Amke heeft dus een gravatar. Maar laatst vroeg de kleine schrijfster in spe of ze ook eens iets mocht schrijven op het blog. Ik beloofde haar een profiel aan te maken zodat ze de woensdag, nadat ze terug was van zeeklassen, haar relaaske hier kon doen.

Wie denkt dat ze dat zou vergeten, mag al stilaan wat anders gaan denken. Eergisteren was het zover en Amke stond te trappelen van ongeduld. Dus hebben we Bollie’s laptop maar opgezet. Maar owee, het blog kwam er niet door. Iets anders trouwens ook niet. De ganse avond bleef dat internet uitliggen. Amke wou Bollie opbellen om het te melden, maar Bollie zou dat toch niet gehoord hebben terwijl ze daar met Ruin aan het rondrijden was.

“Dat is niet eerlijk” zei Amke en kruiste haar armen en keek streng naar de laptop. “Dat is niet eerlijk” zei ik en deed net hetzelfde. We spraken af dat ze het nu al gaat schrijven voor volgende week.

“Is mijn internet al terug?” vroeg Bollie toen ze binnenkwam.

Dus voor de avonturen van Amke op zeeklassen, gelieve nog een beetje geduld te oefenen.

Vorig jaar, Slow en mske hadden de auto nog, waren ze samen met Slow’s zus daar ergens in haar buurt op een rommelmarkt. Een grote en interessante rommelmarkt. Allemaal mensen die eigen spulletjes verkochten en geen handelaars.

Dat ene interessante namen ze niet mee omdat Slow’s zus beweerde dat ze er één had, die ze niet nodig had, maar dat blijkbaar wel onder dezelfde naam thuishoorde maar niet was wat mske wou.

Maar daar was een kraamke en daar stonden allemaal badeendjes. Die waren ingepakt. Sommige in een zakje van drie, ander in een zakje van vijf en nog andere in een zakje van één, twee, veel. Het was toen net voor de periode dat de badeendjes niet meer in het bad mochten bij Amke en Ella.

mske bracht zo een zakje met onbestemde inhoud mee. Ze waren met vijftien. mske zette ze hier op de rand van het bad.

Amke keek de keer daarop dat ze hier waren naar de eendjes en zei: “oooh” maar ze zei ook wat mske zelf ook al had gedacht, namelijk, dat ze met drie zulke zakjes, de ganse rand van het bad hadden kunnen vol zetten.

Gisteren was de rommelmarkt. Slow en mske treinden naar Slow’s zus en ze gingen naar die rommelmarkt. Maar die was niet meer zo groot en zo interessant. Was het omwille van het feit dat het een zaterdag was? Was het omwille van Koninginnedag? Wie zal het zeggen. Maar dat waren de redenen waarvan de organisatoren zelf hadden dachten dat ze de oorzaak waren.

Jammer Amke, ze zullen met hun vijftienen de dienst moeten blijven uitmaken.

mske pakte haar laptop. Ze had die meegenomen naar Zoneke. Ze zette zich aan het werk. Zoneke zat een programma op de laptop van Bollie te installeren. Bollie was zich gaan omkleden om te gaan paardrijden.

Er klonk een zware boenk.

mske keek rond, alles stond nog recht. Zelfs Zoneke stond recht. Hij ging door het venster kijken. “Bollie” riep Bollie van boven. We hebben al gezegd dat Bollie ook Bollie zegt tegen Zoneke. Kijk maar! Het staat in de “Wie is Wie”.

“Bollie” riep Bollie dus van boven “er is een camion in de gracht gereden!” “Maar neen” zei Zoneke “ze hebben hier een container komen afzetten”. “Maar neen” hield Bollie vol “er is een camion in de gracht gereden. Ik zie hem steken”.

Toen stond mske ook recht. En Slow ook en Ella.

En ja! Daar buiten stond wel degelijk een container die er een half uur eerder niet had gestaan. En ja! Er lag warempel een camion in die gracht.

Zoneke dacht eerst nog even de politie te bellen, maar er liepen al verschillende mensen rond met een telefoon aan hun oor. Eén van die mensen liep nogal moeilijk, zo een beetje zoals iemand die net met een camion in de gracht was gereden. Hij werd ondersteund door een vrouw.

Toen Zoneke en Bollie weg waren, pieoewieoede de ziekenwagen ter plaatse. Efkes dacht mske dat er misschien nog een tweede iemand in die camion had gezeten.

Op het nieuws wisten ze te zeggen dat ze nog een later bijgekomen bericht hadden en toonden ze de camion. Ze wisten te vertellen dat de chauffeur de controle over het stuur had verloren en dat hij een verlichtingspaal had geramd.

Nog even later stonden ze de camion al te takelen zodat er daar een avondlijke file ontstond.

Toen Slow en mske richting bus stapten, lag de verlichtingspaal eenzaam in het veld. Toen Slow en mske op de bus zaten waren er in het veld mannen met fluovestjes aan het werk.

Wat ze er toch allemaal niet bijhalen om mske van haar werk te houden. Maar de dringende vertaling is eindelijk ingeblikt en mske heeft haar oog al laten vallen op het volgende stapelke. Gelukkig hebben wij hier geen gracht.

Vrijdagavond ging de telefoon. Bollie vroeg of Slow en mske op zaterdag konden gaan babysitten, want Amke was ziek. Ze had hoge koorts ze gaf over.

Zaterdag morgen zag Amke er echt niet goed uit, haar oogskes stond niet goed en ze lag wat ellendig in de zetel. Ella vertrok met Bollie maar zou in de namiddag ook thuis blijven.

mske zette Bollie’s laptop op en keek naar het blog. Amke zette zich recht. Ze keek mee. mske kreeg een idee en toonde Amke hoe ze Quest for the Rest moest spelen. Quest for the Rest? Wat? In de kolom hiernaast bij de spellekes. Amke vond het leuk. Dus ging mske maar verder met Samorost en Amke vond het jammer dat Samorost 2 maar voor de helft speelbaar was. Toen mske aan Machinarium begon, voelde ze even aan Amke’s hoofdje. De koorts was weg. Maar honger had Amke nog niet.

Na de middag toonde Amke de spellekes aan Ella en daarna zijn ze begonnen met een gravatar te zoeken en aan te maken.

Tegen vijf uur kreeg ze honger en toen Slow en mske vertrokken, kwebbelde Amke er lustig op los en mske zei: “ons Amke is er door”. “Zo te horen wel” zei Bollie.

Blijkbaar is dat weer zo een overgang. Meerdere kindjes in Amke’s klas hadden hetzelfde gehad. En nu maar hopen dat Slow en mske dat niet mee naar huis brachten.

Zoneke had mske enkele filmkes getoond op de laptop en toen hij en Bollie weg waren had mske aan Amke en Ella ook een filmke getoond.

Waarna Amke vroeg of Ella’s verjaardagswensen nog steeds op het blog stonden, die mske dan nog efkes liet zien en er ondertussen van profiteerde om de reacties te gaan lezen. Ze grinnikte.

“Wie is Max?” vroeg Amke. mske legde het uit. “Niemand laat zijn eigen pint alleen” las Amke. “Wat wil Max zeggen?” vroeg ze. mske legde uit over een liedje van Willy Alberti dat “Niemand laat zijn eigen kind alleen” heet. “Hier staat pint” zei Amke. Dus heeft mske het ganse verhaal maar verteld. “Hoe gaat dat liedje?” vroeg Ella. Slow gaf een voorstelling.

Toen Ella naar de tafel liep om te gaan eten, zong ze: “niemand laat zijn eigen pint alleen”.  Na het eten zong Ella: “niemand laat zijn eigen pint alleen”. Toen ze de trap opging, bij het uitkleden, in het bad, tot in bed …

“Zoon” zei mske later “het kan zijn dat Ella morgen een nieuw liedje zingt”. “Welk liedje?” vroeg Bollie. “Niemand laat zijn eigen kind alleen van Willy Alberti” zei mske “ze heeft het maar één keer gehoord, van Slow dan nog”. “Ah ja” zei Bollie “ons Ella moet maar één keer iets horen”. “Alleen zingt ze daar een vrije interpretatie van Max op” zei mske.

Zoneke keek op. Hij heeft al een paar dingen over Max gehoord, zie je. “Wat zingt ze dan?” vroeg hij. mske vertelde het hem. “Ja lap!” lachte Zoneke “nu gaat ze dat morgen in ’t school zingen en kan ik het weer gaan uitleggen”.

Hij vervolgde: “merci zenne moeder”.

Amke opende de flap van Bollie’s laptop en zei: “kijk oma, om de tafels te oefenen”. Ze toetste “www.bingel.be” in en logde in: schoolnummer, leerjaar, klasnummer en persoonlijk wachtwoord.

mske keek. “Eerst dat kind een beetje deftig aankleden” zei Amke terwijl ze op het meisje klikte en die een andere kleur broek, een lichter bloesje en een paar sandalen aantrok.

Een zonnebril en een klakske later, klikte ze door en kreeg een resem rekensommetjes te zien. Daarna mocht ze de temperatuur aflezen, haar kennis van de maanden van het jaar en de dagen van de week toetsen, vermenigvuldigen of “de tafels van vermenigvuldiging” zoals die dingen zovele jaren geleden heetten, … Wat was er dan nog?

Amke vertelde dat die voorraad oefeningskes opnieuw werd aangevuld nadat een reeks was gemaakt, nu niet onmiddellijk, ze moest gewoon af en toe eens gaan kijken.

Op het einde mocht ze met de behaalde punten in de speeltent binnen en die daar gaan opmaken. Maar toen was het bad- en bedtijd. mske vond het een beetje triest, na alle inzet kon ze haar beloning niet verzilveren.

Wat dat kind met die andere kleur broek en dat bloesje op haar sandalen daarbij kwam doen? Die zat in een luchtballon om telkens Amke wat juist had, met een bekakte en afgeborstelde computerstem: “prima!” te zeggen. Wat mske betreft hadden ze dat wicht gemakkelijk in die speeltent mogen loslaten om daar met de botsautookes te gaan rijden. Was me dat nu eens een enerverend ding, jà!

Voor de carnavalvakantie begon was er carnavalfeestje in Amke’s en Ella’s school.

Ella had zich verkleed als een flamingo-danseres.