Wat je de laatste paar jaar als antwoord kan krijgen nadat je op een rommelmarkt de door jouw gekende prijs aan de eventuele kopers vertelt en die eventuele kopers niet in hun nopjes zijn omdat het afbieden -wat meer op gebedel en gezaag en gezeur begint lijken- niet het door hen gewenste vervolg krijgt?

Het gebeurt meer en meer dat één of andere dan zegt:

Ség, het is toch maar een rommelmarkt!

Net of je voor goede dingen een rommelprijs moet vragen.

Als er dan zo ene nóg verder gaat en brutaal zegt: “Awel, dan gaat ge’r toch nog lang mee blijven zitten” halen wij onze schouders op, al denk ik dan wel dat het door hen gewenste tóch geen brood eet.

Gelukkig zijn er ook de anderen, zij die plezier hebben als ze iets vinden en begrijpen dat het plezier van een rommelmarkt er in zit als zowel de koper als de verkoper denken een goed zaakje gedaan te hebben. En voor die mensen zou ik het wel blijven doen.

Maar nu heeft een rommelmarkt, wat ik ooit plezierig vond, zowel als koper als als verkoper, echt wel veel van zijn glans verloren.

De meeste kramen verkopen kleren, of nieuwe spullen zoals DVD’s, CD’s en spelletjes. Iets interessant vinden lukt soms nog wel, mits goed uitkijken, maar het is veel minder dan vroeger en het is zonde als je ziet hoe boeken er bij sommige rommelmarktkramen bijliggen en/of behandeld worden.

En, behalve het ene zeer gegeerde artikel, dat geen rommel is maar dat ik hier niet wil vermelden omwille van mogelijke herkenbaarheid, zijn wij van bijna al onze rommel vanaf, al is er daarvan dan een groot deel bij kringwinkels en containerpark beland. En daar ben ik niet kwaad om.

We vullen de stand dan aan met boeken, waarvan we weten dat we ze op boekenmarkt heel waarschijnlijk niet meer zullen verkopen.

En al zitten die boeken nog steeds mooi geordend in de dozen, we verkopen ze dan wel voor een appel en een ei.

Het leven was weer leefbaar geworden, maar er werd te snel meer geleefd, volgens ons. Wij deden verder zoals we bezig waren. Zolang we konden doen wat wij wilden doen waren wij al lang tevreden. We bleven het mondmasker trouw en keken vol argwaan naar de grote evenementen van de zomer. We vreesden het ergste.

De boekenmarkt werd terug maandelijks, tot ons groot plezier, behalve die van vorige zondag. Die werd afgelast wegens corona bij de organisatoren.

We waren ingeschreven voor een rommelmarkt voor volgende zondag. We hadden een rommelmarkt van diezelfde organisator gaan bekijken: ruime hal en gelukkig binnen zodat we niet in de kou dienden te staan. We betaalden op voorhand. We hadden nochtans gezworen dat we dat nooit nog zouden doen.

Maar zoals Luc het zei: “Als je dat niet doet kom je nergens nog in aanmerking”.

Vorige week kwam de lucht naar beneden, zo leek het wel. De dingen die we hadden voorspeld gebeurden, er was paniek op alle fronten. Halfvergeten woorden à la lockdown doken weer op en nieuwe begrippen à la 2G deden hun intrede.

En wij deden verder zoals we bezig waren. Zolang we konden doen wat wij wilden doen waren wij al lang tevreden.

Maar die rommelmarkt ging ons toch een beetje op de maag liggen. Waar we eerst tevreden waren omdat de rommelmarkt binnen was en niet buiten zouden we ze nu omschrijven als: ruime hal maar jammer genoeg binnen.

We begonnen te doen alsof we overwogen of we ze zouden doen of niet. Maar geen van de aangehaalde redenen of half-redenenen of naastliggende redenen volstond om de knoop door te hakken.

Toen informeerden de kleindochters of we volgend weekend thuis waren …