Okee, ze zeggen dat het niets tegen houdt¹. Ik wil hen best geloven, maar mijn verstand zegt wel dat zo een masker wel het eerste mogelijke contact opvangt.

Wij kochten geen mondmaskers, we lieten het voor de mensen die het meer nodig hebben.

Maar nu het Ministerie van Volksgezondheid een patroon online zette, ging ik er eentje maken. Maar waar haal je de benodigdheden in deze tijden van thuis zitten?

De stapel keukenhanddoeken!

Wat blijkt nu? Jammer genoeg was de keukenhanddoek te dik. Het masker valt erg lomp uit en is niet soepel genoeg.

Luc ging er gisterenmorgen mee naar de bakker. Maar omwille van één en ander deed hij er ook nog een sjaal over.

Die hingen we dan buiten om uit te waaien en het mondmasker zullen we waarschijnlijk afkoken.

Maak ik er nog eentje? Ik weet niet. Een oudere handdoek is dunner maar dan niet meer zo dicht van weefsel en houdt volgens mij nog minder tegen dan een gewone buff die ik tot nu toe voor mijn gezicht trok.

Of ze nu helpen of niet, ik vind het een minimum vereiste dat ik mijn neus en mond bedek, vooral als je bedenkt dat we enkel nog in voedingswinkels komen en ik het persoonlijk zeker niet doenbaar vind dat iedereen over dat eten staat te ademen. Kort gezegd: qua hygiëne vind ik het een hoffelijkheid naar de anderen toe.

¹ Het Laatste Nieuws

Zoals verwacht gaat de Collect & Go-afhaling van vandaag niet door. Ik kreeg daarover gisterenmorgen een e-mail. Die afhaling wordt uitgesteld. Zaterdag om 11u zou ik er mogen omgaan.

Ik zei: “Ik bel die af, ik ben geen hond die gaat opzitten, pootjes geven en hopen dat ze me een hap toewerpen”.

Dat deed ik. Ik legde uit dat ik niet zag zitten met die lockdown, dat Tienen toch niet de dichtstbijzijnde supermarkt was en dat ik liever afzag van de aankoop.

Van de hond zei ik niks.

Tja, afzeggen vond Luc ook beter dan misschien aan de politie te moeten uitleggen waarom we naar Tienen gingen om inkopen te doen.

Wat later wou ik naar buiten, waar de vogeltjes fluiten van hun oren maken en zei Luc dat hij wel even van permanentie ging zijn. Je kon nooit weten of er niet aan de deur gebeld werd. Grapjas!

Even daarna kwam hij ook naar buiten en zei: “ziede wel dat ik van permanentie moest blijven”. Collect & Go had namelijk opgebeld met dezelfde boodschap als die in de e-mail. Hij had de oproep de eerste keer gemist, maar ze hadden zo goed als onmiddellijk terug opgebeld.

Hij had hen uitgelegd dat de bestelling al was afgezegd maar hij had ook gezegd dat het er wel ging uitzien als hielden ze een wortel voor een ezel.

Supermarkten? Een plaats om te mijden. Dat zagen we woensdag ook al toen we ’s morgens om 8u ons vlees gingen halen. Zou dat soms de manier van die mensen zijn om de situatie het hoofd te bieden, dat ze zo de indruk krijgen dat zij het in hun macht hebben?

De hond en de ezel doen dat niet. Die blijven thuis en/of halen hun hap wel in de buurtwinkel.

Niets beter in de strijd tegen de vieze beestjes dan een portie zonneke.

Dus stapte ik naar buiten met de snoeischaar. Ik ging de rosse verdroogde takken van de chrysanten afsnijden. Tja, dat had ik al voor de winter willen doen, maar je weet wel, de baan was te lang.

Tot mijn grote verwondering had één van beide planten jong groen en daar was ik wel blij om. Ik hoopte bij de tweede ook enig nieuw leven te ontdekken, maar dat was noppes. Raar. Omdat ik daar geen foto van wou op het blog heb ik de forsythia maar in beeld gebracht.

Toen viel de geur me op. Met mijn neus is dus alles terug in orde blijkbaar. Het hele koerke geurt naar hyacint.

Straks nog wat buiten. Ik heb de start van het onkruid blijkbaar gemist met die verkoudheid.

Er is dus nog veel te doen.

Ge moet niet hamsteren, er is voorraad genoeg”.

Goed, wij begrepen dat, wij hamsterden niet. Maar waarom geraakt die “voorraad genoeg” dan niet tot bij ons?

We hadden geen diepvriezer, dat hadden wij niet nodig vonden we, tot we net vóór de griepepidemie beslisten om toch maar een kleine te kopen. We moesten eens ziek worden. Dan hadden we toch voor meer dan een week voorraad in huis. Of we konden al eens ijsjes meebrengen. Of ja … weet ik veel.

Om drukte in de Colruyt te vermijden activeerden wij Collect & Go en plaatsten een bestelling, vorige maandag af te halen. Niet dat wij op die manier gaan hamsteren, neen.

De Collect & Go liet ons op zaterdag al weten dat ze het niet haalden. Ze konden die bestelling voor maandag niet garanderen, maar ik kon natuurlijk wel in de winkel binnen gaan … Ik legde maar eens uit van een longcapaciteit van 80% én van een verhoogd risico op bronchitis. Ze begreep het. Maar ik moest dan wel de bestelling opnieuw doen en de data in het oog houden.

“Die hamsteraars hadden gelijk” flapte ik er uit “het zijn idioten maar ze hadden gelijk”. Over dat gelijk gaf ze me gelijk, over dat van die idioten zweeg ze. Ze mag ook de klanten niet afvallen natuurlijk.

Ik vulde mijn bestellijst opnieuw in en keek de openstaande data na. De enige mogelijkheid was komende vrijdag maar dan wel in Tienen. Ik bestelde.

Dan blijkt dat ik geen vlees kan krijgen. Mogelijk zijn ook nog andere dingen niet beschikbaar. Wat? Dat lijkt wachten op Sinterklaas. Als het de spaghetti is, tot daar aan toe. Als het de aardappelen zijn is dat iets minder tot daar aan toe. Als het de wasverzachter is, maak ik er wel zelf, ik vond enkele manieren op internet.

Gisteren contact met Zoneke. Die zit echt zonder wc-papier. Niet te vinden. En die woont niet echt in het zogenaamd achtergelegen Landen. Wij hadden bij de aanvang van de hamstering nog één pak gekocht. Ik vond dat toen kunnen … met nog twee rollen in huis. Ze keken toen net of we inhalig waren.

Wat mij dan stoort is het feit dat ik in 1975 getrouwd ben en altijd -en zo goed als enkel- bij Colruyt mijn aankopen deed. Trouw wordt inderdaad beloond, ouwe seut. En dat terwijl dit blog vol staat met lofbetuigingen voor -inderdaad- de Colruyt.

En inderdaad, ik ben niet het begin en niet het einde van het universum. En het is voor die mensen ook niet makkelijk, dat besef ik ook wel. Maar dan hadden ze ons óók moeten laten hamsteren. Neen, ze stuurden berichten de wereld in waarbij een logisch denkend mens weet dat het waar is, maar ondertussen staan de brave echt weer voor idioot en worden genegeerd en nog scheef bekeken mocht je al eens een opmerking maken. Het zijn zij weer die de moeilijke zijn.

Ik zocht een alternatief voor dat vlees. We kunnen ons menu zo samenstellen dat we maar elke twee dagen een stukje vlees eten, we eten het toch al erg weinig, maar toen gingen ze het over complete lockdown hebben. Ik vond een alternatief, bestelde en ga dat vandaag halen.

Wat vrijdag brengt, zien we wel.

Maar er is toch een sprankje hoop in de sombere tijden. Luc moet, omwille van dat verhoogde bronchitis-risico Broncho-Vaxom nemen, als volgt: de eerste tien dagen van de maand gedurende drie maand, drie maand niet, de eerste tien dagen van de volgende drie maanden, drie maand niet, enz …

Hij had een voorschrift nodig voor 1 april. Hij belde de dokterspraktijk. Ze gaan het opsturen. Hij wou hen nog een briefomslag met postzegel bezorgen, maar dat hoefde niet.

“Niets aan” zou je zeggen, maar dat is het niet. Het was echt zulk een lichtpunt in deze periode van “trek uwe plan” dat wij beiden ontroerd waren door zulk een kleine geste.

Sedert een paar jaar al, hebben wij slechts een minimum aan geld op zak, wij betaalden met de kaart.

Toen we echter de kaart slechts tegen de betaalterminal dienden te houden, ging dat bij mij twee keer in de fout en ik kreeg de kriebels en ik bleef de pincode gebruiken.

Sedert een paar maanden echter betaal ik meestal met de telefoon, dat vind ik handig (zie filmke). Nadeel is dat Google Pay wel ziet wat ik koop, maar ik heb ze verboden om me publiciteit te sturen. Voordeel is dat ik zelf niet eens meer aan de toetsen, waar iedereen al aanzat, moet komen.

Het verwonderde me dan ook niet dat er vraag was om ook in cafés en restaurants digitaal te kunnen betalen¹. Eerlijk gezegd denk ik zelfs dat dat in het voordeel van de uitbater is. Een mens besteedt toch meer als hij in zijn hoofd het saldo van het op zak hebbende geld niet moet bijhouden?

Je zal nu met die Covid-19-crisis maar eens aan je handje contantje vasthouden. In sommige winkels wordt het geweigerd, bij andere wordt het gevraagd om er niet meer mee te betalen. En sommigen vegen daar, zoals naar goeie gewoonte, vierkant hun voeten aan.

Woensdagochtend, onderweg naar de Colruyt, zie ik de auto van de Watergroep met de chauffeur er in, terwijl een andere man de huizen langsgaat om de meters op te nemen.

“Maar allee” bedenk ik luidop “en dat met die Coronadreiging …” en denk verder in stilte dat ze op die manier in alle huizen binnengaan en zo het virus van de ene woning naar de andere kunnen meedragen. En wie is/zijn er op dat ogenblik thuis? Toch meestal gepensioneerden, een risicogroep dus.

Gisterenmorgen spring ik fris en fruitig uit bed, blaf nog wat, huppel lichtvoetig -dankzij Bascuul- de trap af en zeg tegen Luc dat de mannen van de Watergroep er niet in komen. Ze kunnen een kaart, die wijzelf wel zullen invullen, in de brievenbus steken. “Jama” zegt hij “ik dacht de deur van het kot los te laten …

Jaaa … dat zal wel, dan kan iedereen daar binnen.

“Tuttuttut” zeg ik “ik hang een briefke aan de bel” en declameer voor de vuist weg:

Beste mensen van de watermaatschappij
Jullie bezoeken ons, dat maakt ons blij
Maar gezien al die Coronavirussen
Vergeet het maar, ge kunt ze …

Wordt mijn dichterlijke bui toch onderbroken door Luc, die zegt met verschrikte ogen: “Zet er dan uwen naam maar onder, dat ze niet denken dat ik dat geschreven heb”.

Allee nu, wat is er nu mis met de raadgeving dat ze hun kaart kunnen bussen?

Tis toch een pateeke zé …