Wizzewasjes

Ik stond -vorige week donderdag- in de Kringwinkel in Tongeren -jaja, ik ben dat boek van Alfred Seiland gaan kopen- en zag “Phileine zegt sorry” in het rek staan. Het belletje ging rinkelen en ik nam het mee.

Twee jaar is het zo ongeveer dat ik het over gemakkelijke excuses en geautomatiseerde sorry’s had, met de verwijzing naar film en boekje in de reacties, die nu die bel deed afgaan.

Ik wou even wachten tot ik het boekje gelezen had vooraleer het hier te vermelden, maar eerlijk gezegd vlot het lezen ervan niet zo. Het worgt. Soms begrijp ik haar, soms denk ik dat er iets gestoord in haar bovenkamer zit, maar vooral vraag ik me af of ze geobsedeerd is.

Als afleiding tussendoor heb ik al een kerstfilm in boekvorm uitgelezen en ben ik al twee derde ver in een detective waar ik nu eerst even het einde ben van gaan lezen om dan aan dat laatste derde te beginnen.

Daarom ben ik ook op internet even de korte inhoud van film/boek gaan bekijken en denk er het mijne van.

“Phileine zegt sorry” wordt op die manier eerder: “Sorry Phileine” want zo hoeft het voor mij niet.

Ik moet stoppen met boeken kopen. Momenteel ben ik met zoveel bezig dat het lezen er wat bij inschiet terwijl de stapel boeken toch wel gestaag aangroeit.

Er zijn meer en meer schrijvers die ik goed vind, ik vind meer en meer boeken van hen, er zijn meer en meer schrijvers die ik eens wil lezen, ook van hen vind ik meer en meer boeken. “Lees toch eerst ene vooraleer je er een tweede van koopt” denk ik. “Wie zegt dat ik ze dan nog vind” reageer ik wat gepikeerd.

De stapel boeken die ik nog moet lezen reikt vanaf de grond al tot kniehoogte, ik zou me niet moeten bukken moest ik ze naast mijn benen zetten. Ze? Ja! Inderdaad. Ze zijn met twee (stapels), ik heb tenslotte twee knieën ook.

“Ik moet stoppen met boeken kopen” denk ik terwijl ik de volgende interessante of toffe vondst uit het rek haal en in mijn mandje deponeer.

Te beginnen met Laura Lippman. Ik las de laatste tijd wel al enkele boeken van Laura Lippman. Wat me opviel was dat ze flirt met de realiteit maar toch fictie schrijft, wat inhoudt dat ze een bestaand gegeven neemt en daar een boek rond weeft, wél telkens met achteraf de nodige duiding, zodat goedgelovigen niet verkeerdelijk de verkeerde conclusies zouden trekken.

Ik zuchtte toen ik de eerste keer een boek met haar standaard detective “Tess Monaghan” in handen kreeg en dacht: “Niet weer!” want schrijvers hebben nogal de neiging om die detectives een beetje als gemakkelijkheidsoplossing te gaan zien. Niet dus.

De laatste die ik van haar vond, ben ik nu als eerste aan het lezen. Want -aha- die is gebaseerd op het verhaal rond de Edgar Allan Poe Prooster.

En al las ik ooit lang geleden rond mijn achttiende, het volledig oeuvre van Edgar Allan Poe, over de Prooster wist ik niks.

Dat moest ik toch even gaan opzoeken.

Soms ben ik zo onnadenkend dat het de grens van het dwaze bijna overschrijdt, want wat ging ik doen? Ik zocht de -wenselijke- vertaling van “de Edgar Allan Poe Prooster”. Ik vond “The Edgar Allan Poe Toaster”. Was Prooster toch geen naam maar gewoon al een vertaling van “toaster” zeker!

Lachen mag, dat deed ik ook nadat ik drie keer tegen mijn kop geslagen heb en alles daar binnen terug op zijn plaats leek te vallen.

Verstrooid noemden ze dat in de school. Onnadenkend en automatisch reageren noem ik dat.

Achteraf maak ik me een bedenking en vraag me af waarom ze, in het boek, het Amerikaanse “toaster” als “prooster” vertalen terwijl het letterlijke “tooster” toch meer voor de hand liggend is.

Die Edgar Allan Poe prooster tooster heeft dus bestaan. Jarenlang heeft iemand in de nacht voor 19 januari, verjaardag van Poe, met een fles cognac een toost staan uitbrengen aan de cenotaaf van Edgar Allan Poe, heeft de fles achtergelaten en ook drie rozen.

Waarom ik Laura Lippman nogal graag lees? Ze maakt me telkens zo benieuwd dat ik het ga uitzoeken.

En dan kan ik nu verder lezen in het verhaal dat zij rond de man, de cognac en de rozen spon.

Toen ik een afbeelding zocht voor mijn log over moderne taal, dacht ik ineens aan de twee boekjes.

Omdat ik het zo vaak over taal in het algemeen en het verschil tussen Nederlands en Vlaams wel een beetje een stokpaardje werd, kreeg ik eens een boekje in handen geduwd. “Dat is iets voor jou” zegden ze. Ik geloofde ze en kocht het.

Toen ik het las was ik erg verbaasd, de schrijfster had het over dingen die ik al eerder op het blog had geschreven. Maar ach ja, toeval is een eigenaardig beestje en de ene blogt er over, de andere schrijft een boek.

Maar toch stak het wat, niet om het voorgaande, maar om wat anderen misschien zouden denken, dat het ík was die plagieerde, en ik besloot het wat minder over taal te gaan hebben.

Ondertussen vond ik in de Kringwinkel de opvolger van het eerste boekje en volledigheidshalve heb ik het ook meegebracht.

Ik kan het niet helpen, ik bekijk beide boekjes altijd een beetje scheef.

Net als je beslist dat je een week in quarantaine gaat, is er rustdag in de Tour de France, is er sedert lange tijd geen koers in de namiddag, is de televisie leeg, is het elf juli én Vlaamse feestdag en brengt de postbode enkel het folderke van de Makro.

Gelukkig is er Herbjørg Wassmo¹.

Waarom trok het mijn aandacht? Ik weet het zo niet. De boeken stonden in een boekenkast met schuiven. En in die schuiven lagen nog boeken en om één of andere rede pakte ik dat boek er uit. Normaal gezien zou mijn geest onmiddellijk het visuele aspect omzetten in “gemakkelijk romanneke”. Maar dat deed hij niet. Last van een slapende geest?

De achterflap leerde me dat het eigenlijk verhalen van vrouwen betrof, over dingen die vrouwen bezig houden. En ik nam het mee. Voor de prijs moest ik het niet laten. En zinde het me niet kon het wel naar de boeken- en/of rommelmarkt, afhankelijk van het al dan niet lage romangehalte.

Het boek is een blijver. Het is een beetje overdreven in de verhaallijnen -op zijn Amerikaans dan- maar al bij al heb ik het in één ruk -eigenlijk een tweetal- uitgelezen.

De recepten van de koekjes die er in staan, staan genoteerd in mijn Google Drive in het mapje: “Nog te maken”.

Ik las een boek. Niet dat dat eigenaardig is, ik las er al zo veel. Maar sedert corona had ik daar blijkbaar wel een probleem mee. Ik was te snel afgeleid, ik verzonk niet in een boek, ging er niet in mee en ze gingen me meestal tegen.

In de doos die van bij Bollie kwam, zat ook “Ritueel” van Mo Hayder¹. Ik kneep ze wel een beetje toen ik las dat haar boeken wel gekenmerkt worden door een fascinatie voor gruweldaden¹.

En toch begon ik er in. En het was een beetje een verademing. Eens geen ontvoerde jonge vrouwen, geen verkrachtte en vermoordde jonge vrouwen maar wel twee handen op hun eentje. De lugubere feiten werden niet zo expliciet beschreven. Het werd wat aan de eigen inbeelding over gelaten.

Wat ik zei: ik las. Niet in één ruk door, maar met kleine stukjes, altijd een stapje verder. Op een avond stopte ik zelfs omdat ik vermoedde dat wat volgde me wel eens parten kon spelen in mijn dromen.

De volgende ochtend gaf me gelijk. Maar diezelfde namiddag kwam het fiasco. Het verhaal blokkeerde, het klopte niet, het volgde niet … En jawel, de paginanummering sprong van 288 naar 305 en dat zonder merkbare verwijderde bladen. Net toen inspecteur Jack Caffery en ik op een cruciaal punt waren aangekomen? Wat nu? Verder lezen? Een stuk missen en gissen wat er was gebeurd …

We stapten na de wandeling een Kringwinkel binnen, je kon nooit weten dat … hahahaha … noppes natuurlijk.

Ik bracht er wel een ander mee van Mo Hayder: “Gone”. Luguber of niet luguber. Lezen is lezen.

¹ Mo Hayder

Ik heb -zoals gezegd- problemen met lezen momenteel. Ik kan mijn gedachten er niet bij houden. Toch blijf ik het proberen en neus wat tussen de boeken die we nog moeten uitzoeken.

Daar vind ik een boek: “Beroemde zaken van Scotland Yard”, deel 1, door Luc eens meegebracht uit de Kringwinkel … en terzijde gelegd.

Wat lees ik in de eerste zaak, eerste hoofdstuk, eerste alinea?

…

Ah neen, dat mag niet, want:

…

In de eerste aanhaling zou een zin moeten staan die vertelt dat alle passagiers die besmet waren geweest met ziektes uit die tijd in quarantaine moesten tot het gevaar geweken was.

In de tweede aanhaling zou moeten staan dat ik die eerste niet mocht overnemen omdat ik niks uit het boek -door hen “de uitgave” genoemd- mag verveelvoudigen. En daarom mocht ik die beperking hier natuurlijk ook niet zetten.

Afin, as afleiding kon dat tellen. Ik las het fragment aan Luc voor, sloeg het boek dicht en zo ligt het er nog.

Ik zal het nog wel eens vastpakken … maar of ik het ga lezen?