Als je na een erg actieve dag, de volgende morgen zo meureg als wat opstaat, denk je dan …

Tja, ik word ook een dagske ouder; ik zal het in het vervolg een beetje rustiger aan moeten doen …

Dat is een wenk, een teken, nu zo rap mogelijk opnieuw …

Toen ik gisterenmorgen wakker werd met mist rond mijn hoofd en elastieken ledematen, dacht ik eerst eigenlijk helemaal niks.

Op zijn zombies ben ik van de trap gekomen, heb me door het snorren van de airfryer ergens gerealiseerd dat er een walnootbroodje op mij te wachten zat.

En eenmaal, na een zjat koffie of drie is mijn ziel ontwaakt en ben ik begonnen met het plannen van een eventuele volgende keer. Maar door het denken daaraan werd ik al terug duf.

Daarna heb ik me dan gerealiseerd dat de oorzaak misschien niet bij de helse activiteiten lag, want zo erg was het nu ook niet, maar mogelijk bij het late eten. Want al had ik gedurende de dag wél het, mijzelf toegestane, aantal kcal binnen gehaald, ik voelde me bij het thuiskomen als een slappe vod. En Luc had ook nog een hongertje.

Het resultaat was dat hij voor ons beiden nog een kleinigheid opwarmde waarna ik nog een banaan en een stuk kaas heb gegeten, om dan voor de TV in slaap te sukkelen.

Toch wel idioot zeker, als je dan denkt: “Méér van dat” …