De klant, die indertijd maar één of twee keer per jaar kwam, betaalde eerst normaal, daarna begon dat te slabakken. Het laatste jaar had de secretaresse haar been gebroken, was ze op skivakantie, mochten de facturen niet meer op een bepaald emailadres …

Nu zijn er twee facturen die ondertussen al oud genoeg zijn om te overwegen een incassoburo of zwaarder in te schakelen.

Vorige week kreeg mske telefoon van iemand die zich voorstelde als de nieuwe secretaresse en ze zocht een dossier dat bij mske was. “Ik heb geen dossiers meer” zei mske “alleen openstaande facturen”.

Ze schrok maar vroeg toch wanneer dat laatste dossiers dan doorgestuurd was. Samen met de factuur natuurlijk!

Ze zou zien wat ze kon doen voor die betalingen, maar dat ene dossier, zou mske dat nog eens willen doorsturen?

Kunde raden wat mske gezegd heeft?

mske wou die morgen dan maar efkes het station van de stad opbellen, gezien er op de stopplaats toch niemand aanwezig was. Het ging niet.

Dus heeft mske maar even haar belkrediet nagekeken. Er stond nog 4.95€ op haar gsm. Ze heeft er 15€ bij gestort en belde het station waar een computerstem haar zei dat ze daarvoor naar het nationale nummer moest bellen.

mske belde dat nationale nummer waar ze te horen kreeg dat de treinen niet reden, de reden waarom de treinen niet reden en ook dat ze een bus kon nemen om 23.33u op 7 minuten lopen richting binnenstad, maar als ze een vroegere of een latere bus wou, dat niet hetzelfde busnummer en ook niet dezelfde bushalte was.

Het telefoontje heeft geen vijf minuten geduurd en toch kreeg mske een sms op haar gsm dat haar belkrediet lager was dan 3€.

Het heeft mske dus meer dan 17€ aan telefoon gekost om te weten hoe ze er op één bepaald uur konden uit geraken.

mske wist dat het maar 4km was van het evenement tot aan het hotel en ze zouden dat wel efkes gaan lopen want dat is precies de afstand van ons station tot hier. Dat doen ze dikwijls genoeg, maar nooit met hun koffers. Bovendien kenden ze noch de weg naar het station, laat staan het hotel. Maar daar was een fietssnelweg naast die spoorweg en die zouden ze dan wel volgen.

Na verloop van tijd echter, een mens is toch al een hele poos aan het werk op zulk moment, wou mske eigelijk een taxi bellen.

Ze hebben niets van dat alles gedaan. Ze konden meerijden met iemand die ook die richting uit ging.

Voor ze vertrokken had mske al een hotel geboekt voor die laatste zondagnacht. Natuurlijk had ze eerst nagekeken of ze wel aan dat hotel geraakten.

Dat ging. De treinen in dat stationnetje naar de stad van het hotel gingen twee keer per uur en dat tot zeer laat in de nacht.

Mààr! Er waren werken op die spoorlijn. Echter niet getreurd. Er waren vervangbussen, die er tien minuten over deden. Daar konden Slow en mske mee leven.

Die zondagmorgen ging mske toch, voor alle zekerheid, nog eens kijken hoe laat die bussen dan juist waren, kwestie om er niet ene net voor hun neus te zien vertrekken. Maar er waren geen bussen meer! De laatste trein ging om 12.06u en dat op de middag.

Na een beetje navragen bleek dat er niet gereden werd op dagen dat er voetbal was in het reusachtige stadion en wel omdat supporters zo vernielzuchtig zijn.

Hoe ze het oplosten? Dat is voor een volgende keer! Want dat is ook nog een verhaal op zich.

Toen ze dan eindelijk op de trein van Maastricht naar Liège-Guillemins geraakten, die een boemeltrein is, kwamen er een paar onguur uitziende personages in de coupé naast Slow en mske zitten die het hadden over iemand het hoofd inslaan en alle vriendelijke dingen die de ene medemens de andere kan aandoen.

En ergens in één van die kleine stationnetjes stapten die twee af en een andere op die heel even in die coupé kwam zitten en toen weer verdween. Iets later vond mske het ineens erg stinken in die trein.

En toen kwamen er van vooraan naar achteren toe twee andere guur uitziende figuren die snoven en snoven, alsof ze de stank volgden en het hadden over cannabis en grinnikten. Die hielden toch hun pas wat in zeker om aan Slow en mske te vragen of zij er hadden.

mske keek zo dom mogelijk. Wat Slow deed kon ze niet goed zien. Maar goed, die twee gasten snapten blijkbaar dat ze bij Slow en mske niet aan het juiste adres waren.

In Luik zijn de drie samen afgestapt, zowel de stinker als de snuivers.

Slow en mske stapten dus op die trein van Utrecht naar Amersfoort en vonden zich een plaatske.

Slow begon de koffers goed te zetten en wou de tassen in het bagagerek zetten. mske deed teken dat dat niet hoefde. Ze moesten maar een kwartier met die trein mee.

“Waarom niet?” vroeg Slow. mske deed haar vinger voor haar lippen en wees op de “S” op de ruit. “Mag je dan niet praten?” vroeg Slow. “Neen!” schudde mske en zette nogmaals haar vinger voor haar lippen. “Hoe belachelijk!” zei Slow.

mske fronste en deed geluidloos “sht”. Slow zuchtte en verdween. Toen hij terugkwam wist hij te vertellen dat de deur erg stroef ging. Toen mske ook even naar het klein buroke wou maar het niet zag zitten om door die eerste klaswagen te wandelen verkondigde Slow dat ze die deur wél open kreeg mits enig aandringen.

mske heeft hem dan maar een elleboogstoot gegeven.

Maar zo werkt het blijkbaar niet. mske, die al meer met die treinen reed dan Slow ging telkens in een stiltezone zitten, gewoon omdat ze alleen was en het wàs ook stil. Maar als we zo wat rondlezen op het net blijkt dat het ook dikwijls fout gaat.

Dat hadden ze dan in het terugkomen op de rechtstreekse trein naar Utrecht. Slow stapte weer in een wagon met een stiltezone en plantte zijn koffers neer bij drie van die klapstoeltjes en dat terwijl er elders in die trein nog zoveel zitplaatsen waren waar ze ook comfortabel konden zitten én praten maar waarvoor ze weeral een ganse trein door moesten sjouwen met die koffers.

Eerlijk? Op dat ogenblik had hij het geluk dat mske in de stiltezone niet efkes haar gedacht wou zeggen. Ze keek alleen wat boos en gebaarde dat ze genoeg betaalden voor een zeteltje. Slow grijnsde wat verveeld, zei niets, maar wees naar de vrouw die al de hele tijd aan het woord was. En erg luid op de koop toe. “Nog mooier” dacht mske. Ze zat daar op een ongemakkelijk stoeltje en kon nog niet eens van de stilte genieten door die babbelut en dat met een rit van een uur voor de boeg.

Maar de redding was nabij, want toen de vrouw aan de overkant van het gangpad zich in de discussie ging mengen, zette de andere vrouw, aan de overkant van het gangpad, maar dan ter hoogte van Slow en mske, zich recht en zei streng: “mensen! Dit is een stiltezone. Het hoort hier stil te zijn!” Waarop de babbelaars de coupé verlieten en Slow en mske die direct hebben ingepikt.

Dan heb je een eerste communiefeest de dag voor je naar een evenement moet vertrekken en dus spreek je af dat je, in plaats van om 9u, om 13u aanwezig zal zijn. Dat uur is namelijk haalbaar met de eerste trein in de vroege ochtend.

Dan sta je om 5u op, komt die taxi iets te vroeg zodat je net voor zessen al op het perron staat te wachten op een trein die om 6.24u naar Liège-Guillemins vertrekt, maar die er op dat tijdstip al in slaagt om 25 minuten vertraging op te lopen.

Nu ja, Slow en mske baalden niet zo erg, ze hadden in Liège-Guillemins toch een trein naar Maastricht om het half uur! Dat dachten ze tenminste, maar dat is niet zo. Dus baalden ze wél, want in plaats van een half uur te vroeg zouden ze nu een half uur te laat zijn.

In Utrecht zouden ze normaal drie kwartier moeten wachten op de volgende aansluiting, maar aangezien ze daar toch zo een kerel in een geel cabineke zagen zitten, vroegen ze maar of ze niet vroeger … Dat kon. Ze moesten gewoon een trein nemen naar Amersfoort waar ze dan wél een aansluiting hadden naar hun bestemming.

Kort verteld: vanuit Utrecht vertrekt er om het uur een trein rechtstreeks naar het station van hun laatste overstap. De halfuren er tussen in moet je een trein nemen naar Amersfoort waar je dan weer die rechtstreekse aansluiting krijgt naar het voorlaatste station.

Die laatste trein doet er niet toe, dat was een stoptrein voor één halte, vijf minuutjes dus.

Zodoende kwamen Slow en mske net om één uur tegen R.: “daar zijn we!” te zeggen.

Wat vinden we nu het domste? De website die die trein over Amersfoort niet aangeeft of het hele gedoe met Amersfoort? Wij weten het niet. Jullie mogen kiezen.

Gisteren lazen we in een lokale Maastrichtse krant dat er een half uur lang geen treinen reden.

Niet interessant? Niet van toepassing? Ah neen zeker? Want wie zat er op die trein? Onze avonturiers natuurlijk! Die altijd van de partij zijn als er wat te beleven valt.

Zitten ze zo gezellig keuvelend van Utrecht komende, te zeggen dat ze er bijna zijn en dat ze een kwartier hebben in Maastricht, gaat die trein daar zo maar efkes stil gaan staan te staan in het midden van nergens en komt er ergens uit het binnenwerk van die trein dat die trein niet verder mag dan Sittard en dat op bevel van de politie.

In Sittard moet iedereen maar van die trein. Hoe ze het gaan oplossen, weten ze nog niet maar als de reizigers de stoptrein naar Bunde nemen zouden ze vandaar alvast verder naar Maastricht kunnen want daar is wel een busverbinding.

Dat zouden Slow en mske dan ook maar doen … net zoals iedereen uit die IC-trein. En dan moest die conducteur er ook nog bij. Volgens mske was dat dezelfde van die vorige keer dat ze in Maastricht met problemen te kampen hadden. Zijn humor was dat alleszins.

Maar nog voor dat rijdend sardienenblik zich in gang zette, kwam het bericht dat ze toch naar Maastricht mochten. En puffend en kuchend waggelde die boemel zich door het landschap tot in Bunde, daar werd toch nog efkes nagevraagd of ze nu door mochten of niet. Het mocht.

Ze zijn in Maastricht geraakt, waar de aansluiting naar Liège-Guillemins natuurlijk weg was.

Als afsluiter een kleine mededeling: wie niet houdt van treinverhalen gelieve zich enkele dagen te onthouden. Er komen er nog een paar!

Het kan gebeuren dat iemand afwezig is en dat niemand ook maar iets zegt over waarom die iemand afwezig is.

Je vraagt het je ook niet af want nieuwsgierig ben je niet. Nooit. Als je wat vraagt is dat uit interesse en als ze het niet willen vertellen, dan zij dat zo.

Het kan gebeuren dat iemand waarvan je wel weet dat er iets heel ernstig aan de hand is, je opbelt en je zo maar even weet te vertellen waarom die andere iemand afwezig was, al was die iemand van wie je weet dat er iets heel ernstig aan de hand is zélf niet aanwezig bij de afwezigheid van de andere.

Bij de volgende gelegenheid vraagt iemand zich af waarom het ene wél en het andere niet gemeld werd waarop geantwoord wordt dat dat private zaken zijn.

Vraag je je als normaal mens dan niet af hoe het komt dat private zaken niet rechtstreeks verteld mogen worden maar wel via een omweg?