Sommige hotels zijn zo superdeluxe dat een mens “U” zou zeggen tegen zijn spiegelbeeld.

Bovendien zijn Slow en mske nu echt geen moeilijke mensen.

En toch ging mske maar eens een klapke doen bij de balie van het hotel.

Ze zei: “ik alleen al heb vijf broeken mee en we hebben twee kapstokken”.

Die avond hingen er twaalf meer. mskes broeken waren blij … die van Slow ook.

Bij het ontbijt keek mske een beetje verwonderd naar de vrouw, niet openlijk neeneen, maar wat verdoken achter haar tas koffie.

Ze zei: “indertijd noemde men dat een combinaison, nu is dat blijkbaar een kleed” met de betekenis van jurk natuurlijk, niet van kleed zoals onze noorderburen dat benoemen als ze dat op een tafel leggen.

Het ding was wit met kan aan zowel boven- als onderzijde en de vrouw had een echte air over zich als voelde ze zich beter dan de rest van de wereld.

Ooit lang geleden had mske zo alle dagen een combinaison moeten dragen over een onderhemdeke en in de winter nog een lefke op de koop toe.

Gisteravond zat de vrouw op het terras en nipte van haar drankje en dat in haar kleed dat meer leek op een combinaison van vroeger.

Googelen op onderkleed levert geen betere prentjes op. Als je googel volgt bestond het ding dus niet onder de vorm zoals mske het kende.

De trein naar Liège-Guillemins vertrok op tijd en bleef op tijd … tot in Ans. Daar stond de trein en bleef hij staan. Hij moest de extra trein naar de kust, de Thalys en nog een derde trein doorlaten. Slow ging efkes een klapke doen met de conducteur want hoffelijkheid is één ding, een gemiste trein is wat anders.

De conducteur belde even op. Het zou perfect in orde komen. Ze konden de trein naar Maastricht nog halen. Er was absoluut geen probleem.

Slow en mske haastten zich dus richting trein, maar moesten nog eerst even twee knullen laten passeren die erg gehaast leken. De trein naar Maastricht sloot de deuren terwijl Slow en mske naar beneden roltrapten en de vermelding: “embarquement terminé” verscheen op het bord. Slow gebruikte een lelijk woord dat hij normaal niet gebruikt.

Eens beneden hebben Slow en mske op de ruit getikt geklopt want een woord is een woord en een gemiste trein is een rotzaak. De conducteur haastte zich naar de machinist en de deuren gingen terug open. Slow en mske mochten nog mee. Samen met hen is nog snel iemand anders opgestapt die hen het hele traject raar bekeek als vroeg hij zich af wie die twee nu konden zijn om zo een voorkeursbehandeling te krijgen.

De trein naar Maastricht vertrok dus net op tijd en bleef op tijd maar ze hadden maar acht minuten om de trein richting Utrecht te halen. Waarom er in die liften van Maastricht altijd een sterke urinegeur en een plas staat? Bah! Viezeriken!

De trein naar Utrecht vertrok op tijd en bleef op tijd … tot in Eindhoven. Daar stond de trein en bleef hij staan.Er werd omgeroepen: “dames en heren, we kunnen helaas niet vertrekken, we hebben geen machinist”. Slow en mske zagen hun overstaptijd in ‘s-Hertogenbosch stilaan in rook opgaan.

Ze haalden hem. De overstap dus!

De trein naar Zwolle vertrok op tijd en bleef op tijd tot het derde laatste stationnetje voor Zwolle, daar bleef hij twee minuten te lang staan, in het volgende weer twee minuten extra en in het laatste nogmaals zodat hun aansluiting in Zwolle weeral een lopertje werd.

Er stapten twee mensen met fiets in de lift en enkele voorkruipers. mske naam haar koffer en zei: “foert zeg, ik neem de trap!” Ze croste de trap op, de trap af. Daar stond hun trein! Ze holde richting trein. De conducteur zei: “maar mevrouw toch, wij hebben liften!” “Die bomvol zitten” zei mske en sprong de trein op. Slow sprong net na mske die trein op en zei: “dat wordt nog eens mijn dood”.

De trein naar hun bestemming vertrok op tijd en bleef op tijd … enige vertraging had mske of Slow toch niet meer kunnen deren want er was geen aansluiting meer die ze konden missen, al waren ze wel blij dat ze er waren. Ze hadden namelijk 6.15u trein achter de rug.

Terwijl Slow en mske dat weekend aan zee waren overleed Miel Cools.

En ja, dat is al vele jaren geleden dat mske bewonderend zat te kijken naar die man met zijn gitaar die zo mooi kon zingen dat zelfs moe de LP ging kopen.

Het was nog voor “Boer Bavo” en “Houden van”, het heette: “Er was een tijd”, maar dat vindt mske niet terug op Youtube, dus hebben we hier maar het liedje van de zeven zwanen gezet, de tekst hiervan staat trouwens al op het blog.

We weten wel dat iedereen sterfelijk is, maar bij sommige mensen sta je daar wat verbaasd bij.

Voor het meenemen van een fiets op de trein moet je betalen. Een fiets betaalt zo een 5€ per rit. Behalve als het een plooifiets is. Maar die moet je dan dicht laten tot je op het perron bent. Dat hoorde mske een Nederlandse conducteur tegen een vroege fietsopener zeggen.

Waarom voor het meenemen van een tank dan niet?

Daar kon geen kat meer door.

En nu staat iedereen op zijn achterste benen omdat ik dat durf zeggen, zie!

Maar fietsen moeten in de fietsenwagon en als er geen fietsenwagon is moet alle bagage van de fiets en de fiets in een kot achter de machinist. Rolstoelen moeten ook in de fietsenwagon, waarom zulke megadingen dan niet?

mske snoept niet. Je zou dat zo kunnen zeggen ware het niet dat mske zo heel af en toe ook eens zin heeft in iets zoets.

Als dan een collega afkomt met mooie blikken doosjes ter sponsoring van haar beide dochters die ergens vrijwilligerswerk gaan doen, dan koopt mske zo een mooi blikken doosje voor Amke en eentje voor Ella.

En dan gaan die doosjes open en daar zitten van die lekker malse bollen in.

Dus koopt mske nog twee doosjes. Die brengen ze dan leeg mee want kattepoes heeft geen kans gekregen van daar ook maar één bolleke van op te eten zenne!

En dan komen ze in het terugkomen in Antwerpen. Daar stonden kindjes die ook snoep verkochten om hun boerderijklassen te sponsoren. mske koopt zich een zakske. Slow koopt zich een zakske.

Denkte dat kattepoes daar kans kreeg om daar ook maar één bolleke van op te eten? Niks van, ze hebben die op de trein opgesnoept.

En als er al eentje leeg was bedacht mske: “zou je daar nu geen foto van nemen voor op het blog?”

Op een andere keer, op een andere dag, later, zaten ze op een rustige maandagmorgen op de trein toen er in Tienen ook een man opstapte die: “goedemorgen, goedemorgen” zei en zich in de coupee naast de hunne zette.

“Gaan jullie op reis, gaan jullie op reis?” vroeg hij, op de koffers wijzend. Slow legde uit. “Ik ga naar Zichem, ik ga naar Zichem” zei de man.

De conducteur kwam langs en de man zei ook tegen hem: “ik ga naar Zichem, ik ga naar Zichem”. Dat zei hij trouwens elke keer als de conducteur passeerde: “Zichem hé, Zichem”.

“Ken je Scherpenheuvel, ken je Scherpenheuvel?” vroeg de man aan Slow en mske. Natuurlijk kennen ze dat. “Ik ga met de fiets van Zichem naar Scherpenheuvel, met de fiets van Zichem naar Scherpenheuvel” zei hij. “Ik zal voor jullie bidden. Ik zal voor jullie bidden”.

Zo soms denk je wel eens iets over je medereizigers. Soms zeg je wel eens iets tegen Slow over de medereizigers. En soms heb je wel eens contact met de medereizigers.

Zo hadden ze een poos geleden toch twee mannen uit Mol die wat verwezen stonden te draaien aan de bushalte. Ze wilden naar ergens en dat ergens was net de halte die Slow en mske moesten hebben om aan Amke en Ella’s school uit te komen.

Slow had het al twee keer uitgelegd maar die ene man bleef maar aan alle chauffeurs vragen of ze daar kwamen. Uiteindelijk heeft Slow gezegd: “kom maar mee” en dat deden die twee mannen. Ze weken niet meer van Slow en mskes zijde.

Slow heeft hen nog eens extra goed uitgelegd waar ze de bus terug konden nemen.

En nu klinkt dat zo precies wat minder vriendelijk dan eigenlijk de bedoeling was, want Slow noch mske vinden dat erg. Ze vragen zich alleen maar af waarom iedereen altijd aan hen de weg lijkt te vragen.

Het hoe en waarom iets ter sprake komt heeft niet veel belang. Wat wel belang heeft is dat het ter sprake komt. Het ging dus over kamelen en het wel of niet op een kameel willen zitten.

En mske herinnerde zich … Ze zei: “ik heb foto’s. Vroeger kwamen ze met kamelen in de school”. En ja, mske heeft twee verschillende foto’s in twee verschillende scholen met eenzelfde mske.

Ze zocht het efkes op want dat ging uit van Soubry en zelfs als ze het zich niet had herinnerd had ze het wel op de foto’s kunnen zien.

Soubry heeft dat dus gedaan, jaren geleden. Scholen bezoeken met kamelen en foto’s nemen van scholieren.

Er zit drie jaar tijd tussen beide foto’s. En daarna niets meer.