Amke en Ella moeten in bad en aangezien Amke nog niet klaar is, maakt mske Ella’s haren alvast nat met de sproeier.

Amke schiet als een schicht achter mske door, vestigt mskes aandacht op iets in het bad en duikt er in.

mske maakt Amke’s haren ook nat met de sproeier. Ze herpakt die om er beter bij te kunnen en ziet … “Amke?” vraagt mske “waarom heb jij je onderhemdje aan in bad?”

“Oei” zegt Amke “vergeten!”

Het volgende logske ontstond door iets dat mske las en dat is blijven hangen. Ze hadden het namelijk over kaarten en niet goed zijn in kaarten en zo meer. Over goed zijn met kaarten en echte kaarters gaat het hier niet. Neen, we willen het hebben over de vraag: “oma, ken jij nog een nieuw spelleke?”

mske heeft hen dan al “dag madam” en “zwarte Triene trekken” geleerd, maar ze weet, of beter wist, niet meer hoe “liegen” nu juist in mekaar zit.  Juist ja, we hebben het over kinderspellekes.

Bij “dag madam” wordt er niet gedeeld, enkel het spel kaarten in gelijke hoopkes verdeeld waarvan elke speler er eentje krijgt.  En dan begint het. Elk om beurt dient een kaart op het hoopke in het midden te leggen. Draait er iemand aas, heer, dame of zot om dan vereist dat enige actie. Bij een heer moet je salueren, bij een zot een neus zetten, bij een aas op het hoopke kloppen en bij een dame zeg je: “dag madam”. Wie traagst reageert krijgt het stapelke onder zijn eigen kaarten geschoven. Het spelleke kan uren doorgaan.

Zwarte triene trekken wordt in sommige contreien wel Zwarte Pieten genoemd al heeft mske de indruk dat bij het “Zwarte Pieten” de beide zwarte zotten in het spel blijven. Dat is bij “Zwarte Triene” niet zo. De klaveren dame mag niet meespelen. Tijdens het spelen leg je telkens twee kaarten met dezelfde waarde en dezelfde kleur af tot de zwarte Triene alleen overblijft.

Nu begon mske zo wat te denken over dat “liegen”. Denkelijk weet ze wel nog hoe dat zat. Hetzelfde begin dus als “dag madam”, de kaarten worden in gelijke stapelkes onder de spelers verdeeld. De onderste kaart wordt omgedraaid. Als dat nu bij voorbeeld een klaveren is, leggen de spelers een kaart -gezicht naar beneden- op het stapelke in het midden en zeggen “klaveren”. Dat moet. Dat gaat door tot er één iemand zegt: “ge liegt”. Dan wordt de kaart gedraaid. Is het wel een klaveren, dan mag diegene die “ge liegt” zei alle kaarten onder zijn stapelke schuiven, was het er geen, dan zijn ze voor de andere. Daarna gaat het spel verder op de kaart die laatst werd omgedraaid.

Wat nu met de vraag: “oma, ken jij nog nieuwe -oude- spellekes? Natuurlijk kent mske er nog, maar behalve “liegen” en “fretten” vindt mske het toch nog wat te vroeg om hen te leren stronten of wippen, al kennen Amke en Ella de cijfers en de tekens wel.

Maar hé, Bea, kan je dat “broekske af” efkes uitleggen.

En als ik dat allegaartje aan namen voor simpele kaartspellekes bekijk, dan vraag ik me af hoe ze vroeger nog deftig opgevoed konden geraken.

De voorbije week, toen Amke en Ella hier waren, hebben ze de papier-maché spulletjes geschilderd. Zoals beloofd een foto-overzicht van de spoken en monsterachtigen.

En dan is er nog het bagagerekkenonderzoek. De foto’s werden genomen in de dubbeldekwagons zowel boven als onder als in het private compartiment, de gewone wagons, oudere wagons en in treinen van de CFL (Société nationale des chemins de fer luxembourgeois). De bagageruimte onder en tussen de zetels en de speciale voorzieningen achterin werden niet gefotografeerd, het ging hem over de bagagerekken niewaar. Als surplus zitten er ook nog twee foto’s tussen van bagagerekken die Slow en mske op autobussen hebben gezien.

Het laatste deeltje gaat over de vallende olifanten. Slow heeft snel een collage gemaakt van de valpartijen, maar zoals iedere zender die zichzelf respecteert werd er ook een publiciteitspauze ingelast. Zet het niet te snel af want er is nog een tweede stukske aan. Allé, voor wie het filmke wil zien tenminste.

Om 11.15u In de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen zijn vergt enige voorbereiding zoals het uitstippelen van de te nemen treinen en de belbus. De treinen sloten goed aan met zelfs elf minuten overstap in Leuven in plaats van vijf. Maar met het oog op eventuele vertragingen van welke aard dan ook besloten ze toch de trein van 8.39u te nemen en dan zouden ze in Leuven zelfs bijna een half uur hebben.

mske bestelde de belbus op vrijdag. Ze kon kiezen, die van tien voor zeven of die van 8.25u. Die van tien voor zeven vond ze aan de vroege kant, die van 8.25u aan de late. Want ze wilden de trein van 8.39 halen. Ze bestelde hem wel, al zei de dame aan de telefoon dat de belbussen op vrijdag niet waren uitgereden en dat ze dat ook niet zouden doen op maandag als het dan nog zulk weer was.

Dat riskeerden mske en Slow niet. Ze stonden om 6u op, de kindjes ook. Ze maakten zich klaar en vertrokken te voet. Naar de 21a natuurlijk hier over de berg. Bizarre mske die de belbus van tien voor zeven te vroeg vond maar om kwart voor zeven vertrekken niet? Neen, want mske zegt dat ze niet zeker konden zijn dat die belbus er wel zou doorkomen. Kwart voor zeven dus om een bus te halen van kwart voor acht met in haar achterhoofd dat, als die er niet doorkwam, ze toch op ’t gemakske te voet aan ’t station zouden geraken.

Toen ze bijna op hun bestemming, aan de overkant van de berg, aan de straat richting veld waren gekomen, zagen ze een bus komen. Op een holletje deden ze de laatste, pakweg, vijftig meters en haalden de bus van 10 na zeven die een lichte vertraging had. Over een meevaller gesproken.

Ze stapten op de trein die stipt vertrok en stipt in Leuven aankwam. Het half uurke Leuven vloog ook snel om, al bleven ze wel in de tunnel. Erbuiten was het juist goed om armen en benen te breken.

Op de trein naar Antwerpen realiseerde mske zich ineens dat ze ferm sjaans hadden gehad dat de controleur niet was gepasseerd. Want ze waren op weg met de tickets van het kruidvat en daarmee mag je logisch gezien maar pas vanaf 9u de trein nemen op een week- en werkdag, reden waarop ze oorspronkelijk ook zinnens geweest waren van die van twee voor negen te nemen. Het was haar compleet ontschoten.

Over de Samson en Gertshow gaan we niet veel vertellen. Een show vertellen is dom. Een show moet je zien en beleven. Niks dan superlatieven dus. Eén ding willen we wel zeggen. Het is ontroerend een ganse zaal vol klein en groot grut de Samsonrock te horen zingen. Zingen, bij manier van spreken dan.

In het ticket was ook een bezoek aan de Zoo inbegrepen. Dat viel wat tegen. De wegen in de Zoo waren spek- en spiegelglad.  Slow en mske dachten er niet te lang te blijven, enkel eens naar de olifanten te gaan kijken en dan weg te wezen. Amke keek wat ontgoocheld maar gaf toe dat het er erg gevaarlijk was.  Zelfs de olifanten waren niet tegen het weer bestand. Zowel Kai Mook als haar mama Phyo Phyo oftewel haar zus May Tagu gingen daar enkele keren tegen de vlakte. Tijdens het eten reden er mensen van de Zoo rond om zand te strooien zodat het nog wel een beetje doenbaar werd en Amke glunderde, ze wou naar de pinguins.  Daarna werd er over een terugkeer niet meer gerept en zijn ze nog wat dieren gaan bezoeken.

Om twintig voor vijf stonden ze terug in het station en de terugreis verliep gunstig en volgens planning tot in Landen. Want toen ze daar de 21a wilden nemen tot het dorpke over de berg, daagde die niet op. Het meisje dat daar stond te wachten zei dat ze de uren ook niet kende omwille van de vakantieperiode. Tju toch! Dan heeft mske maar even de lijn op gebeld en bleek dat ze de bus van iets na zes net hadden gemist en ze dus die van iets na zeven moesten hebben. Ze zijn dan maar, om geen kou te krijgen, al een stukje beginnen stappen. Deze bus was dan wel te laat.

Eens thuis, bij het avondeten, keek mske naar Amke en Ella en zei:  “wat een lange dag”. “Maar wél een leuke” zei Amke.

En dat konden ze alle vier beamen.

Zaterdagavond, Slow en mske gaan slapen en mske wil eerst nog eens naar de kindjes gaan kijken want hier is geen verwarming op de kamers en bij hen thuis wel. Ella gaat rechtop zitten: “waarom steek jij het licht aan?” vraagt ze. mske stopt haar terug onder, want ze had zich halvelings bloot gewoeld. Maar Ella Ze gaat terug rechtop zitten. mske merkt dat Ella eigenlijk niet echt wakker is. Ze heeft het licht maar uitgedaan en Ella in het licht van de straatlantaarn onder gestopt.

Zondagavond zaten Slow en mske naar Witse te kijken als ze ineens een bons horen. Ze schrikken. “Wat is dat?” vraagt Slow. “Zeker één van de kindjes uit het bed gevallen” oppert mske die zich naar boven spoedt.

Amke’s dekbed ligt op de grond. Amke ligt op bed. Maar hoe? Gedraaid als een kurkentrekker en met de slaapzak rond haar gedraaid. Ze ligt niet echt maar zit ook niet. “Ben je uit bed gevallen?” vraagt mske. “Weet niet” zegt Amke slaapdronken.

Als mske probeert Amke terug goed te leggen komt ze tot het besef dat ze helemaal niet wakker is. Zware korvee hoor. Zo een slapend kindje terug op een comfortabele manier in een slaapzak in bed te krijgen. Zeker dat ze ’t slaapkonijn ook nog op de grond heeft gevonden. En die zijn sjaal was uit.

Maandagmorgen? Amke zegt dat ze daar allemaal niets van weet en dat ze niet uit bed is gevallen.

Gelukkig liggen Amke en Ella zo niet in hun slaap de ganse nacht tegen mekaar te converseren.

Een winter is niet af zonder sneeuwman. En gezien de hoeveelheid sneeuw wilden Amke en Ella een grote sneeuwman, zeker zo groot als Slow.

mske die onmiddellijk bedacht dat ze dan evengoed sneeuw konden nemen van de muur die Slow hier voor de voordeur had samengeveegd haalde er het sleetje bij om de sneeuw te transporteren. “Dan kunnen we hem niet rollen” kloeg Slow. Amke en Ella zochten een naam voor de sneeuwman. “Dikke Jan” zou het worden. Maar eigenaardig genoeg vertoonde die sneeuwman teken van anorexia en wou maar niet aandikken. De sneeuw kleefde niet al te best.

Ze hebben Slow het hoofd laten rollen, daarmee was die mens ook content, maar blijkbaar heeft hij wat scheef gerold want Lange Loewie zit met de dikoor.

mske keek een beetje sip gisterenavond toen ze thuis kwamen. Ze had wéér vergeten vragen aan Amke hoe het dit jaar met de kaartjes zat.  Ze had het enkele weken geleden aan Bollie gevraagd maar die had nog niets gehoord noch gezien.

Zo soms doet de school van Amke en Ella een actie om geld in het laatje te krijgen en dan laten ze alle kindjes een kaartje tekenen, laten dat drukken en dan kunnen de kindjes die aan ouders, grootouders, vrienden en noem maar op … verkopen.

Vorig jaar had Amke kerstkaarten gemaakt, die mske voor de feestdagen verstuurd heeft naar allen die wisten wie Amke is. Niet naar allen natuurlijk, maar naar allen die op haar kaartjeslijstje staan. Zeg nu zelf, een nonkel van Slow die weet toch niet wie Amke is.

Dit jaar, nog niets. Zodoende heeft mske haar voorraad kaarten aangevuld. En nu bedenkt ze dat ze niet meer weet wat er op de kaarten voor de nonkels van Slow heeft gestaan. Dus zal ze het overschot van de kaartjes van vorig jaar nog wat langer laten liggen en de nieuwe voorraad van dit jaar beginnen.

Dat iedereen dan dezelfde kaart krijgt, daar zit mske niet mee. De meeste mensen van op haar kaartjeslijstje kennen mekaar toch niet en diegenen die dat wel doen, zoals Broer en Broertje en de twee nonkels van Slow, die krijgen toch gewoon een andere zeker.

Dat je inwendige klok grondg verstoord kan worden door uurwisselingen, dat weet wel iedereen. Maar weet je dat er ook zo een inwendige almanak bestaat?

Toen Zoneke die eerste november 2007 besloot dat hij ging leren paardrijden en informeerde of Slow en mske één keer per week op Amke en Ella konden passen werd die dag vastgelegd op woensdag.

Een goed jaar later werd dat omwille van omstandigheden verschoven naar dinsdagavond. Ineens leek het of de weken langer waren geworden. Hoevele maanden Slow en mske op die woensdagen na die dinsdagavonden hebben gedacht dat het donderdag was … dat kan ik niet vertellen omdat ik niet juist weet wanneer het stopte.

De laatste drie weken werd de kinderwacht zo drie keer eenmalig verschoven van dinsdag naar woensdag en sedert gisteren is het officieel, het wordt weer woensdag.

Vandaag is een rare dinsdag, zo een beetje leeg. Mogelijk gaan de weken weer wat korter lijken, als het op het woensdaggevoel al donderdag zal blijken te zijn.