Algemeen geweten hoor! We mogen niets zeggen of het tegenovergestelde doet zich voor. Wat zat ik hier vanmorgen te vertellen? Dat ze nog maar weinig hinder ondervonden met het openbaar vervoer?

Vandaag hadden ze prijs! En goed! Ze hadden dus de reisroute grondig bekeken en in elkaar gemept, afgeprint en al. Waar ze geen rekening mee hielden? Met één of andere snul die … laat me bij het begin beginnen.

Dat de trein het snelst zou zijn hadden we al gezegd maar dat de bus gratis was hadden we ook gezegd. Laat nu toch net deze week de folder van Aveve in de bus vallen met acties en broodproeven en broodmixen. En daar wou mske echt wel naar toe. Laat nu toch ook eindelijk die Renmans en die Aldi open gaan die iets verder dan de Aveve kwamen te zijn en mske vlooide nog verder uit. Ze zouden vroeg vertrekken, naar die Aldi en Renmans rijden, rondkijken en dan naar de Aveve en vandaar dan eens een waldkornmix meebrengen om om halftwaalf op die bus naar Tienen te stappen.

Bij de Aldi kochten ze wat te eten voor onderweg en bij die Aveve werd geen brood geproefd, maar wel waldkornmix meegebracht. Ze waren drie kwartier te vroeg in het station, duidelijk op tijd om te zien dat de perrons voor de bussen verdwenen waren door de werken voor de aanleg van ’t Stationsplein en om te zien dat die bussen een tijdelijke halte hadden in de straat daar wat verder.

Goed op tijd stonden ze aan de bushalte. De bus kwam te laat. De 21a naar Hasselt (via Sint Truiden) kwam aangereden en mske informeerde of die iets wist van de 346 naar Tienen.  Die bleek er aan te komen. Een tweede 21a draaide het hoekje om gevolgd door de 42 eveneens naar Sint Truiden. De eerste 21a draaide zijn film door naar “geen dienst”, de 42 plaatste zich op de plaats waar de 346 naar Tienen zou moeten gestaan hebben. De tweede 21a rijdt verder en laat de 42 invoegen en pas als die verdomde 21a op de hoek van de straat komt ziet mske dat die, ondanks hij vooraan naar Sint Truiden reed, achteraan dan wel naar Tienen ging.

Slow zette er een spurtje in, want die moeten daar ’t blokje om.  Te laat.  Maar de drukke as bij ons in Landen gaat nogal dikwijls stapvoets en de bus zat daar tussen, zo een dikke 50m verder, dus duwde mske haar tas in Slow’s handen en zette het op een rennen.  Nu kan je dat geloven of niet, maar mske kan nog altijd een aardig stukske lopen, al lijkt het op zulke ogenblikken wel of alles en iedereen verdwenen is en zij en die bus alleen op de wereld zijn. Ze rende even snel als hij reed, maar toen, toen ging het verkeer ineens vlotter en hij haalde snelheid.

Ze keerden terug richting station terwijl ze foeterend het nummer van de lijn ingaf wat haar van errezze en ergernis niet lukte.  Ze zagen de chauffeur van de bus zonder dienst en die wist hen te vertellen dat de andere wachtenden hem net hetzelfde hadden verteld en dat hij die chauffeur had gecontacteerd en dat dat monster had verteld dat hij zijn bestemming had doorgedraaid op het ogenblik dat hij doorreed. Awel! Als die nurk wil dat de mensen weten dat ze moeten opstappen als zijn achterbord klopt dan moet hij achterstevoren rijden.

mske deed opnieuw een poging om De Lijn  op te bellen. Drie keer! Drie keer éér haar vingers de juiste cijfers wilden intoetsen. Ze weet wel dat dat de schuld is van éne en dat de ganse lijn daar niet kan aan doen, maar ze moest haar frustratie kwijt en dus vertelde ze haar verhaal maar een beetje luider dan dat ze dat tegen een stokdove zou gedaan hebben.

Ze vroeg de mensen van de lijn een oplossing, want ze moest tegen tweeën bij Zoneke zijn voor het verjaardagsfeestje van Amke.  Heel voorzichtig opperde de jongen aan de andere kant van de lijn de latere bus van half drie te nemen. mske snoof, dan waren ze pas tegen kwart voor vier bij Zoneke! Hij opperde de trein. Natuurlijk de trein, een andere oplossing was er niet maar mske zei dat ze toch verwachtte die 11€ en een sjiek voor de trein van De Lijn terug te krijgen. En ze zou klacht neerleggen! Dat voegde ze er nog aan toe.

Dat wou de man wel doen, hij noteerde haar gegevens, gaf haar het nummer van haar klacht en toen … toen was haar gsm-kaart leeggebeld. Dat ook nog! Die is natuurlijk snel gevuld maar ze heeft toch niet meer teruggebeld, ze zal dat wel per mail regelen, dan kan ze ineens haar rekeningnummer en het bewijs van die treintickets ook nog meezenden.

Resultaat? mske kon niet stoppen met hoesten. Dat heeft ze altijd al gehad na een koerske hardlopen.  Ze hebben van pure ergernis alle gekochte koeken opgegeten en Slow is er in de GB nog enkele gaan bijhalen.

Had ze geweten wat ze nu weet, hadden ze vanmorgen een uur langer kunnen blijven liggen, later naar de winkels kunnen gaan, een trein later nemen en de aansluitende bus en dan waren ze ook nog op tijd bij Zoneke gekomen.

De zwarte kat? Die hebben ze pas daarnet bij het naar huis fietsen gezien. Die schoot in het halfduister de straat over.

mske zeilde de berg af zoals ze altijd doet, alleen zat de wind nu kop op kop zodat mske niet aan het kruispunt geraakte zonder bijtrappen. En toen zeilde Slow haar voorbij.  mske wou nog wat zeggen over modder die glad kon zijn maar dat vond ze dan precies lijken op een iets of wat gepikeerd zijn omdat hij haar had ingehaald, net omdat hij dat anders nooit doet.

Slow ging dus gezwind de bocht in en even gezwind ging zijn fiets onderuit en Slow languit … in de modder. Toen mske bij hem kwam was hij al rechtgekrabbeld en keek wat beduusd naar de schade. Hij zag er nogal gehavend uit. Modder op zijn trui vooraan en aan de mouw, een pijp van zijn broek meer modder dan pijp en zijn fiets die wat raar overhoop lag.  “Heb je je bezeerd?” informeerde mske.  “Mijn elleboog misschien” zei hij terwijl hij zich er van vergewiste dat er toch geen gat in die mouw zat.

Hij nam zijn fiets, gooide zijn been over de buis … “Je fietstas” zei mske. Slow keek om naar de fietstas die op haar kop in de modder stond. “Normaal krijg je die klittenband nooit los, en nu …” foeterde Slow terwijl hij de tas uit de modder haalde. Hij gooide zijn been over de buis en mske vertrok. Wat verder realiseerde ze zich dat Slow niet naast haar kwam rijden en keek om. Stond die daar toch doodgemoedereerd aan die fiets te morrelen zeker.  Hij gooide zijn been over de buis en mske vertrok tot ze zich realiseerde dat hij weer niet naast haar kwam rijden. Ze keek om. Hetzelfde scenario.

Ze zijn aan de bushalte geraakt en daar bleek dat hij bij die tussenstops zijn spatlap al had hersteld, alleen zijn zadel stond nog los en al had hij sleuteltjes in de reparatiekit, die tijd had hij niet genomen.  Ze namen de schade op. Een schaafwonde van een doormeter van dik 5cm op zijn elleboog en een serieuze kap in zijn been, waarschijnlijk door één van zijn pedalen. 

Mogelijk keken de mensen op de bus wat raar bij het zien van mske die eerst opstapte, wat niet raar was, en Slow die zo kort achter haar liep, wat wel raar was, zodat niemand de bemodderde staat zou zien waarin hij zich bevond. Ze zijn in Tienen maar een flesje ontsmettingsmiddel gaan halen, al stonden er hier al twee, ééntje voor dagelijks gebruik en eentje in de fietstas voor als ze verre fietstochtjes maken.

“Amke, je moet nog veel leren met de fiets” zei mske. Amke keek vragend en mske vervolgde  “Slow kan nog altijd beter vallen”.

Zeven jaar geleden, Zoneke aan de telefoon. Hij zei: “mama, het is een meisje, haar naam is Amke”.

Soms is het wel eens van lange duur, maar het komt uiteindelijk toch in orde.  En als we zeggen “lange duur” dan bedoelen we wel degelijk “lange duur” en niet het ophangen van de bel dat toch ook al een poos hangende was.

Neen, we hebben het over badeendjes.

Ondertussen waren die echt wel goed droog hoor Han, maar er was een ander probleem. Het probleem van de silicone namelijk. Hier stond wel een siliconebus maar dat vond mske eigenlijk zo zunne om die aan te breken voor enkele propkes in de badeendjes.

Maar nu was die bel ook daar. Zodoende zou Slow efkes die bel ophangen en de badeendjes soigneren. Maar die silicone die deed het niet.  Slow kwam binnen en toonde mske het etiketje dat er op gekleefd zat.  Niet moeilijk dat dat ding het niet deed. Op dat kleverke stond een naam van een winkel uit mskes vroegere dorp en dan te bedenken dat wij hier al zeven jaar wonen.  Slow heeft eens -gewoon om weten, die bus opengesneden en hield een rol wiebel in zijn handen.

Zodoende stapten ze de volgende dinsdag in Tienen aan de GB bricocenter af en kochten een nieuwe bus. En dan ja, veel werk en een klein beetje vergetelheid maakten dat die bel er voor het weekend nog niet hing. Tot mske ineens die badeenden in ’t oog kreeg en besloot dat het er moest van komen. Ah ja, als die badeenden met de auto mee naar huis konden moesten die niet achter op de fiets.

Zodoende heeft Slow zondag, terwijl Amke en Ella en mske met papjeemasjee aan het pasjteren waren, ook gepasjterd. De bel hangt en de eendjes zijn opgestopt.

Al bij al was het nog de moeite niet om een nieuwe bus silicone voor aan te spreken, maar ze kunnen uiteindelijk niet blijven wachten.

Amke en Ella zouden komen dit weekend. Van zaterdag namiddag tot zondagavond.

De weersvoorspellingen in gedachten hadden ze hier zo een allegaartje van een planning samengesteld dat voorzag in zowel droog als nat weer. Er stond een heleboel op het programma.

Zo hadden ze Zoneke gevraagd de fietskes toch maar mee te brengen en bovendien de nodige mutsjes en handschoentjes. Je kan nooit weten.

Sedert het brooddeeg hier vorig jaar zulk succes had gekend, had mske Slow gevraagd de reclameblaadjes die op krantenpapier waren gedrukt apart te bewaren voor als de gelegenheid zich ooit eens voordeed. Dan zouden ze knutselen met papier maché.

Zaterdag begonnen ze er aan. Ze snipperden en scheurden, maar toen mske er de papierversnipperaar bijhaalde vonden ze dat toch handiger. Ze keken naar de derde aflevering van Emil. Die mocht ook niet op het appel ontbreken.

Zondagmorgen was het droog. Zodoende lieten ze de emmer soppend krantenpapier maar voor hij was en stapten op de fiets. Slow wou eigenlijk met de fietsen aan de hand tot aan het veld gaan, maar dat was zo onhandig dat mske besloot toen ze de berg hiernaast opgestapt waren, aangezien er geen auto’s kwamen, toch maar het risico te nemen en de kindjes te laten fietsen. Het wou weer lukken. Ze waren nog niet weg en er waren er al drie. Gelukkig bleef het daarbij.

Het liep vlot. Op de bergaf diende niet afgestapt te worden. Op de bergop … owee, daar hadden de mannen van ’t gas toch een darm over de weg gelegd nét voor die bergop. Er zat zoveel druk op die darm dat, een grote fiets daar dan wel over kon fietsen, maar een kinderfietske kon dat niet. Dus hebben ze daar maar efkes hun koek op gegeten. Ah ja, sporters hebben nood op een opkikkertje hee. Daarna fietsten ze met alle gemak het bergske op.

Na het fietstochtje had Amke zadelpijn en Ella was moe.  Niet moeilijk te weten dat ze meer dan vier kilometers hebben gefietst en dat Amke een maand geleden nog niet kon fietsen en dat Ella die afstand aflegde op zo een dikkebandenveloke waar de kleine wieltjes afgehaald zijn.  Straf! Dag zegden ze hier alle vier, maar ze besloten er geen koek op te eten maar die te bewaren als dessert.

Zo was het dan nogmaals de beurt aan Emil, vierde aflevering, waarna ze alletwee Slow gingen helpen koken in de keuken. 

Daarna hebben ze gepapjeemasjeed.  Ze gingen halloweenspulletjes maken en het besef dat die spulletjes heel waarschijnlijk niet geverfd zullen geraken voor 31 oktober kon de pret niet drukken, dan waren ze goed voor volgend jaar.  Spoken, vleermuizen, pompoenen, zelfs katten, maar dan zonder heks, ze moeten geen heks. Amke heeft zelfs dat manneke met zijn zeis gemaakt.  Ojee!

Slow had het zich wel al eens luidop afgevraagd als hij overdacht hij hoe stevig hij Amke die keer had moeten vasthouden zodat ze niet zou vallen.  Dan vraagt hij zich af hoe Kamiel dat vorig jaar klaargespeeld heeft toen hij Ella leerde fietsen. Want, bedenkt Slow, Kamiel kan Ella nooit hebben rechtgehouden.

Wat wij weten en de lezers hier dus niet is dat Kamiel, ondanks ze van hetzelfde jaar zijn toch een dik half jaar jonger is dan Ella. Bovendien is hij ook nog een stuk kleiner.

mske lachte dat weg en zei dat hij waarschijnlijk heeft gezegd wat ze moest doen en Ella kennende is ze op dat fietske gestapt en deed het gewoon.

Dat kan Slow niet aannemen en hij blijft er over denken. “Volgende keer Ella aan een kruisverhoor onderwerpen” zegt hij.

Het is een feit dat kleine beebies een boerke moeten laten zodat ze geen luchtophopingen in hun maagske krijgen.

Tussen dat verplichte boerke van toen en het niet toegestane boeren voor volwassenen ligt een gans boerkesleven dat eigenlijk nooit besproken wordt.

Dat begint ermee dat je moeder op zekere dag zegt dat je wel een boerke mag laten maar dan heel discreet achter je hand en dat je bovenop nog pardon moet zeggen ook.

Later leer je je kinderen ook dat discrete aan al dring je niet echt aan op dat pardon aangezien je denkt dat je er daarmee maar eerst de aandacht op vestigt.

Als zij ouder worden hoor je ze bij elke ontsnapte tegen elkaar zeggen: “een boer verlaat zijn erf”.

Op een dag keert je puberzoon van een skivakantie terug, laat een knal de lucht in en zegt: “halloooo? Met de boerderij? Het zwijn zélf?” Dat blijft een pooske de uitdrukking bij uitstek om daarna in de vergeethoek te geraken.

Daarna komt Slow en die, die loopt op een zonnige dag in Antwerpen op de Groenplaats als hij per ongeluk het discrete boertje van je dochter opvangt. Hij neemt haar bij de arm en maakt een gebaar alsof hij iemand voorlaat en zegt: “pas op, laat de boeren passeren”.

Je hebt hem ook al wel: “geef die boer een stoel” horen zeggen.

En dan komt de dag dat je twee kleindochters aan de tafel zitten en als je een licht zuchtje hoort de andere hoort vragen: “hallooo? Met de boerderij?” Wat er met het zwijn gebeurde, dat weten we niet, mogelijk is het ook al grootvader, want het gegiecheld vervolg luidt: “het zwijntje zélf?”

Dus ja, soms, als er niemand in de buurt is, je je hand niet voor je mond moet houden noch pardon zeggen, als je maag een beetje tegenpruttelt en je een grote pint bruis drinkt … en dat zonder dat er iemand op je rug klopt en zegt: “nu nog een boerke laten”.

Wat een luxe kan het zijn niet op restaurant te zitten. Hoe zalig ongestoord je bruisend drankje zijn effect te laten hebben zonder te trachten discreet te zijn, zonder dat je moet rondkijken of iemand het hoorde en of het niemand stoorde.

Hoe heerlijk niet te moeten opletten voor kleine oren en de vraag: “hallo? Met de boerderij?

Kort gezegd, de natuur voluit zijn gang te laten gaan en te genieten van het bevrijdende gevoel.

We hadden het er zelf al over, over de publiciteit die zich aanpast aan de onderwerpen die je behandelt. Het kan straffer, dat lazen we gisteren, nadat we via de gazet bij ene  Jake Hird waren terechtgekomen. Wordt het geen tijd dat de publiciteit terug door een mens wordt gecoördineerd ?

Amke en Ella hebben dus vorige zaterdag kennis gemaakt met Emil. Zondag na de uitgeregende fietspoging hebben ze, op aanvraag, de tweede episode bekeken, die van de soepkom. Hij viel in de smaak. Emil! Niet de soepkom.

Het viel me op, of beter, het viel ons op, dat we bij het bekijken van de lijst van bijgewerkte skynetblogs, diegenen die in onze feedreader staan uitgezonderd natuurlijk, die blogs eerst gaan lezen waar een gravatar voor staat. Dus een goeie raad voor al diegenen die volk willen lokken: “het loont van er een beeleke voor te zetten  !

Hoe lang het nu precies geleden is weet mske niet meer. Maar het was vorig jaar toen Ella in het tweede kleuterklasje zat, dat ze op een keer fier verkondigde dat ze kon fietsen op twee wielen. Het tweede kleuterklasje van het schooltje waar Ella gaat heeft een klein koertje apart waar enkele fietsjes staan en Kamiel, die zelf ook al kon fietsen, had het dan maar aan Ella geleerd. Kamiel is Ella’s vriendje. De zijwieltjes van Ella’s fietsje waren er snel af.

Maar toen begon het. Amke wou dan ook wel kunnen fietsen. Maar er ligt dan wel een terras aan hun huis maar daar kan je aanzetten en dat is het. Zoneke ging met Amke naar een domein. Op zo een domein is het echter druk en het lukte niet erg.

Vorige keer toen Amke en Ella hier waren had mske dan ook gezegd dat er hier wel goeie wegen zijn om te leren. Blijkbaar had Amke dat goed in haar oortjes geknoopt en ze vroeg woensdag of ze dan de fietsjes konden meebrengen.

Het weer was niet erg te vertrouwen gisterenmorgen maar ze trokken toch richting veld. mske heeft even gedacht dat het nooit zou lukken. Maar toen bleek dat het stuurtje van Amke’s fiets was los geraakt is Slow snel naar huis het nodige gereedschap komen halen. Net toen de eerste druppels vielen, liet Slow Amke los en had ze niet door dat ze fietste. Nog enkele pogingen later zagen ze zich verplicht om huiswaarts te keren, want de eerste druppels hadden gezelschap gekregen van een heleboel druppels en Slow is heel snel Ella’s fietske thuis komen afzetten en paraplu’s komen halen.

Na het middageten vroeg Amke of ze nog gingen fietsen. De lucht was grijs. Wat later zei Amke dat ze zin had in fietsen. De lucht was donkergrijs. “Toch erg eigenlijk” vond mske “we zijn weg”. De lucht was nog steeds grijs. Amke’s regenjas was ondertussen droog. Die van Ella zo goed als en mske trok gewoon een andere aan. Maar ze namen wel voor alle veiligheid de paraplu’s mee.

Eigenlijk is het ganse verhaal te zien op alle kleine filmkes die ze in het veld maakten. Amke die alle perelaars van de boomgaard bezoekt. Amke die tegen Ella aan gaat. Amke die Slow’s benen aanvalt. Amke die over de veldweg zigzagt. Amke die recht over de veldweg rijdt. Amke die Ella voorbij gaat. Amke die zelf vertrekt. Kort gezegd: Amke die fietst.