Er is geen woord dat zoveel te pas en te onpas gebruikt wordt de laatste jaren als “discriminatie”.

Het te pas of te onpas laten we maar aan anderen over die de situatie beter kunnen inschatten.

Maar als we dan lezen dat een rechter in kortgeding het geen discriminatie vindt dat er maar 16 dames-wc’s voorzien zijn voor een evenement als de Gentse feesten, betalend dan nog, terwijl er veel meer gratis voorzieningen voor mannen zijn. Het excuus? Dat is om wildplassen tegen te gaan.

Dames? We weten wat doen hé! Zwet Alice deed dat ook. Rok omhoog op de kop in ’t midden van ’t straat en dan kijken hoe ver het liep! In Gent zijn geen bergen zeker? Of we konden er een wedstrijdje van maken.

Het is al lang geleden niewaar? Verhaalkes over het openbaar vervoer. Wel gisteren viel De Lijn weer in de prijzen. Aangezien we niet willen dat wie dan ook tegen zijn sikkedeizen krijgt, zeggen we dus niet welke bus, noch welke lijn, noch hoe laat. Zoek het maar uit, mannen van De Lijn.

Slow en mske stapten dus op die anonieme bus. Die bus vertrekt en in plaats van aan te sluiten om af te slagen, blijft die rechts op het rechter baanvak. mske fronste maar ja, die kon nog snel voor die file inslaan en wegwezen natuurlijk. Maar toen ze voelde dat die niet afremde om af te slaan en Slow vroeg: “wat gaat die doen?” begon ze zich af te vragen of ze wel op de juiste bus zaten. Bah ja! Daar was ze zeker van.

Nét toen die chauffeur in het midden van dat kruispunt was, kreeg hij in het snotje dat het daar niet snor zat en hij gaf daar zo een coup de frein dat het geen autobus maar een klutsebus was. Hij stopte niet. Op het laatste moment zag hij in dat hij, eer dat gevaarte gestopt was, het kruispunt voorbij zou zijn en alle passagiers op een hoopke vooraan in die bus zouden liggen. Dus reed hij door.

Nu fronste Slow ook, maar mske stelde hem gerust. Ze zei dat die bus wel een toerke rond het blok zou doen, wat hij niet deed. Dus stond Slow recht en ging bij de chauffeur informeren naar de te volgen tactiek.

Hij draaide zich om en maakte met zijn handen een terugkeerbeweging. Hij krijgt echt wel ervaring als busomroeper. Hij zou er gewoon nog de bezienswaardigheden moeten bijnemen en het zou hem een aardig centje kunnen opleveren.

Onze reporter ter plaatse zwijgt in alle talen, de Jos van de redactie doet geen flaters meer, Hippoliet van Poepelbergh reageert niet meer op het gazettenforum en café “De Natten Hoek” van Scheel Collette is dicht.

En we weten dat: “voor altijd” hier een synoniem is voor: “nooit meer”.

’s Morgens:

“Er zat een platte vogel op het stuur van mijn fiets” zei Slow mededelend.

“In het kot?” zei mske vragend.

“Er was een nest in het kot” zei Slow informatief.

“Dat weet ik” zei mske bevestigend.

“Hij vloog van ’t schrikken tegen de ruit” zei Slow geambeteerd.

“Oh neen!” zei mske geschrokken.

’s Avonds:

“Die vogel heeft overal op mijn fiets gekakt” zei Slow verontwaardigd.

“Dat is wat platte vogels doen” zei mske lachend.

Het verleden blijft ons achtervolgen, al is het dan een vermelding op een blog.

En al ging het oorspronkelijke bericht dan eigenlijk over nonnen, het boekske met de Griekse mannekes is misschien ook wel een verhaaltje op zich waard.

mske was bij de chiro in die dagen en ze deden een papierslag. En daar is een klein gat in de herinnering, want mske weet niet meer hoe of waarom. In elk geval werd het opgehaalde papier geselecteerd en kwam het boek op de proppen.

Was het een kunstboek? Of was het gewoon een dikke brochure? Dat weet mske niet meer. Ze weet alleen dat ze die Griekse kunst mooi vond. En ze nam het boek en stak het bij haar andere boeken.

En toen de non in het vijfde leerjaar het over de Grieken ging hebben, nam ze het mee. Ze was dan ook verwonderd toen ze van moe en va een preek kreeg van hier tot ginder. Over schandalige boeken en verontwaardigde nonnen.

Ze heeft het boek nooit terug gezien. Wat is er mee gebeurd? Hebben moe en va het weggemaakt? Heeft de non het gehouden? Dat weet ze niet.

Wat ze wel weet is dat ze sindsdien de Grieken die ze nog tegen kwam, bloot of niet bloot, eens goed ging bekijken. Maar eigenlijk zag ze daar niks speciaals aan hoor. Als ze het over dat dingske daar ergens halfweg hadden, dan begreep ze ook niet wat daar mis mee was. Broer had ook zoiets en toen ze nog kleiner was had ze toch met Broer in bad mogen zitten.

Neen, mske mocht die Grieken zo niet meer. Vervaarlijk volkske vond ze dat. En toen ze in het eerste jaar middelbaar écht over de Grieken gingen leren sloeg ze er met haar klak naar. Dat komt dan deels ook omdat die lessen werden gegeven door de non die geen rijkswachterskinderen kon uitstaan. mske was er juist niet voor gebuisd.

Later, maar dan veel later, ze was al getrouwd, heeft mske zich de boeken aangeschaft om de Griekse geschiedenis zelf te bestuderen. Ondertussen wist ze natuurlijk alles al over dat dingske daar halfweg en vroeg ze zich af hoe een volwassen vrouw, al was het dan een non, daar aanstoot kon aannemen, aangezien het bij al die Grieken toch maar een dingske in rust was.

“Ik heb een ander” verklaarde Slow terwijl hij abrupt rechtstond en naar de deur liep.

mske viel niet van haar stoel noch werd ze boos. Neen, ze volgde hem met haar ogen en keek geamuseerd terwijl hij de deur opende. Slow bleef staan en stak zijn hoofd terug binnen. “Wat zit jij te lachen?” vroeg hij.

“Je hebt een ander” zei mske.

Dat kun je nu met Slow voor hebben zie. Het was toch al dik tien à vijftien minuten, een hele poos dus, geleden dat mske lichtjes commentaar had gehad op iemand die hier dan niet persoonlijk aanwezig was maar waar ze professioneel gezien toch haar bedenkingen bij had.

En Slow? Die was een nieuw werkstuk begonnen en had gewoon een andere observatrice gehad.