Een paar jaar terug las Luc over de stockverkoop van “De Markies” en wij gingen daar een kijkje nemen en kwamen met een kabas boeken naar huis.

Daarna was er die keer dat Luc een e-mail kreeg van De Markies omdat ze weer een stockverkoop deden en wij togen erheen en namen Amke en Ella mee en we kwamen met een kabas boeken naar huis.

Dit jaar kreeg Luc de e-mail maar waren we het eerste weekend van de verkoop in Antwerpen, we liepen er binnen en kwamen met een kabas boeken naar huis.

Aangezien Amke en Ella het voorbije weekend bij ons waren en we het er over hadden en zij daar graag nog eens naartoe gingen … en ja, we kwamen met een kabas boeken naar huis.

Maar eigenlijk is de dubbele portie van dit jaar zo erg nog niet. Als ik de vorige logjes bekijk zijn we er in 2017 niet geweest. Was er dan geen stockverkoop? Of heeft Luc de e-mail niet gekregen? Wie kan dat nu nog zeggen?

Eigenlijk stond ik er nooit bij stil als iemand het had over een boek lezen in een zetel of onder een fleece dekentje met een lekker drankje erbij.

Maar lezen deed ik -zo goed als- nooit in een zetel. Steeds zat ik op een stoel met het boek voor mij op de tafel. Eigenlijk dateert dat uit mijn jeugd. De zetel was uit den boze, in de zetel zitten -laat staan hangen- was iets voor luieriken.

Lezen deed ik dus, zoals gezegd, niet in een zetel maar aan de tafel … of stiekem in bed.

En toch moet er later een periode geweest zijn dat ik wél in de zetel plofte met een boek, al kan ik mij dat nu, met de beste wil van de wereld niet herinneren.

Nu lees ik, aan mijn laptop gezeten, het boek op de tafelrand rustend. Het drankje hoort er wel bij.

Wat je ook kan overkomen op dagen dat je tussenhuizig bent is, dat je op zondag een boek aan de prijs van 6€ koopt op de boekenmarkt, op maandag in de daar in de buurt zijnde Kringwinkel binnenstapt en dat eigenste boek vindt voor 3€.

Dat kan je natuurlijk thuis ook gebeuren. In dit geval was het Luc die het vond en het me toonde waarop ik gromde, waarop de medewerkster me bekeek, waarschijnlijk kreeg ze nog niet veel te maken met grommende klanten en ik het waarom maar uitlegde.

Me beklagen dat ik het kocht? Bijlange niet. In een Kringwinkel weet je nooit wat je er gaat vinden en zeg nu zelf, als toeval kan dat nu toch wel tellen.

Bij het sorteren van de boekendozen viel ik -en zal ik waarschijnlijk nog vallen- op twee oude boeken waarvan ik niks maar dan ook niks terugvind op internet. De ene staat wel ergens vermeld, maar meer ook niet.

Wat doe ik daar nu in ’s hemelsnaam mee? Gooi ik ze weg? Of loop ik eens bij een antiquair binnen? Zou De Slegte uitsluitsel kunnen geven?

Of wacht ik tot alle boekendozen uitgezocht zijn en steek er dan een groot vreugdevuur mee aan?

Bij het zoeken naar eens andere schrijvers dan diegenen die ik meestal lees -ik heb een klein beetje een indigestie, vrees ik- heb ik al boeken gekocht die ik na een tiental bladzijden terzijde legde. Vraag me niet naar mijn criteria, ik kan het zelf niet verwoorden, het is een gevoel.

Vorige week kwam Luc ineens aan met een boek van Donna Tartt. Luc die geen boekenliefhebber is, behalve dan als hij ze mee mag nemen naar de boekenmarkt, baseert zich op andere dingen dan ik om een boek goed of interessant te vinden.

Waarom dan Donna Tartt? Hij had boeken van die schrijfster al meer (dikwijls) gezien.

Ik had Donna Tartt nog niet gelezen en ik kon net zo goed dat boek als een ander meenemen. ’s Avonds begon ik in “De kleine vriend”. Enkele dagen later vond ik in de Kringwinkel “De verborgen geschiedenis”, die ook in ons mandje belandde.

Wat is dat nu met dat boek? Vind ik het goed? Vind ik het niet goed? Ik stond er niet bij stil maar las.

Tot ik me ineens realiseerde dat het boek perfect past bij het weer van deze week: een beetje traag, een beetje loom, het zet niet aan tot tempo-lezen, het zet niet aan tot marathon-lezen, het kabbelt rustig verder met uitgebreide persoons- en plaatsbeschrijvingen terwijl ik in de proloog toch te weten kwam welke richting het zou uitgaan.

Het boek heeft één nadeel. Het is zware kost. Ik moet al zittend lezen want liggend krijg ik er pijn van in mijn armen.

De Kilomeet. De winkel van de laatste kans nà de Kringwinkel. Je koopt er niet meer per stuk maar per meter of per kilo.

Er is normaal niets van onze gading maar toch, als we toch in de Kringwinkel zijn en de Kilomeet is open, lopen we er wel eens binnen.

Ik ga dan kijken bij de boekenstand. Meestal overheersen de afgeschreven bibliotheekboeken.

Deze keer stond er een ongelezen exemplaar van Michael Birds “Wie betaalt de veerman?” Ik nam hem mee. Het is tijd om een gat in mijn cultuur te vullen.

Want ik heb lang gedacht dat “Who Pays The Ferryman” van Yannis Markopoulos enkel een mooi muziekstukje was, tot Luc me eens wist te vertellen dat het ooit een reeks op de TV was geweest.

Nu staat op de achterflap van het boek toch ook bij enkele persstemmen:

Wie ooit de tv-serie zag -en wie onzer deed dat niet- …

Ik dus. Maar ter compensatie kan ik wel zeggen dat ik vele jaren geleden wél de reeks “Maelstrom” naar het gelijknamige boek van Michael Bird heb gezien waarvan ik het boek dan in 2008 op een uitverkoop heb gekocht.

Telt dat ook mee?

Gekluisterd aan huis en haard, enerzijds door de aanhoudende aanmaningen om het vooral rustig te doen tijdens grote hitte, waar ik/wij meestal onze kleine en grote voeten aan vegen maar anderzijds ook door de aanstormende bronchitis van Luc, zag ik me genoodzaakt toch een nuttige passe-temps tijdverdrijf te zoeken.

De boeken die ik nog niet las vormen een mooi decoratief stapeltje en ik wenste ze dan ook niet in hun zalige nietsdoen te storen.

Ik toog naar de boekenkamer waar de dozen nog steeds gegroepeerd staan: aan twee kanten de boeken die wel al mee kunnen naar de boekenmarkt en in de hoek de dozen die ik jaren geleden kreeg toegestopt omdat ik toch zo graag las.

Na wat gegoochel gegoogel vond ik toch bevestiging dat sommige van die oude rommel nog enige waarde had en begon ik me af te vragen wat ik er bij vorige opruimingsactie toch mee had aangevangen aangezien ze volgens mij nog tamelijk nadrukkelijk aanwezig zijn.

Het boek, waarover sprake in het oudere log, is trouwens nog altijd een blijver. Die gaat niet weg. Het toont namelijk aan dat fake news niet enkel van deze tijd is -al denken ze dan nu van wel- maar dat het fenomeen in de jaren ’60 ook al bestond.

Al gesnapt? Vermits ik weer weet waarom ik het boek wou houden, wil zeggen dat ik tijdens het neuzen stil gevallen ben en het boek -dik kan je het niet noemen- opnieuw heb gelezen.

Het zal nog wat voeten in de aarde hebben eer al die dozen gesorteerd geraken, maar er zit wel heel wat boekenmarktpotentieel in, dat is een feit dat zeker is.

Mijn decoratieve stapel kan nog wat gerust zijn.

Foto genomen in de Kringwinkel in Brasschaat

(…) vroeg Ma Joeng: “Waarom zijn we over de grenzen toch altijd aan het vechten met die barbaren? Laten we de kerels in hun eigen sop laten gaarkoken!”

“Je begrijpt er weer niets van” antwoordde Tsjiao Tai. “Het is onze plicht hen van hun barbarendom te verlossen en hun onze beschaving te leren.”

Wat ik over de uitspraak denk, zal wel geweten zijn, mag ik hopen. Ik heb het nu eenmaal niet begrepen op wezens die denken dat hun manier van leven zo verheven is dat ze ze aan een ander moeten opdringen.

Vanwaar komt het citaat?

Lang geleden, in een tijd dat ik enkel stichtelijke boeken kreeg, vond ik in Het Nieuwsblad een vervolgverhaal en aangezien ik de krant van voor naar achter en van achter naar voor uitploos, las ik die verhalen.

Ik herinner er me zo een dat door een -denkelijk- Nederlandse schrijfster werd geschreven, dat ik uitknipte en zelf inbond. Jammer genoeg is dat verloren gegaan en vind ik nu via google ook niks terug. Maar daar gaat het niet over.

Het gaat wel over Rechter Tie, van Robert van Gulik¹. Dat knipte ik niet uit maar dat onthield ik wel, in die mate dat ik later op verschillende rommelmarkten, de boeken van Robert van Gulik kocht.

Laatst stond er nog een in een Kringwinkel en ik had hem niet. Dat was een mooie aanleiding om de andere eens uit hun doos te halen en ze voorlopig op de -nog niet afgewerkte- boekenplanken te zetten. Het gevolg daarvan was natuurlijk dat ik ze opnieuw ging lezen en het citaat tegen kwam.

Rechter Tie was een magistraat. Eén van zijn helpers heette Ma Joeng. Die is nog steeds gekend in Vlaanderen afgaand op de talrijke keren dat je hoort: Ma Joeng toch …