Wizzewasjes

Ik las een boek. Niet dat dat eigenaardig is, ik las er al zo veel. Maar sedert corona had ik daar blijkbaar wel een probleem mee. Ik was te snel afgeleid, ik verzonk niet in een boek, ging er niet in mee en ze gingen me meestal tegen.

In de doos die van bij Bollie kwam, zat ook “Ritueel” van Mo Hayder¹. Ik kneep ze wel een beetje toen ik las dat haar boeken wel gekenmerkt worden door een fascinatie voor gruweldaden¹.

En toch begon ik er in. En het was een beetje een verademing. Eens geen ontvoerde jonge vrouwen, geen verkrachtte en vermoordde jonge vrouwen maar wel twee handen op hun eentje. De lugubere feiten werden niet zo expliciet beschreven. Het werd wat aan de eigen inbeelding over gelaten.

Wat ik zei: ik las. Niet in één ruk door, maar met kleine stukjes, altijd een stapje verder. Op een avond stopte ik zelfs omdat ik vermoedde dat wat volgde me wel eens parten kon spelen in mijn dromen.

De volgende ochtend gaf me gelijk. Maar diezelfde namiddag kwam het fiasco. Het verhaal blokkeerde, het klopte niet, het volgde niet … En jawel, de paginanummering sprong van 288 naar 305 en dat zonder merkbare verwijderde bladen. Net toen inspecteur Jack Caffery en ik op een cruciaal punt waren aangekomen? Wat nu? Verder lezen? Een stuk missen en gissen wat er was gebeurd …

We stapten na de wandeling een Kringwinkel binnen, je kon nooit weten dat … hahahaha … noppes natuurlijk.

Ik bracht er wel een ander mee van Mo Hayder: “Gone”. Luguber of niet luguber. Lezen is lezen.

¹ Mo Hayder

Ik heb -zoals gezegd- problemen met lezen momenteel. Ik kan mijn gedachten er niet bij houden. Toch blijf ik het proberen en neus wat tussen de boeken die we nog moeten uitzoeken.

Daar vind ik een boek: “Beroemde zaken van Scotland Yard”, deel 1, door Luc eens meegebracht uit de Kringwinkel … en terzijde gelegd.

Wat lees ik in de eerste zaak, eerste hoofdstuk, eerste alinea?

…

Ah neen, dat mag niet, want:

…

In de eerste aanhaling zou een zin moeten staan die vertelt dat alle passagiers die besmet waren geweest met ziektes uit die tijd in quarantaine moesten tot het gevaar geweken was.

In de tweede aanhaling zou moeten staan dat ik die eerste niet mocht overnemen omdat ik niks uit het boek -door hen “de uitgave” genoemd- mag verveelvoudigen. En daarom mocht ik die beperking hier natuurlijk ook niet zetten.

Afin, as afleiding kon dat tellen. Ik las het fragment aan Luc voor, sloeg het boek dicht en zo ligt het er nog.

Ik zal het nog wel eens vastpakken … maar of ik het ga lezen?

… en dat voor de tweede keer.

Het begon maar weer met een reeks op TV, die Luc opgenomen had: “Just One Look”, naar Harlan Coben, wist hij me te vertellen, maar dan op zijn Frans.

Ik zette me ervoor, kreeg stress en foeterde wat af. Ze moeten niet woordelijk een boek volgen als ze verfilmen maar als ze in de eerste aflevering al de clou van het boek gebruiken …

Maar wat wist ik nu nog van dat boek? Zo goed als niks.

Ik heb alle boeken van Harlan Coben, behalve de twee laatste nieuwe, net omdat ik op zeker ogenblik gestopt was met hem te lezen omdat ik er wat op uitgekeken was. Vandaar ook dat ik die twee -nog- laatste niet kocht al speelt daar ook de prijs een rol bij, met mijn zelfstandigenpensioen kan ik beter wachten tot ik koopjes kan doen in de Kringwinkel.

Terug naar “Just One Look”, ik zocht het boek en begon het te lezen en vroeg me af of ik het wel gelezen had of diagonaal of terzijde had gelegd, want zie je, bepaalde zaken herinnerde ik me, andere helemaal niet.

Toen het uit was bedacht ik dat ik evengoed al de boeken van Harlan Coben eens kon triëren want er zaten er op zijn minst twee bij, waarvan ik wist, dat ik ze niet had gelezen omdat, wel ja, ik er op uitgekeken was.

Het volgende boek dat ik vastpakte wou ik eens opnieuw lezen, het volgende ook … zodoende heb ik tot nu toe enkele boeken herlezen maar ben ik nog steeds de ongelezen exemplaren niet tegen gekomen.

Gelukkig doe ik het ditmaal anders. Als ik ze nu lees, leg ik ze op een stapel apart. Dat scheelt voor de volgende trieerbeurt.

Boeken herlezen, ik deed het wel meer: soms hele boeken, soms zocht ik enkel bepaalde passages, Agatha Christie …

Voor sommige van die boeken haar gaat het Chinese spreekwoord* op, dat zegt:

Wie een boek voor de eerste keer leest, leert een vriend kennen; wie het voor de tweede keer leest, ontmoet een oude vriend.

Hoofdzaak was: ik las … met nadruk op “làs”. De zin in lezen was namelijk vorige zondag ineens weer over.

*Behoudens enige twijfel over de oorspronkelijkheid van al die Chinese spreekwoorden.

Het was eens lang geleden … op een avond dat we Amke en Ella naar huis brachten en Bollie aan de slag ging in haar boekenkast omdat ze de boeken die ze had gelezen en niet wilde houden er uit wou om plaats te maken voor nieuwe boeken en zei dat we de uitgesorteerde mochten meenemen voor de boekenmarkt.

Ze vertelde dat ze graag Karin Slaughter las waarop ik haar beloofde dat ik de boeken van Karin Slaughter, die in onze dozen voor de boekenmarkt zaten, er uit zou vissen en dat zij die in ruil mocht hebben. Bollie dicteerde me even welke titels ze al had … die ik thuis netjes in een lijstje in een -met Amke- gedeelde boekenlijst zette.

In de auto echter zei Luc dat hij dacht dat we die al hadden verkocht. Hij had gelijk.

En al is Karin Slaughter niet echt mijn favoriet, velen lijken daar anders over te denken. In Kringwinkels bijvoorbeeld vind je haast niets van haar.

Die dag dat ik er ene vond griste ik hem mee, whatsappte Amke om dat te melden -stel je voor dat Bollie die ondertussen nog eens koopt- om twee Kringwinkels verder er nog ene te vinden. Die veranderde ook prompt van eigenaar.

Nog even en ik moet een lijst aanleggen om te weten welke boekenlijsten ik moet nakijken. Ik heb er namelijk meerdere, allemaal op Dropbox, gedeeld met Luc of Amke of niet gedeeld.