“Gaan we naar iets kijken?” vraagt Luc op een regenachtige namiddag eind april. Ik lees het gegeven van “Trauma¹“, heb sterk mijn bedenkingen, maar omdat ik niet altijd “neen” wil zeggen, antwoord ik: “Goed”.

Niet bepaald mijn genre, niet bepaald mijn voorkeur, integendeel … maar omdat ik niet altijd diegene wil zijn die moet vragen: “En? Wat denk je?” en Luc geen commentaar geeft, beslis ik het maar uit te kijken en na de eerste aflevering te zeggen dat een tweede voor mij niet hoeft.

Kijk ik die verduveld onrealistische, abnormale draak van een aflevering uit … lig ik toch lui achterover tegen een slapende Luc zeker.

Aan ons TV-kijken in deze coronatijden is niet veel veranderd.

Waar Luc nog steeds naar zijn favoriete programma’s kijkt, waaronder sportprogramma’s zonder sport maar met babbelaars, het nieuws dat geen nieuws meer is, … beperk ik me nog steeds tot de dingen die me wel iets zeggen.

Zo kijk ik momenteel nog steeds naar “GR5¹” en wacht nog steeds af of ik het goed ga vinden of niet al begin ik stilaan wel benieuwd te worden naar het vervolg.

Naar “White House Farm²”, waargebeurd maar, zoals vermeld, met enkele aangepaste scenes en namen, kijken we ook. Aangezien ik “A Confession” zo goed vond, had ik er alle hoop op dat dit ook zo zou zijn. Na vier afleveringen weet ik het nog niet.

Er is iets waar ik de vinger niet kan opleggen, al volgen ze dan blijkbaar wél de feiten zoals ze zich -volgens Wikipedia³- voordeden.

Is het het feit dat de innemendheid en geloofwaardigheid, die de dader toch gehad moet hebben, niet genoeg tot uiting komt en de acteur het personage neerzet als een onbetrouwbaar, berekenend iemand – in mijn ogen dan toch?

Of is het cliché “goeie flik, slechte flik” zo overtrokken omdat ze -waarschijnlijk- een heel politiekorps -blijkbaar- in een paar personages moesten gieten?

Of zijn het een paar, nog steeds openstaande, vragen? Zoals gezegd, ik weet het niet.

Verder keken we gisteren en eergisteren telkens naar twee afleveringen -met een rustpauze er tussen natuurlijk- van “Innocent⁴“.

Dat kwam zo omdat die opgenomen stond en we die compleet maar dan ook compleet vergeten waren. Eigenlijk waren we die maar half vergeten: ik helemaal en Luc helemaal niet.

Erna had ik gewoon het voldane gevoel dat ik ook heb als ik een goed boek heb gelezen.

En dan is er, ja, de vreemde eend in de bijt, een Amerikaanse actieserie, genre dat ik meestal vermijd omwille van te veel pief poef paf en ellenlange pfioewioepfioewioe-achervolgingen en machogedrag en opgeblazen kikkers en het oeverloze gezwam van oversten die blijkbaar niks anders te doen hebben en dat allemaal om te verhullen dat er geen verhaal in zit of dat het verhaal zo mager is dat het door de mazen van een visnet kan.

Waarom dan? Ik weet het zelf niet. Voor zover ik weet kwam het door de -zelfs voor mezelf- ongelooflijke reden dat ik niet wist wie Bill Paxton⁵ was.

Dus zette ik me voor de TV en keek naar “Training Day⁶“. Al bij al viel het mee, minder van bovenstaande, losse verhalen maar wel een rode draad -misschien zelfs twee- en tot nu toe zonder de verschrikkelijke scenes die je in die Amerikaanse series zo dikwijls te zien krijgt en waar je nachtmerries van krijgt.

Luc vroeg dan ook, tijdens maar ook na de eerste aflevering: “En?” en eigenaardig genoeg heb ik geantwoord dat we de rest ook -onder voorbehoud- konden bekijken.

Tja, de vraag is nu: “Is het nu zo slecht nog niet? Of heeft Corona mijn smaak aangetast?”

Zondagavond, na “Twee tot de Zesde Macht” kregen we de eerste aflevering van “GR5¹“, de nieuwe “topreeks” zoals werd aangekondigd.

Ik had de trailers op voorhand al gezien maar zonder er veel aandacht aan te schenken.

“Kijken?” vroeg Luc. Natuurlijk zouden we kijken. Er valt al zo veel minder te beleven dat we zeker geen nieuwigheden uit de weg moeten gaan.

Dat ze zichzelf “topreeks” noemden vond ik er wel wat over. Dat kan je beter aan de kijkers overlaten nadat die hun mening hebben gevormd.

Maar eigenlijk was het een verademing. Alle acteurs spraken klaar en helder. Ik had de ondertiteling niet nodig behalve wanneer er iets van een achtergrondgeluid werd vermeld, die hoorde ik niet.

Goed, we zijn vertrokken en kijken uit naar het vervolg. Misschien dat ik het achteraf ook wel een topreeks noem.

Een beetje verrast zag ik in de zijkolom dat wij een jaar geleden de film “Patser” gaan bekijken waren en toen schreef ik erbij dat we dat wel meer zouden gaan doen.

Nu zonder in herhaling te vallen over de tijd die de TGV nam, moet ik zeggen dat we op dat jaar geen enkele keer naar de film zijn geweest.

We bekeken het aanbod wel maar meestal zijn dat films op woensdagnamiddag en dus eerder voorzien voor kinderen en als er al andere zijn moeten ze nog aanspreken ook.

We kunnen ook elders gaan, maar dat waag ik niet. Je weet nooit hoe het geluid gaat overkomen, of ik niet ga weglopen omdat het te luid staat of gewoon niks ga verstaan.

Ah ja, dat is juist ook! Ik moest hier nog iets kwijt over iets op de TV, de kerstfilms namelijk.

Vroeger, lang geleden, toen de mensen nog maar één of maximum twee posten konden pakken waren er al kerstfilms. Die gingen over samenkomen met Kerstmis. Die stoorden me omdat daar altijd één of andere zwetsende zedepreker stond te lamenteren en te dirigeren hoe een ander zijn leven moest leiden.

De kerstfilms zijn geëvolueerd. Van familiefeest wordt het ineens een derdegraadsondervraging over waarom die of die nog alleen is, waarom die of die de andere die of die nog niet ten huwelijk vroeg en -oh gruwel- soms nog gestaafd met de wens om kleinkinderen te hebben.

Hadden mijn haren nog kort geweest, ze waren rechtop gaan staan bij deze stereotiepe -dat is een modewoord- verwachting van een vrouw als kindermachien.

Versta me niet verkeerd hé, er zijn wel nog goeie kerstfilms bij ook … zo af en toe eens ene.

En wat kreeg ik nu deze week onder ogen? Dit heeft niks met TV te maken maar soit, als we toch bezig zijn met koppelen …

Prinses Amalia en Prins Gabriël mogen nooit met elkaar trouwen¹!

En omdat ik bij het schrijven dezes op zoek ging naar betreffend artikel, dat ik uiteindelijk niet meer vond en dan maar de link gebruikte van eentje dat er naast had gelegen, zag ik dat ze het er in 2006² ook al over hadden!

Lijdt iedereen nu aan een toegenomen epidemie van koppelzucht? Een gearrangeerd huwelijk -zij het in dit geval een verboden huwelijk- is toch niks meer van deze tijd?

Je zou als prins of koning zijnde dan toch niet scheef bekeken mogen worden als je al eens een scheve schaats rijdt …

De zwetsende, lamenterende, dirigerende zedeprekers zijn het land nog niet uit …

¹ Redactie24 – url: https://www.redactie24.be/news/25303/echt-bizar-daarom-zal-de-nederlandse-prinses-amalia-nooit-met-een-belgische-prins-trouwen
² Het Nieuwsblad

Er was een tijd dat ik de Vlaamse feuilletons maar niets vond. Daar kwam verandering in. Ik kijk dus naar Vlaamse reeksen. Al moet ik zeggen dat ik bij sommige -zoals “Over Water” en “Grenslanders” (samenwerking met Nederland)- heb afgehaakt.

Ik keek naar “De Dag”, vond het niet schitterend, vond het niet slecht. Ik kreeg het er niet op mijn zenuwen van -dat krijg ik bij te veel actie maar ook bij te weinig actie- en vond het einde best verrassend.

Wat valt me nu tegen? “De Twaalf”. Is het slecht? Bah neen. Ik kreeg het er (nog) niet op mijn zenuwen van maar dat zit er aan te komen.

“De Twaalf” handelt over een jury. Maar die komen dan weer niet allemaal aan bod. Waarvan zitten de zenuwen dan om het hoekje te piepen?

Die reeks lijkt -volgens mij dan wel- gewoon geschreven om maar weer eens een favorietenrol toe te spelen aan één -of twee zo je wil- acteurs, het koppel namelijk dat ook in “De Dag” de hoofdrollen kreeg toebedeeld.

Ik heb een déjà vu. Ooit zag ik Koen De Graeve voor de eerste keer, gevolgd door een waterval van Koen De Graeve rollen en kon ik de beste man uiteindelijk niet meer zien of horen. En hij is dan nog een geweldig goed acteur, waar ik van dat koppel niet echt overtuigd ben.

Wat vind ik dan echt wel goed? “Unité 42”. Ik zou moeten zeggen “vond” want blijkbaar zagen we de laatste aflevering. Het bizarre is wel dat ik de schoonheidsfoutjes onder de mat veeg omdat het geheel me zo beviel. Die mogen gerust nog een vervolg maken.

Het aangenaamste aan die reeks is dat de misdaden die ze onderzoeken en oplossen eens van een heel ander slag zijn dan de klassieke “vermoorde en mishandelde en vernederde vrouwen” verhalen die sommige schrijvers van nu blijkbaar hebben gereduceerd tot bandwerk.

Neen, Unité 42 handelt over de modernere cybercriminaliteit. Meestal komt er wel een moord bij te pas maar dan eerder te zoeken bij de hedendaagse problematiek.

Er was nog wat waar ik nog wat over kwijt wou, maar dat zal ik houden voor een andere keer.

Het voelt wat raar, zo na een haast TV-loze zomer -koers uitgezonderd- terug TV op en er aan gewennen.

Het is wel zo dat we in Zonekes huis wel meer TV kijken dan thuis. Het ontbreken van huiselijke bezigheden zorgt daarvoor. En ja, dan kijken we soms wel eens naar een tijdsverdoener à la Major Crimes.

We keken naar “Sworn to Silence”¹, moord bij de Amish, maar bij “The Devil’s Own”² haakte ik af en lag vroeg in bed.

De twee afleveringen van “Grenslanders”³ zagen we ook en daar had ik eigenlijk meer van verwacht.

Televisie en ik … we hadden altijd al een moeilijke relatie.

¹ IMDb
² IMDb
³ Wikipedia