Ik stond -vorige week donderdag- in de Kringwinkel in Tongeren -jaja, ik ben dat boek van Alfred Seiland gaan kopen- en zag “Phileine zegt sorry” in het rek staan. Het belletje ging rinkelen en ik nam het mee.
Twee jaar is het zo ongeveer dat ik het over gemakkelijke excuses en geautomatiseerde sorry’s had, met de verwijzing naar film en boekje in de reacties, die nu die bel deed afgaan.
Ik wou even wachten tot ik het boekje gelezen had vooraleer het hier te vermelden, maar eerlijk gezegd vlot het lezen ervan niet zo. Het worgt. Soms begrijp ik haar, soms denk ik dat er iets gestoord in haar bovenkamer zit, maar vooral vraag ik me af of ze geobsedeerd is.
Als afleiding tussendoor heb ik al een kerstfilm in boekvorm uitgelezen en ben ik al twee derde ver in een detective waar ik nu eerst even het einde ben van gaan lezen om dan aan dat laatste derde te beginnen.
Daarom ben ik ook op internet even de korte inhoud van film/boek gaan bekijken en denk er het mijne van.
“Phileine zegt sorry” wordt op die manier eerder: “Sorry Phileine” want zo hoeft het voor mij niet.