Vandaag staking. “Ik neem een dag konzjee” besliste Zoneke want die moet Brussel door. Amke en Ella zijn ook thuis want die hebben een pedagogische studiedag.

Een pedagogische studiedag. Vroeger noemden ze dat conferentie.

Ooit heel lang geleden is mske daar ook eens naartoe geweest. Echt waar! Een conferentiedag voor leerkrachten en mske moest daar naartoe.

Ze zat in het eerste studiejaar -zo noemden ze indertijd het eerste leerjaar- en ze waren uitgekozen als klas om op die conferentie klas gaan te spelen. Ook jawel, spelen. Want ze hadden toen die les op voorhand al gekregen, een liedje dat ze gingen aanleren op de conferentie, leerden ze al op voorhand. Het ging niet zover dat er werd gezegd wie zijn vinger mocht opsteken en wie niet, maar het kwam kort in de buurt. Oefenen om klas te spelen.

Op de dag zelf werd mske thuis opgehaald met een camionette met stoelekes in, stijl belbus van nu, en ze reden naar Deinze.

Het klaske was piepklein en achterin zaten de dames en heren die aan de conferentie deelnamen, al kan mske daar haar hand niet voor in het vuur steken, want ze mochten niet achterom kijken.

Voor zover mskes herinneringen aan de enige dag conferentie die ze ooit mocht meemaken.

En dan vraagt ze zich af of ze nu op zo een pedagogische studiedag gaan zitten kijken en luisteren naar een klaske 6-7-jarigen dat leert zingen van:

Tussen Keulen en Parijs,
ligt de weg naar Rome.
Al wie met ons mee wil gaan,
die moet onze manieren verstaan.

Gisterennamiddag, het duvelke snort, mske doet dossiers, Slow tokkelt op zijn klavier, de telefoon rinkelt.

Zoneke! “Mama” klinkt het een beetje geagiteerd “had jij iets speciaals gepland vandaag?” mske wist hoe laat het was. “De babysit heeft net afgebeld” gaat hij verder. “Ik was wat aan ’t dossieren” zegt mske “maar niks dat brandt. Wanneer moet je weg?” “Vier uur” zegt Zoneke. mske kijkt op het buroklokske. Vier minuten na drie. Toen pas wist mske hoe laat het was. “We laten alles vallen en komen af” zegt ze.

Slow die altijd alles letterlijk opvat, laat zijn stillo kletterend op de grond vallen en staat op.

mske kijkt wat spijtig naar haar net opgeschonken pot thee en zegt: “die ga ik toch nog opdrinken hoor”. Uiteindelijk heeft ze die in een thermos gekapt met buidelke en al en is ze met thermos in de auto gesprongen.

Zelfs “alles laten vallen en vertrekken” duurt 13 minuten want om 17 na drie keek ze op haar uurwerk en toen reden ze hier net de straat uit.

Onderweg bedacht ze dat ze in de toekomst op zulke situaties moet voorbereid zijn, want ze had geen verhaaltje klaar. Ze had beloofd dat ze tegen volgende keer het sprookje van de kikkerprins ging opzoeken en dat had ze niet gedaan. “Dan zullen we vandaag maar het K3-spel spelen” dacht ze luidop.

Ze zeggen dat kindjes niet kunnen opruimen? Wel, Amke en Ella kunnen dat wel en dan nog wel ultra-snel. Hoe? mske kwam binnen, keek naar de vloer met al zijn speelgoed en zei: “oh nee, en wij dachten het K3-spel te spelen en hier is geen plaats”.

Ze speelden het K3-spel. Amke was eerst binnen, Slow tweede, Ella derde en mske laatste, maar dat wil niks zeggen bij dat spel. Wie het meeste kaarten heeft wint. Ella dus. Dat kwam mooi uit. Amke is eerst en Ella heeft de meeste kaartjes. “Eigenlijk” zei Amke “eigenlijk is dat een beetje vals gespeeld, want oma heeft van hààr kaarten laten liggen en bij die van Ella geteld”. “Toemme toch” dacht mske “zo gemakkelijk kan je ze niet beduvelen”.

Daarna keken ze maar naar Sportacus, dat nu ineens Lazytown blijkt te heten en naar Mega Mindy.

Volgens Bollie zijn Slow en mske nu weer helemaal bij.

Het verhaaltje hier zetten? En dan een proces aan ons broek voor plagiaat zeker.

mske had het verhaalke nog maar eens aangepast. Daar kwam dus nogal wat opzoekingswerk, knip- en plakwerk, schrijfwerk, layoutwerk maar geen printwerk aan te pas. En toen zocht ze een prenteke om er bij te zetten. Blijkt dat vrouwmens van een Goudhaar toch ook onder de naam Goudlok rond te lopen zeker.

Verder blijjkt ene Roald Dahl er ook een versie van gemaakt te hebben die volledig maar dan ook volledig van het oorspronkelijke Britse sprookje afwijkt.

Zodoende zegt mske nu dat iedereen die het verhaal niet kent dat op google kan vinden. Haar versie zal ze wel voor Amke en Ella houden.

Ontgoocheld? Ach, we zullen hier een heel klein fragmenteke onder zetten ter informatie.

Het Groot Sprookjesboek is uitverteld. Niet echt hoor, maar toch, rekening houdend met Amke’s veto van: “geen heksen en geen wolven” en de aard van de overblijvende sprookjes, zijnde de stijl van Kalief Ooievaar, de reizen van Simbad de zeeman, Ole Dromenman en nog zo enkele, waarvan mske zich herinnert dat ze ze niet zo leuk vond als kind, staat er niks meer in.

Zodoende wou mske het verhaalke van “Goudhaartje en de drie beren” vertellen. Maar hoe ging dat nu toch weer? mske zocht het op op het internet en vond verschillende versies.

Wat heeft ze gedaan? Ze heeft alle leuke dingen bijeengescharreld en aaneen gebreid tot haar eigen mskes versie. Daar kwam dus nogal wat opzoekingswerk, knip- en plakwerk, schrijfwerk, layoutwerk en printwerk aan te pas.

Wat zegt Amke zo ergens halfweg de vertelling? Ik ken dat verhaalke! Gelukkig dat Ella het nog niet kende. Zodoende was het toch geen verloren werk.

En om het helemaal niet nutteloos te maken, zullen we dat hier straks eens neerpennen.

En diegenen die het kennen? Ach ja, die moeten dan maar wat anders lezen.

Juffrouw Ella heeft besloten later te wachten op de prins die haar mooi vindt.

U weze bij deze gewaarschuwd. Juffrouw Ella is een vrouw van haar woord. Juffrouw Ella kwam tot deze straffe uitspraak na het aanhoren van de vertelling van de prinses op de erwt en had zo haar bedenkingen bij die prins die alleen met een echte prinses wou trouwen.

Dat Amke later mskes opinie zal volgen was nu al zichtbaar. Amke trok een heel bedenkelijk gezichtje bij het verhaal en bedacht dat je beter geen prinses kon zijn als je niet kan slapen omwille van een erwt.

Voor alle prinsen die juffrouw Ella nu al mooi vinden, ze legde nadrukkelijk de nadruk op “later”. Er wordt dus nog niet getrouwd!

Gisteren tijdens het wandelen zei mske: “nu is het nog maar dinsdag en het is pas woensdag dat het niet doorgaat”. Deze bizarre uitspraak slaat op het feit dat ze vandaag niet naar Amke en Ella gaan. En mske vervolgde: “ik mis ze nu al”.

Slow lachte en zei: “missen? Missen zoals in: niet meer opvallend onopvallend achter de muur van de voordeur moeten springen? Of zoals in: chocomelk opwarmen die altijd te warm is? Geen twee keer naar boven moeten?”

mske moest ook lachen. Want effectief, Slow springt telkens als hij de rappe kindervoetjes hoort achter de muur van het huis waarop Amke telkens de deur opengooit, achter de hoek kijkt en uitroept: “ik heb het wel gezien hoor Slow!” Iedere keer weer.

En elke week drinkt Ella chocomelk en is die van Amke te warm.

Dan heb je nog die vergetelheid, azo vergeetachtig. Twee weken geleden Ella, vorige week Amke, bewerend dat Slow hen geen nachtzoen had gegeven, zodat mske van over de balustrade naar beneden riep: “Slow, je hebt Amke/Ella nog geen nachtzoen gegeven”. “Das wel” riep Slow dan terug. Ella discuteerde daar niet over, zodat mske in Ella’s plaats: “Ella zegt van niet” en Amke zelf: “niet waar!” terug riepen, waarop Slow, gemaakt tegenpruttelend over zijn oude benen naar boven zeulen, de trap op kwam en de kindjes giechelden van de pret. Hoe kan Slow nu zo vergeetachtig zijn, al zegt mske dat zij getuige was van …

mske zegt dat die chocomelk en die nachtzoen dienen om de laatste strootjes uit het dak te halen zodat ze nog enkele minuutjes kunnen lospeuteren.

“Kijk omaSlow” zei Ella “van oma gekregen” en toonde een nieuwe rode scherper van het systeem met opvangpotje, maar dan van een modernere vorm.

Terwijl Ella naar Mega Mindy keek, stak ze haar vinger in het gaatje en draaide …

Niemand had dat door, tot Ella haar handje ophief en beduusd naar het bloed zat te kijken. En pas toen Zoneke zei: “maar Ella toch” realiseerde ze zich dat dat eigenlijk pijn moest doen en zette haar sirene op.

mske pakte Ella met sirene en snelde de trap af terwijl ze: “peipo peipo peipo” zei. Bollie stond al klaar met ontsmetting en een plakkerke en de schade bleek gelukkig beperkt. Het was enkel een minuscuul klein sneetje.

“Moest dat nu niet fwieoe fwieoe zijn?” vroeg mske. Ella bekeek haar, bekeek het plakkerke en zei: “dat moet nu niet meer”.

Toen mske daarna Ella in bad wou zetten, Amke mag nog altijd niet, zei ze: “ik mag niet in bad, ik heb een plakker” en stak haar vingertje als bewijs de hoogte in.

Amke heeft het initiatief over genomen. Dat betekent dat Amke kiest welk sprookje er als volgende aan de beurt komt. Niet dat Amke zegt: “dàt sprookje wil ik”, neen, het gebeurt veel subtieler.

Zo was het vertellen van vorige week afgelopen en zei Amke: “oma, ik heb boven een boekje” en ze ging het boekje in kwestie halen. Het betrof een boekje van “shoes in the box”. De titel luidde: “Assepoester en de Roze Doosjes”. “Je mag dat meenemen naar huis om eens te lezen” zei Amke grootmoedig en vervolgde: “dan kan je dat misschien volgende week vertellen”.

mske, die al Vrouw Holle had willen voorzien, dacht dat het toch geen rol speelde en zei: “goed, ik neem je boekje mee”. Gisteren Assespoester dus met de nodige uitleg waarom daar een doos op getekend stond in plaats van een schoentje. “Kijk” wees Amke op de achterflap “daar zijn nog boekjes, welke zijn dat?” “De Gedoosde kat, “De nieuwe dozen van de keizer en Klein Duimpje en de zevenmijlsdozen” las mske. “Die boekjes zou ik ook wel willen” zei Amke, vooral dat van Klein Duimpje, dan kan je dat ook zonder dozen vertellen” en weer vervolgde ze: “of misschien kan je dat volgende keer ook gewoon uit het sprookjesboek vertellen”. mske wuifde Vrouw Holle nog maar eens gedag en besloot het volgende week over Klein Duimpje te hebben.

Maar volgende week, eerst en vooral, bij het binnenkomen zegt mske snel: “volgende keer is ’t aan Vrouw Holle! De verteller heeft minstens medezeggenschap, mijn gedacht.

Deze week hadden Slow en mske het over de Dilbeekse speelpleinen die een verkeerd kindje meebrachten van een uitstap naar Wechelderzande. Voor de volledigheid gaan we hier ook naar de versie van Wechelderzande refereren.

Goed! mske had het eerste artikel gelezen en vertelde dat aan Slow. Vooral het feit dat die ouders twee kindjes hadden die mee op uitstap waren, verwonderde mske ten zeerste in die mate dat dat tweede kindje blijkbaar niets had gezegd. “Maar allee” zei Slow “zulke kleine kindjes. Stel Amke en Ella …”

Amke zonder Ella? Of Ella zonder Amke? Het blijft al gelijk! Die bus zou het geweten hebben! Daar is mske absoluut zeker van!