In de school van Amke en Ella werd een leesmarathon georganiseerd. De sponsors mochten hun naam en het bedrag dat ze wilden spenderen per gelezen boek op een lijst vermelden.

Amke was vol enthousiasme en de leesboekjes van het eerste leerjaar zijn dun.

Tot daar toe, maar daar dacht mske wel aan toen ze deze week op het nieuws zag en later in de krant las over de omzeiling van de maximumfactuur. Zou dat daar nu ook onder vallen?

Want kijk, dat is nu iets waar mske wél achter staat. Dat ze kinderen -op welke manier dan ook- aanmoedigen om te lezen. En bovendien werd niemand verplicht om te sponsoren.

Het enige minpuntje volgens mske is dat de lezers in kwestie de vruchten van hun gelees niet plukken als de nieuwe boekjes aangekocht worden met de opbrengst per klasje want tegen dat die voorraad er zal zijn zullen de lezers al ver een leerjaar gaan opschuiven. En stel je nu eens voor dat die van het huidige tweede leerjaar er met hun klak hebben henen gegooid.

Amke is geen geweldige vleeseter, ze heeft het er niet zo voor. Gisteren wist ze te vertellen dat ze vegetariër ging worden. mske legde uit dat vegetariër niet enkel het gewone eten zonder vlees is maar dat daar veel meer bij kwam kijken.

Waarop Ella naar Slow keek en zei: “ik word geen secretariër hoor” en een flinke hap uit haar boterham met opavlees nam.

De ochtend na het groot accident vlotte het werk niet al te goed. Op aangeven van mske heeft Slow alle winkels van ons stadje, die mogelijk zulke setjes met borstel en veger en blik verkochten, opgebeld. Helaas zonder resultaat. Waarop Slow zijn telefonische speurtocht uitbreidde naar de winkels van Sint Truiden.

mske heeft er het bijltje bij neergelegd, bij ’t werk dan wel en ze zijn in de auto gestapt richting speelgoedwinkel.

Daar waren verschillende mogelijkheden. De borsteltjes van 1,5€ werden ongeschikt verklaard en mochten zelfs aan het vergelijkend examen niet deelnemen. Dan was er een setje van 6,5 € en dat zag er steviger uit dan dat van 4,5€, maar dat had dan weer als voordeel dat er twee stelen in zaten. Dan zouden ze met dat tweede steeltje, dat eigenlijk bij het zwabbertje hoorde, het andere bezempje kunnen herstellen, mocht die diameter dezelfde zijn natuurlijk. En dat was nu precies wat ze niet wisten.

Ze kozen voor de twee steeltjes. “Dat is dan 6,5€” zei de juffrouw aan de kassa. “Hela hela, dat klopt niet” seinden mskes hersens. “Dat is niet juist hé” zei mske “die stond aan 4,5€ geprijsd”.

De bijgeroepen winkeldame kwam even later met het ganse assortissement afgestesseld en zei: “4,5€” terwijl ze de stabiele blauwe aanwees, “6,5” terwijl ze die met twee stelen aanwees, “1,5€” terwijl ze de brol met een twintigtal stekelige haren aanwees. Ze gaf toch toe dat de setjes aan het verkeerde haakje hadden gehangen.

Uiteindelijk zijn Slow en mske er met de blauwe stevige buiten gegaan, net omwille van die diameter.

Maar toen kreeg mske een ingeving en ze kocht een prul bij de Gamma waarvan ze dacht dat het wel eens nuttig zou kunnen zijn.

Ella was in de wolken met het blauwe bezempje en al gauw was de vriendschap bezegeld. Er kwam geen zusterlijk overleg aan te pas en toen Amke besloot dat zij het rode wel zou houden, zei mske dat ze zou pogen het zaakske te herstellen. Die avond kwam die kapotte sukkelaar mee naar hier.

Allee veel gaan we daar niet over uitleggen. Knutselfrutselgefoefel is niet volgens de regels van de kunst maar het rode steelke staat weer flink rechtop en stevig in het bezemke en eerst wou mske daar ter versteviging nog een rood stuk plakband rond de breuklijnen. Maar plakband, dat is toch dat ding dat de onhebbelijke gewoonte heeft van te lossen, niewaar …

Bon! Als ons geheugen ons niet in de steek laat en dat doet het niet, getuige dit krabbelke van 28 september 2006, was er ooit toch sprake dat ze de schoolfoto’s gingen afschaffen?

Was dat toen maar een voorstel? Eigenlijk hebben we ons daar toen niet in verdiept, het was hier niet aan de orde.

Maar nu Amke en Ella terug met foto’s zijn afgekomen en ze binnenkort de foto’s van twee jaar geleden kunnen vervangen is mske in elk geval niet rouwig om het feit dat de voorsteller van toen toch zijn zin niet heeft gekregen.

Want hoewel het foto’s zijn van Amke en Ella hier aan onze schouw, zien de kindjes er ondertussen toch al lichtjes anders uit.

Amke en Ella hadden, ondanks dat ze veel speelgoed hebben, een zo uniek stuk dat het niet in de speelgoedkist moest maar er altijd naast stond, flink rechtop.

Het zag eruit als een bezempje voor kinderen, maar het was veel meer dan dat. Naargelang de vereiste werd het een paard en dat heette “Big”, het ging voorop bij de tamboer majoor, Ella kon er mee vliegen, in de ronde dansen, mee zwieren boven de grond, …  Telkens Amke wat anders ging doen, greep Ella naar het bezempje en dan verdwenen ze samen in een fantasiewereld.

Verleden tijd!

Gisteren las Amke aan mske voor uit “Muis Lisa” van “Geronimo Stilton”. Dan voelt Ella zich wat verloren. Ze liet Slow de tekeningen zien die de kindjes van haar klasje hadden getekend voor haar verjaardag. Toen Slow even later even weg moest, bracht ze de tekeningen bij mske en ze nam het bezempje. Met haar ene oor luisterde mske naar Amke, met haar andere naar Ella die uitleg gaf bij elke tekening. Met haar ene oog keek mske naar Amke’s boekje, met haar andere naar de tekeningen en toen zag ze in de uithoek van haar oog Ella die met twee handjes het bezemsteeltje vasthad en boog. Net toen mske wou zeggen dat ze dat niet … knapte het bezempje in twee.

Geschrokken vroeg mske: “wat doe je nu?” “Ik weet het niet” zei Ella terwijl de eerste tranen al over haar wangetjes biggelden. Amke keek geschrokken en begon ook al te huilen. “Ik dacht dat hij niet stuk kon” snikte Ella. mske maande de kindjes aan te stoppen met huilen zodat ze de stukken eens van nabij kon bekijken. Amke las verder en Ella zat op de leuning van de zetel terwijl mske met haar vinger over de glad afgebroken kant wreef. Die was niet te plakken. “Kan je die niet maken met plakband?” vroeg Ella terwijl ze terug begon te huilen. Ze veegde de tranen weg. Wat later opperde ze: “zouden we niet naar mama of papa bellen om te zien of ze het erg vinden?” Ze kon haast niet praten van verdriet.

Net toen de tranenstroom wat geluwd was kwam Slow binnen en vroeg wat er gaande was. “Ella heeft het bezempje gebroken en we bekijken hoe we het moeten herstellen” zei mske. Slow nam de stukken over. Terwijl hij zich luidop afvroeg hoe een kleine Ella dat zomaar kon breken nam hij een stuk bezemsteel in zijn twee handen en nog voor mske iets kon zeggen knapte het steeltje nog een keer.

Geschrokken vroeg mske: “wat doe je nu?” En nog voor mske op haar tong kon bijten had ze al gezegd dat er nu geen herstellen meer aan was en ze keek een beetje boos naar Slow.

Daar had je het! De dijken liepen over en het water stroomde langs de voordeur naar buiten en nu was er geen oplossing meer want nu was het wel catastrofaal. Voor het bezempje dan toch.

Amke en Ella gingen in bad en alhoewel het Amke’s beurt was om er eerst uit te komen, gaf Ella te kennen dat zij kou had en liever niet in het water bleef spelen. Dat is al uitermate bizar want normaal is het net het omgekeerde. mske houdt zelfs in haar agenda bij wiens beurt het is om geen zusterlijk overleg te krijgen. Toen Ella haar pyjamaatje aanhad ging ze niet op Amke’s bed zitten wachten maar ze wou naar haar eigen bedje. “Nu hebben we nog geen oplossing” snifte ze net voor ze achter het hoekje verdween.

“Wat bezielde je toch?” vroeg mske toen ze beneden kwam aan Slow die het kapotte steeltje zat te bestuderen. “Kijk” zei hij. Het rode plastic was volledig wit uitgetrokken. “Ik vermoed dat we hier te maken hebben met een geval van borstelmoeheid”.

Wordt vervolgd …

Naar deze dag werd uitgekeken
Zeker wel al meerdere weken
Wat is er toch gaande op elf maart
Dat is de dag dat Ella verjaart
Ella wordt vandaag een handje vol
Of anders gezegd: een ganse pol
Vijf kusjes vliegen zomaar naar jou
Van ons tweetjes, van oma en Slow
“En van mij ook” zegt Sloefie nog rap
Uit zijn schuilplaats bovenaan de trap

Nu het toneel van Amke en Ella goed en wel achter de rug is kunnen we het eindelijk eens hebben over de voorbereiding ervan.

“Komen jullie naar ons toneel” vroeg Ella.

“Ja natuurlijk” zei mske “wat gaan jullie doen?”

“Dat is een verrassing” zei Amke “een geheimpje”.

“Ik ben een ster” zei Ella “en Amke is een aliën”.

“Ellàà!” zei Amke.

“Sterren, sterren in de nacht” zong Ella”.

“Ellàà!” zei Amke weer.

“Ik zing niet” zei Ella “ik zeg het alleen maar op”.

“Heeft Ella jullie haar dansje laten zien?” vroeg Bollie later.

“Neen” zei mske en bedacht dat Amke dan een toeval zou hebben gekregen.

Het kleine schooltje waar Amke en Ella gaan kon de grote massa niet aan en daarom ging de musical door in de hoofdschool, enkele kilometers verder.

Elk klasje bracht een deeltje van wat eigenlijk een groot geheel was. Er werd gevraagd om niet te applaudiseren tussen twee klasjes in, enkel voor de kleutertjes was er uitzondering toegestaan.

Het was eenvoudig en aandoenlijk. Er was veel werk aan voorafgegaan. Dat zag je zo. Muziek, teksten, choreografie, decors, … En het aanleren natuurlijk. Bovendien zijn kinderen zo enthousiast dat ze je meeslepen in wat ze brengen.

Natuurlijk keken Slow en mske uit naar Amke en Ella. En toen het knulletje vóór Ella wat te kort door de draai ging supporterde Slow heel stil: “komaan Ella geef die knul een tik met je ster”. Wat Slow natuurlijk niet wist was dat het manneke Ella’s speciale vriendje was.

Natuurlijk vond mske dat Amke en Ella dat schitterend deden en natuurlijk weet mske dat alle ouders en grootouders dat van hun kindjes zullen gedacht hebben. Maar! Na het stukje van Amke’s klasje klonk toch een spontaan applaus door de zaal. Het stak werkelijk ferm ineen.

Toen de draak bijna op het einde zei: “mijn liefste prinses” kon Slow het niet laten en fluisterde: “ik heb hem ontmaskerd” en toen mske vraagtekens in haar ogen kreeg, fluisterde hij verder: “de draak! Ik weet wie hij is”. mske kon amper de lachkriebel tegenhouden toen ze met hun tweetjes samen tegen mekaar de naam fluisterden van de blogger die hier al een gans jaar tegen de maan zit te huilen en zoetelieve postjes zet voor de vrouw van een ander.

Helemaal op het einde kwamen de negen klasjes op het podium en zongen samen het slotlied. Roerend! Vooral die kleine op de voorgrond die er genoeg van kreeg en nog snel door de kleuterjuffrouw werd gegrepen voor hij het publiek indook.

Ondertussen siste Slow “rel!” tussen zijn tanden. Terwijl de kleuterjuffrouw die kleine gaan redden was had een andere uk er niets anders op gevonden dan op het been van zijn buur te gaan staan, waarop die buur dan maar op de voet van de benentrapper ging kloppen. Hoe dàt afliep wisten ze me niet te vertellen want het doek was gevallen, al zei Slow: “ik zie het al helemaal voor mij. Morgen in de krant als titel: “Musical in school te … kent dramatische afloop wegens rellen en ongeregeldheden”, terwijl hij met zijn handen een ingebeelde krantenkop in de lucht tekende.

Amke is en was een groot kindje voor haar leeftijd en Amke is en was ook gek op paarden. Dus wou ze leren paardrijden en al was ze toen nog maar vijf, gezien haar lengte was er geen enkel probleem.

Ella, anderhalf jaar jonger, wou ook leren paardrijden en gaf als argumentatie dat Amke toch wél mocht. Ja en toen, toen werd er gezegd: “jamaar Amke is al vijf” omdat dat voor een uk van drie begrijpelijk was. Ella zei niets meer. Ze begon er zelfs niet meer over en iedereen ging er van uit dat Ella zou paardrijden als ze de juiste lengte had.

Nu komt Ella’s verjaardag er aan, haar vijfde. En laat Ella nu doodleuk gaan vertellen dat ze dan gaat paardrijden.

Zoneke en Bollie slikten even en Zoneke begon nog even over een minimum lengte maar daar heeft Ella geen oren naar.