Het begon met een verhuisplank op wielen, maar dat was niet zo handig om met drie of vier boekendozen er op een schuine helling op te rijden.

Dat ik later nog een tweede -ditmaal kleiner- verhuisplankje uit de Kringwinkel meebracht heeft dan ook niks met boekendozen te zien, maar met Baskuul die daarmee onder de badkamerkast kan gereden worden.

We kochten ons, een paar jaar terug een pirrewitteke. En ja, dat heet zo. De eerste keer dat mijn neef -toen nog neefke- het over het pirrewitteke van zijn vader had … Gelukkig ben ik niet van het commentariërende type, maar wel van het opzoekende.

Een pirrewitteke is een steekwagen. Deze:

Maar aangezien er nog andere modellen steekwagens bestaan, hielden wij ons maar bij “pirrewitteke”.

Maar toen Luc last kreeg met zijn rug, nam ik het tillen in en uit de auto en het binnen en buiten rijden ter plaatse voor mijn rekening.

En toen ging dat ding me toch een pater schilderen zeker. Ik kantelde het achterover, hield de bovenste doos tegen, maar het gewicht van de derde doos stulpte de tweede doos naar voor en daar stond ik, met twee dozen op dat ding en twee dozen op de grond.

Ik wou een vierwielig steekwagentje.

Vorige zaterdag stonden ze in den Aldi.

En gisteren waren we er al mee op de boekenmarkt.

Had ik het al over wisselen van en teruggeven op een briefke van 50€ bij een boek van net geen 5€,

… wat heel erg vervelend is als je je niet goed voorzien hebt van het nodige wisselgeld,

… dan is de betaling van een boek van net geen 5€ met allemaal stukskes van 20 eurocent ook niet om te lachen.

Als iedereen dat zou doen zou het ook niet bevorderlijk zijn voor de veren van de auto.

Ergens onderweg naar Villers-la-Ville, zagen we het bord voor de eerste keer: een boekenmarkt in Namen tijdens het weekend van 17 en 18 oktober. Ik nam er een foto van, zette het thuis op de agenda en ging uitkijken naar nog iets in de buurt en vond het Musée Félicien Rops. Of … zouden we nog eens naar de Citadel gaan?

We gingen niet. Zaterdag zaten we in een dichte mist zo dik dat we met de handen vooruit naar de voordeur moesten zoeken, zondag lag de weg er gevaarlijk ogend bij.

Ach ja, we hebben onszelf snel getroost. We hebben al boeken genoeg en bovendien las ik deze week dat Charleroi er een museum voor schone kunsten¹ bij heeft, al blijkt dat dan over de vervanging van een vroeger bestaand museum te gaan.

En kijk! Dat is toch veelbelovend, als je het artikel mag geloven. En dat doen we, met graagte.

Als we daarheen gaan, ergens later op het jaar, kunnen we ook nog eens het Musée de la Photographie wat gedetailleerder gaan bekijken.

Of er dan nog tijd gaat overschieten voor de Citadel van Namen is nog zeer de vraag.

Wij nemen altijd ons boterhammen mee naar de boekenmarkt maar het is al een oud zeer dat die boterhammen om 10 uur al zo goed als op zijn. Dat is logisch, als je bedenkt dat we met een boekenmarkt toch al om zes uur ontbeten hebben.

Indertijd, toen de boekenmarkt nog op de kaai plaats vond, ging Luc dan even wat verder iets halen in een winkeltje.

Nu echter, nu de boekenmarkt in het KAMSA¹ doorgaat, is er daar toch een bakker in de buurt zeker, meer nog, een lekkere bakker.

En wel zo lekker dat de échte worstenbroden, waar Luc als Kempenzoon zo verlekkerd op is, altijd al -zo goed als- uitverkocht zijn als Luc passeert. Gewoonlijk is er nog maar één.

Wat brengt Luc dan nog mee? Rozijnenkoeken. Maar van die lekkere. Maar de laatste tijd kreeg ik altijd een ronde rozijnenkoek en ik zei: “Maar neen Luc, van die lange!” Die zijn echt het van het van de rozijnenkoeken.

Het resultaat is dan wel, dat we wel boterhammen meenemen maar al op voorhand zeggen dat ze enkel dienen voor het geval dat … Die boterhammen komen al twee maanden na elkaar terug mee naar huis. Verloren zijn ze sowieso niet.

Vorige zondag ging Luc naar de bakker. Vorige zondag waren er geen worstenbroden meer. De bakker raadde aan om ze in het vervolg te bestellen.

Maar deze keer had Luc er aan gedacht. Voor hij vertrok had hij gevraagd: “Van die lange hé?”

De volledige foto van de uitgelichte afbeelding zien?

Zou ze deze maand doorgaan? Of niet?

Zo ja, zouden we gaan? Of niet?

Het antwoord op het laatste is niet zo moeilijk.

Ondanks dat ik blijkbaar lijd aan het grotsyndroom¹, wat ik eerder wijt aan een ridicule kronkel in de vaccinatiecampagne dan aan een overdreven verknochtheid aan mijn kot, herinnerde ik me wel nog wel hoe goed het vorig jaar, de laatste keer dat ze doorging, georganiseerd was en hoeveel deugd we er toen aan beleefden.

We zouden sowieso gaan mits extra strenge bijkomende maatregelen van onzentwege.

Hopelijk denk ik er vanavond hetzelfde over als bij de vorige editie.