Wizzewasjes

Ik had de film “The Shipping News”¹ al twee keer gezien, toen ik bij Matroos Beek² las -is dat ook al meer dan een jaar geleden, poeh- dat het boek -Scheepsberichten van Annie Proulx- toch enigszins afweek, zij het dan andersom. Ik zou het boek dan maar eens kopen en lezen, dacht ik, en vergat.

Ik gleed met mijn vinger over de ruggen van de voorhanden zijnde boeken in onze tijdelijke verblijfplaats, toen die vinger ineens stokte en twee boeken terugging en ik “The Shipping News” er uit haalde.

Ik las het boek diagonaal -op vakantie is een boek lezen eerder iets om tijd op te vullen dan een hoofdbezigheid- en besloot het toch maar te kopen als ik het ooit tegenkwam en het dan eens écht te lezen.

Op zoek om bij een boodschappenbeurt in Broadford nog een uitstapje in te lassen lazen we dat de Market Square wel een bezienswaardigheid³ was en die bevond zich dan nog in de buurt van de Co-op. We begrepen dan ook niet goed waarom die ons bij ons eerste Co-opbezoek niet was opgevallen.

We waren er terug, op zondag, en we begrepen het al wat beter.

(Lees verder onder de foto)

Maar als het er open is, is het gewoon een rommelmarkt en staat dat ganse middenvak afgeladen vol met dozen gevuld met spullen en prullen – regen of geen regen.

In het boekenwinkeltje is het ook een beetje een rommeltje, al staan er dan wel rekken. Daar wisselde dan ook een ander exemplaar
van “The Shipping News” van eigenaar. Het boek ziet er een beetje smoezelig uit, zelfs na een wasbeurt met een licht vochtig doek, maar ik vind dat de omslagafbeelding, met al die Quoyles die hun huis verhuizen, dat meer dan goed maakt.

¹ imdb
² Grensgevallen
³ Voor deze willen wij geen reclame maken

Ik was nog jong, hoe oud weet ik niet meer.

Bij ons thuis lagen er koeken -een soort cent wafers- van Parein en ondanks dat kan ik me niet herinneren dat ik er daarvan gegeten heb.

Ik kan me dus ook niet herinneren hoe en waarom ik ben begonnen met het verzamelen van de prentjes die op die omslagen stonden. Maar wat ik me wel herinner is dat ik er op zeker ogenblik nog maar enkele tekort kwam om de volledige reeks bij elkaar te hebben en ik dat eigenlijk wel wou.

Eigenaardig genoeg vond mijn moeder het goed dat ik, samen met Broer, naar de Super Delhaize zou fietsen om daar de pakken met de ontbrekende afbeeldingen te kopen. Zoals gezegd, cent wafers interesseerden me niet zo, maar ik moest toch wel meerdere verpakkingen meenemen want prentjes die je niet hebt zitten natuurlijk niet samen verpakt.

Alle geluk en sjaans, ze waren er en ik kon het album bestellen.

Laatst kwam ik het tegen, zo een week of twee nadat ik met het sorteren van de boeken begonnen was.

Ik draaide het enkele keren om, niet wetend wat beslissen: houden of verkopen. Ik probeerde de prijs ervan te bepalen en schrok wel een beetje toen ik zag wat ze er op 2dehands van vroegen. Ik twijfelde nog meer.

Het staat op de vijfde slaapkamer op het ijzeren rek, op de legger waarop vermeld staat dat ze klaar zijn voor de boekenmarkt. Of het meegaat is nog een andere kwestie.

Bij de Kilomeet lagen er enkele boeken van Sue Grafton. Ooit, lang geleden, had ik daar de eerste drie van gelezen, was begeesterd geweest van de eerste maar vond de twee volgende maar flauwe afkooksels.

Ik nam de boeken mee, de Kilomeet verkoopt per kilo of per meter, de prijs was dus verwaarloosbaar. Ik wou weten wat ik er nu van vond. Het eerste dat ik las viel me mee al deed het raar aan om in deze tijd te lezen over een privé-detective die nog steekkaarten gebruikte in plaats van een laptop, die nog een vliegtuig nam in plaats van te telefoneren of rap efkes op te zoeken op google.

Nu is die veroudering normaal geen obstakel, ik lees Agatha Christie nog altijd met even veel plezier, maar de volgende boeken vond ik dan weer flauwe afkooksels.

Hun lot is bezegeld, ze gaan naar de rommelmarkt. Ik houd ze niet langer. Ik heb er geen boodschap aan hoeveel kilometers ze rijdt naar haar bestemming, noch aan de motels die ze boekt en nog minder aan de dure vliegerij.

Bijna twee jaar geleden had ik het over Charlotte Link en “The Other Child“.

Sindsdien kocht ik nog een boek van haar: “Verlaten”. Dat ligt hier al meer dan een jaar op zijn beurt te wachten.

Laatst op die boekenmarkt vond ik “Het huis van de zusters”, ik twijfelde. Zolang ik “Verlaten” niet had gelezen wist ik niet of “The Other Child” geen eendagsvlieg was geweest.

Het deed er om. In de Kringwinkel vond ik: “De vreemde gast” en op de rommelmarkt: “Le poids du passé”.

Charlotte Link kwam eindelijk aan de beurt.

Met dewelke begon ik? Met “Le poids du passé”, wel degelijk wel bewust. Er zitten wel wat Franstalige boeken tussen mijn favoriete boeken, maar het is ondertussen wel enkele jaren geleden dat ik ze las. Ik dacht dat ik misschien wel even zou moeten wennen, maar dat was verkeerd gedacht.

En ik, die auteurs liever lees in hun eigen taal, heb nog geen enkel boek van Charlotte Link in het Duits.

Sommige dingen zijn eigenlijk heel simpel.

Wil ik geen boek met gekreukte hoek, dan koop ik toch gewoon een ander exemplaar van het zelfde boek.

Nu heb ik hem dus twee keer tot ik de gekreukte kan verkopen op één of andere markt.

Jarenlang heb ik het karweitje voor me uitgeschoven. Maar dan echt jarenlang.

Het begon al toen ik jong was. Mijn moeder kon er zo erg over klagen dat ik altijd met mijn neus in de boeken zat dat ze het dan ook deed, tegen iedereen en alleman. Het gevolg was dat er meerderen, die zich geen weg meer wisten met boeken die ze niet meer wilden, die bij ons kwamen deponeren. Ik had een probleem want ik had geen plaats of ruimte om ze op te slaan op de kamer die ik met mijn zus moest delen.

Uiteindelijk verzamelde ik ze in dozen, stapelde ze in de schouw waar geen stoof in stond en breidde er een overtrek voor.

Eens getrouwd bracht de onderpastoor nog eens een doos bij mijn moeder omdat ik zo graag las, waar ze enkele boeken uithaalde die -zoals ze zei- haar zouden interesseren. Het is lachwekkend om zeggen, maar de reden waarom ze dat dacht betrof gewoon de titel. Dat was de naam van het kind waar mijn broer in die tijd mee ging. En het was geen aangenaam kind. En mijn moeder mocht haar niet. Misschien dacht ze dat het boek haar de oplossing zou bieden.

Toen kwam er nog een doos Franstalige mijn richting uit. De buren van de ex-schoonouders gingen verhuizen en namen die niet mee. Het resultaat stapelde zich op. Gelukkig hadden we een groot huis. Ooit zou ik al die boeken wel eens uit sorteren.

Ooit is eindelijk aangebroken. Ik heb een begin gemaakt. Ineens vind ik daar een hele doos van de bouquet-reeks, zowel Franstalig als Nederlandstalig. Ik weet niet vanwaar ze komt maar dat soort lezen was niet aan mij besteed. Ergens denk ik dat mijn dochter die ooit meebracht. Misschien is daar wel vraag naar.

In elk geval sorteer ik voor, stof ze af, haal daarna stapel per stapel tot bij mijn pc, zoek ze op en leg ze klaar voor een eventuele volgende boekenmarkt … of voor het oud papier.

De vijfde slaapkamer -lees opslagruimte- zucht van opluchting.

Stel:

1. Je komt aan op een rommelmarkt, maakt je auto leeg, je lief vertrekt weer met de auto. Die gaat een volgende lading halen.
    
   Nog vóór jij één doos kan uitpakken komt er zo, uit een ander kraam, ene aangeslenterd die je vraagt:

   Waarom volg jij de rij niet?

   Je bekijkt die vernietigend want het is nog vroeg, de prut is nog niet uit je ogen en je hebt nog maar één tas koffie op.

   Je lief komt terug, parkeert de auto op de open ruimte en die ene druipt af, al mompelend:

   Ah! Die auto moest daar komen.

 

2. Je komt aan op een boekenmarkt, maakt de auto leeg, je lief vertrekt weer met de auto. Die moet namelijk wat verder worden geparkeerd.
    
   Nog vóór jij één doos kan uitpakken komt er zo, uit een ander kraam, ene aangeslenterd die je vraagt:

   Wat is er mis met dat stuk tot aan de hoek?

   Je bekijkt die vernietigend want het is nog vroeg, de prut is nog niet uit je ogen en je hebt nog maar één tas koffie op.

   Je lief komt terug, plaatst de -op voorhand gesorteerde- bakken op de grond en die ene druipt af, al mompelend.

   Wat hij mompelt versta je niet, misschien zit je hoorapparaat nog wat scheef.

 

3. Om 16u is de boekenmarkt gedaan, de mensen waar je de hele boekenmarkt mee omging beginnen in te pakken, jij dus ook.
    
   Nog vóór jij één doos kan inpakken komt er zo, uit een ander kraam, hetzelfde van ‘s morgens, ene aangeslenterd die je vraagt:

   Waarom begin jij in te pakken? Je moet blijven staan tot 17 à 18u.

   Je bekijkt die vernietigend want iedereen zit op die braderij, je hebt honger en je wil wat anders dan de boterhammen die je ‘s morgens al smeerde.

   Je pakt voort in en je ziet niet dat hij afdruipt.

 

4. Je lief haalt de auto, je laadt je boekendozen in, want die auto kan daar niet zo lang blijven staan.
    
   Nog vóór jij één doos kan inladen komt er zo, uit een ander kraam, hetzelfde van ‘s morgens, ene aangeslenterd die je vraagt:

   Vertrek je nu toch?

   Je bekijkt die vernietigend en zegt gewoon kortaf:

   Jà!

Als je, eenmaal thuis, dat allemaal terug overdenkt en weet dat je vroeger wel sneller uit je krammen schoot, vraag je je toch af:

Waarom heb ik die nu niet op hun plaats gezet?

Omdat je nu dacht dat het sop de kool niet waard was en je toch gewoon je eigen zin deed?

Maar als iedereen dat doet blijven die betuttelaars zich moeien met zaken die hen niet aangaan.

Boeken meenemen naar een rommelmarkt is niet bepaald een goed idee, integendeel.

Daarom hebben we gisteren voor het eerst onze auto volgeladen met dozen en dozen boeken en reden we naar de boekenmarkt in Aarschot. Spijts de hele warme zomer kon onze tent niet mee. De straat van de markt biedt geen plaats genoeg voor een tent en een eventueel opgeroepen brandweerwagen.

We hadden geen parasol maar hadden het geluk dat onze buurvrouw ter plaatse er eentje in reserve had.

Wat we niet wisten? Er was braderij in Aarschot. Bracht het meer mensen op de been? Minder? Wie zou het weten. We konden niet vergelijken.

Maar geloof me, boekenmarkten bevallen me eigenlijk nóg beter dan rommelmarkten. En dan blijkt dat we eigenlijk die van Diest ook eens zouden moeten doen. Daar stoeft nu eens iedereen over.

Maar eerst een parasol vinden voor die van Aarschot.

Ik zag het boek “Ondraaglijk” van Sophie Hannah -in de Kringwinkel of op een rommelmarkt- en ik nam het mee.

Sophie Hannah is namelijk de schrijfster waar ik het in niet al te vriendelijke termen had gehad toen ik “De Monogrammoorden” had gelezen met iemand die Hercules Poirot heette als hoofdpersonage, maar die het niet was.

Ik wou nu weten of schrijfsels met haar eigen personnages me wel konden bekoren. Dat kunnen ze niet.

Ik zou het vorige keer ook minder onvriendelijk kunnen stellen hebben, want weet ik veel wat katten lezen.

Ondertussen schreef Sophie Hannah al meerdere boeken met Hercules Poirot, ik zal ze niet lezen.

Een ander boek van Sophie Hannah proberen? Dat zal ik misschien wel nog eens doen … als ik er voor een prijske in de Kringwinkel of op de rommelmarkt kan aan geraken.