Toen ik het had over over de tentoonstelling “Rose, Rose, Rose à mes yeux – James Ensor en het stilleven in België van 1830 tot 1930¹” leek het allemaal nog zo ver weg weg. Als ik terugblik lijkt het gisteren.

En nu stonden we daar in Mu.ZEE …

Zoals aangekondigd waren er meerdere zalen. En er waren echt wel prachtstukken bij … die niet van Ensor waren. Echt gewoon prachtig. Wat ook opviel was dat er meer werken van vrouwelijke kunstenaars² waren, maar ook de meer gekenden zoals Gustave De Smet, Léon Spilliaert en zelfs René Magritte lieten zich van hun beste kant zien.

En stillevens, ik zou niet enkel Ensor roemen voor zijn stillevens, maar ik houd meer van de andere werken van zijn hand zoals de mensen van de zee, de zee zelf, de baders en al wat daar mee samenhangt, maar meest houd ik van wat men de “Satirische Ensor” placht te noemen, je weet wel met de maskers en geraamten.

Ergens, zoals met die rog, leek het wel of het een opdracht o.d. was. Naast de rog van Ensor hing er namelijk een haast identiek schilderij van Willy Finch³. Die is blijkbaar ook in het atelier van Ensor geschilderd en die is dan wel eigendom van Mu.ZEE

Ander nieuws: Mu.ZEE blijft ook niet op de gekende locatie. Ze verhuizen tijdelijk, om dan binnen een jaar of 5 à 6 in het Thermae Palace te worden ondergebracht⁴. Dat lijkt nog lang. Maar dat is het ook niet. Sloef is al meer dan vijf jaar dood en dat lijkt ook gisteren.

Ergens de voorbije weken lazen we dat er een standbeeld -in hout en stro- werd onthuld aan het station^5. Daar gingen we dan ook eens kijken. Eigenlijk maakten we er een hele -zij het korte- tour James Ensor van.

Er blijkt nog wel één en ander om naar uit te kijken. Er komt een heel Ensorjaar⁵ aan.

Een heel Ensorjaar? Op dus naar het volgende evenement⁶ dat ons interesseert.