De verwarming is af, eigenlijk al van woensdag iets voor de middag. Ze hadden normaal een week nodig gehad maar voor alle veiligheid waren er oorspronkelijk twee weken voorzien geweest die door omstandigheden teruggebracht werden tot anderhalve week. Een week dus.

Alles is prima verlopen. Er waren geen zenuwen.

Eén zaak is er fout gegaan en dat is niet eens hun schuld maar van Sloef. Sloef is een schrikschijter. Die heeft zich dus verstopt gehouden op de overloop achter zijn bed in plaats van er in.

Dinsdag, terwijl de mannen boven op de kamers bezig waren is hij hier bij ons in de woonplaats komen zitten. Maar woensdag deed hij dat niet. Hij heeft zich ergens verborgen. Met al die deuren die daarboven openstonden, wisten we niet waar zoeken. En als Sloef niet gevonden wil worden, dan wordt hij gewoon niet gevonden.

We hebben hier elf jaar zonder centrale verwarming geleefd. Ik vraag me af of ik er ga aan wennen om niet meer mijn fleece te moeten aantrekken om naar boven te gaan.

Toms cartoons

Slow en mske kunnen nogal toeren uithalen op de slaapkamer hoor. En al wie nu verkeerde gedachten krijgt heeft een dirty mind.

Het zit zo. Heel lang geleden hebben Slow en mske eens een aap geschoten. Dat was op de foor natuurlijk. Die aap hing zo zalig aan een stokske te zwieren dat mske hem hier, ter decoratie, boven op de overloop aan de verlichting had gehangen.

Toen de werken hier begonnen vond Slow dat maar een raar zicht, die aap aan de luster. Maar nadat die werken gedaan waren heeft Slow die aap aan de luster van de slaapkamer gehangen. En daar hing die nog.

Hing? Jawel! Want wat gebeurde er ergens vorige week?

Het winterdekbed en het zomerdekbed hangen met een knijper aan elkaar vast. Soms lost die knijper en dan kan het gebeuren dat bij het beddenopmaken de ene of andere van die dekbedden wat hoger of lager komt te zitten en dat vindt mske niet aangenaam. Ze gingen dat dus eens arrangeren.

Ze pakten elk een hoek van dat dekbed vast en schudden dat op. Maar hun eerste schud ging wat de mist in, tistezeggen dat één van beide te vroeg was. Het kan natuurlijk ook dat de andere te laat was. Resultaat? Die aap heeft me daar een optotter van dat dekbed op zijn apetoot gekregen en heeft zich dan maar laten vallen.

“Goh” zei Slow de gevallen aap in ogenschouw nemend “zo zou de luster ook nog naar beneden komen”.

Gelukkig mankeerde de aap niks. Het was enkel het touwtje van zijn tak dat zo een beetje over was.

Zo de grote brok werk werd in twee delen gehakt en tussen beide in mocht ik wat schrijven. De vraag is alleen of ik nog weet wat schrijven. Ik zal eens in mijn concepten moeten gaan kijken. Want jà! Concepten staan hier bij de vleet. Alleen zijn ze achteraf nooit meer goed genoeg om gepubliceerd te worden.

Eens kijken: euhm, neen. Die? Ook niet. Datte mmmm … datte? Toch maar niet. Lage schoenen. Lage schoenen? Wat was dat nu weer. Och och och, daar staat verder niks. Enkel lage schoenen. Maar ik weet het wel nog.

Die lage schoenen zijn eigenlijk hoge schoenen maar zonder hak. Maar dan ook heel plat. En toen mske enkele weken terug op weekend was en daarna niet meer uit de voeten kon met haar been, begon het zo wat te dagen. Sindsdien houdt mske dat wat in het oog en jawel … Telkens ze die bottinnekes zonder hak aantrekt, krijgt ze ’s nachts last, maar last … van de hevigste krampen die je je kan indenken. En nu niet over magnesium beginnen hoor. Magnesium dat is hier een tussengerecht sinds de grote afvalrace.

Nachtelijke krampen dus. Niet enkel in haar kuiten of in haar tenen maar waar dan ook in haar lopende ledematen. Dan moet ze het bed uit, loopt wat rond het bed of over de overloop. Het ellendige van deze krampen is dat ze vanbinnen zitten. Ze kan daar dus ook niet over wrijven. Zo erg als die keer na het weekend is het niet meer geweest, maar ja, meestal heeft mske geen twee dagen na mekaar dezelfde schoenen aan.

Zou dat nu echt aan die schoenen liggen? En wij maar denken en denken aan vroeger. Kreeg mske daar toen ook last van? We zouden het niet weten. Of eigenlijk weten we het wel, want vroeger had ze dat echt niet, af en toe wel eens een teen- of kuitkrampke, ja dat wel, maar dat heeft iedereen. Maar dit? Neen!

Of zou het wat te maken hebben met het feit dat ze vroeger om te stappen haar stappers aantrok, maar dat ze nu, aangezien ze niet meer rijden, meer met deze schoenen stapt ook?

Volgens mij moeten die lage schoenen onderworpen worden aan een grondige studie terzake.

Voor wie het nog weet, wij hebben merels. Al jaren eigenlijk. We weten ook waar het nest zit, al doen we alsof we dat niet weten en lopen daar voorbij, zonder dat we er naar kijken.

De laatste dagen heeft één van hen, namelijk Meneer Merel, echt wel veel praat. Hij zit bovenop de dakgoot een parolleke te doen tegen de merels van in de hof van Buurboer en die van bij Buurnaast.

Hij schrikt als hij op de poort komt zitten terwijl Slow en mske buiten zijn en schettert het alarm voor de ganse straat.

Zijn madam is minder van zeg. Gisteren kwam ze zo op het kleine poortje zitten, keek met scheefgehouden kopke wat mske uitspookte, draaide zich met een sprongske om, keek nog eens scheel achterom en was weg.

Vanmorgen om vijf uur liep mske even over de overloop en keek door het overloopvenster naar het koerke dat onder het sinksenweekend een beetje van uitzicht veranderde. En wat zag ze daar? Een donkere vlek? Neen, een merel. Die merel zat zo muisstil dat mske efkes dacht … maar toen kwam een tweede merel vanonder de bloemenbak te voorschijn en hij trippelde achter de zittende of liggende merel richting poort, in korte etappekes, trip trip trip trip trip en stop … trip trip trip trip trip en stop …

mske vroeg zich af wat er gaande was en bleef kijken, maar toen die merels niets anders deden dan trippelen en stoppen is mske in één etappe terug de overloop over getrippeld en is terug in bed gestapt.

Nu vraagt ze zich af wat die merels daar zaten te doen. Op de hommels wachten? Zijn zij oorzaak van af en toe een dode hommel? Stel je voor, komt zo een beestje ’s morgens uit dat holleke gekropen en zit daar zo een hongerige merel hem -oeps, pardon, haar- op te wachten. Of zaten ze insecten te vangen tussen het gewiede onkruid of tussen de voegen van de kasseitjes?

Ook vraagt ze zich af of de merels soms de daders zijn van dat andere dat ze opmerkte. De morgen nadat ze de bloemekes in de bakken had gezet had ze zich licht verbaasd omdat dat de aarde in die bakken nogal oneffen lag en ze vroeg zich af of ze de avond er voor scheel had gekeken. Ook waren er enkele takjes van de plantjes gebroken.

Eén feit is zeker. Ze kunnen hier geen grond omwoelen of die merels moeten daar hun neus -bij manier van spreken- tussen steken.