Het weekend dat Amke en Ella hier waren, dus het voorlaatste vanaf nu te tellen, was er nog volle actie in de hommelnesten. Amke heeft de beestjes ook nog gezien.

Sedert de grote storm echter was het er stil, te stil en mske begon het ergste te vrezen. Met de dag werd ze zekerder en zekerder dat de beestjes ten onder zijn gegaan aan het natuurgeweld, al had ze gelezen dat een hommelnest wel tegen inlopend water kan.

Nu, sedert dit weekend is ze zeker zeker dat de hommels ons verlaten hebben, de hommelingang is namelijk zo goed als volledig terug dichtgegroeid en mske overweegt de steen, ter markering, weg te halen en het onkruid dat ze er had laten staan uit te roeien.

Niet dat we helemaal zonder hommels zitten, de bloemekes van ons koerke worden nog steeds druk gevisiteerd door een hommelsoort met een oranje frakske aan. Het onderscheid tussen een akkerhommel en een boomhommel zal hem in het onderlijf zitten en dat zal ze nog eens goed moeten bekijken.

De mieren daarentegen weten van geen wijken.

Het begon met een dame die op de bus stapte enkele haltes verder dan die waar Slow en mske waren opgestapt. Nog enkele haltes verder stapte een tweede dame op die op een zeteltje aan de andere kant van het gangpad ging zitten. Beide dames begonnen te converseren. Op zich is dat niets speciaals ware het niet dat mskes lachspieren wat begonnen te kriebelen omdat beide dames om ter ijverigst met hun hoofd knikten telkens ze zelf wat zegden en telkens de andere wat zei. De eerst opgestapte had bovendien nog de neiging om telkens als de andere wat zei haar mond te openen en te sluiten, te openen en te sluiten zoals een vis op het droge.

Het toeval wou nu toch dat bij het terugkomen de eerste dame terug op dezelfde bus als Slow en mske stapte, de tweede echter niet, waarop Slow mske toefluisterde: “dat is een kannibaal, ze heeft de andere opgegeten”.

Hoe het kwam dat dit verhaal opdook bij het avondmaal met Amke en Ella dat weet ik niet precies. Wat ik wel weet is dat toen Ella over een kannibaal hoorde, ze fluks van haar stoel sprong en dapper in jiujitsu houding ging staan, terwijl ze strijdlustig verklaarde: “we gaan die aanpakken!”

“Hé ja Ella!” juichte Slow “leuk! Dan kan jij de kannibaal aanpakken en ga ik lopen”. Ella keek al wat minder enthousiast, maar bleef wel in haar krijgshaftige houding staan. “Ja” zei Slow weer “jij werkt die tegen de grond met zo een greep en ik ga lopen”. “Dan kan die me wel pakken hé” zei Ella terwijl ze terug op haar stoel kroop. “Maar, dan loop ik weg en jij loopt achter mij, dan weet je de weg” ging Slow enthousiast verder. “Die kan terug recht staan en me dan pakken” zei Ella terug. “Maar neen” zei Slow “we kunnen ons verstoppen”. “We gaan die kannibaal niet aanpakken” zei Ella beslist. “Maar allee” zei Slow “dan kan die nog andere mensen … ” “We gaan die kannibaal niet aanpakken” zei Ella iets beslister. “Kannibalen bestaan niet” zei Amke droog.

Daar had Ella geen oren naar. Ze zat te bedenken hoe ze Slow op andere, minder gevaarlijke, gedachten moest brengen. “Maar allee Ella” pruilde Slow “je hebt het beloofd”. “We gaan die kannibaal niet aanpakken” zei Ella zo beslist dat ze bijna in lettergrepen sprak. “Goed dan, dan niet” gaf Slow toe. “Kannibalen bestaan niet” probeerde Amke opnieuw.

Eigenlijk geloofde Ella liever Slow dan Amke en toen mske haar het werkelijke verhaal vertelde keek ze pas écht ongelovig. En dan te bedenken dat mske die twee dames oorspronkelijk eigenlijk meer met kippen vergeleek.

Het werd geen ritje met de fiets richting Sint Truiden ditmaal. Amke en Ella zouden die bergen toch niet aankunnen met hun fietsjes en mske zag het niet zitten met een kindje op de fiets.

Het werd dus de bus, bus waarvan de dichtstbijzijnde halte zich in het dorpke over de berg bevindt. Wij hier, in ons dorpke, hebben enkel een belbus en onder het schooljaar een schoolbus. Die belbus echter maakt het echt wel te bont, die komt aan de halte toe als de andere bus drie minuten weg is zodat Slow en mske daar op de volgende, van een uur later, moeten wachten.

Om naar huis te komen idem dito, de belbus komt aan de halte als de lijnbus daar pas drie minuten later aankomt. Dit als interludium want dat heeft niks met Catastroficus te zien al deden ze vanmorgen dat trotteke wel te voet omwille van de eerder genoemde fietsperikelen.

Ergens halfweg Sint Truiden stopte de bus en drie streng uitziende personages stapten op en begonnen de reizigers te controleren. Dat is de eerste keer dat mske dat weet gebeuren en dan hebben we het niet enkel over de bus, die ze hier nog niet zolang nemen, maar ook over de trams in Antwerpen en de kusttram, waar blijkbaar ook niemand dient op te betalen. In elk geval, zaten er geen zwartrijders op de bus vanmorgen. Enkel een jongen van een jaar of 17 had zijn identiteitskaart niet bij zich maar dat euvel werd op een nette manier opgelost. Dit heeft nog steeds niks met Catastroficus te zien maar het was wel al op de autobus.

In het terugkomen echter wreef Amke voor een ons onbekende reden in haar oog, dat doen Slow en mske ook soms zonder opgave van rede. Maar deze keer liep het fout. Net op het ogenblik dat Amke dus in haar oog roefelde reed die bus aan een goed tempo over een verkeersdrempel. Doef! Daar stak Amke met haar vinger in haar oog. Ze heeft de verdere rit met haar oog dicht en mske met de bibber gezeten. Gelukkig ging het voorbij eens ze waren afgestapt. Voor zover de avonturen op de bus.

Vanavond zat Amke haar boterhammeke op te eten toen ze ineens te maken kreeg met een nogal hardnekkig stukje korst. Ze gaf daar een stevige ruk aan. De korst gaf zijn tegenstand op en brak waarop Amke met haar vuistje op de tafel bonsde. Zij keek rond of de anderen dat hadden gezien en toen bleek van wel, begon zij als eerste te grijnzen. Toen ze zag dat Slow en mske erom begonnen te lachen vond ze dat eigenlijk niet zo leuk, zo lachen met een mens zijn malheuren, maar toen mske er haar aan herinnerde dat er vanmorgen niet gelachen werd om het échte ongeluk van de vinger in het oog, lachte ze hartelijk mee.

Het begon een poos geleden door de simpele vraag van Amke of Slow bij hen bleef slapen, waarop Slow antwoordde dat dat niet kon aangezien hij zijn pyjama niet meegebracht had en dat Zoneke en Bollie van niets wisten en dat hij de week daarop zijn pyjama zou meenemen als zij dan voor de nodige toestemming zou zorgen, waarop Amke uitriep dat het echt tof zou zijn, zo een pyjamafuif.

Slow, altijd in voor grap, nam de week daarop zijn pyjama mee, zo een donkerblauwe met een wit lijntje aan de manchet en onderaan de enkel. Op mskes vraag wat hij zou doen moesten ze wel degelijk de zaak met Zoneke en Bollie overlegd hebben antwoordde hij dat zij, mske, dan kon zeggen dat ze niet alleen naar huis wou, waarop mske zei dat wie het probleem creëert het ook mag oplossen.

Zover kwam het niet, Amke en Ella keken schuldbewust toen hij ineens in pyjama boven stond want ze hadden vergeten het aan mama en papa te vragen, waarop Slow zijn meest ontgoochelde gezicht opzette en zei dat hij zich zo had verheugd op de pyjamafuif.

Amke had medelijden en vroeg mske hoe ze dat nu moesten oplossen waarop mske voorstelde dat ze een pyjamafuif zouden houden de eerste keer dat ze hier kwamen slapen, waarop Amke dan direct zei dat het dan hun geheimpje was. Noch Slow noch Ella mochten op de hoogte gebracht worden.

Vandaag was het zover. Ze slapen hier. Nadat Amke en Ella fris gebaad waren en met een uitleg van mijn voeten waarom mske toch absoluut dat flanellen hemd aan wou, want mske hééft geen pyjama, stonden ze beneden. Amke drong er op aan dat Slow ook weer de zijne zou aantrekken en nadat dat was gebeurd hebben ze Ella en Slow naar buiten gewerkt met een smoes over het hongerig konijn.

Snel, heel snel heeft Amke alle benodigdheden van de keuken naar de woonplaats gesleept, chips en wafeltjes en nicnacjes en frisdrank. Slow stond buiten te puffen van de warmte en vreesde dat één van de feestgangers voor de feestzaal, die hier begonnen toe te stromen, over de poort zou kijken en zich zou afvragen wat een man van die leeftijd astemblieft om half acht in zijn pyjama buiten stond te doen.

Amke vond het geweldig. De verrassing was geslaagd en Slow zette de TV op MNM en Amke ging uit de bol. Volgens Ella ging ze uit het dak, maar Ella deed er niet voor onder. Ze dansten en aten chips en dansten en dronken frisdrank en zegden dat een fuif niet is om op een stoel te zitten en dat Slow en mske ook moesten dansen. Daar was het nu écht het weer voor.

Slow vroeg zonder woorden hoe lang de pyjamafuif nog zou duren. Straf hoor. Hij had het ganse zaakske in gang gezet. Dat is eigenlijk ook niet waar, eigenlijk was het Amke met de simpele vraag of Slow bij hen bleef slapen.

Toen mske besliste dat het tijd werd om er een eind aan te maken vonden Amke en Ella dat vreselijk jammer want ze vonden het zo leuk, waarop mske beloofde dat ze het later nog eens gingen herhalen, waarop Amke morgenavond voorstelde, waarop Slow zei dat het beter was om daarmee nog wat te wachten tot het zo snikheet niet meer was.

Had ooit iemand aan mske voorspeld dat zij, op deze leeftijd, bij 30° C en meer, met een flanellen hemd aan, zou staan dansen op muziek die meer weg heeft van een plaatslagerij, ze had die zot verklaard.

Er waren drie vertalingen te doen, twee enorme en een kleinere. mske wou die allemaal vandaag klaar hebben, omdat morgen … maar dat is voor later.

Eerst die ene enorme, die moest deze week af en morgen, … Zoals gezegd, dat is iets voor later.

Die enorme was zo enorm dat die pas vanavond om 20u klaar was. Een factuurke maken later en een taske koffie buiten met Slow was het 21u eer mske aan die kleinere begon want die moet ook nog deze week af. En we zegden het al, morgen is voor later.

mske besliste dat ze zou doorwerken zover ze kon en dat ze dan morgen wel verder zou zien.

Slow saboteert! Hij vroeg wanneer ze dan naar “Tour 2010, Vive le vélo” van Karl Vannieuwkerke gingen kijken. “Nu direct” zei mske “want morgen …”

“Het restant op de buskaart kunnen we gebruiken voor Amke als Amke en Ella nog eens meegaan” zei mske.

“Amke mag mee op het abonnement hoor” zei Bollie.

“Zou dat kloppen?” vroeg mske zich af.

“Dat klopt” zei de dame van De Lijn ” per abonnement mogen vier kindjes onder de twaalf jaar gratis mee”.

“Vier?” zei mske “Slow heeft ook een abonnement”.

“Dat zijn dan …” begon de dame van De Lijn.

“Acht kindjes” zegden ze gelijk.

“Daar beginnen we niet aan hoor” lachte mske “dat is een halve klas”.

“Wel verdraaid” zei mske “nu hangt er al twee jaar een foto van Amke zonder brilleke aan onze schouw. En nu er een nieuwe foto is van Amke met brilleke, heeft Amke geen brilleke meer”.

“Ze doet dat express” plaagde Slow.

“Nietes” weerde Amke.

“Volgend jaar na de nieuwe foto, zal ze wel terug een brilleke opzetten” ging Slow verder.

“Nietes” zei Amke weer “dat moet niet meer” en ze ging verder met haar bezigheden.

Amke laat zich niet opjutten. Ze kan je dan zo bekijken met wetende oogjes en je ziet haar denken: “maar jij met mij het bos niet in”.

mske keek verwonderd naar de paarden in het bad en vroeg: “wat is er mis met de badeendjees?” “Ah” zegden Amke en Ella “die mogen niet meer in ’t water van mama, want die spuwen zwarte dingskes”.

mske bekeek de eendjes en zag effectief iets zwartigs aan de binnenzijde. “Allee nu” dacht mske “welke eenden krijgen nu ’t zwart aan hun ingewanden. En ze beloofde Amke en Ella dat ze ging proberen de eendjes proper te krijgen. “De vis spuwt ook zwart” zei Amke en dus kwam de vis ook mee.

Eerst werd de oorzaak van het probleem gezocht. Dat was snel gevonden. Die eendjes hebben namelijk een gat in hun onderkant. Daar waar normaal het fluiterke moet zitten, zat niks, zodoende … En al diegenen die verkeerde gedachten krijgen, foei!

Dus die eendjes zogen gewoon het water op en doordat er geen tweede gaatje was liep het water er niet terug uit.

mske probeerde zus en mske probeerde zo en dat hielp dan wel een beetje maar echt weggaan deed het niet. “Wat heb ik me weer over mijn hoofd getrokken?” zei ze tegen Slow.

Zeker toen bleek dat ze na iedere poging die eendjes moest leeg krijgen. Daarvoor moest ze die eerst plat knijpen en nog wat wringen ook. Bij de kleine eendjes lukte dat nogal. Bij het halfwas eendje al wat minder, bij het stijf eendje … heeft ze het opgegeven en dat gewoon op het roosterke gezet. Maar die grote eend, die mama eend, wat was me dat?

mske zette de eend met haar achterkant tegen de spoelbak, greep het hoofd, trok dat naar achter en plooide ondertussen het eendenlijf. Het water spoot er uit en de ontsnappende lucht maakte een bizar geluid. Voor de volgende lozing moest mske eerst het eendenhoofd naar voor drukken zodat er lucht in het beest gezogen werd en dan de ganse handeling herhalen.

En “ffffffffff” zoog de lucht en “pfwoe” spoog het water en “ffffffffff” zoog de lucht en “pfwoe” spoog het water en “ffffffffff” zoog de lucht en “pfwoe” spoog het water en “ffffffffff” zoog de lucht en “wat maak jij hier zo een raar geluid?” vroeg Slow en “eend leegpompen” zei mske en “pfwoe” spoot het water.

Toen alles leeg was heeft ze de eenden de eenden gelaten en de vis de vis, want ze had hoofdpijn en wou naar bed.

Vanmorgen zei Slow: “wat die eenden betreft, zou het niet helpen als …” “Dat gaan we proberen” zei mske.  Ze vulde de eendjes en wat later was het zwartsel weg en neep ze de eendjes uit.

Alle kleine eendjes zijn in orde, het halfwas eendje ook, het stijve eendje staat uit te druipen. De vis staat nog altijd op zijn kop. Dat komt omdat hij zo een model heeft dat je langs alle kanten wat moet laten weken. Maar die mama eend? Weet je dat mske geen zin heeft om daar ook maar enig wat van vocht in te doen?  Misschien morgen?  Of zaterdag? Of niet?

Blijkbaar is dat zwartsel een meer voorkomend probleem. Maar die oplossing van de afwasmachine of de wasmachine, daar gelooft mske nu eens niks van, want dan lopen die toch ook niet leeg..

Ze weet ook niet of ze nog zo voorstander is om die beesten terug te water te laten want een herhaling van die eendenmishandeling, neen, dat ziet ze echt niet zitten.

Als die eendjes leeg zijn en morgen in het zonneke goed opgedroogd zijn, zal ze eens een systeem proberen te bedenken om die gaatjes dicht te stoppen.