Er kwam een kaartje met de post, een kaartje van Amke. Maar mske wil eerst zelf nog van dat kaartje genieten eer ze het inscant en ik het hier mag zetten

Het staat nu recht voor haar op het buro en er mag niemand aankomen

mske had hen al een paar gevraagd om eens te komen, maar het kwam nooit goed uit, dus vroeg mske dat niet meer. Toen er hier vorig jaar iets voorviel en mske daarover vertelde aan de telefoon, zonder iets te vragen, werd er gezegd: “ik zou daar eens komen naar kijken, maar het is zo ver”. Zodoende!

Een pooske terug op een mooie zondagmiddag ging de telefoon. “Vandaag komt er niemand van de kinderen thuis eten en we dachten, we rijden eens naar Slow en ms” klonk het. “Oh maar dat komt niet goed uit hoor” zei mske “Amke en Ella zijn hier”. Het bleef even stil. “Stoort dat dan?” werd er redelijk droog gevraagd. Heel even maar heeft het op mskes tong gelegen om te antwoorden “eigenlijk wél”, maar ze heeft het toch maar iets vriendelijker aangepakt.

mske heeft het niet begrepen op het K3 spel. Helemaal niet! Toen Amke haar twee weken geleden de doos toonde en vroeg om het eens te spelen -dat is een leuk spel hoor oma maar het is te groot voor op tafel het moet op de grond en je mag de kaartjes niet kreuken en de dobbelsteen is heel groot en die andere kaartjes is voor de grote toer en het wolkje doet niet mee- was het al te laat.

Gisteren niet.

“Goed” zei mske “we gaan het spel spelen” en Amke opende de doos op haar kop. “Wacht efkes” zei mske. Terwijl mske de kaartjes terug op volgorde stak legde Amke het veld al open. Het gaat om een reis rond de wereld en je moet zoveel mogelijk briefkaarten verzamelen. “Amaai mijn voeten” dacht mske, want je moet echt een reus zijn om die pionnen te verzetten. Amke zou dat wel doen en kroop dus over dat veld. “Dat klopt hier niet” zei Slow en hij legde iets uit maar ondertussen had Amke al gegooid. Een ferme gooi met de dobbelsteen van Ella en de kaartjes lagen overhoop. “Ella moet twee plaatsen achteruit” zei Amke “want die twee dolfijnen kijken achteruit”. Lap! Kaartje gekreukt. mske kreeg de kriebels. Bovendien was het bedtijd.

“We nemen een binnenweg” besliste Slow want ze waren nog maar halfweg het spel en Amke moest vandaag naar school.

mske gaat toch eens uitkijken of “Goudzoekers” nog ergens te vinden is. Klein bord voor op tafel en leute gegarandeerd.

“Ik wou je wat vragen” zei de telefoon “kan je tegen volgende dinsdag als je komt een grote kom rijstpap maken?” Toen mske, verrast door de vraag, zo niet direct “ja” zei, argumenteerde de telefoon verder “want Amke eet dat ook graag”.

mske had al een pooske zelf zin in rijstpap, maar dat komt er nooit van. Nu staat de kom rijstpap hier omdat ze in de keuken gevaar loopt. Maar hier loopt Slow al likkebaardend rond.

Dat mske gisterenmiddag onderweg naar huis nogal draaierig was, weet ze aan de zaak van de tegels. Toen ze na haar middagsiësteke nog steeds draaierig en rillerig was, begon ze toch een andere oorzaak te vermoeden en toen ze daar bovenop nog spierpijn kreeg en het gedacht aan eten haar tegenstond, zei ze ineens: “dat is wat jij ook had”.

Slow had namelijk bij Zoneke en Bollie ineens kou gekregen, iets wat absoluut abnormaal was, want Slow heeft nooit kou. Hij had een eigenaardig gevoel in zijn spieren gehad, een misselijk gevoel ook en hij was donderdag niet echt 100% de echte Slow geweest.

Toen had mske gedacht dat het een gebrek aan slaap was en ze waren die avond met hun tas melk en hun tas thee heel vroeg hun bed in gegaan.
 
Dat mske niet best geslapen heeft hebben we al gezegd, ze was die nacht namelijk aan het tegelen geweest. Maar Slow was ’s anderendaags opgeknapt.

Nu is het dus mskes beurt en het valt nog af te wachten hoe ze straks zal opstaan.

Goed om weten is dat het maar een overgangske is. Hopelijk krijgen Amke en Ella het niet.

Hoe ging dat dan in zijn werk, Ella aan het stuur? Simpel! “Ik ga sturen” zei Ella en mske kreeg al een visioen van een zusterlijk overleg, maar Amke zei “ik ga vanachter sturen”. Uitleg? Er bevinden zich drie stuurtjes in die autookes. Eén vooraan en twee achteraan. Probleem opgelost.

En Ella stuurde en toen Slow probeerde of er echt gestuurd moest worden, duwde ze zachtjes maar beslist zijn hand weg. Alles ging goed tot ze over een brugske gingen. De auto begon wat raar weg en weer te slingeren en Slow greep het stuur. “Werkelijk” zei hij “je moet sturen”.

Achter het brugske liet hij het stuur terug los, maar dat was buiten Ella gerekend. Niet zo zachtjes en beslist greep ze zijn hand en legde dat op het stuur. Slow keek naar mske en deed teken van “kijk” en liet het stuur terug los, waarop Ella nog beslister in één beweging zijn hand greep en op het stuur knotste.

Blijft de vraag: “heeft ze dan dat eerste stuk zo goed gereden of is het gewoon een kwestie van stevig vasthouden?”

Ze hadden de foto’s van de efteling op een CD gebrand en gisteren meegenomen want Bollie had die nog niet gezien. “Er had wel een muziekske mogen bijstaan” vond Zoneke.

En toen de foto’s van het Carnavalfestival op het scherm verschenen begon Slow dat liedje te fwieten zo van: “fwietfwitfwit fwietfwitfwit fwiiieeet …” Maar er waren meer foto’s dan liedje en Amke zei: “Allé Slow … voortfwieten ….”

Voor wie het eens wil zien of beter … horen!

mske heeft een visuele herinnering.
Ze ziet een klein Zoneke de berg ophuppelen
richting kleuterklasje
Het lijkt pas gisteren

Vandaag wordt Amke vier.

De reizigers zijn thuis en we zijn er niet kwaad om.

Uitgerekend dat vliegtuig moest efkes een vertragingske van meer dan een uur oplopen. Nu zijn er nog wel vliegtuigen met vertraging, maar putteke nacht met twee kleine ukkepukken …

In elk geval, daarnet toen mske opbelde, waren ze allemaal present.

Op vakantie gaan is leuk maar …