Soms kan je je wel voor het hoofd slaan omwille van beslissingen die je in het verleden genomen hebt.

Zoals gisteren, toen ik me stond af te vragen waar ik het in mijn hoofd had gehaald om de wasbakken op onze badkamer op een halve bak te laten rusten i.p.v. op een volledige voet.

Natuurlijk wist ik dat nog. Dat kwam omdat ons huis bestaat uit scheve hoeken en aflopende vloeren.

Maar dat zou normaal geen probleem gegeven hebben, mochten die kranen zich gedragen hebben.

Gisteren morgen echter, ik rol uit bed, waggel naar de badkamer, kijk in de spiegel, draai de kraan open … en het lijkt ineens of de hele waterleiding in de badkamer stroomt. Erg! Want na tegen Luc geroepen te hebben dat hij het water moest afsluiten, dacht ik er natuurlijk niet aan dat ik die dop er in geduwd had, liep die bak over en stond ik te pootjebaden op de houten vloer.

“Dat is niet normaal” wist Luc in al zijn wijsheid te zeggen terwijl ik het water opdweilde.

Gelukkig had hij nog enkele rubberen dichtingsringen van toen de kraan van zijn lavabo eens drupte. Dat deed die nu ook al een dag of twee, maar we zouden die wel eens vervangen. Nu dus.

Maar om dat te doen moeten die hangbakken er af. Ja. En daar ging het wringen. Zo hilarisch als ooit werd het niet, maar de knoken willen zo goed niet meer mee.

Het kwam in orde. En het water stroomt weer normaal in beide lavabo’s.

We gaan vandaag nieuwe dichtingen halen voor als het ooit nog eens gebeurt.

Misschien hadden we er ooit beter gewoon kastjes onder die lavabo’s laten zetten, zij het dan op maat gemaakt, dan moesten we gewoon die deurtjes openen om aan die hoekstopkraantjes te geraken.

Ik houd niet van winkelen. Als ik iets nodig heb, ga ik de winkel binnen, koop wat ik nodig heb en ben weg. Waar ik kan lopen snuisteren op rommel-, boekenmarkten en kringwinkels, kan ik niet snel genoeg uit andere winkels ontsnappen.

Zelfde gevoel, maar dan nog een part erger, zijn de doe-het-zelfzaken. Zelfde uitleg: als ik iets nodig heb , ga ik de winkel binnen, koop wat ik nodig heb en ben weg.

Erger is het gesteld als je dat doet met iemand die wél graag winkelt, loop daarmee maar eens zo een doe-het-zelfzaak binnen. Tijdens corona had ik een excuus, ik bleef wel in de auto, maar nu …

Een ronde TL-lamp? Keuren en meten en overleggen om verder te lopen en dan op de stappen terug te keren om toch een andere te nemen die dan blijkbaar ook niet goed is want die heeft vier pinnekes i.p.v. twee.

Ik begin me dan als een zeurend kind te voelen al ben ik dan een licht-zeurende volwassene, zo: “Zijn we nu weg?”

Maar neen, we zijn nog niet weg, we moeten nog isolatiemateriaal voor de waterleiding. En het herbegint: Keuren en meten en overleggen of we een rol gaan nemen of een blad maar daar zit geen dampscherm op … We lopen niet verder om op de stappen terug te keren, want ik grijp in en zeg: “neem die rol, daar zit ook nog zilverfolie om”.

“Zijn we nu weg?”

Neen, we moeten nog eens gaan kijken of dat ene attribuut, dat in de badkamer hoort maar ze geen verslonst uitzicht mag geven, er niet te vinden is.

“Zijn we nu weg?”

Als we eindelijk buiten geraken liggen er welgeteld twee artikelen in de winkelwagen. Al het andere was er niet en moest besteld worden.

En bestellen? Dat kunnen we online ook.

Over de waterleiding en de jaarlijkse duvelse schrik, had ik het al. Daar gaan we niet verder meer over doorbomen, we zien wel, maar …

Met de auto hadden ze ons goed liggen. Waar de regen niet stopte maar direct overging naar sneeuw en vrieskou stond onze auto onaangekleed achter op de hof koud te wezen.

We hadden geprobeerd ervoor te zorgen dat we niet weg moesten. Maar naar de bakker moeten we sowieso. Het brood was besteld voor donderdag. “Da ga ik wel te voet” had Luc gezegd. Maar dat zag ik toch ook niet zitten.

Op dinsdag kriebelde het. De auto moest open. Ik wou weten of hij zou starten.

We waren wel een poosje bezig met het ijsvrij maken van de ruiten en de deuren te ontdooien. Maar hij startte als een bieke. En om hem dan maar even aan de praat te houden zijn we nog even appels gaan halen bij de appelboer, kwestie van de batterij niet op te warmen en direct terug stil te zetten.

En weet je wat? Mijn vest was nat van over die auto te leunen en bevroor terwijl ik er in zat. Maar met de appels zijn we nu wel een pozeke zoet.

Gisterenmorgen bij het ontwaken meldde de weerapp mist en nul graden. De mist heb ik niet gezien, de nul wel gevoeld.

Na mijn passage op de badkamer ben ik maar de verwarmingskabel voor de waterleiding gaan insteken.

En toch vind de koude ergens beter te verdragen dan de kille, klamme vochtigheid door de regen die we de vorige weken toch hebben gekregen.

Die kilheid zorgde er zelfs voor dat ik tijdelijk een fleece deken in de zetel legde terwijl ik naar de koers keek, gewoon omdat ik het gevoel had dat de klamheid door die zetel naar boven kroop.

De herfst liet wat op zich wachten, maar de winter die komt er aan en zeggen dat we twee jaar geleden bij Center Parcs nog met zomerkleren moesten lopen en het vorig jaar effenaf herfst was.

We gaan geen victorie kraaien, de winter is nog niet voorbij, maar de week waarin de temperaturen niet boven 0 kwamen, die hebben we overleefd.

Niet dat we aan doodvriezen dachten, dat niet. Maar één en ander baarde ons toch zorgen.

Dat we met vriestemperaturen goed voor ons vuur moesten zorgen is verleden tijd. De verwarming nam het van ons over.

Maar die verdommelingen die hier ooit die waterleiding over die open zolder legden, die hebben ons toch maar weer kopzorgen bezorgd.

Na een lichte bevriezing in 2009, waarover we het toen uitgebreid hadden in:

• Speciale waterdienst voor dringende dossiers;
• Waarom gemakkelijk maken wat moeilijk ook gaat;
• Victorie verdorie.

gingen in 2012, om redenen waar we het niet meer over willen hebben, tijdens onze afwezigheid de stoven uit. En wij zaten met de gebakken peren. Het water was bevroren en in die mate dat de douchekraan uit de muur was gekomen.

We namen bijkomende maatregelen en sedertdien hebben we zulke koude periodes niet meer gehad … tot nu. Maar gingen die maatregelen voldoende zijn?

De nacht van zondag op maandag lieten we het venster dicht, maar die nacht ben ik alle uren, maar dan ook alle uren, die waterkranen gaan proberen. ’s Morgens stond ik op met die verkoudheid.

Ik ben dus de hele week meermaals daags het water gaan groeten. Het feit dat het niet bevroor gaf me geen beter gevoel. Ah neen, stel dat de elektriciteit uit zou vallen? Wat dan?

Ik was dan ook al blij toen ik donderdag om kwart voor drie de thermometer 0 zag aangeven. En ik ben nog veel blijer dat die week achter de rug is, al was het niet echt nodig om me zorgen te maken. De waterleiding zit blijkbaar veilig.

Maar toch ben ik er nog niks gerust in, ik wil het voor de toekomst nog veiliger. Die moet van die open zolder weg zodat ze, zelfs al moest de elektriciteit uitvallen, toch nog beschut zou zitten in het huis. Maar ik mag er niet aan denken dat Luc daarboven nu nog zulke toeren zou gaan uithalen.

Al bij al zijn we voorlopig weer een beetje gerust, nu alles weer -misschien maar tijdelijk- positief zit, al zag dat er vrijdagnamiddag en -avond niet naar uit dat het ooit zover zou komen.

Belofte maakt schuld. Zoende …

In een tijd van lang geleden woonde ik in mijn eerste eigen huis ergens in het midden van een serieuze bergop, rechtover een bushalte. In de kelder van dat huis vonden wij een waterput van een diameter van ± 1m. Het intrigeerde ons dat we de bodem van die put niet konden zien en dat wij, voor zover wij in dat donkere gat konden kijken, enkel een bakstenen schacht zagen.

We lieten een spoeltje bevestigd aan een draad van 35m in dat gat vallen maar er kwam geen geluid van het spoeltje dat de bodem raakte. Een steentje? We hebben nooit dat steentje horen vallen.

We informeerden wat bij de buren. Een oudere man vertelde ons dat, waar nu de bushalte was, vele jaren terug de waterpomp had gestaan waar de buurt water moest halen toen er nog geen waterleidingen waren.

Die pomp was ergens tussen de twee wereldoorlogen in weggehaald om te verhinderen dat de mensen er nog water zouden gaan oppompen en dat wel omdat er in het grondwater tyfus of cholera zat, dat afkomstig was van het kerkhof, dat beneden aan die berg gelegen was.

In welke mate dat waar was, weet ik niet want ik kan niet terugvinden wanneer tyfus en cholera uit deze contreien verdwenen. Misschien was het maar een gerucht om de mensen te overhalen op leidingwater over te schakelen.

In elk geval zat de onderkant van die bodemloze put onder het niveau van het kerkhof. Of er water in stond hebben we nooit geweten.

Hier wonen we ook aan een berg, maar dan lager, hebben we ook een kerkhof, maar dan hoger en dichterbij gelegen.

Wil ik weten wat in het grondwater zit?

Toen die keer, lang geleden onze waterleiding zo hard bevroor dat de thermostatische kraan uit de muur was gekomen -en stuk was- hebben we snel een douchekraan uit de Lidl gehaald die toevallig toen in de aanbieding stond. “Tijdelijk” dachten we.

Waarom die waterleiding bevroor? Omdat de stoven waren uit gegaan. Waarom die stoven uit gingen? Dat gebeurde buiten onze wil om en heeft hier geen belang. Feit is dat het gebeurde.

En dat “tijdelijk”? Tja.

Laat nu bij één van de evenementen waarbij we enkele avonden naar huis komen en dat net in die koude periode van een week of drie geleden, ik me in de auto zo verheugen op een hete douche.

Ik snel naar de badkamer, prepareer me alvorens te douchen, gooi alle kleren uit en draai de kraan open. Ha! Het water is onmiddellijk warm en ik wil net mijn voet in de douchekuip zetten als die kraan ineens “plop” zegt en de eerst stevige straal herleid wordt tot een pizzelitteke dat net iets meer is dan een snelle drup.

Bad- en lavabokranen werken normaal. De Lidl-kraan is dus stuk. En dat op een ogenblik dat ik dacht dat het toch wel eens tijd werd om opnieuw een thermostatische te kopen en die regendouche terug aan te sluiten.

Bovendien komt het op dat ogenblik hoogst ongelegen, gezien de uithuizigheid die we achter ons en voor ons hadden.

Uiteindelijk vijst Luc vorige week de kraan los, ziet dat de dichtingsrubber verdwenen is. Maar toen was het probleem nog groter geworden, want nu bleef die lekken. We hebben snel een nieuwe dichting gehaald en zijn tijdelijk gerust al kunnen we niet douchen -in de douche wel te verstaan- maar douchen in het bad vind ik eigenlijk ook niet ideaal, zeker dat ons bad geen douchegordijn of -scherm heeft.

Die thermostatische kraan is besteld, jawel, die zijn zo duur dat we ze bestelden, ergens waar ze zo een 150€ goedkoper was dan in een winkel die zich zelfs niet in de buurt bevindt.

Tegenslag is wel dat ze pas de achtste week van dit jaar kan geleverd worden. De meeval is echter wel dat we op dat tijdstip op een evenement daar in de buurt zitten, zodat we toch al geen stress hoeven te hebben over een eventuele uithuizigheid wanneer ze geleverd wordt.

Dit wordt zeker en vast nog vervolgd.

Het is winter. En omdat de stoven uitgaan als Slow en mske een week niet thuis zijn en omdat dan het water bevriest, zouden ze dat oplossen met een verwarmingskabel langs die waterleiding te leggen.

Het werd altijd maar uitgesteld en uitgesteld, wie denkt er in de zomer nu aan bevroren leidingen, het werd zomer, het werd herfst en het werd weer winter.

En nu brandde het, bij manier van spreken, dat wil gewoon zeggen dat het dringend begint te worden. Dus zijn mske en Slow maar naar Tienen om zo een kabel gespoord en hebben ze die gisteren gelegd.

Eerst moest de isolatie er af, daarna dat plastic omhulsel en dan moest de kabel er op en de isolatie … ah neen, want volgens de bijsluiter moet dat brandvertragende isolatie zijn en die die ze hadden is dat niet.

Dat wordt nog eens dringend nieuwe isolatie halen en die daar dringend rond krijgen.

Maar allee, dan zijn ze deze zomer toch gerust.