Zoek
Zoals alle jaren, zitten we vandaag tussen twee verjaardagen in. Gisteren was kleindochter jarig, morgen Zoon.
Gisteren aten we taart. Morgen zien we nog wel. Vandaag gewone dagelijkse kost.
Tag: Kleindochters (Page 1 of 73)
Vorige vrijdag reden we naar Antwerpen. We hadden gelezen over het schilderij van James Ensor -De Vertroostende Maagd1– dat nieuw aangekocht werd en tijdelijk te zien was in het MAS, alvorens langdurig naar het MSK verhuisd te worden.
We konden er dan een daguitstap van maken en ook nog eens binnenlopen in het KMSKA. Ik wou deze keer nog eens een bezoekje brengen aan de Madonna omringd door serafijnen en cherubijnen” van Jean Fouquet.
We parkeerden de auto ergens langs de straat -want op vrijdag is er markt op de parking van de PIDPA- en namen de tram. Geloof het of geloof het niet, van het Kiel naar het MAS zit je haast een uur op die tram, met overstap.
Na het MAS namen we de tram naar het KMSKA. En na het KMSKA namen we de tram terug naar het Kiel.
Daarna reden we naar een boekenverkoop voor het goede doel een half uurke verder. Daar zouden we ook een paar boekendozen afgeven. En ondanks dat ik het karreke had meegenomen heeft straffe Luc toch maar een doos van de auto tot onder de luifel gedragen.
Op zaterdag is hij te voet naar de Rally van Haspengouw gestapt, niet langs de veldwegen binnendoor omdat je daar niet overal door mag tijdens de rally, je moet er op sommige plaatsen zelfs inkom betalen, maar langs de straat, wat natuurlijk een heel eindeke om is.
Op zondag stonden we om kwart voor zeven ’s morgens op de carpoolparking op Bollie en kleindochter te wachten om samen verder naar het sportevenement te rijden. Kleindochter stopte haar spullen in de koffer en Luc klapte het deksel dicht.
We komen aan de sporthal, ik stap uit, Bollie stapt uit, kleindochter stapt uit en haalt haar spullen uit de auto.
Tot hier is het verhaal nogal saai. Niet soms?
Maar waar is Luc? Die komt met alle moeite ter wereld uit die auto en staat krom gebogen te proberen om recht te geraken, zet met moeite een paar strompelstappen en zegt dat er iets in zijn rug zit.
In januari pas waren de twee sessies bij de kinesiste afgelopen. Hij doet nog dagelijks meermaals zijn oefeningen en toch had ik de laatste weken al gemerkt dat hij soms eens naar zijn rug tastte.
Eens hij zondag recht was ging het verder vlotter. Maar maandag was het weer koekenbak. Zitten en dan rechtstaan blijkt nu weer een probleem. Gisteren vond ik hem toch een ietsje eleganter opstaan.
Wat is de oorzaak? Een samenloop van omstandigheden?
____________________1 MAS
In het begin van deze maand, de 3de om precies te zijn, zagen we een bord in het veld. Goed op tijd voor de jaarlijkse rally.
(Lees verder onder de foto)
Luc gaat dan telkens een kijkje nemen, als hij kan.
Dit jaar lukt dat niet. We zijn elders. Kleindochter heeft vandaag een sportevenement.
Dat schreef ik op de derde februari en zette het in de planning.
En toen appte kleindochter mij dat er een fout was geslopen in de planning van het sportevenement, die op die manier mijn planning kwam verstoren.
Maar Luc wou toch geen kijkje gaan nemen omdat het te veraf was.
“Als hij nu maar niet van gedacht verandert en met zijn planning mijn planning overhoop gooit” dacht ik.
En toen kregen we de vorige woensdag, op wandel, te maken met een rallypiloot die in het veld aan het testrijden was. Luc was zo blij als een klein kind en beklaagde zich ten zeerste dat hij zijn camera niet bij had.
Mijn planning overhoop? Neen hoor, de rally staat op de planning … Luc kennende.
Er was een tijd dat ik probeerde om dat kerstgevoel, waar iedereen het zo over heeft, ook eens gewaar te worden.
Toen gingen Luc en ik wel alle jaren naar een kerstmarkt. Maar dat was wat het was: een markt met kerstmis, voorzien van vreet en zuip en tierlantijntjes. Wel prettig, wel lekker, maar enig kerstgevoel was er verder niet te vinden.
Daarna gingen we wel af en toe nog eens naar een kerstmarkt, maar niet jaarlijks, omdat ik besefte dat het kerstgevoel ook een vorm van herinnering is. Als je het in je kindertijd niet meekreeg, komt het niet. Het komt ook nooit, hoe gezellig en knus je het met kerstmis ook maakt.
Toen Amke eens vertelde dat ze wel eens graag naar een grote Duitse kerstmarkt zou gaan, boekten we een overnachting in Koblenz. Het ging niet door. Het was 2021, het jaar na Covid_19, de naweeën van het Coronavirus. We zegden af met spijt in het hart.
Vorig jaar zat ze rond die tijd met haar neus in de studieboeken.
Dit jaar opperde Luc een uitstap naar de kerstmarkt van Eupen. Geen overnachting. Gewoon een over en weertje. “Ga je mee?” vroeg ik Amke. Natuurlijk ging ze mee.
Het viel zo goed mee dat we dat volgend jaar nog eens gaan over doen.
Een échte Duitse kerstmarkt zal voor een keer na de het afstuderen zijn.
Amke whatsappte: “Jullie gaan naar Duitsland. Kunnen jullie voor mij Lebkuchen meebrengen?” En ze zond me ook:
Natuurlijk konden we dat. Maar waar verkochten ze die? Na even googelen vond Luc ze bij Edeka, wat goed uitkomt. De Edeka van Ulmen situeert zich op onze weg naar Center Parcs.
We stapten de winkel binnen. Natuurlijk bestaan er meerdere soorten1. We namen dan maar een paar verschillende mee.
Achteraf bedachten we dat we zelf niet hadden geproefd. We zouden er dan maar in het naar huis gaan nog een pak koeken bijhalen.
Een dag later lopen we er in de parksupermarkt, die eigenlijk een Rewe is, gewoon op:
De Mini-Elisen hebben we gekocht. De grote niet. Die vonden we te duur. En zeggen dat we die van bij Edeka al aan de prijzige kant vonden.
En ja, we hadden ze ooit al wel gegeten. En neen, ze zijn niet echt aan ons besteed. Dus zijn we er geen gaan bij halen in het naar huis rijden.
Al gaan velen er van uit dat Lebkuchen kerstgebonden zijn, blijkt dat oorspronkelijk niet zo1 geweest te zijn. Dus moeten we voor ons volgende verblijf in Duitsland mogelijk nog eens een Edeka en/of een Rewe zien te vinden onderweg.
____________________1 Lebkuchen
Op een avond reden wij, na een geslaagde dag, over de autosnelweg naar huis. Toen plots mijn telefoon ging en Luc me raar bekeek. Want ja, die telefoon belt via Bluetooth recht in mijn oren en dan begin ik zomaar tegen dat ding te praten.
Zegt er een stem aan de andere kant: “U spreekt met Van Knalpot. Ik weet niet of U het weet, maar we hebben de garage, waar U uw auto kocht, overgenomen”.
En ik, ik antwoord nogal koeltjes maar naar waarheid: “Ik wéét dat. U heeft ons daarover een e-mail gezonden” en ik vraag me af of ze nu felicitaties willen of een wenskaartje hadden verwacht. Want eerlijk? De garage was nogal ver en tijdens de coronaperiode hadden wij ons verplicht gezien een garagist dichter bij huis te zoeken.
Maar ze gaat verder en zegt dat ze de zondag daarop klanten willen uitnodigen in de garage, ter kennismaking.
En ik antwoord weer naar waarheid: “Mijn kleindochter heeft dan een sportevenement”. Ze beaamt dat dat voorrang heeft en heeft het over een volgende keer en over e-mails en ik zeg dat dat goed is voor mij, al is dat niet geheel naar waarheid.
Ik houd niet van dat soort telefoons, maar ik was wel blij dat ik direct op mijn pootjes viel omdat mijn kleindochter écht en wel degelijk een sportevenement had.
Ik ga dat als excuus onthouden voor een volgende keer. Het klinkt goed.
pske van mske:Van Knalpot is natuurlijk een gefingeerde naam. Die staat niet in het telefoonboek, moest je al aan het opzoeken zijn.
Mijn kleindochters zijn kind-af. Het is officieel. Ze zijn volwassen.
Ze hebben dat parcours sneller afgewerkt dan hun vader … zo lijkt me.
Door de jaren is er toch heel wat veranderd over die 18de verjaardag. Indertijd, toen ik het werd kreeg ik een reprimande omdat ik vertelde dat iemand had gezegd dat ik vanaf dan ook al eens op tafel mocht slaan. Maar toen werd je dan ook pas meerderjarig op je 21ste.
Toen Zoon 18 werd kreeg hij een auto, een Matchboxke wel te verstaan. Wat hij nog meer kreeg is me niet bijgebleven.
Wat ik aan Ella heb gegeven is iets tussen haar en mij.
Ik kijk in de spiegel en denk dat ik oud word.
De verzuchtingen in coronatijden, je weet niet vanwaar ze komen … ook niet meer hoe we er op kwamen, maar ergens begin maart kwam er ineens een kerstmarkt oppoppen in ons gesprek.
“Ik wou daar nog eens naartoe” verzuchtte Amke.
Bollie had wat bedenkelijk gekeken en gezegd dat ze dat met oma moest regelen, die deed dat graag. Dat we al jaren geen kerstmarkt meer hadden bezocht omdat het toch altijd hetzelfde was, wist Bollie blijkbaar niet, maar ze wist ook niet dat we in december 2020 een week Kassel hadden afgezegd waarbij we ook hadden uitgekeken naar nog eens een Duitse kerstmarkt.
Dit terzijde.
“Een Duitse dan?” opperde ik. Amke was direct akkoord. Ella had wat bedenkelijk gekeken. “Dan boek ik wel een overnachting … of twee” zei ik. Want ik dacht aan Kassel want die van Aachen en Köln zijn wat te druk, zo vreesde ik. “Laat het ons hopen” dacht ik er in stilte bij.
Toekomstmuziek uit het verleden.
Ik boekte Koblenz op 29 maart … en annuleerde voorbije zondag. De coronatoestanden zien er niet best uit en kleindochter en ik waren blij dat we het onderwerp ter sprake brachten omdat we geen van beiden de stoorzender hadden willen zijn.
“We kunnen het beter een jaartje uitstellen” zei ze.
Mijn kleindochter, die groter is dan ik, wordt vanaf vandaag bij de volwassenen gerekend.
Het lijkt wel of het bij haar sneller gegaan is dan bij haar vader. En dan bedoel ik wel in tijd, niet in het verstandelijk volwassen worden. Daarvan heeft ze een aardje naar haar vaartje.
Ooit heb ik op dit blog haar naam genoemd, achteraf gezien was dat niet zo slim, gezien het tempo waaraan haar kindertijd, in mijn ogen voorbij gegaan is.
Een volwassen kleindochter, dat betekent twee generaties zien opgroeien, maar ook ouder worden.
En dan denk ik aan mezelf op die leeftijd, hoe ik naar mijn grootmoeders keek en vraag me af of zij me op dezelfde manier bekijkt. Ik hoop van wel. De kleine vriendelijke interventies zijn soms sneller dan mijn handelingen. Ik vind dat lief en ik zeg niet, zoals zij zei, zoveel jaren geleden: “Kanne zelf” terwijl ze mijn hand wegduwde.
Vanaf nu zal ik waarschijnlijk niet zoveel meer vertellen, een volwassen meisje heeft recht op eigen privacy.
Vrijdagnamiddag, onderweg in Leuven. We gaan Ella ophalen aan de school.
“Kijk daar” zegt Luc begeesterd “een banner van het WK”.
(Lees verder onder de foto)
Foto van Luc: WK 2021 – banner in Leuven
Later, als we Ella thuis afzetten, blijkt dat WK niet bij iedereen dezelfde euforie op te wekken: Bollie zucht, Ella zucht.
Het ziet er voorlopig naar uit dat het een hele historie zal worden om Ella die dagen heelhuids zowel in als uit de school te krijgen.
Jammer voor de Leuvense schoolgaande jeugd blijkt een WK geen geldige reden voor enkele dagen thuisonderwijs.
En dan verneem ik -met ontzetting- dat, nog voor het WK goed en wel van start ging, Chris Anker Sørensen verongelukt is in Zeebrugge. Chris Anker Sørensen heeft ons in het verleden enkele mooie en spannende momenten bezorgd.
