Dat het na de tour niet meer goed blijkt te komen tussen mij en onze TV. Dat ik sedertdien nog geen moment voor die TV heb gezeten. Dat ik wel flitsen en flarden van herhalingen en flutprogramma’s zie als Luc gaat zappen. Dat ik dan ook probeer om telkens ’s avonds een log te prepareren terwijl hij bewegende plaatjes kijkt.

Dat ik ondanks dat alles toch fronste toen ik de zomerprogrammatie¹ zag. Dat ik tegen Luc zei dat het gelukkig nog Vera is ook en dat hij daarop antwoordde dat dat waarschijnlijk een herhaling is.

Dat ze zich niet schamen …

Vooraleer te beginnen wil ik iedereen waarschuwen. Het werd me al meer en meer klaar en duidelijk dat wat ik goed vind, echt niet goed gevonden wordt door anderen.

Vermits ik niet wil beweren dat anderen dat uit dwarsigheid doen en ik zeker weet dat ik dat ook niet doe, moet het wel een kwestie van smaak zijn, waarbij onze smaak dus volledig afwijkt van wat we -wat films betreft- op MovieMeter¹ en Rotten Tomatoes² kunnen lezen.

We hebben het gewaagd. We hebben “11:14” in de DVD-speler gestopt en we hebben gekeken.

We merkten al op dat we films, die we vroeger als goed bestempelden, ineens niet meer zo geslaagd vonden. In dit specifieke geval hadden we een herinnering aan een film zonder er ook nog maar het minste benul van te hebben wat er in gebeurde.

De eerste paar minuten dacht ik dat het een ontgoocheling zou worden, maar toen zat ik in de film, verstand op nul om terug te keren in de realiteit toen de aftiteling begon.

Verkeerde herinneringen, ze waren er. Zo kregen we ergens halfweg de scene te zien die ik me herinnerde als de afronding en vroeg Luc verbaasd: “Maar waar zaten die motorrijders?”, die er echt niet waren. Waarschijnlijk passeerden die ooit wel eens in een andere film.

Geen kunst met een grote “K”, maar gewoon een gekke film met gekke voorvallen.

Hij staat al bij de andere DVD’s. Hij blijft.

Noteer wel dat ik niet zeg dat het een aanrader is, noch dat ik zeg dat je die moet gezien hebben. Dat doe ik niet. MovieMeter¹ en Rotten Tomatoes² zijn daar beter in. Maar ik heb er van genoten.

¹ Wikipedia
² Wikipedia

“Wacht” zei ze “als jullie toch DVD’s zoeken, ik heb er nog enkele die jullie mogen hebben”. Ze dook in haar kast, rommelde wat en kwam met vier DVD’s op de proppen en vertelde erbij dat we ze, als we ze niet goed vonden, mochten verkopen op de boeken- en/of rommelmarkt.

“Goeie films” zei ze. Ik nam de eerste en begon de achterflap te lezen. “Goeie film, want Jack Hughman speelt er in mee” vertelde ze. “Jake Gyllenhaal ook” zei ik, maar ze bleef erbij. Jack Hughman speelde er in mee, dus was het een goeie film. Ik zou die thuis wel bekijken.

Ik bekeek de achterkant van de tweede DVD. “Ook een goeie film” zei ze “Colin Firth speelt er in”. Ik weet niet waarom, misschien was ik niet enthousiast genoeg over Colin Firth want ze vroeg: “Je kent Colin Firth toch wel?” Colin Firth speelt wel in meer films, dus jà, ik ken hem wel.

“En die” wees ze op de derde film “die is ook heel goed. Antonio Banderas speelt er in mee. Dat is toch zo’n mooie man”. Ik bekeek de achterkant van de DVD al niet meer.

Speelt mijn mening over die films een rol? Ik denk het niet. Mijn mening over mooie mannen daarentegen … Op dat gebied ben ik waarschijnlijk abnormaal, maar ik wil experts ter zake wel geloven.

Maar ik weet wel dat ze echt niet volstaan voor het maken van een goeie film.

Er was een Zweeds feuilleton: “The truth will out” dat aan zulk slakkegangetje over de beeldbuis rolde dat ik dacht dat toch niemand daar zenuwen zou van krijgen, wat in mijn geval dan wel een voordeel is.

Het was geïnspireerd op waargebeurde feiten. Ik vond het al een raar verhaal om waargebeurd te zijn, zelfs al zou het dan maar gedeeltelijk zijn.

En toen gebeurde het onverwachte. Ze kregen me opgesmeten en wel omwille van -telkens maar weer- dezelfde clichés en verhaallijnen die nu in alle feuilletons terug te vinden zijn. Ik vloog recht, zei dat ik niet meer keek en nog voor ik mijn rug had gekeerd had Luc de opname ervan al stopgezet en afgeveegd. Ik denk dat hij blij was dat ik het opgaf.

Maar nu wou ik wel eens weten wat er nu juist waargebeurd aan was.

<…) is geïnspireerd op het ware verhaal van Thomas Quick, die ten onrechte werd veroordeeld als seriemoordenaar.

Als dat alles is kan je, volgens mij, gerust zeggen dat alle misdaadfeuilletons geïnspireerd zijn op waargebeurde feiten. Daar baseren ze zich op een moord en fantaseren er ook een verhaal rond.

Terwijl ik er van uitging dat ik geen film of reeks meer kon bekijken omdat ik de personages niet meer verstond overkwam me de laatste tijd al enkele keren, bij het bekijken van een Engelstalige reeks/film dat ik nogal verbolgen -maar dan niet helemaal- uitriep: “Dat is verkeerd vertaald!” want hij/zij zegt zus en de ondertiteling zegt zo.

Het was dus niet meer zo dat ik enkel luisterde maar het is ook nog altijd niet zo dat ik enkel lees.

Zaterdag wilden we een oudere film van eigen bodem bekijken. Na nog geen vijf woorden vroeg ik Luc: “Staan er geen ondertitels bij?” wat snel in orde werd gemaakt.

En dat terwijl ik verder in de film opmerkte dat de ondertiteling een afgeborsteld woord weergaf voor het “voddenvent” dat ik toch klaar en duidelijk had gehoord.

Als ik er zo over nadenk is het nogal raar. Een film zonder geluid kan niet, maar blijkbaar zonder ondertitels ook niet meer.

Zelfs tijdens de ontspanning ben ik met van alles tegelijk bezig: kijken, luisteren en lezen. Het kan niet min dat ik -tijdens het bekijken van een reeks/film- niet afgeleid mag worden omdat ik anders de draad kwijt ben.

Luc is de programmeur hier ten huize. Elke dag bekijkt hij welke films er op TV komen en hij programmeert de meeste ervan omdat hij hoopt dat hij zo ook eens de gezochte film zou opnemen.

Hij doet wel een voorselectie. Zoals gisterenmorgen toen hij zei: “twee vriendinnen die mee doen aan een danswedstrijd niet zeker”.

En dan zijn er de dagen dat we voor de TV zitten en het maar laten gebeuren. We kijken wat er is opgenomen, lezen de korte inhoud en als die aanspreekt zetten we de film op.

Dikwijls, maar dan ook dikwijls, vraagt na tien minuten een van ons beiden: “En? Wat denk je ervan?” Dan gaat de film af. Raar maar waar zijn we nogal eensgezind op dat vlak.

Een zoetsappige film kan wel eens maar geen poppenfilms. Daarmee bedoel ik dan niet de echte poppen zoals de Muppets maar opgedirkte modellen die acteren zoals etalagepoppen. Wat ze zeggen en hoe ze het zeggen heeft geen belang, als de pose maar goed is. Meestal is de verhaallijn van deze films dan ook hoogst voorspelbaar.

En als het dan als eens gebeurt dat er iets is dat Luc wel wil zien en ik niet -zoals nu “Over Water”- dan kijkt hij of alleen, of hij kijkt op de laptop, zoals hij nu dus deed.

Het omgekeerde kan ook -denk ik toch- maar er zijn twee mogelijkheden: of het kan niet, of Luc is hoffelijker dan ik en kijkt gewoon verder mee.

Nadat we soms zo een 4 à 5 films na elkaar een verwijder-behandeling geven, duikt er dan ineens zo ene op waarbij ik na tien minuten hoop dat Luc maar niet: “En? Wat denk je?” gaat zeggen.

Dan kijken we naar “Reign Over Me”¹, waarvan de titel op zich me eigenlijk tegenstond.

Aangezien ik geen recensies schrijf en ze ook -waarschijnlijk- niet kan schrijven, zoals je ze kan lezen onderaan de IMDb-pagina, houd ik het er maar op dat de film een verademing was na al de rommel van de laatste maanden.

¹ IMDb