“Wie heeft zin in frietjes” had mske gevraagd. “Jaaaaa frietjes” juichten Amke en Ella en ze stapten een frietkot binnen en installeerden zich aan een tafeltje.

De brave man van ’t frietkot verdeelde het pakske friet in twee en ongeduldig Amke liet Slow de frietjes koud blazen terwijl Ella dat aan haar hart niet liet komen en rustig, bedaard, vooral niet overhaasten, haar frietjes opat als die naar haar smaak en goesting én temperatuur waren.

Amke begon dan al maar de lege blikjes en de lege verpakkingen in de, daarvoor voorziene vuilbak te kiepen. Jaja, deze generatie wordt groot met het besef dat er meerdere vuilbakken zijn.

Naderhand kregen ze elk nog een minizakske snoepjes van de vriendelijke uitbater.

Toen ze buitengingen zei de man: “dag mevrouw, dag meneer” en hij vervolgde “dag dames”, waarop Amke zich genadig omdraaide en: “daaaag” zei terwijl ze voornaam met haar handje wuifde.

Het is hier stil vandaag. Stiller dan gisterennamiddag. Amke en Ella waren hier. Ze hebben getekend, ze hebben gespeeld en dan zijn ze naar de Landense feesten gegaan. Het was daar kermis.

En daar is eigenlijk ook nog veel over te vertellen. In elk geval zijn Amke en Ella met twee gitaren, een spelleke en een bal naar huis gegaan.

Zoneke en Bollie waren echt blij … vooral met die gitaren!

Er rijst een probleem ten huize Zoneke. Een nogal ingewikkeld en gecompliceerd probleem.

Het zit namelijk zo … Amke heeft een K3 lappenpop, de rooie. Ik mag het zeggen van mske want die pop heeft echt rood haar. Ella heeft een Bumba.

Wat is nu het probleem? Ella wil ook een K3 pop, maar niet dezelfde als Amke. Neen? Nog geen probleem te merken?

Wel, Amke is niet akkoord. K3 is K3 dus vindt Amke dat alle drie de poppen samen moeten blijven. Nu gesnapt? Neen?

“Zoneke” zegt mske “de enige deftige oplossing is 2x drie poppen aan te schaffen”.

Want mske volgt Amke! Of beter, ze ging voor! mske vond ook dat, als je een onderdeel van een set hebt, die set volledig moet geraken. In die mate kocht ze ook Sneeuwwitje én de zeven dwergen voor Zus. En K3 is ook een geheel van drie.

Ik moest daarnet efkes lachen met mskes gezicht. Ze had al een paar keer iets eigenaardigs gehoord. Eerst een kort geroefel. Daarna een krets als een brekend glas. Toen ze dan echter buiten nog een raar geluid hoorde, draaide zich om richting venster, de pot was nu toch leeg en stond op het buro en ze zei: “maar wat hoor ik hier nu altijd? Stoptaumei!

En net toen ze “Stoptaumei” zei, zag ik dat ze aan iets dacht. Ze dacht dat het niet moeilijk is dat Amke en Ella: “stop daarmee” zeggen. Ze heeft dat altijd zelf gezegd tegen kleine Zus en Zoneke.

En net toen ze dat bedacht, zag ze dat Slow haar bekeek en die zei: “Ja Amke”.

Dat heet dus “overlevering”.

Het vrijge gevogelte van de Antwerpse Zoo is helemaal niet bang. In die mate dat ze op minder dan één meter van Amke en Ella dierven komen. Ella vond dat wel leuk. Tót …

Ze hadden honger en hapten in de broodjes die Slow en mske mee hadden en de eenden stroomden toe. Massa’s eenden! Allee toch een stuk of tien. Dat was geen probleem voor Amke want ze had haar broodje snel op. Maar Ella maakte zich drukker in het weghouden van die ene mus die trachtte bij haar op schoot te geraken om toch maar een kruimeltje te pakken.

Terwijl ze met haar ene handje het musje van zich afhield, strekte ze haar andere arm het broodje zo ver mogelijk van de mus weg.

“Hap” zei de eend en Ella wilde snel, snel de restant van het broodje in haar mondje proppen, maar dat mocht ze niet meer van mske. Vogelgriepen en vogelpesten e.d. indachtig zei mske “geef maar helemaal aan de eendjes”.

Ella houdt wel van eendjes, maar ze houdt ook van eten, maar ze heeft toch zo graag alles gezien.

Natuurlijk zijn ze niet onmiddellijk naar huis gekomen. Ze zijn eerst nog elders geweest. Maar eens in de auto vertelden Amke en Ella honderduit.

Toen ze, om ringleed te vermijden, er in Zemst afgingen zaten ze ineens in traagrijdend verkeer, van Zemst tot Kampenhout. “Zijn we er bijna?” vroeg Amke. mske zei van niet, naar waarheid. mske legde uit dat er te veel auto’s onderweg waren en Slow draaide het raampje wat naar beneden. Oeps! Dat viel niet in goede aarde. “Stop daarmee” klonk het uit twee monden tegelijk. Slow dacht dat het tochtte, sloot het raam terug en zette de blazer aan. Oeps! Dat was ook niet goed. Hij heeft het raam in alle stilte terug geopend, maar ze hadden het gezien. Owee! mske heeft dan maar uitgelegd dat dat moest omdat anders de ruiten bewasemden.

“Wat is dat geluid?” vroeg Amke dan. mske luisterde maar hoorde niets. “Auto zegt prrrrrt prrrrrt prrrrrt” zei Ella. Ja, als ze akkoord waren, dan moest mske toch eens goed luisteren, maar ze hoorde het niet. “Is het dat?” vroeg Slow, terwijl hij de ruitenwissers opzette. Dat was het. Tja, blijkbaar maakt die XM nog van die eigenaardige geluiden, die de kindjes niet kennen.

Eens op de steenweg, het laatste stuk naar Zoneke thuis, zong Slow: “we zijn er bijna, maar nog niet helemaal”. Dat hebben ze dan onder hun beidjes maar verder gezongen tot thuis. Maar bij elke “we zijn er bijna” gingen de decibels de hoogte in zodat Slow zei: “gelukkig ben ik daar in Zemst niet mee begonnen”.

Later bleek dat Zoneke: “stop daarmee” zegt als zij aan de raamknoppekes zitten te frullen. Hopelijk vertellen ze hem volgende keer niet dat ze de ramen aan het ontwasemen zijn.

Ergens op de middag hoorden ze de eerste sirene, zo goed als onmiddellijk gevolgd door een concert aan sirenes.

“Dat lijkt iets ernstigs” zei Slow “want dat is zowel politie als brandweer”. Van dan af hoorden ze regelmatig de sirenes tot Slow ineens zei: “dàt ziet er niet goed uit”.

“Op de radio hadden ze het over een magazijnbrand” zei de vrouw, die Slow en mske naar de donkere rook zag kijken. Veel meer was er nog niet van geweten.

Toen de laatste regenbui de jasjes van de kindjes had nat gekregen, dacht mske dat ze misschien beter richting auto konden, zodat die natte jasjes uit konden.

Bij het naderen van de uitgang bleek de rook uit de buurt van de auto te komen. Slow ging het ticketje halen waarmee ze korting konden krijgen op de parking. Ze hadden pas ’s morgens boven de ingang gelezen dat je op de parking Firoel korting kreeg. De man, die het ticket gaf keek bedenkelijk en zei: “ik weet niet of jullie aan de auto geraken, die ganse buurt is afgezet”.

Een grote massa volk stond in de straat waar ze door moesten. Slow sprak de politieman aan en vroeg hoe ze aan de auto konden geraken. “Rond gaan” zei die. En Slow en mske begaven zich in de aangegeven richting of minstens dat probeerden ze. Kuddes en kuddes en kuddes gaaplustigen kwamen hen tegemoet. Slow, met de buggy met Ella er in kon uiteindelijk het zebrapad bereiken, mske, met Amke aan de hand, werd het beu om tegen die stroom in te stappen en stak nogal onreglementair de afgezette straat over.

De politiemensen bezwoeren de massa om op te krassen maar er was geen lievemoederen aan! Zoals Max zegt: “en een waterkanon inzetten tegen kijkers naar een brand is ook behoorlijk stom hé”.

Aan de eerste straat naar rechts dacht Slow dat het misschien nog iets te vroeg was om te trachten de parking te bereiken. “Ik zal gaan kijken” zei hij. En Amke, Ella en mske wachtten.

“Oma, maar waar is onze auto?” vroeg Amke met een zorgelijk gezichtje. Ze had natuurlijk wel door dat er iets abnormaals aan de gang was. mske legde uit dat het brandde en dat ze daarom rond de brand naar de auto moesten. Ondertussen was de volkstoeloop richting parking zo reusachtig geworden -die parking Firoel is maar een klein parkingske- dat mske dacht dat die toch niet allemaal hun auto gingen ophalen. Nog meer sensatiezuchtigen!

Op de hoek van de straat begonnen twee vrouwen te vechten. Die gingen er nog een lap bovenop geven. Slow kwam snel aangelopen en zei dat ze er door geraakten, maar dat hij niet wist hoe ze daar met de auto weg moesten, aangezien het een éénrichtingsstraat, richting brand, was.

Bij de ingang van de parking, raadde de parkinguitbater hen aan tegen de richting in, de éénrichtingsstraat uit te rijden, terwijl één van de politie-agenten Slow ook aanried om het zo te proberen al dacht die dat het niet zou lukken. Amke, die ondanks de bizarre omstandigheden geen kik had gegeven, zag dit …

en bleef onbeweeglijk staan. “Kunnen we niet wachten?” vroeg ze. mske had dat eerst ook al overwogen, maar de mogelijkheid bestond dat er omwille van het één of het ander nog meer mis ging en dat ze dan helemaal niet meer weg zouden geraken. En ze legde dat zo goed mogelijk aan Amke uit. Gelukkig is Amke, Amke. Ze stapte in de auto. En ze vertrokken.

In dichte drommen drumden de dommen dichterbij. Op de parking leek het wel een festival. De mensen gingen zelfs niet weg voor de vertrekkende XM. Slow is werkelijk rond een idioot moeten rijden. “Wees voorzichtig aan de bocht” gaf de parkinguitbater hen nog mee “normaal kan er niemand van daar komen, het is er afgezet”. Enkel nog een brandweerwagen kwam hen tegemoet.

Toen ze even later wat moesten aanschuiven werd de rook dikker en drong de geur de auto in. “Ik moet eigenlijk rechts” zei Slow “maar ik ga links, zo snel mogelijk uit die stank”.

“Dat ga ik allemaal aan mama vertellen” zei Amke, toen ze eindelijk op de Singel reden en mske haar zei hoe flink ze wel geweest was.

De zoo is helemaal anders. Het was zo heel lang geleden dat mske er was dat ze er eigenlijk zo goed als niets meer herkende. Beter voor de dieren.

Het magische van vroeger zag ze niet meer, al bleken Amke en Ella dat wel te zien. Met open mond keek Ella verrukt terwijl Amke lustig babbelde over alles wat ze zag. Soms stond Slow al enkele meters verder met de buggy en bleven de kindjes als verankerd staan kijken. En er was veel te zien. De kleine olifant die samen met zijn moeder een bad nam, de zeeleeuwen, -robben en -honden die Amke de verbaasde uitroep ontlokten: “wàt is dàt?”, nijlpaard Hermien met haar beebie Imani, de pinguins die net eten kregen, … Ze konden er niet voorbij.

“Ik parkeer op de parking Firoel” zei Slow. Dat is goed kortbij de zoo en met die buggy en twee kleine meisjes op de tram is ook niet zo aangewezen.

De regen was hen dermate goedgezind dat ze net bij iedere bui of bij de apen, of de vissen, of in de zelfbediening konden binnen springen. Misschien kwam dat wel doordat Amke en Ella de regen bezworen hadden met een liedje:
 

Regen, regen, ga toch weg,
kom pas terug als ik het zeg.

Enkel de laatste bui had hen goed te stekken. Op een driewegskruispunt en geen schuiloord in de buurt.

Nu ja, Slow en mske hadden alles op alles gezet om nat worden te mijden. Ter compensatie zijn Amke en Ella dan maar door de plassen gelopen. “Niet doen, je gaat natte voeten krijgen” waarschuwde mske en van dan af sprongen ze over de plassen.