Wizzewasjes

(…) vroeg Ma Joeng: “Waarom zijn we over de grenzen toch altijd aan het vechten met die barbaren? Laten we de kerels in hun eigen sop laten gaarkoken!”

“Je begrijpt er weer niets van” antwoordde Tsjiao Tai. “Het is onze plicht hen van hun barbarendom te verlossen en hun onze beschaving te leren.”

Wat ik over de uitspraak denk, zal wel geweten zijn, mag ik hopen. Ik heb het nu eenmaal niet begrepen op wezens die denken dat hun manier van leven zo verheven is dat ze ze aan een ander moeten opdringen.

Vanwaar komt het citaat?

Lang geleden, in een tijd dat ik enkel stichtelijke boeken kreeg, vond ik in Het Nieuwsblad een vervolgverhaal en aangezien ik de krant van voor naar achter en van achter naar voor uitploos, las ik die verhalen.

Ik herinner er me zo een dat door een -denkelijk- Nederlandse schrijfster werd geschreven, dat ik uitknipte en zelf inbond. Jammer genoeg is dat verloren gegaan en vind ik nu via google ook niks terug. Maar daar gaat het niet over.

Het gaat wel over Rechter Tie, van Robert van Gulik¹. Dat knipte ik niet uit maar dat onthield ik wel, in die mate dat ik later op verschillende rommelmarkten, de boeken van Robert van Gulik kocht.

Laatst stond er nog een in een Kringwinkel en ik had hem niet. Dat was een mooie aanleiding om de andere eens uit hun doos te halen en ze voorlopig op de- nog niet afgewerkte- boekenplanken te zetten. Het gevolg daarvan was natuurlijk dat ik ze opnieuw ging lezen en het citaat tegen kwam.

Rechter Tie was een magistraat. Eén van zijn helpers heette Ma Joeng. Die is nog steeds gekend in Vlaanderen afgaand op de talrijke keren dat je hoort: Ma Joeng toch …

¹ Wikipedia

Dit is geen goeie boekenmarkt, zei ze.

Ik verdien hier nooit meer dan 40€, zei ze.

Er zijn er die romans verkopen aan 5€, zei ze.

Dat vind ik overdreven om aan de mensen te vragen, zei ze.

Ik vraag maar 1€ voor een roman, zei ze.

Het was waar, ze verkocht de romans aan 1€, maar de logica dat ze daarom minder opbrengst zou hebben dan anderen ging -volgens mij- niet op.

De logica zegt toch dat de mensen massaal bij het goedkope kraam zouden kopen en de andere kramen voorbij zouden lopen.

Het kon natuurlijk ook aan het aanbod liggen, maar dat was het echt niet.

Het kon natuurlijk ook aan haar vrolijke karakter liggen, want bovenstaand gesprek voerde ze met iedereen die het wil horen, kopers en verkopers incluis.

Het voorval dateert van het najaar, de foto nam ik vorige zondag

Een update op mijn smartphone, vorige woensdag avond, maakte dat ik met de bancontact app, die twee dagen ervoor Payconiq by Bancontact was gaan heten door een fusie, niet meer kon betalen maar gelukkig nog wel ontvangen. Ik zond Payconiq by Bancontact een mail en ik wou inloggen bij de Community, wat een mooie naam is voor het forum van mijn smartphone, maar dat lukte niet.

We besloten dan maar naar een Support Center te rijden en daar het probleem uit de doeken te doen. We zouden er wel een dagje uit van maken aangezien dat Support Center niet nevens de deur is. Maar gisterenmorgen net voor het vertrek, bij het controleren van de openingsuren, bleken die op maandag sluitingsdag te hebben.

We maakten er toch ons dagje uit van, waarbij we ook binnen stapten bij een Kringwinkel daar in de buurt en ik het boek tegenkwam dat ik al een jaar of twintig wel eens wil tegenkomen. Ik had het toen geleend in de bibliotheek en ik wou het later nog eens herlezen.

Nu niet dat ik constant alle boekenwinkels en het hele internet afschuim maar bij tijd en wijle -en vooral in de Kringwinkels- ga ik op zoek.

Het was niet het enige boek dat ik er vond. Blijkbaar moeten we af en toe eens een stapje verder zetten.

Bizar toch: op het ogenblik dat de moderne tijd je in de steek laat wordt hij ingelopen door de tijd van vroeger.

Als ik mag kiezen tussen een boeken- of een rommelmarkt, dan weet ik het wel.

Voorlopig gaan we natuurlijk beide blijven doen, tot er van de spullen voor de rommelmarkt enkel nog rommel overblijft dat we dan met het grootste genoegen bij het containerpark zullen bezorgen.

Waarom? Op een boekenmarkt hebben de mensen/kopers het over de inhoud en over boeken. Ze nemen een boek, kijken naar de prijs en beslissen. Of ze nemen een boek, kijken niet naar de prijs en komen afrekenen. Nemen ze meer dan één boek wordt er soms gevraagd of we er een prijs voor willen maken.

De meeste mensen die op een rommelmarkt op zoek zijn naar één of ander kennen het verschil niet meer tussen bieden/afdingen en bedelen/eisen. Sommigen worden echt agressief als je hen niet involgt.

Zoals Luc zegt zijn wij niet hard genoeg. Dat klopt niet echt, want in de toekomst zal het wel hard tegen hard gaan. Je mag er al eens iets afdoen maar om het hen gratis mee te geven en misschien nog 5€ toe omdat ze het moeten dragen, zo zot zijn wij ook niet.

Eén keer hadden we dat op een boekenmarkt. De vrouw zei: “voor die prijs kan ik het nieuw gaan kopen” waarop we haar met uitgestreken gezicht hebben aangeraden om dat dan toch zeker te doen.

Een boekenmarkt! “Gaan we ze doen?” vraagt Luc.

Na wat heen en weer gepalaber blijkt dat de auto niet tot bij de stand kan komen. De boeken moeten van de parking over een hellend vlak naar binnen. “Dan moeten we eerst nog een pirrewitteke kopen” zeg ik “en wat gaan we daar daarna nog mee doen?”

Eigenlijk zouden we daar eerst eens een kijkje moeten kunnen gaan nemen.

Zodoende zijn we misschien vandaag of morgen of misschien wel vandaag én morgen in Kermt op de boekenmarkt te vinden.

Je moet er niet gaan zoeken hoor, wij maken ons niet bekend.

Luc las over de stockverkoop van De Markies, van 23 tot 25 november in Antwerpen.

Luc vond de bibliotheekverkoop op 24 november in Lint.

Mooie aanzet om de kleindochters in de auto te laden, in te stappen en eens een kijkje te gaan nemen, ondanks dat we bij een vorige uitgave van die stockverkoop ook al noteerden dat ze niet echt goedkoop zijn en dat we weten dat bibliotheekverkopen meestal niet veel bijzonders te bieden hebben.

Alhoewel we op beide locaties wel enkele boeken naar onze gading vonden, waren we niet echt enthousiast te noemen.

We plakten er dan maar een Kringwinkelbezoek aan vast, waar we met veel plezier tussen de boeken gingen snuisteren.

Conclusie? Snuisteren is een noodzakelijk onderdeel van boeken kopen.

Wat zei ik? Dat ik nog geen enkel boek van Charlotte Link in het Duits had.

We waren in de Kringwinkel in het Leuvense toen Luc zei: “Kijk eens” en hij er Das Andere Kind uit het rek haalde en het in ons winkelmandje legde. Ik de Engelse al bekeken en was geconcentreerd bezig met de wand met Nederlandstalige boeken toen Luc zei: “Kijk eens …”

Kort verteld, hij heeft vijf boeken van Charlotte Link uit het Duitstalige rek geplukt. Eerlijk gezegd, had ik er zelf nog nooit aan gedacht om daar eens in te kijken.

Nu rest me nog enkel ze te lezen.

Ik had de film “The Shipping News”¹ al twee keer gezien, toen ik bij Matroos Beek² las -is dat ook al meer dan een jaar geleden, poeh- dat het boek -Scheepsberichten van Annie Proulx- toch enigszins afweek, zij het dan andersom. Ik zou het boek dan maar eens kopen en lezen, dacht ik, en vergat.

Ik gleed met mijn vinger over de ruggen van de voorhanden zijnde boeken in onze tijdelijke verblijfplaats, toen die vinger ineens stokte en twee boeken terugging en ik “The Shipping News” er uit haalde.

Ik las het boek diagonaal -op vakantie is een boek lezen eerder iets om tijd op te vullen dan een hoofdbezigheid- en besloot het toch maar te kopen als ik het ooit tegenkwam en het dan eens écht te lezen.

Op zoek om bij een boodschappenbeurt in Broadford nog een uitstapje in te lassen lazen we dat de Market Square wel een bezienswaardigheid³ was en die bevond zich dan nog in de buurt van de Co-op. We begrepen dan ook niet goed waarom die ons bij ons eerste Co-opbezoek niet was opgevallen.

We waren er terug, op zondag, en we begrepen het al wat beter.

(Lees verder onder de foto)

Maar als het er open is, is het gewoon een rommelmarkt en staat dat ganse middenvak afgeladen vol met dozen gevuld met spullen en prullen – regen of geen regen.

In het boekenwinkeltje is het ook een beetje een rommeltje, al staan er dan wel rekken. Daar wisselde dan ook een ander exemplaar van “The Shipping News” van eigenaar. Het boek ziet er een beetje smoezelig uit, zelfs na een wasbeurt met een licht vochtig doek, maar ik vind dat de omslagafbeelding, met al die Quoyles die hun huis verhuizen, dat meer dan goed maakt.

¹ imdb
² Grensgevallen
³ Voor deze willen wij geen reclame maken

Ik was nog jong, hoe oud weet ik niet meer.

Bij ons thuis lagen er koeken -een soort cent wafers- van Parein en ondanks dat kan ik me niet herinneren dat ik er daarvan gegeten heb.

Ik kan me dus ook niet herinneren hoe en waarom ik ben begonnen met het verzamelen van de prentjes die op die omslagen stonden. Maar wat ik me wel herinner is dat ik er op zeker ogenblik nog maar enkele tekort kwam om de volledige reeks bij elkaar te hebben en ik dat eigenlijk wel wou.

Eigenaardig genoeg vond mijn moeder het goed dat ik, samen met Broer, naar de Super Delhaize zou fietsen om daar de pakken met de ontbrekende afbeeldingen te kopen. Zoals gezegd, cent wafers interesseerden me niet zo, maar ik moest toch wel meerdere verpakkingen meenemen want prentjes die je niet hebt zitten natuurlijk niet samen verpakt.

Alle geluk en sjaans, ze waren er en ik kon het album bestellen.

Laatst kwam ik het tegen, zo een week of twee nadat ik met het sorteren van de boeken begonnen was.

Ik draaide het enkele keren om, niet wetend wat beslissen: houden of verkopen. Ik probeerde de prijs ervan te bepalen en schrok wel een beetje toen ik zag wat ze er op 2dehands van vroegen. Ik twijfelde nog meer.

Het staat op de vijfde slaapkamer op het ijzeren rek, op de legger waarop vermeld staat dat ze klaar zijn voor de boekenmarkt. Of het meegaat is nog een andere kwestie.