De voorbije week, toen Amke en Ella hier waren, hebben ze de papier-maché spulletjes geschilderd. Zoals beloofd een foto-overzicht van de spoken en monsterachtigen.

En dan is er nog het bagagerekkenonderzoek. De foto’s werden genomen in de dubbeldekwagons zowel boven als onder als in het private compartiment, de gewone wagons, oudere wagons en in treinen van de CFL (Société nationale des chemins de fer luxembourgeois). De bagageruimte onder en tussen de zetels en de speciale voorzieningen achterin werden niet gefotografeerd, het ging hem over de bagagerekken niewaar. Als surplus zitten er ook nog twee foto’s tussen van bagagerekken die Slow en mske op autobussen hebben gezien.

Het laatste deeltje gaat over de vallende olifanten. Slow heeft snel een collage gemaakt van de valpartijen, maar zoals iedere zender die zichzelf respecteert werd er ook een publiciteitspauze ingelast. Zet het niet te snel af want er is nog een tweede stukske aan. Allé, voor wie het filmke wil zien tenminste.

Om 11.15u In de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen zijn vergt enige voorbereiding zoals het uitstippelen van de te nemen treinen en de belbus. De treinen sloten goed aan met zelfs elf minuten overstap in Leuven in plaats van vijf. Maar met het oog op eventuele vertragingen van welke aard dan ook besloten ze toch de trein van 8.39u te nemen en dan zouden ze in Leuven zelfs bijna een half uur hebben.

mske bestelde de belbus op vrijdag. Ze kon kiezen, die van tien voor zeven of die van 8.25u. Die van tien voor zeven vond ze aan de vroege kant, die van 8.25u aan de late. Want ze wilden de trein van 8.39 halen. Ze bestelde hem wel, al zei de dame aan de telefoon dat de belbussen op vrijdag niet waren uitgereden en dat ze dat ook niet zouden doen op maandag als het dan nog zulk weer was.

Dat riskeerden mske en Slow niet. Ze stonden om 6u op, de kindjes ook. Ze maakten zich klaar en vertrokken te voet. Naar de 21a natuurlijk hier over de berg. Bizarre mske die de belbus van tien voor zeven te vroeg vond maar om kwart voor zeven vertrekken niet? Neen, want mske zegt dat ze niet zeker konden zijn dat die belbus er wel zou doorkomen. Kwart voor zeven dus om een bus te halen van kwart voor acht met in haar achterhoofd dat, als die er niet doorkwam, ze toch op ’t gemakske te voet aan ’t station zouden geraken.

Toen ze bijna op hun bestemming, aan de overkant van de berg, aan de straat richting veld waren gekomen, zagen ze een bus komen. Op een holletje deden ze de laatste, pakweg, vijftig meters en haalden de bus van 10 na zeven die een lichte vertraging had. Over een meevaller gesproken.

Ze stapten op de trein die stipt vertrok en stipt in Leuven aankwam. Het half uurke Leuven vloog ook snel om, al bleven ze wel in de tunnel. Erbuiten was het juist goed om armen en benen te breken.

Op de trein naar Antwerpen realiseerde mske zich ineens dat ze ferm sjaans hadden gehad dat de controleur niet was gepasseerd. Want ze waren op weg met de tickets van het kruidvat en daarmee mag je logisch gezien maar pas vanaf 9u de trein nemen op een week- en werkdag, reden waarop ze oorspronkelijk ook zinnens geweest waren van die van twee voor negen te nemen. Het was haar compleet ontschoten.

Over de Samson en Gertshow gaan we niet veel vertellen. Een show vertellen is dom. Een show moet je zien en beleven. Niks dan superlatieven dus. Eén ding willen we wel zeggen. Het is ontroerend een ganse zaal vol klein en groot grut de Samsonrock te horen zingen. Zingen, bij manier van spreken dan.

In het ticket was ook een bezoek aan de Zoo inbegrepen. Dat viel wat tegen. De wegen in de Zoo waren spek- en spiegelglad.  Slow en mske dachten er niet te lang te blijven, enkel eens naar de olifanten te gaan kijken en dan weg te wezen. Amke keek wat ontgoocheld maar gaf toe dat het er erg gevaarlijk was.  Zelfs de olifanten waren niet tegen het weer bestand. Zowel Kai Mook als haar mama Phyo Phyo oftewel haar zus May Tagu gingen daar enkele keren tegen de vlakte. Tijdens het eten reden er mensen van de Zoo rond om zand te strooien zodat het nog wel een beetje doenbaar werd en Amke glunderde, ze wou naar de pinguins.  Daarna werd er over een terugkeer niet meer gerept en zijn ze nog wat dieren gaan bezoeken.

Om twintig voor vijf stonden ze terug in het station en de terugreis verliep gunstig en volgens planning tot in Landen. Want toen ze daar de 21a wilden nemen tot het dorpke over de berg, daagde die niet op. Het meisje dat daar stond te wachten zei dat ze de uren ook niet kende omwille van de vakantieperiode. Tju toch! Dan heeft mske maar even de lijn op gebeld en bleek dat ze de bus van iets na zes net hadden gemist en ze dus die van iets na zeven moesten hebben. Ze zijn dan maar, om geen kou te krijgen, al een stukje beginnen stappen. Deze bus was dan wel te laat.

Eens thuis, bij het avondeten, keek mske naar Amke en Ella en zei:  “wat een lange dag”. “Maar wél een leuke” zei Amke.

En dat konden ze alle vier beamen.

Zaterdagavond, Slow en mske gaan slapen en mske wil eerst nog eens naar de kindjes gaan kijken want hier is geen verwarming op de kamers en bij hen thuis wel. Ella gaat rechtop zitten: “waarom steek jij het licht aan?” vraagt ze. mske stopt haar terug onder, want ze had zich halvelings bloot gewoeld. Maar Ella Ze gaat terug rechtop zitten. mske merkt dat Ella eigenlijk niet echt wakker is. Ze heeft het licht maar uitgedaan en Ella in het licht van de straatlantaarn onder gestopt.

Zondagavond zaten Slow en mske naar Witse te kijken als ze ineens een bons horen. Ze schrikken. “Wat is dat?” vraagt Slow. “Zeker één van de kindjes uit het bed gevallen” oppert mske die zich naar boven spoedt.

Amke’s dekbed ligt op de grond. Amke ligt op bed. Maar hoe? Gedraaid als een kurkentrekker en met de slaapzak rond haar gedraaid. Ze ligt niet echt maar zit ook niet. “Ben je uit bed gevallen?” vraagt mske. “Weet niet” zegt Amke slaapdronken.

Als mske probeert Amke terug goed te leggen komt ze tot het besef dat ze helemaal niet wakker is. Zware korvee hoor. Zo een slapend kindje terug op een comfortabele manier in een slaapzak in bed te krijgen. Zeker dat ze ’t slaapkonijn ook nog op de grond heeft gevonden. En die zijn sjaal was uit.

Maandagmorgen? Amke zegt dat ze daar allemaal niets van weet en dat ze niet uit bed is gevallen.

Gelukkig liggen Amke en Ella zo niet in hun slaap de ganse nacht tegen mekaar te converseren.

Een winter is niet af zonder sneeuwman. En gezien de hoeveelheid sneeuw wilden Amke en Ella een grote sneeuwman, zeker zo groot als Slow.

mske die onmiddellijk bedacht dat ze dan evengoed sneeuw konden nemen van de muur die Slow hier voor de voordeur had samengeveegd haalde er het sleetje bij om de sneeuw te transporteren. “Dan kunnen we hem niet rollen” kloeg Slow. Amke en Ella zochten een naam voor de sneeuwman. “Dikke Jan” zou het worden. Maar eigenaardig genoeg vertoonde die sneeuwman teken van anorexia en wou maar niet aandikken. De sneeuw kleefde niet al te best.

Ze hebben Slow het hoofd laten rollen, daarmee was die mens ook content, maar blijkbaar heeft hij wat scheef gerold want Lange Loewie zit met de dikoor.

mske keek een beetje sip gisterenavond toen ze thuis kwamen. Ze had wéér vergeten vragen aan Amke hoe het dit jaar met de kaartjes zat.  Ze had het enkele weken geleden aan Bollie gevraagd maar die had nog niets gehoord noch gezien.

Zo soms doet de school van Amke en Ella een actie om geld in het laatje te krijgen en dan laten ze alle kindjes een kaartje tekenen, laten dat drukken en dan kunnen de kindjes die aan ouders, grootouders, vrienden en noem maar op … verkopen.

Vorig jaar had Amke kerstkaarten gemaakt, die mske voor de feestdagen verstuurd heeft naar allen die wisten wie Amke is. Niet naar allen natuurlijk, maar naar allen die op haar kaartjeslijstje staan. Zeg nu zelf, een nonkel van Slow die weet toch niet wie Amke is.

Dit jaar, nog niets. Zodoende heeft mske haar voorraad kaarten aangevuld. En nu bedenkt ze dat ze niet meer weet wat er op de kaarten voor de nonkels van Slow heeft gestaan. Dus zal ze het overschot van de kaartjes van vorig jaar nog wat langer laten liggen en de nieuwe voorraad van dit jaar beginnen.

Dat iedereen dan dezelfde kaart krijgt, daar zit mske niet mee. De meeste mensen van op haar kaartjeslijstje kennen mekaar toch niet en diegenen die dat wel doen, zoals Broer en Broertje en de twee nonkels van Slow, die krijgen toch gewoon een andere zeker.

Dat je inwendige klok grondg verstoord kan worden door uurwisselingen, dat weet wel iedereen. Maar weet je dat er ook zo een inwendige almanak bestaat?

Toen Zoneke die eerste november 2007 besloot dat hij ging leren paardrijden en informeerde of Slow en mske één keer per week op Amke en Ella konden passen werd die dag vastgelegd op woensdag.

Een goed jaar later werd dat omwille van omstandigheden verschoven naar dinsdagavond. Ineens leek het of de weken langer waren geworden. Hoevele maanden Slow en mske op die woensdagen na die dinsdagavonden hebben gedacht dat het donderdag was … dat kan ik niet vertellen omdat ik niet juist weet wanneer het stopte.

De laatste drie weken werd de kinderwacht zo drie keer eenmalig verschoven van dinsdag naar woensdag en sedert gisteren is het officieel, het wordt weer woensdag.

Vandaag is een rare dinsdag, zo een beetje leeg. Mogelijk gaan de weken weer wat korter lijken, als het op het woensdaggevoel al donderdag zal blijken te zijn.

Algemeen geweten hoor! We mogen niets zeggen of het tegenovergestelde doet zich voor. Wat zat ik hier vanmorgen te vertellen? Dat ze nog maar weinig hinder ondervonden met het openbaar vervoer?

Vandaag hadden ze prijs! En goed! Ze hadden dus de reisroute grondig bekeken en in elkaar gemept, afgeprint en al. Waar ze geen rekening mee hielden? Met één of andere snul die … laat me bij het begin beginnen.

Dat de trein het snelst zou zijn hadden we al gezegd maar dat de bus gratis was hadden we ook gezegd. Laat nu toch net deze week de folder van Aveve in de bus vallen met acties en broodproeven en broodmixen. En daar wou mske echt wel naar toe. Laat nu toch ook eindelijk die Renmans en die Aldi open gaan die iets verder dan de Aveve kwamen te zijn en mske vlooide nog verder uit. Ze zouden vroeg vertrekken, naar die Aldi en Renmans rijden, rondkijken en dan naar de Aveve en vandaar dan eens een waldkornmix meebrengen om om halftwaalf op die bus naar Tienen te stappen.

Bij de Aldi kochten ze wat te eten voor onderweg en bij die Aveve werd geen brood geproefd, maar wel waldkornmix meegebracht. Ze waren drie kwartier te vroeg in het station, duidelijk op tijd om te zien dat de perrons voor de bussen verdwenen waren door de werken voor de aanleg van ’t Stationsplein en om te zien dat die bussen een tijdelijke halte hadden in de straat daar wat verder.

Goed op tijd stonden ze aan de bushalte. De bus kwam te laat. De 21a naar Hasselt (via Sint Truiden) kwam aangereden en mske informeerde of die iets wist van de 346 naar Tienen.  Die bleek er aan te komen. Een tweede 21a draaide het hoekje om gevolgd door de 42 eveneens naar Sint Truiden. De eerste 21a draaide zijn film door naar “geen dienst”, de 42 plaatste zich op de plaats waar de 346 naar Tienen zou moeten gestaan hebben. De tweede 21a rijdt verder en laat de 42 invoegen en pas als die verdomde 21a op de hoek van de straat komt ziet mske dat die, ondanks hij vooraan naar Sint Truiden reed, achteraan dan wel naar Tienen ging.

Slow zette er een spurtje in, want die moeten daar ’t blokje om.  Te laat.  Maar de drukke as bij ons in Landen gaat nogal dikwijls stapvoets en de bus zat daar tussen, zo een dikke 50m verder, dus duwde mske haar tas in Slow’s handen en zette het op een rennen.  Nu kan je dat geloven of niet, maar mske kan nog altijd een aardig stukske lopen, al lijkt het op zulke ogenblikken wel of alles en iedereen verdwenen is en zij en die bus alleen op de wereld zijn. Ze rende even snel als hij reed, maar toen, toen ging het verkeer ineens vlotter en hij haalde snelheid.

Ze keerden terug richting station terwijl ze foeterend het nummer van de lijn ingaf wat haar van errezze en ergernis niet lukte.  Ze zagen de chauffeur van de bus zonder dienst en die wist hen te vertellen dat de andere wachtenden hem net hetzelfde hadden verteld en dat hij die chauffeur had gecontacteerd en dat dat monster had verteld dat hij zijn bestemming had doorgedraaid op het ogenblik dat hij doorreed. Awel! Als die nurk wil dat de mensen weten dat ze moeten opstappen als zijn achterbord klopt dan moet hij achterstevoren rijden.

mske deed opnieuw een poging om De Lijn  op te bellen. Drie keer! Drie keer éér haar vingers de juiste cijfers wilden intoetsen. Ze weet wel dat dat de schuld is van éne en dat de ganse lijn daar niet kan aan doen, maar ze moest haar frustratie kwijt en dus vertelde ze haar verhaal maar een beetje luider dan dat ze dat tegen een stokdove zou gedaan hebben.

Ze vroeg de mensen van de lijn een oplossing, want ze moest tegen tweeën bij Zoneke zijn voor het verjaardagsfeestje van Amke.  Heel voorzichtig opperde de jongen aan de andere kant van de lijn de latere bus van half drie te nemen. mske snoof, dan waren ze pas tegen kwart voor vier bij Zoneke! Hij opperde de trein. Natuurlijk de trein, een andere oplossing was er niet maar mske zei dat ze toch verwachtte die 11€ en een sjiek voor de trein van De Lijn terug te krijgen. En ze zou klacht neerleggen! Dat voegde ze er nog aan toe.

Dat wou de man wel doen, hij noteerde haar gegevens, gaf haar het nummer van haar klacht en toen … toen was haar gsm-kaart leeggebeld. Dat ook nog! Die is natuurlijk snel gevuld maar ze heeft toch niet meer teruggebeld, ze zal dat wel per mail regelen, dan kan ze ineens haar rekeningnummer en het bewijs van die treintickets ook nog meezenden.

Resultaat? mske kon niet stoppen met hoesten. Dat heeft ze altijd al gehad na een koerske hardlopen.  Ze hebben van pure ergernis alle gekochte koeken opgegeten en Slow is er in de GB nog enkele gaan bijhalen.

Had ze geweten wat ze nu weet, hadden ze vanmorgen een uur langer kunnen blijven liggen, later naar de winkels kunnen gaan, een trein later nemen en de aansluitende bus en dan waren ze ook nog op tijd bij Zoneke gekomen.

De zwarte kat? Die hebben ze pas daarnet bij het naar huis fietsen gezien. Die schoot in het halfduister de straat over.

mske zeilde de berg af zoals ze altijd doet, alleen zat de wind nu kop op kop zodat mske niet aan het kruispunt geraakte zonder bijtrappen. En toen zeilde Slow haar voorbij.  mske wou nog wat zeggen over modder die glad kon zijn maar dat vond ze dan precies lijken op een iets of wat gepikeerd zijn omdat hij haar had ingehaald, net omdat hij dat anders nooit doet.

Slow ging dus gezwind de bocht in en even gezwind ging zijn fiets onderuit en Slow languit … in de modder. Toen mske bij hem kwam was hij al rechtgekrabbeld en keek wat beduusd naar de schade. Hij zag er nogal gehavend uit. Modder op zijn trui vooraan en aan de mouw, een pijp van zijn broek meer modder dan pijp en zijn fiets die wat raar overhoop lag.  “Heb je je bezeerd?” informeerde mske.  “Mijn elleboog misschien” zei hij terwijl hij zich er van vergewiste dat er toch geen gat in die mouw zat.

Hij nam zijn fiets, gooide zijn been over de buis … “Je fietstas” zei mske. Slow keek om naar de fietstas die op haar kop in de modder stond. “Normaal krijg je die klittenband nooit los, en nu …” foeterde Slow terwijl hij de tas uit de modder haalde. Hij gooide zijn been over de buis en mske vertrok. Wat verder realiseerde ze zich dat Slow niet naast haar kwam rijden en keek om. Stond die daar toch doodgemoedereerd aan die fiets te morrelen zeker.  Hij gooide zijn been over de buis en mske vertrok tot ze zich realiseerde dat hij weer niet naast haar kwam rijden. Ze keek om. Hetzelfde scenario.

Ze zijn aan de bushalte geraakt en daar bleek dat hij bij die tussenstops zijn spatlap al had hersteld, alleen zijn zadel stond nog los en al had hij sleuteltjes in de reparatiekit, die tijd had hij niet genomen.  Ze namen de schade op. Een schaafwonde van een doormeter van dik 5cm op zijn elleboog en een serieuze kap in zijn been, waarschijnlijk door één van zijn pedalen. 

Mogelijk keken de mensen op de bus wat raar bij het zien van mske die eerst opstapte, wat niet raar was, en Slow die zo kort achter haar liep, wat wel raar was, zodat niemand de bemodderde staat zou zien waarin hij zich bevond. Ze zijn in Tienen maar een flesje ontsmettingsmiddel gaan halen, al stonden er hier al twee, ééntje voor dagelijks gebruik en eentje in de fietstas voor als ze verre fietstochtjes maken.

“Amke, je moet nog veel leren met de fiets” zei mske. Amke keek vragend en mske vervolgde  “Slow kan nog altijd beter vallen”.