“Ssshhh” zei Amke en hield haar wijsvingertje naast haar oortje en haar hoofdje schuin. “Dat zijn de klokken” zei Zoneke en mske zei dat ze Amke even de klokken ging tonen.

Maar Amke keek niet naar boven maar naar beneden en zei: “kóneen”. En Ritser stormde zo snel zijn konijnenpoten hem konden dragen naar Amke, gevolgd door Rampetamp die op zijn achterpootjes ging staan om toch maar aan dat klein vingertje te geraken.

En mske wees nogmaals naar omhoog waar de klokken hingen, maar Amke insisteerde en zei nog eens: “kóneen” en ging er prompt op haar poepke bij zitten.

En zeggen dat ze die enkele maanden geleden niet wou kennen.

mske heeft net naar Zoneke gebeld en heeft aan Bollie uitgelegd dat dat gedoe met die foto’s nu voor één keer was, maar dat ze dat volgende keer weigert. Bollie vond het ook vervelend, want er was eigenlijk aan die man niks gevraagd, maar ze wisten blijkbaar genoeg om Ex en mske op één foto te willen.

En mske had dit nu zo gelaten omdat die mensen zo publiek aandrongen en omdat ze niks wou uitlokken. Maar uiteindelijk mochten ze dan wel mske voor het hoofd stoten. Tja, het moet voor Zoneke en Bollie ook niet makkelijk zijn.

Had mske er wel tegen in gegaan was ze weer de slechte geweest en nu ze niks zei, is ze gewoon weer de achteruitgestoken partij.

En mske de slimste? De slimste is toch altijd de verliezer, hebben we al gezegd!

De dokter had vanmorgen aan Slow gezegd dat het logisch geen probleem mocht zijn om morgen om 10u uit de kliniek ontslagen -wat een woord- te worden. Nu ja, die dokter passeert morgen nog eens.

En mske heeft zich vandaag aan de bezoekuren gehouden, blijkbaar doet niemand dat, dus gaat ze morgen om 10u en ze neemt zijn goei kleren en scheergerief mee. Als hij tijdig buiten geraakt komen ze eerst nog naar huis, wordt het te laat kan hij zich in de kliniek mooi maken en vandaar naar de doop.

Slow ligt nu nog met baxter met antibiotica en met serum, maar hij heeft geen pijn. Wel wou hij altijd de gang op om een stapke te zetten, het was ook heel warm om in bed te liggen. De vraag is alleen: “wat gebeurt er als die baxters wegvallen?” Nu ja, het zijn geen pijnstillers, al leggen ze nu al twee avonden een fleske aan met een pijnstiller.

Vermits Slow verdikt is en mske zelfs niet weet of hij nog in zijn geklede broeken kan, moeten die allemaal mee, jeans incluis!

Zoneke zegt: “dan komt hij maar in zijn short”.

Vorige nacht is mske pas om 1u gaan slapen. Om half zes was ze wakker en was niet meer moe. Ze is blijven liggen tot tien voor acht omdat het anders nog veel langer ging duren. En mske was topfit tot ze in die kliniek kwam en daar had ze gemakkelijk naast Slow in dat bed kunnen gaan liggen. Alhoewel ze denkt dat ze toch even geslapen heeft in de zetel.

Tegen de avond aan begon dat terug en nu de auto geladen is met die broeken, bijhorende schoenen en scheergerief -en ze hoopt dat ze niks vergeten is- voelt ze pas hoe moe ze is.

Voordeel: nu alles klaar is, moet ze morgen niet lopen haasten. Dan vertrekt ze hier om 9u.

En nu neemt ze John Grisham onder haar arm en gaat zich in bed in slaap lezen.

Het was me het dagske wel.

Nadat we dat optimistisch bericht hier hadden gezet over Slow, kreeg die ineens steken en mske belde de huisdokter, want daarmee blijven lopen vond ze ook maar niks. Slow mocht komen tegen 20 voor elf.

Vraagt de dokter de voorgeschiedenis, luistert aandachtig naar wat Slow vertelt en voelt aan die onderbuik en hij zegt: “volgens mij, kan je best in die auto stappen en naar de kliniek rijden, alles wijst op een appendicitis”.

Slow wou nog eerst naar huis voor dit en nog voor dat, maar mske reed onmiddellijk richting kliniek naar spoedgevallen. Onderweg kwamen ze in open veld de graskantmaaiers tegen.

Na bloedname, echografie en platen nemen was het feit beslecht, Slow’s appendix moest er uit, een appendectomie.

Om 15.00 uur kwamen ze hem halen voor de operatie en mske reed richting huis, want Slow had niets mee in die kliniek, verzorgde het oog van het konijn, at zelf een gekookt ei en een stuk kaas, maakte Slow’s valieske en vertrok terug.

Ze was net op de kamer voor een versufte Slow naar boven werd gebracht.

En nu is ze zo ongeveer een uur thuis en heeft de konijnen verzorgd -dat oog van Ritser ziet er niks goed uit, Slow’s short gewassen die vol gel van de echografie hing, de schnitzel die ontvroren was voor gisteren heeft ze in vier gesneden en aan ons gegeven, ze heeft geen honger en anders wordt die slecht.

Vond ze het verdacht dat Karboenkel niet kwam eten, die doet ook al drie dagen raar en ze vreest dat die hervalt.

En mske vraagt zich af wat er nu wel nog wil ronddraaien.

Want bovendien is het zondag nog de doop van Ella.

Amke had zeer slecht geslapen vannacht door de hitte en was dus absoluut niet uitgeslapen. Heeft ze maar een napke op de zetel gedaan en toen waren de batterijtjes terug mooi opgeladen.

En wat heeft ze van mske? Ze kan het niet hebben dat iemand blootsvoets loopt! mske herinnert zich dat nog van toen ze klein was, dat ze blote voeten maar vies vond.

Maandag voormiddag moet Bollie weg en ze vraagt of Slow en mske kunnen op Ella en Amke passen en jà dat kan. En mske en Slow overleggen dat ze nu eens spaghetti gaan maken. Maar mske vraagt zich echter af of voor zo een kleine pruts van anderhalf die spaghetti in kleine stukjes moet gesneden worden, of daar saus op mag, geraspte kaas, of dat Amke dat met haar lepeltje kan opeten.
 
En mske vraagt: “Zoneke, hoe eet Amke spaghetti?”

Zoneke antwoordt: “met hópen”!

Amke is een schatteke, voor zo een klein kindje kan ze eigenlijk al goed delen, zowel in aandacht als andere dingen. Soms neemt ze dat delen echter wel heel erg strict.

Net zoals haar grootmoeder is ze dol op kaas dat ze kaasje noemt. En toen Slow alle Croque Monsieurs klaar had gemaakt bleef er nog een sneetje kaas op overschot die hij mooi in drie deed: “een stuk voor hem, een stuk voor Amke en een stuk voor oma”.

Maar oma was net Ella de fles aan het geven en Slow zei: “Amke, geef dat stuk kaas eens aan oma … maar geven hé”. En Amke kwam parmantig aangestapt met oma’s stukje kaas en gaf dat in mskes hand.

Maar mske had die fles in één hand en in de andere arm lag Ella en toen zei mske maar: “Amke, stop die kaas maar in mijn mond”.

Amke nam de kaas, brak hem netjes in twee, stak één stuk in haar mondje en gaf de andere helft weer aan mske … in haar hand!

De manier waarop Amke, Slow’s naam zegt,
doet je je in het Italië wanen.

Om het met de woorden van Amke te zeggen:

Slow fietjes maakt.

Er zijn codewoorden die een mens niet kan negeren. Zelfs niet kleine Amke.

Ondanks dat Amke hier al meerdere keren geweest is, heeft ze tot nu toe nog maar één keer in de keuken gegeten. Gisteren bleven ze dan ook eten en Slow had frieten voorzien met een salade en Cevapcici omdat Zoneke dat als kind zo graag had gegeten.

En Amke speelde in het huis, liep rond of zat bij Zoneke op schoot naar de 4×4 te kijken.

En toen mske vroeg: “Amke gaan we eten?” keek ze op en toen mske zei: “frietjes” zei Amke niets, draaide zich een kwartslag om en marsjeerde als een speelgoedsoldaatje naar de keuken. Snel deed mske de deur open, je weet maar nooit. En Amke stapte naar de tafel en wou de stoel opklauteren waar vorige keer het kinderstoeltje had gestaan. En mske zei “wacht, hier staat je stoeltje” en deponeerde Amke in het hoge stoeleke. Amke greep haar vork en wachtte.

Ze keek wel ongeduldig en trachtte rond Slow rond te kijken of die frietjes er nu al aankwamen of niet. Er was een nadeel aan! Die frietjes waren gloeiend heet en mske leerde Amke te blazen al vloog die blaas meer mee de lucht in samen met de damp van de frietjes.