Nu wou ik toch op de zelfde datum als vorig jaar vermelden welke ik de beste aankopen van 2022 vind, maar ik ben al veel te laat, al kende ik de uitslag eigenlijk wel al langer.

Hoog tijd dan maar om te vertellen dat het gewoon twee kaarten zijn: “de museumpas” die al zeker een veelvoud van zijn aankoopprijs opbracht en de kaart van Herita die we tot nu toe nog niet gebruikten maar daar gaat eerstdaagweeks wel verandering in komen.

Als ik zeg dat ik eigenlijk geen museumganger was lijkt het wel of ik een kunstbarbaar was. Zo zit het ook niet echt.

Ik ging wel naar exposities, wij gingen wel naar tentoonstellingen zoals die van Stephan Vanfleteren, we waren wel een paar keer in het Middelheim en nog zo één en ander te vinden, maar de nadruk lag bij ons meer op het wandelen. Dat was ons ding: wandelen.

En toen kwam corona en de artrose. En wat blijkt? Nu ik moet wandelen smelt de zin als sneeuw voor de zon. Want de naft is te duur om ver te rijden voor een wandeling en dat Toerke Blok tussen de boomgaarden is eerder een opgelegde gezondheidsverplichting.

Voor een museum is de naft wel even duur maar als we dan daar in de buurt ook kunnen gaan wandelen, dan beleven we daar ook weer dubbel plezier aan.

Twee duiven zaten stillekes samen, zoals koperen duiven plegen te doen. Ze probeerden voeling te krijgen met het heden, maar dat viel hen moeilijk. Ze waren namelijk ergens, blijkbaar heel lang geleden, die voeling met hun verleden al kwijt geraakt en zodoende was het een probleem om dat aan het heden te linken.

Het eerste wat ze zich herinnerden waren twee handen die hen grepen terwijl ze met hun beidjes op een rommelmarkt zaten. Hoe ze dààr terecht gekomen waren weten ze niet meer. Maar dat er wel wat aan vooraf was gegaan bewijzen de stickers, die wel lotnummers lijken, die op hun onderkanten gekleefd zitten.

Ze hebben toen enkele jaren te pronken gestaan tot ze ineens in een doos terechtkwamen die op een zolder belandde, tot ze jaren later uit die doos werden gehaald, in een andere werden gestopt met spullen voor -alweer- een rommelmarkt. Ze zijn nooit verkocht -mogelijk zelfs nooit uitgepakt- geraakt.

Want na zo een 20 jaar, als ze goed de seizoenen hadden geteld, hoorden ze de stem die bij die handen van vroeger hoorde zeggen: “kijk eens, twee kraanvogels in Art Denoucoveau. Dat is dezelfde stijl als de duifkes”.

En de handen haalden de duiven uit de doos en de stem zei: “Hoe kon ik jullie nu willen weg doen? Mooi als jullie zijn, jullie koperen duifkes in Art Denoucoveau.” Daar wisten de duiven wel antwoord op. Zoveel kenden ze wel van de menselijke psyche. Dat bepaalde dingen een zekere afstand vergden en sommige herinneringen vroegen om een rustperiode, konden -of wilden ze- echter niet luidop vertellen.

En nu kwam er gestommel op zolder, kwam er gerommel naar beneden, werd de kerstboom gezet en werden er nog een tal -teruggevonden- vondsten van lang geleden uitgepakt, waarop de duiven ineens hoorden: “Waar heb ik die duiven nu gelaten?” Bang als ze waren dat ze terug in een doos zouden belanden, hielden ze zich stil.

Er werd gestommeld, er werd gerommeld, er werd gezocht, er werd gezucht. Een stem opperde zelfs dat ze -per ongeluk- in de Kringwinkel konden beland zijn.

“Ik zoek niet meer” zei de stem en zocht verder. “Ah, jij zoekt niet meer” zei een andere stem “dan ik ook niet” en zocht verder.

Ineens zaten de de duiven in het volle licht. “Ik heb ze!” juichte de stem. Ik had de doodsbrief over hun kop recht gezet. “Domme beesten”.

Dat vonden de duiven echt het toppunt van unfair! Wat hadden zij nu met die doodsbrief te maken?

Ze staan nu met hun beidjes terug op een ereplaatsje, maar ze hebben nog altijd een identiteitsprobleem.

Wat wil je? Als dat mens niet kan onthouden of ze nu Art Nouveau of Art Deco zijn?

Ziezo! De oogst is binnen! De appels zijn er nog, de bomen zijn geplukt.

Het doet me wat denken aan vele jaren terug toen men in de druivenstreek merkte dat veel serristen er de brui gingen aan geven. De serres vielen in, werden afgebroken of als groentenkas gebruikt.

Nu zagen we de voorbije herfst dat veel peren niet werden geplukt en gewoon aan de bomen bleven hangen. De kosten om ze te plukken wogen zwaarder door dan de opbrengst.

Al is er hoop. Hier wat verder worden op een boomgaard de oude bomen door jonge vervangen.

Net zoals in de druivenstreek zullen er doorzetters zijn.

Dinsdag was het Sinterklaas. Volgens de traditie de dag waarna de kerstboom zijn intrede doet … in de huishoudens dan want de commerce en de openbare instellingen zijn er al -sommige véél- langer op voorzien.

De voorbije weken echter groeide mijn tegenzin telkens ik de hoek bekeek waar het groene mormel alle jaren komt te staan. Alle jaren na afbraak vind ik dat hij een lege plaats achterlaat. Dit jaar vind ik dat hij een plaats wil nemen die bezet is.

Als ik TV kijk zie ik die hoek namelijk en ik vind die momenteel met de herfstversiering echt wel snoezig zodat ik het zunne vind om het weg te halen en vraag me af of die boom echt de gezelligheid kan verhogen.

Aan Luc moest ik het ook niet vragen. Die zegt sowieso: “Wel een kerstboom”. Hij helpt mee hoor. Hij haalt alles van de zolder en zet de dozen klaar in de woonplaats.

Hij staat! Sedert gisteren. Met samenwerking.

Bizar hoeveel tegenargumenten een mens kan verzinnen maar er toch niet kan toe besluiten om het niet te doen.

We kennen het allemaal, we maken het allemaal mee dat bij een begrafenis wordt gezegd: we zouden eens moeten afspreken. Het gebeurt nooit … toch niet bij mijn weten.

Lucs broer en Lucs kozijn hadden samen gezeten en het georganiseerd voor de verjaardag van de overgebleven nonkel.

We waren met 22. Tanteke wist ook van niks en ze was er zo gelukkig mee want nonkel zweeft op de grens van weten en niet weten, kennen en niet herkennen.

Na het eten in een brasserie gingen we met zijn allen naar het WZC waar nonkel verblijft. Daar hadden ze het ook mooi georganiseerd, een zaaltje bij de grote zaal was voor de familie voorzien en er hing een affiche op de deur. Het werd er echt gezellig en nonkel genoot er -met blinkende ogen- van.

Was het in elke familie maar zo.

Rare titel? Neen hoor! Ze bestaan. Wezens die met zalvende stem je de gemeenste verwijten kunnen maken, op zegenende manier kunnen sneren en je tot in het putteke van je ziel kunnen vernederen als ware het voor je zieleheil.

Waarom nu deze bizarre inleiding? Lees hier het verhaal waarin niets is gebeurd.

We hadden er al wel meerdere keer een verblijf bij Sunparks opzitten. De laatste keer Oostduinkerke was er wel het voorval, maar over het algemeen kunnen we stellen dat de Sunparks parken ons goed bevallen.

We hadden ook nooit in het hotel in Mol verbleven, maar hadden altijd een huisje genomen tot ik in 2021 een aanbieding kreeg die niet te versmaden was, maar in het hotel. We moesten even overleggen hoe we het dan zouden oplossen met het avondeten en zo, maar kijk het lukte en het ontbijt is er inbegrepen.

Van 30 augustus tot 3 september 2021 betekent dat we nog met de mondmaskerplicht zaten ook, al begon het toen al lichtjes af te zwakken, maar toch … Bij het ontbijt in het hotel werd verwacht dat je dat mondmasker enkel afzette als je aan tafel zat, een tafel die je door de dame aan de balie werd aangewezen.

Onze tafel beviel ons best, wat op een uithoek, wel een tafel voor vier personen maar er was niet zoveel volk en we zaten wat afgezonderd alhoewel dan ook weer niet helemaal afgezonderd. Elke dag van ons verblijf zaten wij aan diezelfde tafel.

Dat wil zeggen dat we, toen we er van 23 tot 25 maart van dit jaar verbleven, dezelfde tafel hebben genomen en het kamernummer met het mooie uitzicht en de koeien hebben genoteerd.

Dat deden we nu, bij ons laatste verblijf van 14 tot 19 november, ook. Alleen was de aanbieding voor dit verblijf langer en was er een zaterdag inbegrepen.

We hebben de volledige week onze stamtafel gebruikt, met uitzondering van één dag waarop ze bezet was toen we aankwamen en we aan een tafeltje voor twee gingen zitten.

Dat we op één van de andere dagen gewoon de tafel ernaast, maar nog steeds in de hoek, hebben genomen kwam door de man die zijn benen niet onder zijn tafel kreeg en ze dan maar in de doorgang legde, waardoor wij een plaatske ernaast met de andere doorgang verkozen.

Kan je ons moeilijk noemen? Neen toch?

Een langer verblijf betekent, zoals gezegd, dat de laatste dag een zaterdag was. Aan de balie stond iemand die we voordien nog niet zagen en die haast iedereen aan een tafel ging plaatsen zodat de anderen wat moesten wachten, maar ach …

Toen zei ze tegen ons: “U kan een tafel voor twee nemen” en wees naar de kant van het kabbelende water waar de tafeltjes voor twee voor drie gedekt waren. “Wij zaten altijd daar” zei ik en wees naar … “U kan een tafel voor twee nemen” herhaalde ze, draaide zich om en beende weg.

“Maar wij zaten altijd dààr” zei ik tegen Luc. Nadeel van slecht horen is dat je luider gaat praten. Waarschijnlijk heeft ze het gehoord. Ze draaide zich om en zei, zalvend als tegen een onwillig kind, maar wél voor de hele eetzaal: “Mevrouw, we verwachten een groep van 30 personen” waarop ik tegen Luc zei: “We zullen dan maar aan een tafel van twee gaan zitten” en ik deed dat, al hoorde ik de vrouw achter mij nog wat mummelen.

Het probleem van die kabbelende beek? Die kabbelt. De altijd aanwezige Tinnitus hoort dat en zegt: “Ik kan luider”. Nadeel van die Romein is dat hij dat dan ook doet. Hij gaat brommen als een een opgefokte brommer met een kapotte knalpot.

Op dat ogenblik kan ik geen gesprek meer voeren, hoor ik Luc wat zeggen, maar versta er niks van, maar zie ik wel dat er een vrouw met kind wél aan “onze” tafel aanschuift. “Kijk” zeg ik tegen Luc “die mag dat wel”. “Wij hadden daar ook kunnen gaan zitten” zie ik dat Luc zegt. Maar ik ken het scenario wel al van een halve non die me even de levieten zou komen lezen.

Ik dronk geen -genoeglijk, zoals ik de andere dagen had gedaan- derde zjat koffie maar wou weg, wou inpakken, wou auto laden, wou vertrekken.

Ik stond recht en wat zag ik? Die hele rustige hoek was ingenomen door koppels aan tafels van vier. Wat zag ik niet? Een grote groep van 30 personen.

Ik ventileerde wat tegen Luc die zei: “Jamaar, wij mochten daar ook gaan zitten” “Nietes!” zei ik. “Jawel” zei Luc “die vrouw heeft gezegd dat ze de bordjes ging verplaatsen”. “Wablief? En tegen wie heeft ze dat gezegd?” vroeg ik.

Ze had dat tegen Luc gezegd. “Waarom heb je dat niet gezegd van Tinnitus?” vroeg Luc. Gewoon, omdat dat de keer ervoor zo erg niet geweest was, omdat Tinnitus niet voorspelbaar is, omdat die luten heeft. Ik had me toen niet betutteld gevoeld natuurlijk.

Toen de lift ons, zowat een uur later, met valiezen en al naar beneden bracht, zag ik een groep aanschuiven bij de balie. Ze waren niet met 30, maar wat niet was kon nog komen natuurlijk.

Nu zou men denken dat, eens in de auto, Tinnitus zijn volume lager zou zetten, dat deed hij niet. Het gevolg was dat wij stilzwijgend onderweg waren naar een tussenstop omdat we niet zo vroeg naar huis wilden, maar op de middag ergens wilden gaan eten. De ruitenwissers maakten een overdreven hels lawaai maar het stilzwijgen deed goed.

De tussenstop niet. Een vent kerel die aan de telefoon heel wat te vertellen had, heeft me daar de hele tijd gevolgd zelfs als ik een andere richting nam, bewust om te zien wat ik deed of onbewust omdat hij per toeval op dezelfde plaats was, maar enorm storend was het wel. Tinnitus ging in overdrijf.

Het gevolg was dat we op de kortste keren terug buiten stonden en nog steeds veel te vroeg waren voor onze middagplanning, waarop Luc voorstelde dan maar een Kringwinkel in de omgeving binnen te lopen.

Dat vond ik eerst maar een pover idee maar uiteindelijk bleek het een geweldig idee. Het was er rustig. Het was er stil. Er speelde muziek blijkbaar, die ik niet hoorde, maar die wiegde Tinnitus terug in in zijn zoemende sluimertoestand. Ik zou er zo bij gaan zitten zijn, zo in een van de pashokjes en met het gordijntje dicht.

En alles viel terug in de plooi. En alles kwam goed. En het geluid van de ruitenwissers was ook al gewoon het geluid van ruitenwissers.

We gingen eten, we reden naar huis en zagen dat alles in orde was.

Dus, wat is er nu eigenlijk die dag gebeurd? Niks toch. Alleen … ja wat alleen?

Vorige donderdag kwamen we van de kust terug en reden door het centrum van Landen. De kerstverlichting hing de Stationsstraat te sieren en was aan.

Om energie te sparen besliste Landen om vanaf één december de straatverlichting te doven tussen 23u ’s avonds en 5u ’s morgens.

En ja, ik weet wel dat dit als vergelijking niet opgaat. En ja, ik ken ook de argumenten wel om in overweging te nemen.

Maar ik hield gewoon een beetje van het tegenstrijdige.