De realiteit rolt als een pletwals over mij heen. De gazetten schreeuwen moord en brand.

Ik weiger er in mee te gaan, al denk ik wel dat ik in een bepaald geval zou zeggen: “Will jongen, je had hem daarom niet op zijn gezicht moeten slaan … maar toch bedankt”.

Ik bedoel maar dat het bij deze weer is bewezen dat de pester er ongestraft mee wegkomt en dat diegene die zich omdraait de slechterik is. Doet die niks dan gaat het pesten ook gewoon verder.

Waar breek ik me nu het hoofd over?

Over de luie tuinzetel misschien die al uit de opslag geraakt is net op het ogenblik dat ik de gele affiche voor de verkaveling van het huis hierachter op de poort zag hangen?

Dinsdagmorgen was er de lawaaierige graafmachine. Die avond stond er een werfbaken voor het gat voor die poort.

Gisterenmorgen stonden er twee zware vrachtwagens -waarvan één een reus van een betonmolen- met draaiende motor voor dat werfbaken voor dat gat voor die poort.

Even later stond die betonmolen net naast de oprit van de standplaats van onze auto volop te draaien, wel nog op straat maar het afrijden van de hof zou geen sinecure geweest zijn.

Ik bekeek de luie zetel en zuchtte.

Hij zuchtte terug.

Waar ik jaren geleden beweerde dat ik last kreeg van een verstopte neus telkens ik van uit de bosrijke omgevingen van mijn vakanties nog maar één wiel in de geïndustrialiseerde wereld belandde deed de dokter dat af als een verkoudheid die niet goed genezen was.

Hij heeft er ook één keer het woord “allergie” bijgehaald al vreesde ik ook dat het met de centrale verwarming te maken kon hebben. Ik ben tenslotte geen specialist ter zake.

Toen ik zo vaak moest niezen kwam het woord “allergie” terug bovendrijven.

Vorige week kwamen we van een mini-vakantietje terug en stonden de smogborden ons op te wachten en mijn neus ging dicht.

En toen kreeg ik die ellendeling niet aan het niezen zenne. Een hele pot peper heb ik er in gekapt maar hij weigerde.

Wat me maar weer bij de vermoedelijke oorzaak van zovele jaren geleden bracht. De terugkeer in onze geïndustrialiseerde wereld zal er wel voor iets tussen zitten.

Ik ben een bosmens!

Het was een dilemma. Wat doe je als een paar dagen weg bent en je huis onbewaakt achterlaat?

Je leest een hele resem goede raad maar daar kan je niks mee, volgens mij dan toch. Wat wel interessant is deden en doen we sowieso al.

Maar ze raden aan de buren te verwittigen. Ja? Echt? Dan weet de hele straat toch dat je er niet bent? En dan lees je net voor je vertrek dat er in de omliggende straten uit huizen en auto’s gestolen wordt.

De politie/wijkagent verwittigen? Dan komen die een paar keer voorbij. Maar dat is het toch ook niet. Want dan zien geïnteresseerden toch ook dat er aandacht is voor het huis?

Wat ik wil is gewoon dat iemand mij of Luc of Zoneke kan bellen als er iets niet pluis moest zijn, maar dan moet je wel iemand dat telefoonnummer geven en dan weet de hele straat toch dat je er niet bent?

En dan lees je net voor je vertrek dat er in de omliggende straten uit huizen en auto’s gestolen wordt.

Maar ach … ze komen zelfs als je thuis bent, dus ms maske, pas op bij wat je hoort en ziet, blijf de voorzorgsmaatregelen nemen die we nu nemen en probeer dat ene hiaat nog op te lossen.

Iemand een Friese ruiter of twee op overschot?

Wij wandelen graag langs de kleine paadjes, de binnenwegjes en onbekend gebied. Wat we nu al meer merkten is dat sommige van die paadjes helemaal niet meer bestaan of rare situaties vertonen.

Ooit liepen we zo een veldweg in die doodliep op een veld en wij over de straat terug naar huis moesten.

Een andere keer liepen we een veldweg in waarvan we goed wisten dat hij aan de andere kant ook bestond. Alleen hadden we geen rekening gehouden met het maïsveld tussen beide veldwegpunten in.

Het is niet dramatisch, we zijn altijd goed thuis geraakt, soms met wat zoekwerk, die ene keer tussen de maïs door, maar dat maakte het allemaal wat avontuurlijker.

Ik begon me enkel één en ander af te vragen toen we, een veldweg uitkomend op de straat recht daar tegenover zijn verlengde zagen maar ook dat er zich op het einde ervan een -ons bekend- tankstation bevond. En die weg zou dan een hoek van 45° maken en zo een stuk spie met een kruispunt afsnijden maar daar -en dat weten we- is dat gewoon de oprit van bovenvermeld tankstation. En tegenover aan de andere kant van de spie bevindt zich dan weer de eerst vernoemde doodlopende die er blijkbaar verlengde van was.

Je kan je afvragen wie of wat beslist heeft om die veldwegen te bebouwen of in te zaaien of te verplaatsen. Ik hoorde wel al van gemeentegrenzen waar men met dat soort foliekes te maken krijgt.

Gelukkig bestaan er nu websites waar je dat kan bekijken. Inderdaad gelukkig maar, want zo een stuk weg volgen en op je stappen terug moeten keren … ooit was dat misschien avontuurlijk, maar nu vind ik dat enorm treiterachtig.

Ergens na de bedenking: “Oei! Bijna april en de vlinderstruiken zijn nog niet gesnoeid” kwam ik, bij het snoeien dezes, tot de bevinding dat een paar hyacinten toch wel erg met hun kop in de grond lagen.

Zo had er niemand wat aan.

Nu zie ik ze buiten in de bak en binnen in een fles.