Luc vond een oud boekje van Alice Nahon¹ in een Kringwinkel. En aangezien ik Alice Nahon al op zeer jonge leeftijd had leren keren door haar Avondliedeke² en ze later blijkbaar ook les had gevolgd in mijn vroegere -erg katholieke- school, dacht ik dat het geen kwaad kon om eens iets anders te lezen dan het Avondliedeke.

Awel, er staan wel een paar schoon dingskens in dat “Vondelingskens”, beter dan wat ik had verwacht en niet allemaal zo kerkelijk getint als je zou denken.

Fier zijn op je eigenheid³, al moet het dan niet allemaal in zulke oude bewoordingen, het dient gezegd dat het heel wat gemoedelijker klinkt dan in koele standaardtaal.

Ik ben een beetje bij de jeugdboeken beland. Op het einde van het schooljaar kreeg ik een boek van Ella: “Kelderkind” van Kristien Dieltiens¹. Dat was nogal een dik volumineus exemplaar.

Het toeval wou dat ik twee dagen later twee boeken van Kristien Dieltiens tegenkwam in de Kilomeet. Beide waren iets minder omvangrijk en ik begon met de dunste: “De Stille Pijn van Luca”.

Vond ik het goed of vond ik het niet goed? Ik was er te oud voor. Zoveel is zeker.

Maar het gegeven -Kroatische man zoekt betere toekomst omwille van de oorlog, vrouw en kinders zullen later nakomen, vrouw en zus worden vermoord en jongetje van zes komt, samen met zijn vader, op zijn 19de terug naar Kroatïe- vind ik wel wat lijken op “Illuminated” film naar het boek van Jonathan Safran Foer.

Mijn bedenking daarbij gaat ook op voor dit boek. Ik begrijp die logica niet. Een man ontvlucht zijn land en laat vrouw en kinders -in het gevaar- achter. De reden is nobel. Hij wil hun overkomst voorbereiden. In mijn ogen … Ach laat maar, ik zit waarschijnlijk verkeerd in elkaar.

Nu de twee andere boeken -Kelderkind en Candide- nog.

Gisterenmorgen kom ik uit bed, doe een kattewasje, steek mijn haar in een snelle staart en stap naar beneden, klaar om er na het ontbijt weer in te vliegen.

Dan vraagt Luc of ik het zie zitten om even naar een open huis te gaan. Iemand die gaat emigreren verkoopt een hele hoop spullen die niet meegaan. En dan gooit hij er nog zo terloops achter: “Er zijn boeken ook”.

Ik zucht, echt waar, ik zucht. Want op die manier krijg ik nooit ofte nooit die ene fruitkistenboekenkast af -die ik uiteindelijk toch niet ga vernissen- en alle boekenkasten geordend.

“Had ik dat van die boeken niet gezien had, ik niks gezegd” zegt Luc. Ik zucht nog harder. “Okee, dan gaan we niet” zegt Luc.

Twee zjatten koffie en een uur later maan ik Luc aan om tijdig klaar te zijn, maak zelf deftig toilet en we gaan kijken.

Er waren toch boeken ook? Jawel. Zo een stuk of tien? Vijftien misschien? Ik heb er twee meegebracht.

Daarna heb ik thuis boeken van beneden naar boven gezeuld, van boven naar beneden gezeuld, de situatie zoals op de uitgelichte foto hierboven bestaat niet meer, heb mijn hoofd gebroken over hoe ik de reisboeken moet zetten, hoe ik de -nu nog- open vakken moet vullen, waar ik de nooit uitgepakte oudere boeken, waaronder alle Agatha Christie’s ga onderbrengen, heb op 2dehands nog een bijkomende kist besteld die we maandag mogen halen en dan blijft er nog plaats over voor drie kisten om het geheel volledig te maken, … kort gezegd: ik heb me kapot geamuseerd.

Eigenlijk blijft er dan nog plaats voor nog meer van die fruitkisten, maar dan moeten ze meer de hoogte in en dat zie ik niet zitten, dan wordt het onhandig en te veel en oogt het niet meer mooi.

Het resultaat is dat er nog meer open vragen zijn dan oplossingen. Ik verheug me al op voorhand …

Vandaag? Tweede zondag van de maand! Boekenmarkt in Aarschot!

Al heel vroeg begon ik met graag te lezen wat me ook maar in handen en/of voor ogen kwam. Eens ik goed kon lezen was dat blijkbaar niet meer nodig, integendeel, het getuigde van luiheid en ik las en herlas vele malen dezelfde boeken waar ik ondertussen eigenlijk al te oud voor was.

Tijdens een zekere vakantie moest ik, niet enkel de boven kuisen, maar ik moest de zolder een beurt geven t.t.z. dozen verplaatsen, stofnesten weghalen, vegen en dozen terugplaatsen. En ik merkte dat drie van die dozen vol boeken zaten.

Dom -of naïef- als ik toen was vroeg ik of ik die boeken mocht lezen. Dat mocht niet. Die waren van mijn vader. Die kwamen van het Davidsfonds¹ van voor zijn trouwen.

Raar en bizar, niet lang daarna stopte mijn vader mij twee van die boeken toe en zei dat hij dacht dat ik ze wel kon lezen. Dat kon ik. Ik nog altijd dom -of naïef- ging het daarna met hem over die boeken hebben. “Je snapt er niks van” zei hij kortaf en het was gedaan met lezen.

Stiekem eentje uit die doos gaan halen was er niet bij, ik sliep samen met mijn zus en mijn kamer was mijn kamer niet, ik mocht er enkel slapen.

Eens getrouwd werd ik lid van ECI -nu BookSpot- dat ik na een tweetal jaren opzegde omdat ik geen boeken wou kopen die me niet aanspraken en hun aanbod was wat klein. Ik vond mijn gading meer op rommelmarkten.

Mijn moeder werd lid van het Davidsfonds, dat merkte ik aan de boeken die mijn kinderen van haar kregen.

Toen mijn ouders overleden waren en het huis leeggemaakt moest worden, werd me gevraagd wat ik wou hebben. Niks dus. Broer vroeg: “En onze vader zijn boeken?” Ik heb ze geweigerd. Ik snapte er toch niks van.

Heb je dat ook? Ik ga lezen, maar wat? Een thriller waarvan ik al een twintigtal bladzijden heb gelezen leg ik terzijde. Ik heb voorlopig een beetje genoeg van thrillers.

Een ander dan maar. Iets met -maar weer- een dissociatieve amnesie¹. Echt schrijfster? Derde boek op rij over een vergeten stuk leven? En dat terwijl men er op TV ook mee rond mijn oren slaat? Hup! Ook terzijde. Ik heb voorlopig een beetje genoeg van dissociatieve amnesie.

Een ander dan maar. Een spannend boek, dat wel maar eigenlijk té spannend. Als ik dàt lees voor ik ga slapen krijg ik nachtmerries. Ook op het stapeltje met begonnen maar niet uitgelezen boeken. Ik heb voorlopig een beetje genoeg van nachtmerries.

Een ander dan maar. Het tweede uit een reeks van drie. Het eerste deel las ik al. Het tweede dan maar … maar oei, dat is in het Duits. Ik heb efkes geen zin in moeite doen.

Een ander dan maar. En ik pak een boek dat ik al las, ook uit een reeks. Ik kocht het eerste deel ooit op de evenementen. En ik lees het voor de tweede keer in één keer uit. En ik heb het tweede een paar maanden terug in de Kringwinkel gevonden. Dat lees ik maar ineens mee door.

Het is niet mijn genre, het is niet mijn stijl, het is te zot voor woorden. De boeken zijn zo zoet dat je tanden aan elkaar gaan plakken. Nu dacht ik dat men dat chicklit noemt, maar bij het opzoeken blijkt dat chicklit door en voor jonge vrouwen is². Dus ja, niet dus.

En dan denk ik, als ik er nog zie in de Kringwinkel … maar het derde deel vond ik niet in de Kringwinkel, maar wel op 2dehands. Ik ben het gisteren gaan halen. Je weet maar nooit wanneer ik weer zin in zoetigheid krijg.

Het is al een hele poos dat we niet meer naar “The Repair Shop” kijken. We zijn het beu gezien

Maar toch, hier lagen twee boeken met een afgescheurde voorpagina en ik kocht voor mezelf nog een boek waarvan de stofomslag scheurtjes vertoonde en ik herinnerde me de uitleg van Christopher Shaw, de book restorer van het programma. Die had het altijd over Japanese Tissue of Linen gehad voor dat soort problemen.

Maar waar vind je dat spul? Blijkbaar nergens hier in de omtrek.

Tot een meisje met een speciale hobby ons op de laatste boekenmarkt richting Hasselt uitwees en zei dat we in die bepaalde winkel eens een kijkje moesten gaan nemen.

Dat deden we en we brachten een rolleke mee. Daar had die verkoper gezegd dat ik dat mijn mijn nagel moest aandrukken en aanwrijven, maar dat ene boek is nu echt geen kleintje. Ik googelde wat en vond een vouwbeen, gelukkig niet in Hasselt, maar in een winkel in Sint-Truiden.

De boeken zijn hersteld en dat is een goed ding. Maar is het nu echt Japanese Tissue? Dat was toch onzichtbaar bij Christopher Shaw? De herstelling van de boeken is meer dan bevredigend, is zo goed als onzichtbaar maar toch niet echt helemaal.

Nu wil ik dat boek met de stofomslag sowieso nog eens kaften en al ben ik daar niet slecht in, ben ik er niet zo happig op om dat te doen met doorzichtige zelfklevende folie. Er kan echt wel veel scheef gaan zitten met dat spul.

Bij alle hedendaagse schrijvers die, naast hun losstaande romans, ook nog met een of meerdere vaste hoofdpersonages in zee gaan, dat of die in meerdere boeken opduikt of opduiken, loopt er in deze opeenvolgende boeken een rode draad doorheen deze verhalen, die op die manier wel afzonderlijk te lezen zijn, maar toch enige volgorde vergen om compleet mee te zijn.

Dat is allemaal heel goed voor de verstokte liefhebbers, die telkens opnieuw het allernieuwste boek aan hun bibliotheek toevoegen, maar dat houdt geen rekening met de lezer die het boek pas koopt als het in een of andere Kringwinkel in de rekken staat.

Zo kan het gebeuren dat je toevallig de vier eerste verhalen uit de reeks in handen krijgt én het zesde. In dat laatste verwijzen ze dan naar een paar voorvallen uit het vijfde. Je weet in grote lijnen wat ze bedoelen maar je snapt het niet echt. Snap je?

En dan krijg je het vijfde in handen en dan denk je dat ze je nog wat moeten vertellen zodat het past tussen het vierde en het zesde. En als je betreffend fragment gelezen hebt, voel je eigenlijk de nood om het zesde te herlezen, want: “hoe zat dat nu ook weer?”

Jammer genoeg kan je ze in de Kringwinkel niet op volgorde kopen.