• 1 september 2001: Zoneke gaat bij Bollie wonen.
• 1 september 2003: wij komen hier wonen.
• 1 september 2006: Amke gaat naar school.

Na het ongeval van deze winter met de konijntjes, leek het wel of konijntjes Slow en mske afschrikten. Ze spraken er wel over maar het kwam er niet van.

En ondertussen zingt Sam Gooris maar van: “laat het gras maar groeien”. Maar dat gras groeit tussen de kasseikes van het koerke en nu vond mske het toch niet meer zo prettig om met kriebelend gras aan de tuintafel te zitten.

Deze week zag ze een nest konijntjes die haar wel wat leken en ze mailde. Gewoon om informatie. Het antwoord was positief. mske vroeg meer uitleg. Nog steeds positief. mske heeft een mail gezonden om morgen eens te gaan kijken. Misschien is het antwoord nu negatief.

De konijntjes komen er niet alleen voor het gras, ze komen er niet alleen om Amke die naar de konijntjes vraagt, ze komen er ook voor de ontvangst als je ’s morgens de deur opent en ze zitten te wachten op hun ochtendtraktatie en ook voor de stalking als je over het koerke loopt.

Grote mensen zijn raar!
Je repareert de printer met een plastic vijs van de meccano
en ze maken zich druk
omdat
de schroevendraaier er ook nog in zit.

Amke is gevallen en heeft een snee in haar handje. “Ja” zegt Zoneke “en nu loopt ze constant heel demonstratief met haar hand in een abnormale houding, behalve als ze het vergeet”. En hij ging verder: “als ze maar niet op Zus lijkt, die dierf nog manken met een kwetsuur aan haar hand”.

Dat is natuurlijk licht overdreven, maar er zit een grond van waarheid in. mske denkt dan terug aan de vele mercurochroom appeltjes, kersjes, beestjes die ze geschilderd heeft op krasjes van een iet en niets op knieën en ellebogen, ze denkt terug aan ingebundelde armen voor een kwetsuur aan een vinger. “Och ja” denkt mske dan “als het maar geneest.

Over “rood” gesproken.

Zoneke belt, iets voor negen en zegt: “mijn dochter is thuis gebracht” en mske kreeg al vieze visioenen maar Zoneke zei: “neen, neen, het is niet erg, niet op die manier”. En ineens hoorde mske de lach in zijn stem en hij zei: “je weet wel, die sandaaltjes die je zo mooi vond … ” Natuurlijk vond mske die sandaaltjes mooi, mooie rooie sandaaltjes die prettig pasten bij haar rokje en T-shirtje, rode sandaaltjes van zo ongeveer een maand oud, gekregen van Zus voor pasen.

“Wél” zegt Zoneke “mijn dochter wou zwarte sandaaltjes hebben, ze heeft ze ingewreven met zwarte blink. Ze heeft nu een zwart T-shirt ook”.

Aangezien we niet kunnen schrijven wat we wilden schrijven, omwille van omstandigheden, niet dat die er veel toe doen maar we willen nu ook geen petrol in de soep doen, zullen we nog maar eens een Amke verhaalke boven halen.

En voor al wie nu denkt dat er toch twee kindjes zijn, kunnen we het heuglijke feit meedelen dat in dit verhaalke Ella een rol te spelen krijgt, alhoewel …

“Mama” zei Zoneke “je oudste kleindochter heeft weer een ingenieus systeem uitgedokterd om haar boterhammetjes niet te moeten opeten”. Amke is een moeilijk eterke en haalt het kaasje van tussen haar boterhammekes als je niet oplet. Haar nieuw systeem was, om dat niet te laten opvallen, het kaasje er van tussen te halen, het mooi op te eten en dan heel, maar heel onopvallend haar boterhammekes aan de hond te laten geworden.

Maar aangezien de hond bij mamaBollie woont, kan ze dit uitermate verfijnd procédé thuis niet toepassen. Daar geeft ze haar boterhammekes dan maar gewoon aan Ella.

En Ella? Dat hebben we ook al gezegd, die kan de ganse dag aan één stuk door eten.

En net toen Amke’s glas om ging en Zoneke nogal boos zei dat ze haar glas met twee handjes moest vast houden en mske wou zeggen dat het toch zo erg niet was, dacht ze ineens aan vele jaren terug.

Toen maakte ze ook opmerkingen als Zus of Zoneke een glas omstootten en toen werd ze ook boos als anderen zich daar mee bemoeiden.

mske heeft wijselijk gezwegen.

Wie zegt dat een kind niet onthoudt? Nu met de eerste mooie dag dat Amke hier was, vroeg ze ineens: “Oma, gaan we naar de konijntjes?” en mskes hart stropte dicht en ze dacht weer met afschuw aan het voorval van deze winter. Ze zei dat de konijntjes weg gelopen waren.

Nog net deze week had ze zitten rondkijken of ze ergens in de buurt aan konijntjes kon geraken maar blijkbaar zal ze dat eens aan de dierenarts moeten vragen. Net nu keek ze op internet wat rond maar toch … een konijntje is toch niet dàt konijntje.

Even later kwam Amke hier en vroeg of ik niet in de keuken mocht. En dan ging ze op haar hurken zitten, leuk zicht onder ons gezegd en gezwegen, zo een kleine ukkepuk op haar hurkske, en zei: “Sloefie, Sloefie, Sloefie … maar ik ben maar niet gegaan. Ik ben zulke kleine hurkenzitters niet gewend hé …