Er was een tijd waarin we ons realiseerden dat het blog dat we hadden toch niet je dàt was omwille van dingen die we hier al vertelden. Maar als we dan zagen dat er anderen vertrokken om daarna stillekes te komen verder doen, zonder verdere uitleg, hadden we een vermoeden dat de dienst van het blog dat we hadden toch zo slecht niet was. Ah neen hé, want anders zouden ze niet allemaal op hun sloffen terug naar hun oorsprong komen.

Het lag al zeker een jaar of twee te rijpen daar ergens in ons bovenkamer, dat idee om zelf een eigen blog te hebben, onafhankelijk van wie dan ook. En toen de druppel niet meer in de emmer kon, deden we dat gewoon.

De eerste maanden waren euforisch. We konden gewoon op ons blog zitten kijken van pure gelukzaligheid. Later stonden we er dan minder bij stil al ergerden wij ons nooit aan ons blog. De paniek was groot, die eerste keer dat het niet bereikbaar was en we hadden visioenen van een uitvallend blog, zoals het bij het oorspronkelijk blog schering en inslag was, maar dat ging voorbij. Op al die tijd heeft het maar een paar keer uitgelegen, wat te verwaarlozen is in vergelijking met vroeger.

Al een paar keer hadden we gemerkt dat we, als we op blogs bij de vroegere blogdienst gingen, we weeral en nog altijd de boodschap kregen dat ze tijdelijk uitlagen en dachten dat het toch hoog tijd werd dat ze dat euvel zouden verhelpen.

Gisterenavond was het weer zover. We konden niet reageren en we konden nog niet reageren. Na herhaaldelijk proberen konden we dan toch maar later zagen we het ganse blog niet meer en toen keken we weer gelukzalig naar ons eigen blog en waren blij over het idee om zelf een blog op te starten en prezen de dag dat we het effectief deden.

“Morgen schrijf je maar een ode aan het blog” zei mske tegen mij. En ik zie me nog niet “neen” zeggen tegen mske.

Het is na tien uur ’s avonds en we hebben nog niks op ons blog gezet. Niet dat er niks geschreven is. Jawel hoor! Maar de censuur heeft weer toegeslagen.

Bij het eerste schrijfselke zei mske: “dat zet je er niet op”. Dat zegt ze dan als ’t ganse berichtje geschreven is behalve de laatste zin. Toen kwam de postbode. Niet dat er wat vervelend of extra goed bij de post zat, het waren enkel twee omslagen van de Colruyt en het folderke van de Aldi, maar blijkbaar was door buiten te gaan een frisse wind door haar hoofd gewaaid en zei mske “dat zet je er niet op”.

Toen schreef ik het tweede. Ik vond het een grappig verhaalke maar mske vond dat het op een zekere manier niet gepast was. Alleen gaat ze nu eerst weer wat broeden over de vraag of het ons imago niet gaat schaden als wij zulke woorden gebruiken. “Slow, wat vind jij?” vroeg ze. Ja lap! Slow kende de betekenis niet en mske moest van naadje tot draadje uitleggen. “Zie je wel” zei mske “wat nut heeft het als meer dan de helft niet gaat snappen wat er staat”. Nu zou ik het er moeten op zetten alleen al om te zien of Slow meer dan de helft vertegenwoordigt.

Waarom zijn we nu zo gebrand om dan toch wat te schrijven al staat hier eigenlijk niks zinnigs? Wel, als we vandaag niks schrijven kleurt dat kalenderke hiernaast vandaag niet oker. En dat is toch geen zicht hé …

Wat krijgen we hier nu in onze schoot gesmeten? Een bronzen medeulle van een blog-award, gekregen van het wanordelijk klavier.

En al snap ik het systeem niet al te best -want volgens mij moet alleen de eerste die award op zijnen blog zetten- gaan we dat prentje hier bij het postje zetten.

Maar dan! Dan zouden we zeven van onze favoriete blogs moeten nomineren. Jammer! Maar dat doen we niet. En daar zijn verschillende redenen voor. Elk van onze favoriete blogs heeft namelijk een totaal andere reden waarom het één van onze favoriete blogs is.

We hebben zelfs geen linkenlijst, buiten dat “linken die blinken” geval hier links. Dat dient om de curieuzen hun neuzen te laten krullen en hun tanden er te laten in zetten. Waarom? Wij hebben last van linkwormen. Van het soort dat je open en bloot zegt nog veel werk te hebben om evenveel views als jij te hebben en dan een aanval doet op je linken en de blogs in kwestie bestookt met ridicule reacties. Als ’t al niet meer is, zoals geroddel achter de coulissen.

We hebben onze feedreader. En daar staan ze allemaal, de door ons gekoesterde blogs en dat is voor ons voldoende, alleen weten sommige blogs in kwestie dat helemaal niet.

Maar we zijn wel blij met deze nominering, maar dan op onze manier, omdat we blij zijn als iemand apprecieert wat we doen en dat dan ook durft zeggen. Een dikke knuffel voor de dubbelpuntige hoofdletter en dat hij nog veel letterkes moge hebben.

Als wij dan toch een award zouden moeten geven, dan is het aan die ene iemand waarvan we weten dat ze resistent was tegen de aanval van de linkwormen. En al hebben we het er niet specifiek over gehad achter de coulissen, ik denk wel dat ze weet dat ik haar bedoel.

… ofte problemen zonder oplossing en oplossingen zonder probleem.

Gisteravond kwam er zomaar een mail van Skynet. Ze stuurden de oplossing voor hun veranderde Skynetpas. Allemaal goed en wel, maar wij hebben daar niet om gevraagd en hebben dat ook niet nodig. Blijkbaar was het een algemene mail die ze naar al hun klanten stuurden of toch diegenen die ooit zo een pas hadden aangemaakt.

Rare jongens toch hoor, als je hen iets vraagt antwoorden ze niet, al dient gezegd dat Slow uiteindelijk toch nog een mail heeft gekregen, maar nadat we zelf het zaakske hadden opgelost. Wat er juist in die mail stond, dat heb ik zelfs nooit geweten.

“Meestal sturen ze die mails in tweevoud” dacht mske. Vroeger kreeg ze hun nieuwsbrieven twee keer in ’t Nederlands, een keer in ’t Frans en een keer in ’t Engels. Aan die Franse en die Engelse heeft ze een einde gemaakt, maar die twee Nederlandse …

“Ping” zei onze mail toen de tweede, identieke, mail binnenkwam. Net of we ’t van de eerste keer niet gesnapt zouden hebben.

Toen mske een pozeke terug het toch maar raar begon te vinden dat er op een bepaald blog niets bijgeschreven werd, ging ze eens kijken want ze werd toch wat ongerust. En wat bleek? Er stond wel een nieuw berichtje maar onze feedreader had dat niet gemeld.

En mske deed een klapke met de feedreader want als hij de feeds niet wou readen, dan zou ze er wel een andere bijhalen. Op slag gaf de feedreader het nieuwe berichtje aan maar dan vier keer. Sedertdien krijgen we altijd vier keer een melding als dat blog bijgewerkt wordt.

Vorige week dacht mske over een ander blog: “het duurt zo lang eer er het beloofde verschijnt”.  Ze gaat kijken en ziet twee nieuwe berichtjes. Ze foeterde weer op de feedreader.

Eergisteren dacht ze dan weer dat een paar bekende bloggers dit jaar toch lang op vakantie bleven en als ze ging kijken was er ook daar een gemiste post.

“En nu is ’t uit” zei ze en begon op een andere feedreader alle abonnees in te voeren. En wat bleek er toen? Die toonde ook die vermiste berichtjes niet.

“Dan is er maar één logische uitleg” dacht mske en bedacht dat ze dan wel wegging bij een blogprovider omwille van de talrijke problemen, maar dat ze nu toch nog nog geconfronteerd wordt met hun stuntelig werkende zaken. En ja, de feeds van de andere blogproviders hebben tot nu toe nog geen mankementen vertoond.

Gisteren in de namiddag kwamen de twee berichtjes van dat ene blog binnen maar niet dat van de vakantiegangers.

Op een ander blog daarentegen wordt een berichtje weggehaald en dàt, dat blijft leesbaar op onze feedreader. Dat vindt mske nu ook niet kunnen. Verwijderd is verwijderd al weten we wel dat alles op het internet blijft staan, behalve als je iets kwijt bent en het via “Internet archives” wil terug vinden.

Wat er ook van zij, wij gaan daar niet meer melden dat er wat scheelt, het enige wat we kunnen doen is, de routine van gekende bloggers indachtig, bij eventueel afwijkend geblog, zelf eens gaan kijken of er niks bijgekomen is.

Maar waarom hebben we dan een feedreader?

Sedert gisteren is het forum dicht. Het forum dat mske in 2001, na elf september, had gevonden en waar ze haar eerste stapkes op internet zette.

Het was leuk tot het succes kreeg en toen kwamen de gieren en de ruziemakers en die maakten het tot een gehakketak over en weer en mske verdween van het forum.

Waarom we er pas vandaag iets over zeggen? Och, we hebben er zo af en toe eens gaan kijken, op dat forum, maar dat was een slecht gedacht, want zo goed als iedere keer zagen we onze naam er weer opduiken.

Oh, niet vriendelijk meestal, maar om na vijf jaar nog steeds ter sprake gebracht te worden … ik weet niet of ze ’t zich ooit gerealiseerd hebben, maar zij dachten blijkbaar meer aan ons dan wij aan hen. De laatste keer hebben we eens goed gelachen, bij manier van spreken dan, want er kwam zich daar ene excuseren! Jawel, vijf jaar na de feiten komt er daar ene vertellen dat hij zich wil excuseren tegen mske. Dat was wat te laat hoor man! Je kan nooit teruggeven wat je toen hebt afgepakt!

Neen, we zijn niet haatdragend, want hoe kan je haten wie in je ogen niet -meer- bestaat, noch vergevensgezind, want hoe kan je vergeven wie je niet gehaat hebt.

Toch bedankt hoor forum, want ooit heeft mske daar toch steun aan gehad.

Ons motto “dit is ons blog en hier doen we wat we willen” getrouw, wippen we bij het overhevelen van het blog alle stokjes er uit. Stokjes zijn dingen die je halvelings opgelegd werden door anderen, meestal wel goedbedoeld en daarom ook dat we er aan meededen. Maar nu moeten we ze niet meer en gooien ze er dus af.

Toch waren er bij die stokjes een paar zaken die we toch wel op het blog willen vermelden omdat het onze mening weergeeft of omdat we ze leuk vinden en die gaan we hier dan zo af en toe eens overnemen.

Waarom we dat niet gedaan hebben op het ogenblik dat het stokje op het blog verscheen?  De zaken die, mits een lichte aanpassing, wel direct aansluiting gaven met het blog zijn natuurlijk op hun juiste datum blijven staan. Maar het leek ons nogal bizar om tussen al dat andere ineens een berichtje over pornosterren of zo te gaan posten en dat zonder voorafgaande inleiding.  Die inleiding is er nu. Laat de rest maar komen!

Heb jij dat ook, dat je iets leest en denkt: waarom reageert daar nu niemand op met: “stom kieken” of met een reactie waar de mensen echt iets aan zouden hebben, maar met het risico dat de reactie in het verkeerde keelgat schiet.

Heb jij dat ook soms, dat je iets leest en denkt: waarom reageer ik daar nu niet op met: “stom kieken” of met een reactie waar de mensen echt iets aan zouden hebben, maar met het risico dat de reactie in het verkeerde keelgat schiet.

In ons geval? Omdat de mensen over wie het gaat ons niet echt interesseren of omdat we weten dat ze in het verkeerde keelgat zou schieten, alhoewel iemand die echt geholpen wil worden zou accepteren als er al eens iets minder vleiend in die reacties zou staan.

Of heb jij dat ook dat er ergens over iets serieus gehandeld wordt en dat je daar wil op reageren met een even serieus antwoord. Dat je het ganse ding volledig uit de doeken doet en net als je op de reactieknop wil drukken denkt: “ze hebben er geen zaken mee en het ganse zaakske sluit zonder reageren”.

Er zijn mensen met een blog. Er zijn mensen met meerdere blogs. Er zijn mensen met meerdere blogs die op elk van die blogs een andere persoonlijkheid aannemen. Ieder doet wat hij wil maar dat laatste, daar heeft mske zo af en toe eens haar bedenkingen bij. Want op één blog goeie maatjes zijn met iemand, terwijl je de eigenste persoon op een ander blog gaat verguizen, dat wordt ons te link.

Als we dan op een nieuw blog gaan reageren en ergens de melding krijgen dat het weer dezelfde blogger of blogster betreft, dan wordt een wantrouwig mske nog wantrouwiger en besluit om nog meer de kat uit de boom te kijken.

Dat houdt in dat mske niet meer op nieuwe blogs gaat reageren waar er een reukske aan zit, want eerlijk gezegd, zit ze niet te wachten op maar weer een vermelding van: “it is I, Leclerc …”