees ik voor” zegt Amke daarna.

Ze hebben al zo lang voorgelezen tot zowel Amke als mske het ganse boekske van buiten kennen.

Enne … we denken Ella ook.