Een update op mijn smartphone, vorige woensdag avond, maakte dat ik met de bancontact app, die twee dagen ervoor Payconiq by Bancontact was gaan heten door een fusie, niet meer kon betalen maar gelukkig nog wel ontvangen. Ik zond Payconiq by Bancontact een mail en ik wou inloggen bij de Community, wat een mooie naam is voor het forum van mijn smartphone, maar dat lukte niet.

We besloten dan maar naar een Support Center te rijden en daar het probleem uit de doeken te doen. We zouden er wel een dagje uit van maken aangezien dat Support Center niet nevens de deur is. Maar gisterenmorgen net voor het vertrek, bij het controleren van de openingsuren, bleken die op maandag sluitingsdag te hebben.

We maakten er toch ons dagje uit van, waarbij we ook binnen stapten bij een Kringwinkel daar in de buurt en ik het boek tegenkwam dat ik al een jaar of twintig wel eens wil tegenkomen. Ik had het toen geleend in de bibliotheek en ik wou het later nog eens herlezen.

Nu niet dat ik constant alle boekenwinkels en het hele internet afschuim maar bij tijd en wijle -en vooral in de Kringwinkels- ga ik op zoek.

Het was niet het enige boek dat ik er vond. Blijkbaar moeten we af en toe eens een stapje verder zetten.

Bizar toch: op het ogenblik dat de moderne tijd je in de steek laat wordt hij ingelopen door de tijd van vroeger.

Als ik mag kiezen tussen een boeken- of een rommelmarkt, dan weet ik het wel.

Voorlopig gaan we natuurlijk beide blijven doen, tot er van de spullen voor de rommelmarkt enkel nog rommel overblijft dat we dan met het grootste genoegen bij het containerpark zullen bezorgen.

Waarom? Op een boekenmarkt hebben de mensen/kopers het over de inhoud en over boeken. Ze nemen een boek, kijken naar de prijs en beslissen. Of ze nemen een boek, kijken niet naar de prijs en komen afrekenen. Nemen ze meer dan één boek wordt er soms gevraagd of we er een prijs voor willen maken.

De meeste mensen die op een rommelmarkt op zoek zijn naar één of ander kennen het verschil niet meer tussen bieden/afdingen en bedelen/eisen. Sommigen worden echt agressief als je hen niet involgt.

Zoals Luc zegt zijn wij niet hard genoeg. Dat klopt niet echt, want in de toekomst zal het wel hard tegen hard gaan. Je mag er al eens iets afdoen maar om het hen gratis mee te geven en misschien nog 5€ toe omdat ze het moeten dragen, zo zot zijn wij ook niet.

Eén keer hadden we dat op een boekenmarkt. De vrouw zei: “voor die prijs kan ik het nieuw gaan kopen” waarop we haar met uitgestreken gezicht hebben aangeraden om dat dan toch zeker te doen.

Een boekenmarkt! “Gaan we ze doen?” vraagt Luc.

Na wat heen en weer gepalaber blijkt dat de auto niet tot bij de stand kan komen. De boeken moeten van de parking over een hellend vlak naar binnen. “Dan moeten we eerst nog een pirrewitteke kopen” zeg ik “en wat gaan we daar daarna nog mee doen?”

Eigenlijk zouden we daar eerst eens een kijkje moeten kunnen gaan nemen.

Zodoende zijn we misschien vandaag of morgen of misschien wel vandaag én morgen in Kermt op de boekenmarkt te vinden.

Je moet er niet gaan zoeken hoor, wij maken ons niet bekend.

Luc las over de stockverkoop van De Markies, van 23 tot 25 november in Antwerpen.

Luc vond de bibliotheekverkoop op 24 november in Lint.

Mooie aanzet om de kleindochters in de auto te laden, in te stappen en eens een kijkje te gaan nemen, ondanks dat we bij een vorige uitgave van die stockverkoop ook al noteerden dat ze niet echt goedkoop zijn en dat we weten dat bibliotheekverkopen meestal niet veel bijzonders te bieden hebben.

Alhoewel we op beide locaties wel enkele boeken naar onze gading vonden, waren we niet echt enthousiast te noemen.

We plakten er dan maar een Kringwinkelbezoek aan vast, waar we met veel plezier tussen de boeken gingen snuisteren.

Conclusie? Snuisteren is een noodzakelijk onderdeel van boeken kopen.

Ik had de film “The Shipping News”¹ al twee keer gezien, toen ik bij Matroos Beek² las -is dat ook al meer dan een jaar geleden, poeh- dat het boek -Scheepsberichten van Annie Proulx- toch enigszins afweek, zij het dan andersom. Ik zou het boek dan maar eens kopen en lezen, dacht ik, en vergat.

Ik gleed met mijn vinger over de ruggen van de voorhanden zijnde boeken in onze tijdelijke verblijfplaats, toen die vinger ineens stokte en twee boeken terugging en ik “The Shipping News” er uit haalde.

Ik las het boek diagonaal -op vakantie is een boek lezen eerder iets om tijd op te vullen dan een hoofdbezigheid- en besloot het toch maar te kopen als ik het ooit tegenkwam en het dan eens écht te lezen.

Op zoek om bij een boodschappenbeurt in Broadford nog een uitstapje in te lassen lazen we dat de Market Square wel een bezienswaardigheid³ was en die bevond zich dan nog in de buurt van de Co-op. We begrepen dan ook niet goed waarom die ons bij ons eerste Co-opbezoek niet was opgevallen.

We waren er terug, op zondag, en we begrepen het al wat beter.

(Lees verder onder de foto)

Maar als het er open is, is het gewoon een rommelmarkt en staat dat ganse middenvak afgeladen vol met dozen gevuld met spullen en prullen – regen of geen regen.

In het boekenwinkeltje is het ook een beetje een rommeltje, al staan er dan wel rekken. Daar wisselde dan ook een ander exemplaar van “The Shipping News” van eigenaar. Het boek ziet er een beetje smoezelig uit, zelfs na een wasbeurt met een licht vochtig doek, maar ik vind dat de omslagafbeelding, met al die Quoyles die hun huis verhuizen, dat meer dan goed maakt.

¹ imdb
² Grensgevallen
³ Voor deze willen wij geen reclame maken

Ik was nog jong, hoe oud weet ik niet meer.

Bij ons thuis lagen er koeken -een soort cent wafers- van Parein en ondanks dat kan ik me niet herinneren dat ik er daarvan gegeten heb.

Ik kan me dus ook niet herinneren hoe en waarom ik ben begonnen met het verzamelen van de prentjes die op die omslagen stonden. Maar wat ik me wel herinner is dat ik er op zeker ogenblik nog maar enkele tekort kwam om de volledige reeks bij elkaar te hebben en ik dat eigenlijk wel wou.

Eigenaardig genoeg vond mijn moeder het goed dat ik, samen met Broer, naar de Super Delhaize zou fietsen om daar de pakken met de ontbrekende afbeeldingen te kopen. Zoals gezegd, cent wafers interesseerden me niet zo, maar ik moest toch wel meerdere verpakkingen meenemen want prentjes die je niet hebt zitten natuurlijk niet samen verpakt.

Alle geluk en sjaans, ze waren er en ik kon het album bestellen.

Laatst kwam ik het tegen, zo een week of twee nadat ik met het sorteren van de boeken begonnen was.

Ik draaide het enkele keren om, niet wetend wat beslissen: houden of verkopen. Ik probeerde de prijs ervan te bepalen en schrok wel een beetje toen ik zag wat ze er op 2dehands van vroegen. Ik twijfelde nog meer.

Het staat op de vijfde slaapkamer op het ijzeren rek, op de legger waarop vermeld staat dat ze klaar zijn voor de boekenmarkt. Of het meegaat is nog een andere kwestie.

Bij de Kilomeet lagen er enkele boeken van Sue Grafton. Ooit, lang geleden, had ik daar de eerste drie van gelezen, was begeesterd geweest van de eerste maar vond de twee volgende maar flauwe afkooksels.

Ik nam de boeken mee, de Kilomeet verkoopt per kilo of per meter, de prijs was dus verwaarloosbaar. Ik wou weten wat ik er nu van vond. Het eerste dat ik las viel me mee al deed het raar aan om in deze tijd te lezen over een privé-detective die nog steekkaarten gebruikte in plaats van een laptop, die nog een vliegtuig nam in plaats van te telefoneren of rap efkes op te zoeken op google.

Nu is die veroudering normaal geen obstakel, ik lees Agatha Christie nog altijd met even veel plezier, maar de volgende boeken vond ik dan weer flauwe afkooksels.

Hun lot is bezegeld, ze gaan naar de rommelmarkt. Ik houd ze niet langer. Ik heb er geen boodschap aan hoeveel kilometers ze rijdt naar haar bestemming, noch aan de motels die ze boekt en nog minder aan de dure vliegerij.