De kleine verstopte zich achter een houten pilaar. Hij sprong te voorschijn en riep BOE net toen Slow voorbijkwam.
Slow schrok … en geen klein beetje.
De kleine schrok omdat Slow zo schrok en zette het op een brullen.
“Tja” zei zijn moeder toen Slow vertelde waarom hij zo huilde “hij is dan ook zo een geweldenaar!”
Doordat Slow en mske meer en meer eens afwezig zijn gedurende een periode had mske steeds meer dossiers uitbesteed aan de onderaannemer.
Maar toen de onderaannemer ergens in juli ineens veel werk kreeg van zijn klanten en mske zich de vraag stelde wat zij dan was, begonnen ze nog iemand bij te zoeken.
En toen kwam de mail van de onderaannemer, vragende of mske hem geen voltijds werk kon garanderen. Allee nu, wie kan dat nu? Dat zei mske dan ook.
In elk geval, de dossiers vlogen de deur uit en mske zette het automatisch antwoordapparaat van de mail, wat iedereen out of office reply noemt, in werking.
Alles liep vlot.
Liep! Want nu ineens heeft de onderaannemer terug te veel werk van zijn klanten, zodat wij ons de vraag stellen wat wij dan zijn.
Het resultaat liet niet lang op zich wachten. De klant, die ervoor nooit had gemerkt dat Slow en mske er niet waren, mailde nu en stelde verbolgen vast dat ze sedert 1 januari al vier keer afwezig waren geweest en dat zoiets vreed ambetant was voor hem!
Gelukkig hebben Slow en mske een tweede iemand bij gevonden die natuurlijk nog moet ingewerkt worden. Maar mske gaat het automatisch antwoordapparaat van de mail, wat iedereen out of office reply noemt, niet meer gebruiken tot alles mooi rond draait …
R. reed met zijn nieuwe auto en Slow en mske reden mee. Ineens zei R.: “dat is vreemd”.
Hij vertelde dat het veiligheidssysteem van de auto moest aangeven hoeveel passagiers er in de auto zaten, maar … het zag mske niet.
“Verdekke” zei mske “ik zal nog moeten gaan geloven dat ik een heks ben”.
Je vindt zo het één en ander terug als je zo eens gaat googelen op je eigen naam, blognaam wel te verstaan. Dat is wat we deden toen we een prentje wilden zoeken over wat algemeen onder “wizzewasjes” verstaan werd, maar we kregen wel een hele boel andere dingen.
Er waren er die wizzewajes gingen ontleden, zeggen hoe we meer bezoekers konden trekken, wat er fout aan is en zo voort en zo voort en toen … ineens kwamen we op een foto van mske uit.
Hoe kon dat nu? Wel het is een site over verdwenen molens en ik had het in januari 2004 toch over de oude molen van Poesele gehad.
We kwamen door die site nu wel te weten dat die molen inderdaad niet meer bestaat. Hij werd vernield door een storm in 1963. Het was ook erg interessant om zijn geschiedenis te lezen en eindelijk te weten waar die mysterieuze molen dan mocht gestaan hebben.
mske heeft de site gecontacteerd want ze heeft nog een foto, van dichterbij genomen.
Waar het bloggen allemaal niet goed voor is …
We weten wel allemaal dat mske graag met de trein rijdt. Het zal dan ook niemand verwonderen dat mske graag op de trein van Utrecht naar Maastricht zit.
Waarom? Omdat dat traject twee uur duurt en dat zonder overstappen natuurlijk. Puur genieten.
Een hele poos geleden, toen mske op die trein zat zong ineens een stem: “koffie, thee, warme chocolade …” na ja, de juiste volgorde weet ik ook niet. De stem zong en mske moest lachen, maar ze kocht helemaal niets.
Volgens Slow wist één van de andere passagiers te vertellen dat dat Snelle Jelle was, maar dat heeft mske dan niet gehoord.
De laatste keer op die trein, mske had ’s morgens geen koffie gehad, opende Snelle Jelle de deur en zong zijn lied en mske besloot hem te stoppen en een koffie te nemen.
Dat was Starbucks koffie en neen, mske had dat nog niet gedronken want mske doet niet mee aan hypes.
Maar was dat nu eens lekkere koffie en dan was het nog oploskoffie geweest. Het eerstvolgende station, de eerstvolgende Starbucks en mske gaat daar een koffie drinken. Gegarandeerd.
Snelle Jelle, of hoe je ook mag heten, tot de volgende keer op de trein van Utrecht naar Maastricht … of omgekeerd! Dat denk ik in mske haar plaats hé. Ik ga die trein niet nemen.
Tja, hoe gaat dat … mske koopt een boek. Dan leest ze dat boek natuurlijk. Meestal als ze tijd heeft.
Meestal, jawel. Want soms, soms koopt ze een boek en begint daarin onder haar middagpauze. En dan … “hap” zegt dat boek en bijt mske. En dan kan mske dat boek niet meer wegleggen.
Ze had het ergens vorige week weer. En als het boek uit was en ze op internet ging googelen bleek dat het een boek was voor jong volwassenen. Bij Bol.com vond ze echter een recensie die was geschreven door een vrouw tussen 40 en 49.
Oef zeg! mske is niet de enige jong volwassene met meer leeftijd.
Vijf jaar geleden kon je op dit blog dit lezen.
Vijf jaar! En we hebben het ons nog geen dag beklaagd.
Als we het nu zo bekijken zitten we al langer hier dan waar we vroeger waren, daar haalden we ze net niet, die vijf jaar.
Vandaag is het dus de blogverhuisverjaardag en niet de blogverjaardag. Die komt er pas binnen enkele maanden aan en dat is pas een specialleke.
Het krantenartikel is niet van de recentste. Het dateert van ergens voor mskes laatste afwezigheid. Maar het heeft toen net het blog niet gehaald.
Nu komt het wel te pas, zo de dag voor pasen.
mske las dus het artikel over de kerk in Florida, die door een twitteraar werd vergeleken met de Angry Birds. Nu eerlijk is eerlijk, mske ziet bij het bekijken van die kerk geen overeenkomsten met de Angry Birds. Ze ziet wel een kuiken.
Maar ginder kunnen ze er niet zo goed mee lachen blijkbaar dat hun kerk een kippenkerk word genoemd. Als dat geen kiekens zijn …
Er was een tijd dat klein mske samen met haar ouders en Broer naar de grootmoeders gingen. Daarvoor reden ze tot aan het station van Asse, ritten waar ze geen herinneringen aan heeft, waarna ze in het muffe wachtlokaal van het station gingen zitten … wachten.
Ondertussen kocht haar moeder dan de tickets.
mske weet nog dat de vloer was uitgesleten, zowat zoals in een café maar het rook er anders.
En toen gooide ineens een man met een kepi de deur open en die zei welke trein er aan kwam.
De reizigers die die trein moesten hebben, stonden op en gaven hun ticket, dat er toen mauve uitzag, aan de man die het knipte en hen op het perron liet.
Eens je op het perron was moest je op aanwijzing van die man met die kepi of aan deze kant of aan gene kant van het spoor gaan wachten. Voor gene kant moest je het spoor oversteken. Er waren geen tunnels of brugskes.
Er was een tijd dat mske niet met de trein reed en toen ze er weer mee begon, ging het er helemaal anders aan toe. Losser. Maar het is een feit dat er enorm veel zwartrijders op die treinen zitten. Elke rit wel minstens één die op vraag van de kaartjesknipper geen geldig vervoersbewijs kan voorleggen. Er komt niet altijd ambras van, maar het kan wel.
De NMBS gaat er wat aan doen! Iets vernieuwend! Ze gaan maken dat de mensen het perron niet meer op kunnen zonder geldig vervoersbewijs.
…
TreinTramBus is tegen.
En al vonden we de vernieuwing door de NMBS al grappig, de reactie van TreinTramBus is hilarisch.
Ze zijn wel blij met het installeren van meer automaten. Denken ze echt dat zwartrijders dan een ticket gaan nemen?
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
