Wizzewasjes

… en dat voor de tweede keer.

Het begon maar weer met een reeks op TV, die Luc opgenomen had: “Just One Look”, naar Harlan Coben, wist hij me te vertellen, maar dan op zijn Frans.

Ik zette me ervoor, kreeg stress en foeterde wat af. Ze moeten niet woordelijk een boek volgen als ze verfilmen maar als ze in de eerste aflevering al de clou van het boek gebruiken …

Maar wat wist ik nu nog van dat boek? Zo goed als niks.

Ik heb alle boeken van Harlan Coben, behalve de twee laatste nieuwe, net omdat ik op zeker ogenblik gestopt was met hem te lezen omdat ik er wat op uitgekeken was. Vandaar ook dat ik die twee -nog- laatste niet kocht al speelt daar ook de prijs een rol bij, met mijn zelfstandigenpensioen kan ik beter wachten tot ik koopjes kan doen in de Kringwinkel.

Terug naar “Just One Look”, ik zocht het boek en begon het te lezen en vroeg me af of ik het wel gelezen had of diagonaal of terzijde had gelegd, want zie je, bepaalde zaken herinnerde ik me, andere helemaal niet.

Toen het uit was bedacht ik dat ik evengoed al de boeken van Harlan Coben eens kon triëren want er zaten er op zijn minst twee bij, waarvan ik wist, dat ik ze niet had gelezen omdat, wel ja, ik er op uitgekeken was.

Het volgende boek dat ik vastpakte wou ik eens opnieuw lezen, het volgende ook … zodoende heb ik tot nu toe enkele boeken herlezen maar ben ik nog steeds de ongelezen exemplaren niet tegen gekomen.

Gelukkig doe ik het ditmaal anders. Als ik ze nu lees, leg ik ze op een stapel apart. Dat scheelt voor de volgende trieerbeurt.

Boeken herlezen, ik deed het wel meer: soms hele boeken, soms zocht ik enkel bepaalde passages, Agatha Christie …

Voor sommige van die boeken haar gaat het Chinese spreekwoord* op, dat zegt:

Wie een boek voor de eerste keer leest, leert een vriend kennen; wie het voor de tweede keer leest, ontmoet een oude vriend.

Hoofdzaak was: ik las … met nadruk op “làs”. De zin in lezen was namelijk vorige zondag ineens weer over.

*Behoudens enige twijfel over de oorspronkelijkheid van al die Chinese spreekwoorden.

Het was eens lang geleden … op een avond dat we Amke en Ella naar huis brachten en Bollie aan de slag ging in haar boekenkast omdat ze de boeken die ze had gelezen en niet wilde houden er uit wou om plaats te maken voor nieuwe boeken en zei dat we de uitgesorteerde mochten meenemen voor de boekenmarkt.

Ze vertelde dat ze graag Karin Slaughter las waarop ik haar beloofde dat ik de boeken van Karin Slaughter, die in onze dozen voor de boekenmarkt zaten, er uit zou vissen en dat zij die in ruil mocht hebben. Bollie dicteerde me even welke titels ze al had … die ik thuis netjes in een lijstje in een -met Amke- gedeelde boekenlijst zette.

In de auto echter zei Luc dat hij dacht dat we die al hadden verkocht. Hij had gelijk.

En al is Karin Slaughter niet echt mijn favoriet, velen lijken daar anders over te denken. In Kringwinkels bijvoorbeeld vind je haast niets van haar.

Die dag dat ik er ene vond griste ik hem mee, whatsappte Amke om dat te melden -stel je voor dat Bollie die ondertussen nog eens koopt- om twee Kringwinkels verder er nog ene te vinden. Die veranderde ook prompt van eigenaar.

Nog even en ik moet een lijst aanleggen om te weten welke boekenlijsten ik moet nakijken. Ik heb er namelijk meerdere, allemaal op Dropbox, gedeeld met Luc of Amke of niet gedeeld.

Nu ik tijd op overschot heb lukt lezen niet.

De boeken liggen op stapels: een stapeltje op het bijzettafeltje voor de boekenkast, een stapeltje op het kastje achter mij.

Ik probeer en probeer, maar de letters kunnen mijn gedachten niet vangen. Die dwalen als een eensgezinde klad duiven andere richtingen uit.

Ik wou dat ze het niet deden, ik roep ze tot de orde en neem een volgend boek, vergeefs …

Nieuwe schrijvers! “Nieuwe schrijvers vinden” dat was de opdracht … aan mezelf.

Dus kwam ik naar huis met een paar boeken, waaronder “Zes Verdachten” van Vikas Swarup”, schrijver van “Slumdog Millionaire”.

Het boek is onderverdeeld in hoofdstukken, zoals de meesten maar die gaan eerst over de zes verdachten, daarna over de zes motieven …

En daar liep het fout, bij die motieven.

De personages hebben Indische namen, dat kan nu geen kwaad, maar het vormt toch een probleem als je denkt: “Wie was dat nu ook alweer?” Dan moet je terug.

Eigenlijk was er niets aan het handje, maar toen één van die zes verdachten iets meemaakte, wat je dikwijls in Amerikaanse reeksen/films ziet, dacht ik: “Oh nee. Niet weer” en ik legde het boek terzijde.

Misschien neem ik het binnenkort weer op, de bladwijzer zit er nog steeds in.

Mogelijk is mijn opgave te wijten aan het feit dat ik die verkoudheid, die Luc opdeed bij een familiebezoek, opgescheird heb en gisteren een kop had als een zeikvat, zoals men dat in sommige contreien placht te noemen.

Ge kunt niet geloven hoeveel nieuwe en ongelezen boeken in De Kringwinkel te vinden zijn. Sunne van de nutteloos omgekapte bomen.

En terwijl we het daar dan toch over hebben, denk ik dat de papieren boeken uit De Kringwinkel milieuvriendelijker zijn dan een e-reader, als ik de gevolgtrekking uit het artikel¹ doortrek.

¹ Het Nieuwsblad

Toen ik met de e-reader app op de telefoon begon, las ik het eerste (gratis) boek volledig uit. Ik begon aan het tweede: “Ik tel tot tien” van Linda Green en stond paf toen het na één hoofdstuk uit was met de pret.

Wou ik voort lezen had ik de keuze. Of ik kocht de negen volgende delen aan 1,49€ per deel of ik kocht het volledige boek aan 5,99€.

Ik heb het overwogen. Echt. Omdat het eerste veelbelovend was. Ik deed het uiteindelijk niet.

Ik kocht het boek gisteren. Voor 2€. In de Kringwinkel.

De maandelijkse boekenmarkt van Aarschot is verhuisd. Bovendien zijn er geen acht edities meer per jaar maar wel 12.

Zondag begonnen we op de nieuwe locatie, al kenden we die wel al van bij regenweer. Ge kunt niet geloven hoe ontwend dat een mens dat gesleur met dozen en boeken op twee maanden tijd wel is.

Hard labeur! Vooral omdat ik de dozen te goed had willen inpakken waardoor ze zo zwaar waren dat zelfs Luc ervan zuchtte.

Als nieuw onderdeel kwam Rick de Leeuw een voordracht houden.

En ‘s avonds mochten wij die boekendozen weer uitladen terwijl ik meldde dat ik opnieuw ging sorteren.

“Niet meer zo vol” was Lucs droge commentaar.