Had ik het al over wisselen van en teruggeven op een briefke van 50€ bij een boek van net geen 5€,
… wat heel erg vervelend is als je je niet goed voorzien hebt van het nodige wisselgeld,
… dan is de betaling van een boek van net geen 5€ met allemaal stukskes van 20 eurocent ook niet om te lachen.
Als iedereen dat zou doen zou het ook niet bevorderlijk zijn voor de veren van de auto.
Ergens onderweg naar Villers-la-Ville, zagen we het bord voor de eerste keer: een boekenmarkt in Namen tijdens het weekend van 17 en 18 oktober. Ik nam er een foto van, zette het thuis op de agenda en ging uitkijken naar nog iets in de buurt en vond het Musée Félicien Rops. Of … zouden we nog eens naar de Citadel gaan?
We gingen niet. Zaterdag zaten we in een dichte mist zo dik dat we met de handen vooruit naar de voordeur moesten zoeken, zondag lag de weg er gevaarlijk ogend bij.
Ach ja, we hebben onszelf snel getroost. We hebben al boeken genoeg en bovendien las ik deze week dat Charleroi er een museum voor schone kunsten1 bij heeft, al blijkt dat dan over de vervanging van een vroeger bestaand museum te gaan.
En kijk! Dat is toch veelbelovend, als je het artikel mag geloven. En dat doen we, met graagte.
Als we daarheen gaan, ergens later op het jaar, kunnen we ook nog eens het Musée de la Photographie wat gedetailleerder gaan bekijken.
Of er dan nog tijd gaat overschieten voor de Citadel van Namen is nog zeer de vraag.
____________________
Wij nemen altijd ons boterhammen mee naar de boekenmarkt maar het is al een oud zeer dat die boterhammen om 10 uur al zo goed als op zijn. Dat is logisch, als je bedenkt dat we met een boekenmarkt toch al om zes uur ontbeten hebben.
Indertijd, toen de boekenmarkt nog op de kaai plaats vond, ging Luc dan even wat verder iets halen in een winkeltje.
Nu echter, nu de boekenmarkt in het KAMSA1 doorgaat, is er daar toch een bakker in de buurt zeker, meer nog, een lekkere bakker.
En wel zo lekker dat de échte worstenbroden, waar Luc als Kempenzoon zo verlekkerd op is, altijd al -zo goed als- uitverkocht zijn als Luc passeert. Gewoonlijk is er nog maar één.
Wat brengt Luc dan nog mee? Rozijnenkoeken. Maar van die lekkere. Maar de laatste tijd kreeg ik altijd een ronde rozijnenkoek en ik zei: “Maar neen Luc, van die lange!” Die zijn echt het van het van de rozijnenkoeken.
Het resultaat is dan wel, dat we wel boterhammen meenemen maar al op voorhand zeggen dat ze enkel dienen voor het geval dat … Die boterhammen komen al twee maanden na elkaar terug mee naar huis. Verloren zijn ze sowieso niet.
Vorige zondag ging Luc naar de bakker. Vorige zondag waren er geen worstenbroden meer. De bakker raadde aan om ze in het vervolg te bestellen.
Maar deze keer had Luc er aan gedacht. Voor hij vertrok had hij gevraagd: “Van die lange hé?”
De volledige foto van de uitgelichte afbeelding zien?
Toen ik zondag op de boekenmarkt het “Nieuwe dagboek van Spieghelken” zag liggen, nam ik het mee. Het boekje is uitgegeven in 1953.
Ooit las ik het eerste boekje, dat heette gewoon “Spieghelken” en was uitgegeven in 1952. Het werd heruitgegeven in 1967. Ik herinner me dat eerste boekje en zodoende weet ik dat de kaft van het tweede me aan dat eerste deed denken. Ik las het dus ergens rond of voor de periode van de heruitgave.
(Lees verder onder de foto)
Vroeger gingen boeken lang mee, aangezien ik het toen in de schoolbibliotheek had gehaald.
Als je nu een boek meeneemt naar de boekenmarkt is het na twee maanden al verouderd. Het is niet meer zoals vroeger dat boeken door opeenvolgende generaties worden gelezen.
Nu zit ik hier met het tweede deel van Spieghelken. En al zou ik nooit aan Spieghelken gedacht hebben had ik het niet gezien én gekocht, wil ik nu ook het eerste deel, maar niet de heruitgave.
En dat wordt weer een moeilijke opgave, want op internet wordt het noppes zoeken.
Het leven was weer leefbaar geworden, maar er werd te snel meer geleefd, volgens ons. Wij deden verder zoals we bezig waren. Zolang we konden doen wat wij wilden doen waren wij al lang tevreden. We bleven het mondmasker trouw en keken vol argwaan naar de grote evenementen van de zomer. We vreesden het ergste.
De boekenmarkt werd terug maandelijks, tot ons groot plezier, behalve die van vorige zondag. Die werd afgelast wegens corona bij de organisatoren.
We waren ingeschreven voor een rommelmarkt voor volgende zondag. We hadden een rommelmarkt van diezelfde organisator gaan bekijken: ruime hal en gelukkig binnen zodat we niet in de kou dienden te staan. We betaalden op voorhand. We hadden nochtans gezworen dat we dat nooit nog zouden doen.
Maar zoals Luc het zei: “Als je dat niet doet kom je nergens nog in aanmerking”.
Vorige week kwam de lucht naar beneden, zo leek het wel. De dingen die we hadden voorspeld gebeurden, er was paniek op alle fronten. Halfvergeten woorden à la lockdown doken weer op en nieuwe begrippen à la 2G deden hun intrede.
En wij deden verder zoals we bezig waren. Zolang we konden doen wat wij wilden doen waren wij al lang tevreden.
Maar die rommelmarkt ging ons toch een beetje op de maag liggen. Waar we eerst tevreden waren omdat de rommelmarkt binnen was en niet buiten zouden we ze nu omschrijven als: ruime hal maar jammer genoeg binnen.
We begonnen te doen alsof we overwogen of we ze zouden doen of niet. Maar geen van de aangehaalde redenen of half-redenenen of naastliggende redenen volstond om de knoop door te hakken.
Toen informeerden de kleindochters of we volgend weekend thuis waren …
Met net de maandelijkse boekenmarkt achter de rug, kriebelde het gisteren al om die van volgende maand voor te bereiden. Zot zijn doet namelijk geen zeer.
Maar een tweede reden om er in te vliegen was dat ik zondag, met de kleindochters in huis, toch wat meer gegeten had dan goed was voor Baskuul en reken daar dan nog maar dat glaasje zoete witte wijn bij en ge weet hoe laat het was.
Maar de tijd was goed besteed.
Zou ze deze maand doorgaan? Of niet?
Zo ja, zouden we gaan? Of niet?
Het antwoord op het laatste is niet zo moeilijk.
Ondanks dat ik blijkbaar lijd aan het grotsyndroom1, wat ik eerder wijt aan een ridicule kronkel in de vaccinatiecampagne dan aan een overdreven verknochtheid aan mijn kot, herinnerde ik me wel nog wel hoe goed het vorig jaar, de laatste keer dat ze doorging, georganiseerd was en hoeveel deugd we er toen aan beleefden.
We zouden sowieso gaan mits extra strenge bijkomende maatregelen van onzentwege.
Hopelijk denk ik er vanavond hetzelfde over als bij de vorige editie.
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/05/13/het-grotsyndroom-na-de-coronapandemie/
Het kon niet meer. Ik kon het ook mentaal niet meer aan.
Na ons besluit om het wandelen tijdelijk op een laag pitje te zetten, zijn we nog wel alle dagen een klein stukje gaan schuifelen, zijn we wat gaan manken en hinken en uiteindelijk toch een stukje echt wandelen.
Dat het nut had om te niksen bleek ook al snel, dus wat deed ik? We gingen niksen. We niksten de hele week vóór de vaccinatie wat inhield dat we niet gingen wanden, maar niet dat we de hele dag in bed lagen of op een stoel zaten natuurlijk.
Het beterde zelfs in die mate dat ik de schokabsorberende halve zool in mijn rechter sneaker als storend ging ervaren en besloot dat ik die versleten sneakers ook beter zou afschrijven.
De dag nà de vaccinatie had ik prijs. Het was gewoon terug, in volle glorie. Gelukkig had ik de versleten sneakers nog niet weggegooid en de halve zool nog niet opgeborgen.
Enige bedenkingen achteraf? Woensdag was ik boven in de boekendozen gaan neuzen en had die ene doos toch wat te zwaar gevonden …
Na verder nadenken kon ik me nu echt niet herinneren of de eerste symptomen, die ik eerst niet aan deze situatie had gelinkt ook had gekregen na het verplaatsen van volle bananendozen met boeken. Want maanden geleden had ik in die heup wel eens een paar dagen een prikkerig gevoel als had ik op een speldenkussen gelegen. Zou het?
Dan zou ik niet alleen het plezier van het wandelen maar ook van de boekenmarkten kwijt zijn. Hoe meedogenloos!
Neen, ik had geen zin meer in hopen. Ik had geen zin meer in afwachten. Ik had geen zin meer in het ongewisse. Ik had geen zin in een doktersbezoek maar maakte toch een afspraak.
Gisteren om kwart voor twee …
Alles klaar voor de boekenmarkt van gisteren zondag.
Ondertussen is die al wel voorbij, al staat alles nog niet weer mooi opgeruimd en netjes op de vijfde slaapkamer, sedert de grote opruimactie omgedoopt tot boekenkamer.
Dat zal in de loop van de week gebeuren. We verblijven namelijk sedert gisteravond weer in twee residenties.
• Hoeveel vraagt U voor dat boek?
• Dat boek kost …
• Kan er iets af?
• Wat verkiest U: de voor- of de achterflap?
pske van mske:Het is nog niet gebeurd, maar voor de toekomst geef ik geen garanties.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
