Op de trein naar huis vroeg Ella wanneer ze nog eens naar Plopsa Indoor gingen.

mske antwoordde naar waarheid dat ze denkt dat ze daar niet meer naartoe gaan. Voor de meeste attracties zijn Amke en Ella te groot, in het andere geval zijn de attracties te groot in die mate dat Amke en Ella er niet moeten van hebben.

Waarop Amke mske er liet aan denken, hoe zou die dat kunnen vergeten, dat ze nog nooit, maar dan ook nog nooit in Plopsa Coo waren geweest. Waarop mske nog maar eens de nadelen van Plopsa Coo uit de doeken deed en Amke antwoordde dat zij dat niet kon weten zolang ze dat niet had gezien.

Een bijkomend probleem voor mske is dat ze, als ze naar Coo treinen, liever in die streek gaat wandelen dan in dat pretpark binnen te gaan.

Zaterdag was het mooi fietsweer. Dat vonden Amke en Ella ook. Dus werden de fietsen uitgehaald en ze vertrokken voor een mooi tochtje door het veld.

Waar hadden ze niet aan gedacht? Ook in het veld gaat het hier berg op en berg af en net in zo een zonk kan al dikwijls een plas blijven staan. Als we zeggen een plas, dan bedoelen we een plas en geen plaske.

Toen de eerste er zat aan te komen zei Slow dat de kindjes even vitesse moesten halen en dan hun voeten stil en gelijk moesten houden bij het er door rijden. Slow en mske doen dat niet. Die stampen wat harder op de pedalen en gooien dan hun voeten in de lucht. Maar Slow dacht dat dat de kindjes niet zou lukken.

Amke volgde mske, die natuurlijk de brede linkerkant had genomen om de smallere kant aan de kindjes te laten. Amke viel stil. Plets! Beide voeten in de modder. Ella nam wel de smalle rechterkant.

De tweede was enorm. Veel te groot, maar dan ook enorm groot, eerder al een minivijver dan een plas. Dat werd afstappen en langs de groene graskant te voet er langs. Gelukkig dat dat kon, want bij de andere plassen in het veld kan dat niet.

Resultaat? Die fietsen zagen er lief uit. Zo bemodderd. Zelfs Ella zag er lief uit. Haar kleine fietske heeft natuurlijk een klein spatbord en gans de achterkant van haar t-shirtje was bemodderd.

Zondagmorgen, nog voor zevenen reden ze naar het station, ook door het veld. En daar, daar zit ook zo een hardnekkige plas. mske duwde wat harder op haar pedalen en gooide haar voeten in de lucht.

Amke stak haar hoofd tussen haar schouders, trapte als bezeten op haar pedalen en gooide haar voeten in de lucht. “Wat doe jij nu?” vroeg Slow. “Oma doet dat ook zo” zei Amke.

Ha! Slow die dacht dat ze dat niet zou kunnen. Ik weet nu niet of Slow zijn voeten in de lucht gooide met Ella achterop de fiets.

Zondagavond kwamen ze terug en het begon te regenen. Amke zag het niet zo zitten met die regen in haar gezicht. mske zei: “wees blij dat het regent, nu moeten we onze fiets niet kuisen”. Dat vond Amke dan weer grappig en ze lachte alweer. Eens thuis bestudeerde ze haar fiets en zei: hé jà, nu is alle modder er af.

Helemaal proper vindt mske die fietsen nu niet. Dus het volgende dat op het programma staat als de kindjes komen is fietsen kuisen.

Vorige vrijdag avond. Slow kijkt door het raam. Hij zucht. Hij zegt: “er zijn er weer aan het rondgaan met iets”.

mske springt recht en juicht: “Olympic Landen”.

Slow bekijkt haar wat onderzoekend zodat mske uitlegt: “begin september, Olympic Landen, suikerwafels”.

Ze hebben dan maar een pakske of twee meer genomen. Natuurlijk, Amke en Ella kwamen in ’t weekend.

Toen ze om tien uur de zaal in mochten, bleek snel dat je niet kon gaan zitten waar je wou maar moest aanschuiven. Om half elf begon de show. Tijd genoeg dus. Dan begreep mske niet goed dat een vrouw van onbestemde leeftijd ineens Amke en Ella wegduwde en snel voor hen de rij in schoof waarin Slow al aan het doorgaan was.

Net toen mske Amke en Ella de rij in wilde laten, kwam er een andere vrouw aan haar mouw trekken die bevelend zei: “wacht!” en op de voorstekende wees. Waarop mske de kindjes de rij in zette en antwoordde dat Slow ook al door was.

De eerste kwekte en kwekte maar en pas toen ze bij het oversteken van de gang zag dat haar gezelschap niet volgde, heeft ze de kindjes en mske doorgelaten.

We begrijpen wel dat een kindershow volwassenen kan aanspreken, maar om daar als twee, laat ons zeggen zestigers, te staan drummen terwijl het eigenlijk niet nodig is, dat mag iemand ons toch eens uitleggen, want daar is ons verstand te klein voor.

Het volgende hoort dan eigenlijk bij die hangukken maar toch niet. Wat mske verwachtte bij het zien van die hangukken gebeurde dan ook. Eén of andere wiens kleine nog te klein was om te hangen, zou die kleine al gesnapt hebben waar het om ging?, ging aan dat podium staan. Gelukkig aan de zijkant maar toch, daar zitten ook mensen. En dat was het sein voor de grote aanschuif.

We hebben het er ook al over gehad, over het feit dat het ergerlijk is te moeten betalen voor de sanitaire voorzieningen in een café of een restaurant waar je iets drinkt of eet. mske snapt dat nu. Ze snapt dat zelfs heel goed.

Ze zaten dus gezellig in de frituur en je kan niet geloven hoeveel er daar komen binnengestapt, naar die sanitaire voorzieningen lopen, die madam zien en zich omdraaien. Er zijn er zelfs die gaan zitten om de schijn te wekken, maar dan toch onverrichterzake afdruipen. Er zijn er zelfs die ’t luidop durven zeggen.

Als mske beziet hoeveel dat er waren terwijl zij zaten te eten, dan zou ze echt de water- en papierrekening van die sanitaire voorzieningen niet willen betalen.

Tijdens de show van Piet Piraat was laatstgenoemde zo dom vriendelijk de micro onder de neus van een klein knulleke te steken, dat bewonderend aan het podium hing. Het resultaat liet niet op zich wachten. Drie kleine knullekes gingen aan het podium hangen. Vijf kleine knullekes gingen aan het podium hangen. Het ganse podium hing vol kleine knullekes. Piet Piraat deed af en toe een graai in de handjes.

Telkens Piet Piraat over dat podium liep, liep die ganse cluster hangukken mee. Toen kwam het meisje er bij dat niet meer moest hangen, ze was al iets groter maar ze had moeite met haar zusje, die ze met moeite kon dragen en dat niet meer mee kon gaan hangen wegens overbevolking aan dat podium.

Ook het zangmeisje en Merel daarna deden soms een greep in de handjes, waarop de ukken steeds maar groter werden. De groep groeide uit tot een waarachtige samenscholing.

Wel tof voor de mensen op de eerste rij!

Bij Aquatopia was het eerst erg druk, maar verder werd het echt wel rustiger, maar in één van de enge doorgangskes, net waar het erg druk was, wachtten Ella en mske hand in hand hun beurt af om door te gaan.

En ineens voelde mske een overweldigende pijn in haar teen. Ze keek naar beneden. Wie weet welk beest was daar ontsnapt. Geen beest, neen, een knulleke was onder haar en Ella’s hand doorgekropen om voor te steken en stond recht nét op de rand van de nagel van haar teen die sedert die dag, lang geleden, altijd heel erg gevoelig is gebleven.

mske vroeg: “kan je niet uitkijken?” Maar owee! Een boze stem achter haar zei: “zeg! Dat is nog maar een klein kind hoor!” mske draaide zich om en vroeg kortaf: “en dan mag dat?” “Ach mens” zei de vrouw “ben je vies gezind of zo? Kom dan op een andere dag hé”.

Waarop de tweede vrouw ineens uithaalde en zei: “het is de schuld van al die die hier foto’s staan te nemen. Die houden alles onnodig op”. Dacht ze nu dat mske en de vrouw die voor haar foto’s stond te nemen, samen waren?

Natuurlijk had die dat gehoord en die moeide zich ook en zei dat ze ’t luidop mocht zeggen waarop de eerste vrouw weer baste: “ik zeg het toch!” Ze kropen voor, want mske kon dan wel op haar voet staan maar gaan was er nog zo direct niet bij.

mske grinnikte en zei tegen de foto’s nemende vrouw: “nu heb jij het nog gedaan”. “Ach” zei die gelaten: “ik heb het altijd gedaan” en ze grinnikte ook en ging verder met foto’s nemen.

Klein voorval met mogelijk grote gevolgen. Want gisteren las mske in de krant een artikeltje dat wel eens betrekking zou kunnen hebben op het onderkruipende knulleke op latere leeftijd. Want hoe kan zo een knul nu manieren leren als het hem niet bijgebracht wordt van kleinsaf aan?

Achteraf dacht mske dat ze had moeten zeggen, op Amke en Ella wijzend, dat dàt ook kinderen waren, maar dat ze tenminste opgevoed werden. Maar ach, mske is altijd straf in het achteraf bedenken wat ze had moeten zeggen of doen.

Op de Flandria vroeg Amke zich ineens af waarom al die kinderen zo rondcrosten. Nu had mske er nog niet echt op gelet, gewend dat ze is dat de meeste kinderen niets anders meer doen dan rondcrossen. Ze crossen overal rond zoals kiekes zonder kop. In zalen, op pleinen, in straten en dus ook op boten. Ze crosten van voor naar achter, van achter naar voor, trappen op, trappen af, gingen over de reling hangen en dat alles op een boot die toch nat was én glad dus.

En ja! Daar had je het. De grote sirene! Het groot alarm! Allee, één van die kinderen die zijn keel openzette. De ganse boot ging rechtstaan om te kijken. mske niet. Als ze er zich niet aan stoort moet ze er zich ook niet bezorgd om maken.

De vrouw aan het tafeltje voor haar zette zich in beweging terwijl ze zei: “ai, een meisje gevallen”. Ze kreeg ineens een professionele blik, wat mske deed denken dat ze wel degelijk dokter of verpleegster was.

Slow, die met zijn gezicht richting geblèr zat, vertelde dat het kind een hoofdwonde had en dat een hoofd zo erg kan bloeden. Nu ja, mske hoopte wél dat het met het kind snel in orde kwam en stiekem hoopte ze natuurlijk ook dat het één van die crossende bende was geweest en niet één of ander rustig kindje dat daar een smakker had gemaakt.

Toen de boot aanmeerde en mske samen met Amke en Ella naar beneden ging zag ze het bloed, maar toch waren er nog steeds van die kinderen op die trappen aan het crossen en néén ze lieten de mensen niet door. Zij moesten en zouden eerst. En wéér kropen ze onder mskes handen door.

Heel even bedacht mske dat ze nooit nog naar een evenement zou gaan waar rotjoengelen de boventoon voerden, maar toen bedacht ze ook dat plezier hebben toch niet enkel voor rotjoengelen was weggelegd en keek met fierheid naar haar kleindochters. Daar kan je nu eens overàl mee komen.

Zaterdag verwittigde Slow Amke en Ella. Hij zei: “morgen gaan we iets heel saais doen”. “Wat?” vroegen ze, maar dat wou hij niet vertellen. Hun oogskes glinsterden van de pret want ze kennen Slow wel.

Het begon al heel vroeg. De trein die een kwartiertje voor aanvang zou toekomen vertrekt hier om half negen, maar dan zit je met die overstap van, theoretisch, 10 minuutjes in Leuven. De trein vroeger, om iets voor acht, komt iets voor tien aan in Antwerpen maar die heeft twee overstappen en geen alternatief in geval er ene moest uitvallen. Voor alle veiligheid vertrokken ze dus met de trein van half acht. Dat betekent om zes uur opstaan.

Amke en Ella wreven de slaap nog uit hun oogskes terwijl ze hun boterhammeke opaten maar waren al gauw wakker toen ze met de fiets door de vroege ochtend naar het station reden.

Alles ging goed en dus stonden ze al om 9.13u in Antwerpen voor een show die om half elf begon, maar ach, er is altijd wel iets om doen, al was het fonteintjes kijken, naar de Antwerpse Trommelaars luisteren en op het ticket in oma’s hand proberen te weten te komen wat er juist te gebeuren stond aangezien Slow en mske nog steeds de lippen stijf op elkaar hielden.

Toen ze de zaal in mochten wees een hostess de rij aan waarin ze moest aansluiten, de plaatsen waren niet toegewezen, maar ze zaten erg goed en konden alles zien. mske was een beetje bang, want op de uitnodiging had gestaan: “kindershow van Studio 100” terwijl op het ticket stond: “Studio 100 band”. Ze zouden wel zien wat het werd. Na enkele liedjes, gezongen door een meisje, kwam Piet Piraat en de ambiance zat er al snel in. En toen kwam ook nog Merel van Amika zingen.

Eens terug in de grote hal hield Slow de kindjes staande en zei: “saai hé?” Ze keken hem lachend aan, maar zegden niets. Zoals gezegd, ze kennen Slow wel.

Half twaalf, wel wat vroeg om te eten, maar ze waren al vroeg op weg en bovendien zou er misschien minder volk in de frituur zijn, wat ook zo was. Ruim plaats en Slow haalde de frietjes en hij voorzag ruimschoots, met de kleine porties van andere gelegenheden in het hoofd en hij had natuurlijk veel te veel. Oeps! Daar ging mskes planning om maar een klein frietje te eten.

Ze moesten nu niet alles binnengaffelen maar ze moesten toch wel enigzins voort doen want de volgende afspraak zat er aan te komen. “Saai hé” zei Slow. Amke en Ella zegden niets. Ze aten friet!

En toen doken ze bij Aquatopia binnen, net toen mske een paar druppels had gevoeld. Daar werd het was pas saai! Amke bleef bij elk beest dat ze tegenkwam staan en was bijna niet te bewegen om verder te gaan. Dat was mske, enkele jaren geleden bij hun bezoek aan de zoo ook al opgevallen, dat Amke begeesterd was door vissen. Ze keek haar ogen uit. Ella bleef mske wel een hand geven in al die drukte en donkerte.

Eerlijk is eerlijk! mske wist niet wat ze had moeten verwachten maar het oversteeg alles. In één woord: “prachtig!” Ze kregen Amke bijna niet uit de tunnel waar je de haaien haast kan aanraken. Gelukkig kwam er daarna nog een haaienpanorama waar je het ganse bassin kon bekijken. Echt wel saai vond Slow.

Ze namen dan maar de tram en de roltrappen en trokken naar het dakterras van het MAS. Amke vond het geweldig, een stad zo van boven bekijken, mske beloofde haar dat ze, de volgende keer dat de watertoren open is en volgende keer dat de stadsbibliotheek van Leuven de toren opent voor het publiek, meemogen.

Toen gingen ze gezamenlijk op het Steenterras iets drinken. “Saai!” zei Slow en Amke fluisterde tegen mske: “hij zegt alles omgekeerd hé?” en ze lachte.

mske wees: “kijk” zei ze “daar is de Flandria, daarmee gaan varen, dàt is pas saai”. Amke keek naar de boot en met de verwachting in haar ogen vroeg ze: “gaan we …?” “Saai! Saai! Saai!” zei Slow. “Ja hoor” beaamde Amke “heel erg saai”.

Op de boot keken ze hun ogen uit en Amke vroeg honderduit over boeien en stootranden en kaaien en Sint-Anneke en de toren van het kerkske van Oosterweel. Daar wil Amke ook nog wel eens naartoe, waarop mske haar dat ook nog beloofde. mske en Slow hebben al een pak vooruitzichten voor uitstapkes, dat wel.

Daarna zijn ze maar op de Groenplaats op de premetro gestapt, kwestie van een oude belofte aan Ella te houden.

Toen besloten Slow en mske maar de slotshow te laten vallen. Die was met Peter Vandeveire en Miguel Wiels. Niet dat ze iets tegen Peter Vandeveire of Miguel Wiels hebben, maar ze hebben er ook niets voor. En die show begon maar om vijf uur. Eer ze dan nog op de trein zaten en thuis waren … en de kindjes moesten vandaag naar school.

Dus stapten ze op de trein van 16.47. “Wat was nu het saaiste van de ganse dag?” vroeg Slow. Amke dacht na. “Eigenlijk was alles even saai” zei ze. “Ja” zei Ella “écht saai”. De vrouw aan de andere kant van het gangpad schoot in de lach, waarop mske het verhaal maar efkes uit de doeken deed. “Dat dacht ik al” zei de vrouw, waarop Ella zei: “wij zeggen saai … maar eigenlijk was het leuk”. De vrouw lachte nog harder.

In Landen stapten ze op de fiets. En halfweg kwam hij! De regen die ze al de ganse dag hadden gevreesd. Deze keer zijn ze gestopt om de regenjassen aan te trekken, behalve Slow, want die had de zijne niet bij, enkel een paraplu, maar daar kan hij niet mee fietsen, zeker niet met Ella achterop.

“Hoe was het?” vroegen Zoneke en Bollie. “Saai!” zei Amke “héél saai”.

“Kamiel wil nu wel een kus” zegt Ella plots tussen twee happen in. mske verslikt zich. Slow kijkt verbaasd. Amke giechelt.

Voor wie het niet meer weet, Kamiel is Ella’s vriendje en de liefde is al relatief oud, als je bekijkt hoe lang sommige liefdes de dag van vandaag nog duren.

Kamiel leerde Ella fietsen in het tweede kleuterklasje en dat is nu ook al twee jaar geleden. Toen plaagden ze Ella wat met Kamiel waarop Ella toen zei dat Kamiel geen kussen wou.

Nu dus wel en Ella vertelt het ganse verhaal alsof er geen twee jaren tussen het toen en het nu liggen. Maar ze vertelt ook over een jongetje dat Oing of zoiets heet, natuurlijk heet die niet Oing, maar ik heb mske niet goed verstaan toen ze het aan mij vertelde, en die Oing had een boontje voor Ella. Slow grinnikt en vraagt wat Kamiel daar dan van denkt. Niks! Want Oing heeft dat nooit verteld, noch tegen Ella, noch tegen Kamiel.

Slow grinnikt nog harder, want hij stelt zich luidop voor dat Kamiel Oing een optotter zou geven, want voor diegenen die het niet weten, Ella heeft een normale grootte voor haar leeftijd, maar Kamiel, die een half jaar jonger is, is toch wel een stuk kleiner en al is Ella dan al geen robuust vrouwspersoon, Kamiel is nog veel fijner.

Ella kijkt wat vanonder haar oogleden omwille van dat vechten waarop Slow vertelt dat er bij hen, in hun schooltijd wel gevochten werd, dat de twee vechtenden omcirkeld werden door de ganse groep die stond te supporteren: “heui heui heui heui heui heui heui heui” en dat dan de directeur of de opzichter er tussen kwamen.

Ella kijkt verwonderd en zegt: “Echt?” “Ja” zegt Slow en hij vertelt over de dag dat ze twee stekkedozekes op elkaar hadden gelegd, er rond waren gaan staan en gesupporterd hadden: “heui heui heui heui heui heui heui heui” waarop de directeur of de opzichter zich een weg had gebaand door de supporterende knullekes.

Ella giert het uit. Ze lacht zo hard dat het aanstekelijk is.

En dan vertelt Amke ook iets. Maar met Amke moeten we oppassen. Dat we over een kussende Kamiel vertellen zal Ella nooit erg vinden, maar Amke … neen, als Amke dingen vertrouwelijk of in besloten kring vertelt houdt ze er wel van dat het vertrouwelijk of in besloten kring blijft. mske zal haar eerst eens moeten vragen of ze er wat op tegen heeft.

En dan horen we het wel.

Hebben jullie dat ook? Zo van die dagen dat je je rugzak zou pakken met het hoogstnodige om dan te verdwijnen met de noorderzon? Foert te zeggen tegen het regelmatige leven?

mske wel! En een nacht uitermate bizarre dromen helpt niet bepaald.

mske heeft dus vanmorgen al op internet naar Newfoundland gekeken, schuld van Kevin Spacey, ah ja, ze keken gisteren naar “The Shipping News“.

Maar aangezien ze niet te voet in Newfoundland geraakt en aangezien ze weet dat ik niet in die rugzak kan en dat een kat ook niet gaat volgen zoals een hond dat doet en aangezien ze straks naar Amke en Ella gaat heeft ze haar plannen maar weer uitgesteld.