Lang geleden, ik durf niet meer te zeggen hoe lang ik denk dat het is want de tijd loopt de laatste jaren sneller dan ik kan schatten, keken Luc en ik naar een film.

Het was een aaneenschakeling van voorvallen die alle op zich een verhaal vormden en waarvan we dachten dat het dat dus was: een film over allemaal losse voorvallen. Pas op het einde zagen we hoe het echt in elkaar zat.

We schrijven dan wel geen filmrecensies maar tegen elkaar zeggen we dan wel wat we er van vonden en dat was een eensgezind: “goed”.

Enkel jaren later maar toch ook al enkele jaren geleden, met herhaling van het tussenwerpsel van hierboven, zei Luc dat hij die film nog wel eens zou willen zien. Weeral waren we akkoord.

Dinsdagavond, bij het bekijken van het filmaanbod zei Luc: “weeral altijd dezelfde films die ze herhalen maar die ene, die geven ze niet!”

En gelijk heeft hij. Op die TV krijg je niets anders dan steeds weer dezelfde films die je, als je wil, vanbuiten kan leren.

Ik zal voor de zoveelste keer nog eens proberen aan de gegevens van die film te geraken, maar zonder titel, zonder naam van personages en zonder oorsprong lijkt dat haast onmogelijk.

We hadden al gemerkt dat we af en toe zo eens gratis in Landen naar een film zouden kunnen gaan kijken. We deden het niet. Gratis? Daar zou dan toch een massa filmliefhebbers op afkomen, zo dachten we.

We dachten verkeerd. Toen we in september zagen dat Patser op het programma stond, heeft Luc onmiddellijk gereserveerd. Maar uiteindelijk bleek dat zelfs niet nodig, zoveel gegadigden waren er niet.

De film zelf? Al bij al vonden we die goed al is het niet echt het genre waar wij warm voor lopen. En de conversatie was nu ook niet bepaald van die aard dat ik die bij mij aan tafel zou tolereren, maar die paste dan wonderwel in het drugsmilieu waar het verhaal zich afspeelt.

In het vervolg toch wel eens meer bekijken welke films in het aanbod komen te zitten. Het is een goed idee voor een avondje weg.

Vanillepuddingpoeder op de microgolfovenschaal
Wat dachte?

Je kan dan wel al de kerstboom zetten, dat is de traditie. Maar nu blijkt dat er al een begin is gemaakt met kerstfilms op TV. Dat is me nu toch nog een stap te ver. Het duurt nog twee weken eer we zover zijn.

Zo rond die periode zijn we het gewend dat er wat zoetsappiger op dat scherm komt, al houd ik er niet van omdat daarvan mijn tanden aan elkaar gaan plakken.

Maar de drie reeksen waar ik het al over had, hangen me momenteel ook zeer mijn hoebel uit en wel in die mate dat we al komaf maakten met één ervan, een tweede kans loopt dezelfde weg op te gaan wegens te gewelddadig en we de derde maar zullen uitzitten omdat het bijna gedaan is.

Iets tussen de twee in?

Geen goed idee om drie reeksen door elkaar te volgen, helemaal geen goed idee zelfs.

Telkens we naar een aflevering willen kijken moeten we eerst onderling even recapituleren wat er tijdens de vorige aflevering nu weer juist gebeurde.

Zo kan het gebeuren dat Luc het tijdens het kijken naar Bordertown¹ het ineens over die ene met zijn baard heeft terwijl die eigenlijk in Deadwind² rondhuppelt en Deadwind dat is dan weer over die ene met haar bloemen en haar sjakosj. Je moet het maar weten.

De derde reeks geeft minder problemen, misschien omdat het Canadezen³ zijn en ze geen inmenging van Finnen dulden … in het verlengde van ons kortetermijngeheugen dan toch.

¹ IMDb
² IMDb
³ IMDb

Zo na het middag- of avondeten kijken Luc en ik soms eens naar een aflevering van één of ander lichtvoetig feuilletonneke. Op maandag echter zaten we zonder lichtvoetige afleveringen en begon Luc over die Vlaamse reeks met een Franse naam die nog steeds bij de opgenomen programma’s stond en waarin een meisje op zoek moet naar haar eigen moordenaar. Al popte de naam van de reeks wel op in mijn hoofd, ik noemde hem toch niet.

Ik herinnerde me namelijk dat hij er ooit ook over begon en dat ik ze niet wilde zien. Waarom ik ze toen niet wilde bekijken, ik herinner het me niet meer, al wist ik nu niet meer wat ik toen wel blijk geweten te hebben want Luc zei dat ik toen als argument op had gegeven geen spookseries te willen bekijken.

Nu Beau Séjour¹ dus terug ter sprake was gekomen vroeg ik me af wat de uitleg over die weigering van indertijd kon geweest zijn tot ik bedacht dat ze het toen over een levende dode hadden. Een levende dode is een zombie en dat is horror en iets heel anders dan een vermoord meisje dat de moord op zichzelf onderzoekt. Zou het zo simpel uitgelegd zijn?

Want tegen een thriller of mysterie met een rare invalshoek heb ik geen aversie. Zo vond ik de de Ninth Gate², die we zondag bekeken eerder intrigerend en daarin zouden ook bovennatuurlijke aspecten zitten.

Terug naar Beau Séjour. Ergens in de late namiddag van maandag hebben we de eerste aflevering gezien en die viel mee. Na een korte pauze bekeken we de tweede. Na het avondeten zetten we ons voor de derde en de vierde en ’s avonds was de vijfde aan de beurt.

Dit scenario herhaalden we gisteren maar we begonnen er vroeger aan en namen meer pauze tussen de afleveringen in.

De reeks was goed, erg goed. Nu kan ik wel een poosje verder kauwen en herkauwen. Dat doe ik namelijk telkens ik iets bekijk waar je je gedachten moet bijhouden om dan later eens te overdenken.

Er komt een tweede reeks Beau Séjour³. Als die vertoond wordt zal ik zelf de samenvatting lezen zodat ik niet op het verkeerde been wordt gezet.

¹ IMDb
² IMDb
³ Het Laatste Nieuws

De TV en ik waren nooit dikke vriendjes. De laatste jaren kon ik er al beter mee over weg. Maar nu zou je kunnen zeggen dat ik de laatste twee maanden toch ergens een periode van een maand helemaal geen TV heb gekeken.

Daar kwam onlangs weer verandering in toen er weer enkele bekende feuilletons op ons werden los gelaten: het ene een beetje spannend, het andere een beetje voorspelbaar, het derde een beetje grappig. Dat betekende dat ik één dag op drie wel eens keek.

“Ik heb een film op genomen” zei Luc: “Washed Away“.

Het genre? Zoiets ik-weet-niet-hoe-ik-het-zou-noemen, waarin-de-personages-doen-alsof-ze-acteren. Zoiets, jà.

En ik maakte de opmerking die ik al zo dikwijls maakte.

• Parker was de man die deed of hij dood was, maar het helemaal niet was.
• Travis was de reden waarom Parker deed of hij dood was, maar het helemaal niet was.

Die twee mannen leken zo erg op elkaar dat ik de hele film aan Luc gevraagd heb: “Is dat nu die schijndode? Of is dat nu die crimineel?”

We hebben hem uitgekeken, ah ja, we konden -gelukkig zonder vragen- zien wie de rechercheur van politie was. Die leek zo precies een beetje weggelopen uit één van die vroegere soaps zoals “The bold and the beautiful”.

Ze doen dat wel meer die treffend gelijkende personages, meestal bij actrices. Waarschijnlijk geven die van het castingbureau voorrang aan het type waar zij op vallen. En net zoals een hele film blonde barbievrouwen niet de realiteit weerspiegelt, doen ongeschoren -imitatie- stoere binken dat ook niet.

Na wat gehakketak met het mobiel internet in Sunparks, een uitstapje van Oostduinkerke naar Oostende en toch een kost buiten bundel, begrepen we er niets meer van.

Ik contacteerde Proximus, die me wisten te vertellen dat ik met een allegaartje zat. Er was het pack dat dateerde uit de tijd dat ik zelfstandige was en de twee telefoons die dan weer niet in dat zelfstandigenpack begrepen waren. En toch hadden we één pack.

Ik stelde dan maar weer de vraag of we niet beter zouden overschakelen naar een ander pack. Dat had ik na het stopzetten van de zaak al eens gevraagd maar had toen als antwoord gekregen dat ik dan duurder zou uitkomen met de eigenaardige vraag erachter of dat BTW-nummer me zo erg in de weg zat.

Deze keer zei men dat dat alles veel zou vereenvoudigen en dat ik dan ook naar het klantennummer voor niet-zelfstandigen kon bellen.

Veel blablabla om te komen tot wat ik wil zeggen. In dat nieuwe pack zit ook een maandelijkse gratis film, te kiezen uit 12 films. Daar was het ons nu niet om te doen, maar ja, als je hem dan toch krijgt …

Zaterdag -ah ja, want zondag was maart al om, hebben we dan maar snel Mud bekeken. Dat was, voor zover ik er wat van gelezen had, de beste optie en al was het nu ook geen topfilm, hij was niet slecht, enkel wat traag. Dat gekregen paard … je weet wel.

Zondag stond er al een nieuwe te blinken en dan te zeggen dat wij al jàren recht hebben op drie films die we ooit ter compensatie kregen omdat de laatste aflevering van een reeks niet was opgenomen. Die drie films hebben we nooit bekeken omdat we niet wisten -en er ook de moeite niet voor deden om te weten- hoe we die dienst moesten gebruiken.

We gaan die kadofilms eens wat beter in het oog houden, je weet maar nooit wat er uit de bus komt.

Maar … we gaan ook het betalende aanbod eens beter bekijken. Zo een film huren kost minder dan in de cinema. Even naar de cinema kost namelijk stukken van mensen en dan word je nog geambeteerd door kauwgeluiden van hen die blijkbaar niet zonder iets om te knabbelen kunnen.

Dat knabbelen dateert van vroeger, denk ik toch. Mijn moeder was ook zo. Als we naar de cinema gingen, gingen we zitten, deed zij haar sjakosj open en haalde er een zakske uit en kregen we allemaal een karamel … die aan de tanden bleef plakken en dan zat je de hele film verveeld met dat plakkerig ding in je mond. Karamellen waren echt niet aan mij besteed. Bovendien mocht je er ook niet op sabbelen of knabbelen want dan “sssttte” mijn moeder de hele cinemazaal bij elkaar.

Nu, hier thuis doen we dat niet. Wij knabbelen niet tijdens een film, wij drinken niet tijdens een film, wij kijken gewoon.

Afin, niks dan voordelen dus aan een film die je gewoon via je televisie kan kiezen en die je onmiddellijk kan bekijken. Het overwegen waard.

Toen maandagavond de TV uitviel dachten wij dat het onze modem was. Luc wou contact nemen met Proximus maar kon hen niet bereiken.

In de krant lazen we van de grote panne en waren -eigenaardig genoeg- gerust gesteld, maar blijkbaar waren anderen dat veel minder: getuige de tweets die in het artikel werden aangehaald.

Dinsdagmorgen was het blijkbaar weer prijs. Maar ’s morgens kijken wij geen TV. We hebben die wel even opgezet om te verifiëren, maar neen, die TV van ons functioneerde naar behoren.

En dan denk ik aan die jaren van lang geleden, de avonden zonder TV omdat het kastje het liet afweten. Toen was het simpel: de TV viel uit, dat werd minstens wachten tot ’s anderendaags als er iemand langs kon komen.

Dezelfde avond kwam het -in tegenstelling tot nu maandagavond- niet meer goed. Want maandag, nà de panne, hebben wij wel nog naar de aflevering van een serie gekeken die we eigenlijk vroeger op de avond hadden willen zien.

Was dat een probleem? Wij vonden van niet. Maar blijkbaar zijn er anderen die er anders over denken. De roep om compensatie werd al sterker en sterker. Wij dachten: daarvoor hoeven wij geen compensatie.

Gisteren liet Proximus weten dat klanten twee weken gratis toegang kregen tot betalende TV-kanalen.

Luc heeft dat geprobeerd. Hij geraakte er niet op. Moeten wij nu echt Proximus contacteren voor een compensatie die we niet hadden gevraagd, maar waar we wel recht op hebben?

Enkele maanden geleden, keken wij -in een lamlendige bui- naar een paar afleveringen van: “Criminal Minds”. Dat het echt wel ging over een reeks van 13 in een dozijn die zo snel mogelijk ingeblikt werd, was al snel duidelijk.

Niets om over na te denken, zou je zo denken.

Maar niets is minder waar. Wij begonnen er een patroon in te zien. Al die afleveringen zijn quasi hetzelfde al heten de slachtoffers anders. Elke aflevering had een gegeven, het weerkerend patroon van profiel schetsen waarbij de hoofdrolspelers steeds weer op quasi ongeforceerde wijze op elkaar inspeelden en dan de afloop. De rest van de tijd werd opgevuld met het vertonen van gefolter en vernedering van de slachtoffers waar het over ging.

En ik dacht: “ze lijken er wel op te kicken”.

Mogelijk is dat wel zo en hebben sommigen van die scenarioschrijvers ook een criminal mind en vinden ze in dat soort reeksen een uitlaatklep. Dan kan je er inderdaad beter over schrijven en/of filmen dan het effectief te doen, maar uiteindelijk geeft me dat het idee dat echte criminelen er toch maar inspiratie mee opdoen.

Voor ons hoefde het al snel niet meer.